«Desaloxan» un enxame de abellas dun céntrico banco de Santiago

O proceso causou certo balbordo na rúa Alfredo Brañas

Xoán A. Soler

Santiago  30 de maio de 2012 19:31

Begasa destinou 59.000 euros a paliar as avarías na zona fonsagradina

 

lugo / a voz

31 de maio de 2012 05:00 GMT

A empresa eléctrica Begasa acaba de realizar un investimento de 59.000 euros na rede de distribución da Fonsagrada, onde puxo en marcha un novo dispositivo de corte na liña de alta tensión que vai desde a subestación de Meira, no lugar de Ouviaña. Segundo informou a compañía, trátase dun mecanismo de automatización que se pode operar desde o centro de control, para a xestión da distribución pola rede de alta tensión.

O novo aparello permite detectar de forma inmediata as incidencias, reducindo os tempos de resposta e resolución. Begasa afirma que a partir de agora 4.000 habitantes dos municipios da Fonsagrada e Ribeira de Piquín beneficiaranse dunha notable mellora na calidade da subministración eléctrica.

A nova instalación, situada na parroquia dos Baos, súmase a outras xa acometidas pola empresa na provincia de Lugo nos últimos anos. Todas están concibidas para manter de forma constante a mellora do índice TIEPI, que mide o tempo de interrupción da subministración por avarías e outras incidencias. En febreiro completou outro programa de mellora das redes de media tensión.

La cárnica Castelao amplió la fábrica y triplicará la producción

 

La empresa fonsagradina invirtió un millón y aumentó su plantilla

 Benigno Lázare

lugo / la voz  22 de mayo de 2012 05:00 GMT

La empresa Casa Castelao, fundada hace 12 años y hasta hace poco más de dos años denominada Cárnicas A Fonsagrada, inaugura el viernes la ampliación y la reforma de las instalaciones, que pasaron de los mil metros cuadrados iniciales a 2.500. Invirtió un millón de euros con el objetivo de triplicar la producción en un plazo de cinco o seis años, según señala su consejero delegado, Rubén Fernández. Destacó la importancia de esta decisión en estos momentos de crisis económica y de paralización generalizada de las inversiones.

La fábrica tiene una plantilla de 15 personas, que tras las recientes obras aumenta en otras cuatro. Además de ampliar el edificio, fueron reubicadas todas las instalaciones y abierta una zona de tienda. Las obras consistieron en la ampliación de la sala de fabricación, creación de dos para cocidos y loncheados; aumentaron las cámaras y cuatro secaderos más, y fue habilitada una bodega natural.

Fernández matizó que, al margen de esta ampliación, en los cuatro o cinco años anteriores invirtieron alrededor de 1,8 millones de euros porque en todos los ejercicios destinan una partida para mejoras.

Casa Castelao mantendrá las dos líneas de productos, la tradicional y la gourmet, basada en el porco celta. Hasta ahora tenía en el mercado ocho tipos diferentes de productos, con el butelo y los chorizos como emblemas de la marca. Sin embargo, con la incorporación de cocidos y loncheados el número de referencias superará el medio centenar.

La empresa fonsagradina centrará sus ventas en las zonas centro y norte de España, que es dónde está su mercado principal. El consejero delegado considera que butelos y chorizos continuarán siendo un referente, pero esperan que también lo sean el jamón de porco celta y los nuevos artículos manufacturados porque, según considera, se adaptan a lo que demanda actualmente el mercado.

Rubén Fernández dijo que, desde siempre, esta empresa procura realizar todas sus compras en Galicia, salvo algunas máquinas que no hay aquí. En cuanto a la producción de porco celta, tiene un convenio con la asociación de criadores y sigue firmando con ganaderos a título particular. En la línea tradicional también emplea carne de cerdos criados en Galicia. Dijo que siempre es fresca, prescindiendo de la congelada

Casa Castelao triplicará a súa produción con novas liñas

---

Etiquetas: Casa Castelao, cárnicos, produción, A Fonsagrada

26/05/2012 - F. G / El Progreso (Lugo)

A empresa cárnica Casa Castelao, da Fonsagrada, aumentará as liñas de produtos que ofrece no mercado e triplicará a súa capacidade nun prazo de cinco ou seis anos, tras a ampliación das súas instalacións, ás que se destinou un millón de euros, dos cales a Consellería de Medio Rural e Mar achegou 300.000 euros.

