Lucía Pérez regresa "emocionada" á súa casa do Incio

Lucía Pérez, a primeira cantante galega que representará a España en Eurovisión, regresou esta tarde "emocionada" á súa casa paterna de Goo, no pequeno municipio lucense do Incio.
Tras arrasar onte entre os votantes da audiencia de TVE na que foi a gala definitiva para elixir ao representante español, Lucía quería reencontrarse cos seus e dispor de tempo para "relaxarme e durmir".
Pero non puido ser, xa que tivo que prolongar a festa que onte á noite xa tivera ocasión de vivir en Barcelona. Os representantes do seu club de seguidores, os seus veciños, a familia e o alcalde, preparáranlle unha festa sorpresa.
"Tanto coche non é normal aquí", comentou Lucía nada máis chegar e sendo descoñecedora do que lle esperaba nun dos alpendres da vivenda. Os organizadores procuraran que no exterior apenas houbese signos que delatasen o que tiñan preparado.
Unha charanga interpretou o himno galego, o mesmo que a propia cantante versiona no seu último traballo discográfico, e o mesmo que interpretou o día en que o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, tomou posesión do seu cargo.
"Non sei que dicir", balbuceó entre bágoas, que pronto se converteron en choros de alegría cando comezou a abrazarse á familia que o día anterior non puidera estar con ela en Barcelona.
Cando xa a charanga interpretaba "Paquito o chocolateiro" entrou na súa casa e pronto descubriu o que lle esperaba. Alí, nun alpendre colgaba unha pancarta que lle daba a "benvida" e dicíalle: "Agora que chequiten o bailao!!!".
Antes, máis de medio centenar de persoas relataban as veces que votaran o día anterior e como o fixeron. Entre elas, a avoa de Lucía, que non só marcaba o número, senón que de viva voz recordaba que o seu voto era "para Lucía Pérez".
Rodou o cava, soaron bombas de palenque, e houbo tempo para ver un vídeo montado contra reloxo, onde se recollían distintos aspectos da vida desta artista de 25 anos, que comezou a dar pasos no mundo da canción aos 8, pero, incluso con menos, os seus profesores en máis dunha ocasión tiveron que ir buscala ao servizo, un lugar onde aproveitaba para cantar ante algún dos espellos, esquecéndose das súas obrigacións académicas.
Filla dun xubilado de correos e unha funcionaria deste mesmo corpo, Lucía recibiu dous ramos de flores, e foi ela mesma quen arengó aos seus: "¡Que nos imos a Alemaña!".
Logo, tardou pouco en interpretar a canción que nun principio acollera con certa resignación, -prefería unha balada que tamén interpretara onte-, pero coa que xa se atopa plenamente identificada.
Non había micro nin amplificador para a voz, pero non facía falta. A esta entusiasta da música, que non para de recoñecer que vive "un soño", sóbranlle rexistros para dar tonalidade, incluso nun alpendre, a un retrouso xa popular: "ooh, ooh, agora que me quiten, que me quiten o bailado".