A nova sede de Castelao foi inaugurada onte pola tarde, coa asistencia do director xeral de Produción Agropecuaria, José Álvarez Robledo, e o secretario xeral de Medio Rural e Montes, Tomás Fernández Couto. Así mesmo acudiron o presidente de Filmax, Julio Fernández, parente dos propietarios da empresa, e o alcalde fonsagradino, Argelio Fernández.

A ampliación das instalacións, que pasan de 1.000 a 2.500 metros cadrados, consistiu en aumentar a superficie da sala de fabricación, con dúas novas áreas para produtos cocidos e loncheados. Tamén se aumentaron as cámaras de frío e os secadoiros, ademais de facer unha adega natural. Ademais, creouse unha zona de tenda para vender directamente ao consumidor.

Xosé Campos González liderará la agrupación del BNG de A Fonsagrada

22/05/2012 - Pilar G. Cheda / El Progreso (A Fonsagrada)

Xosé Campos. (Foto: J. Vázquez / AEP)

Xosé Campos González es desde el viernes el nuevo responsable local del BNG de A Fonsagrada. Lleva desde 1990 vinculado a la formación nacionalista, pero hasta ahora no había ocupado ningún cargo en la dirección.

Campos González es una persona muy conocida en A Fonsagrada, donde regenta un mesón y es titular de una explotación ganadera. Fue concejal entre 1995 y 2003 y desde entonces se mantuvo activo dentro de la agrupación local. Ahora decide coger las riendas para «intentar chegar máis aos veciños, sobre todo aos máis novos para asegurar o relevo», explica.

Considera que «é necesario que a xente nova coñeza o proxecto do BNG para que poidan apoialo se están de acordo con el». Entiende que el relevo generacional es muy necesario en una agrupación que cuenta con 15 afiliados, «e como somos poucos a xente vaise cansando e ten menos tempo que cando un é novo».

Lei de augas de galicia

CLICA:
augasdegalicia.xunta.es/docs/LeideAugas/LeiAugas.pdf

ANTEPROXECTO LEI DE MONTES DE GALICIA

 CLIKA:

asociacionforestal.org/datos/Borrador_Lei_Montes_Galicia_08_11_2011.pdf

DE VISITA NA LAGOA ARTIFICIAL DAS PONTES DE GARCIA RODRIGUEZ

O Lago de Pontes de García Rodríguez, tamén chamado Lago Das pontes (en galego, Lago dás Pontes) é un lago artificial situado na localidade de Pontes de García Rodríguez, na provincia de A Coruña, Galicia. Este lago creouse a raíz dos traballos de recuperación e rexeneración da mina a ceo aberto que ocupaba o lugar do lago, da que se extraía lignito para abastecer á Central térmica de Pontes de García Rodríguez. Ten unhas dimensións de 5 quilómetros de longo e unha profundidade máxima de 206 metros. Para a súa enchedura, empregáronse as augas do río Eume, que pasa pola localidade, así como a acumulación das precipitacións.

Provincia	Provincia de DA CORUÑA  Galicia  España
Localización	As Pontes de García Rodriguez
Superficie	8,65 km²
Profundidad	206 m
Tipo	artificial

 

Mina a ceo aberto de Puentes
A historia do lago empeza coa explotación da mina a ceo aberto da que se extraía lignito para abastecer á central térmica. Os traballos de extracción empezaron no ano 1976. Durante o período en que estivo en explotación extraéronse máis de 261 millóns de toneladas de lignito e máis de 697 millóns de m3 de terra, converténdose na mina a ceo aberto máis grande da Península Ibérica. A actividade desta mina levou consigo a creación de dúas entulleiras para depositar toda a terra extraida así como un grande oco central, de 200 metros de profundidade, provocado pola extracción da terra e do lignito. Tras 31 anos de operación decidiuse clausurar a mina, o 31 de decembro de 2007.

Proxecto de recuperación do terreo
Unha vez clausurada a mina, a empresa Endesa, propietaria da mina, formulou á Xunta de Galicia un proxecto para encher o oco deixado con 547 millóns de m3 de auga. Así mesmo, tamén se considerou rexenerar as marxes da auga embalsada, que tamén esaban afectados pola actividade mineira. Decidiuse optar por este proxecto ao considerar que era o máis viable para a recuperación do terreo, xa que se encontraba encravado no medio dun val e as chuvias rematarían por anegar o terreo.
Para conseguir encher todo este oco, necesitouse derivar parte das augas do río Eume, así como doutros pequenos regueiros da zona. Este proceso iniciouse en xaneiro de 2008 e inaugurouse en maio de 2012. Este proxecto recibiu numerosas críticas por parte de grupos ecoloxistas. 

Unha praia de 370 metros de longo con forma de media lúa e area de canteira na beira dun lago no que se coaron vogas e troitas. Non moi lonxe de alí, levántase unha montaña de 160 metros sobre 720 metros cúbicos de áridos. A antiga entulleira de Endesa é agora un verxel poboado por 600.000 árbores e 180 especies animais que colonizaron a entulleira espontaneamente. 

Utilización enerxética
Endesa sinalou o lago permitirá os usos lúdicos e turístico, pero tamén industriais e enerxéticos. Xa se iniciou o estudo da utilización do lago para a xeración de enerxía hidráulica a través de distintos sistemas que están a ser analizados.
Na actualidade, As Pontes ten un total de 2.312,8 megavatios de potencia instalada. Situada ao Norte de Galicia, a localidade acolle unha central térmica de carbón de 1.400 megavatios, outra de ciclo combinado de gas natural, de 850, e dous hidroeléctricas que suman 62,8 megavatios, propiedade de Endesa. A isto, González Formoso pediu que "se acaben sumando novos proxectos enerxéticos e hidráulicos que este lago poderá ofrecer".

CONCELLO DAS PONTES 

O  municipio de As Pontes sitúase no Noroeste de Galicia, concretamente na comarca do Eume, na provincia da Coruña.

Non obstante a súa situación entre comarcas colócao nun envexable enclave xeográfico, entre as bisbarras da Terra Cha, Ferrolterra e Ortegal, sobrepasando mesmo o ámbito provincial en canto á súa zona de influenza de Xermade, xa en Lugo.

O Concello de As Pontes limita ó Norte con Ortigueira e Mañón, ao Sur cos de Monfero e Xermade, e  ao Oeste coa Capela, As Somozas e San Sadurniño, e con Muras ao leste.

A extensión do noso  concello, de case 250 quilómetros cadrados, convérteno no   máis grande da provincia da Coruña.

A poboación do municipio chega aos 11.850 habitantes, asentada principalmente no núcleo urbano, onde suma 10.534 persoas censadas.

Aínda que nas últimas décadas se asociou ás Pontes coa industria, o certo é que este concello conta cunha grande riqueza natural, e está  enclavado nunha boa parte do parque natural das Fragas do Eume, polo que a paisaxe, vexetación e fauna propios do val no que se asenta se combinan co bosque atlántico, ao que hai que sumar a zona de montaña, que ten, como maior altitude, o Monte Caxado, con 756 metros de altitude.(Serra da Faladoira)

VEIGA DE LOGARES BLOGSPOT NA DEFENSA DO GALEGO

DIA DAS LETRAS GALEGAS 2012: HOMENAXE DO NOSO BLOG A VALENTIN PAZ ANDRADE

Valentín Paz-Andrade, nado no barrio pontevedrés de Lérez o 23 de abril de 1898 e falecido en Vigo o 19 de maio de 1987, foi un xurista, economista, político, empresario, escritor, poeta e xornalista galeguista. En 2012 adicaráselle o Día das Letras Galegas.

Traxectoria

Foi fillo de Francisco Paz Cochón, concelleiro de Pontevedra, e Matilde Andrade Tojeiro, quen despois tiveron tres fillas máis: Matilde, Carmen e Castora, que morreu moi nova. A súa nai finou tendo el sete anos, suceso que marcaría a infancia de Valentín.

Actividade antes da guerra civil

Valentín nunha foto de Francisco Zagala.

Comezou a interesarse na literatura e na cultura de Galicia da man do seu tío, o poeta Xoán Bautista Andrade. Foi tamén el quen lle presentou a Castelao, un dos intelectuais que máis influíron na súa obra, cando este fixou a súa residencia en Pontevedra, en 1916.

En 1917 comezou os estudos de Dereito, na Universidade de Santiago de Compostela, que rematou en 1921. Neste tempo comezou tamén a colaborar co diario santiagués Gaceta de Galicia. Simultaneamente foi xefe de redacción do semanario La Provincia de Pontevedra (1917-1922).

Durante a súa etapa formativa iniciouse no movemento galeguista, da man de Castelao, e participa como orador na II Asemblea Nacionalista (1919) de Santiago de Compostela. Ramón Piñeiro conta que Castelao tivo que organizar un mitin público no que participaran estudantes da Universidade, para o que escolleu a Paz-Andrade. A consideración que lle tiña Castelao pode reflectirse no alcume de o Mozo co que se refería a el nos faladoiros do Café Moderno (en Pontevedra), que mudou co paso do tempo a o Berbiquí, pola súa teimosía, e a o Inmortal, tras sobrevivir á Guerra de África e aos atentados de Vigo e de Verí.n ^]

Durante esa época tamén crea e preside o primeiro grupo galeguista estudantil en Santiago, o Grupo Galeguista Galego de Estudiantes. Anos despois presidiría en Vigo o Grupo Autonomista Gallego (1930) e militaría no Partido Galeguista, participando activamente na súa fundación en decembro de 1931.

Durante a Guerra de Marrocos foi enviado á fronte en 1921, destinado a Laucien (preto de Tetuán) e Xauén, formando parte do Rexemento Murcia de guarnición en Vigo, pero tivo que ser evacuado por mor dunha infección intestinal e, tras un recoñecemento médico na Coruña, dado por inútil para o servizo militar. Desde Marrocos enviou algunhas crónicas para o xornal coruñés El Noroeste. Durante ese tempo xorde a única novela que escribe, Soldado da morte, que deixará inacabada e inédita. En 1978 escribiu a Xosé Núñez Búa: "A noveliña a que te refires non se chegou a imprimir. Somentes meu tío Juan Bautista Andrade, Castelao e Cabanillas leeron o orixinal, que despois deixei esquecido n-un caixón." En 1922 regresa a Galicia.

Casa natal en Lérez.

En xullo de 1922 nace o xornal Galicia. Diario de Vig do que nun primeiro momento é redactor xefe, e dende o mes de agosto director, ata a súa desaparición o 15 de setembro de 1926, pechado na ditadura de Primo de Rivera.  En xullo de 1924 foi detido pola publicación de dous artigos en Galicia, en defensa do porto de Vigo e a vía ferroviaria a Francia, polos que tivo que pagar unha multa e permanecer no cárcere quince días. Ese mesmo ano defende ao periodista José Signo fronte a Alejandro Pérez Lugín nun xuízo pola paternidade da novela La Casa de Troya.

En 1925 coñece en Vigo a Valle-Inclán a quen adicaría un ensaio en 1967.

Desde o outono de 1926 fixa o seu bufete de avogados na cidade olívica, mantendo as súas colaboracións periodísticas. En 1927 comezou a escribir en Industrias Pesqueras, da que foi director desde 1942. Como asesor xurídico da Sociedade de Armadores de Bouzas coñece os portos de Bretaña e comeza o seu achegamento ao mundo do mar e da pesca. En 1928 publicou Los puertos nacionales de pesca en España. Aportación de Vigo al estudio del problema.

En 1930 funda e preside o Grupo Autonomista Galego, en Vigo, á vez que intensifica a súa actividade política en prol do galeguismo, da man de Castelao, Otero Pedrayo, Ramón Cabanillas e outros.,En marzo ten lugar o Pacto de Lestrobe.^[ Nese mesmo ano, o 3 de setembro, morre o seu tío Xoán Bautista Andrade. O día 25 do mesmo mes participa no Compromiso de Barrantes.

Foi candidato ás Cortes Constituíntes de 1931, con Castelao e Cabanillas, pero non saíu elixido por escasa marxe . En xuño dese mesmo ano colaborou con outros membros do Seminario de Estudos Galegos na redacción dun Antreproyeito de Estatuto da Galiza  e publicou diversos artigos políticos en El Pueblo Gallego. En decembro constitúese formalmente o Partido Galeguista, en Pontevedra, e resulta nomeado conselleiro.

"Autonomia, fé civil", columna na portada de El Pueblo Gallego, 1936.

O 22 de novembro de 1932 foi vítima dun atentado cando saía, acompañado de Xaime Illa Couto, dun café na rúa de Fermín Galán, hoxe rúa do Príncipe, de Vigo. Daquela Paz-Andrade mediaba representando á patronal nunha folga de mariñeiros do sindicato de Industria Pesqueira de Bouzas-Vigo (pertencente á CNT) contra os armadores da industria La Marítima polos buques por parellas. No atentado recibiu cinco disparos que case acaban coa súa vida. O militante anarcosindicalista Vicente Vales Lorenzo, directivo do sindicato, foi acusado de ser o autor material dos tiros e detido, estando preso até abril de 1933 e saíndo absolto logo do xuízo, no que foi defendido por Agustín Ribas e Isidoro Millán Mariño.

En 1934, cando con ocasión do Bienio Negro foron desterrados -o 23 de novembro- Castelao a Badaxoz e Bóveda a Cádiz, Paz Andrade asumiu -con moitas reticencias- a Secretaría Política do Partido Galeguista 

Ti sabes ben que eu non podo nin quixen endexamais furtarme a ningún esforzo pol-a Causa. Menos podería facel-o si ti es quen o recrama, e nun intre como o de agora. Mais compre enfocar as cousas abxetivamente, pola cara da eficacia. E xusgo que nin o Partido lle convén o que propós, nin eu me atopo en situación de encarar esa responsabilidade
Carta a Castelao, 3 de decembro de 1934.

Volveu presentarse ás eleccións de febreiro de 1936, desta volta nas listas da Candidatura Republicana de Centro de Portela Valladares, pero tampouco resultou elixido.

Guerra civil e posguerra

Co estalido da Guerra Civil Española axudou a fuxir a diversos intelectuais galeguistas como Ramón Martínez López e defendeu a outros das condenas que lles eran impostas como Xosé Núñez Búa. Posteriormente, foi desterrado a Verín o 9 de setembro, onde sufriría un intento de paseo por parte duns falanxistas dos que conseguiu fuxir, e logo, en xaneiro de 1937, a Requeixo (Chandrexa de Queixa). En abril autorizóuselle a residir en Castro Caldelas e, días despois, na Pobra de Trives. Este tempo no desterro fixo xurdir nel a necesidade de escribir poesía, e aí naceron moitos dos versos que logo formarían parte de Sementeira do vento ou de Cen chaves de sombra. Finalmente foi autorizado a saír do seu desterro para asistir a unha asemblea de armadores en Bilbao pero ao regreso retornou a Vigo, ao ser cancelado o desterro a principios de 1938, para quedar o resto da súa vida nesta cidade. En agosto de 1939 foi detido de novo e desterrado a Villanueva de la Serena (Badaxoz) 

Edificio da antiga cadea de Vigo.

                                                                

Durante o seu desterro coñeceu en San Lourenzo de Trives a Pilar Rodríguez de Prada, coa que casou en Ourense o 8 de decembro de 1939. O 4 de outubro de 1940 naceu o seu único fillo, Afonso Paz-Andrade.

A partir de 1942 dirixiu a revista Industrias Pesqueras. Avogado de prestixio en Vigo, traballou tamén como técnico da FAO, con que participou en diversos congresos e seminarios, e para a que publicou o primeiro tratado sobre Principios de economía pesquera (1954); ademais, foi o primeiro especialista español proposto por esta organización para misións internacionais en Hispanoamérica (Valparaíso, 1952; México, 1954; e Bogotá, 1955).

Nesta época seguiu colaborando en El Pueblo Gallego e publicou diversos artigos en Faro de Vigo e La Noche, asinados cos pseudónimos M., Xan Quinto e Mareiro (este último para asinar artigos sobre temática pesqueira. En 1943, o Delegado Nacional de Prensa insistía así na prohibición que recaía sobre Paz Andrade respecto ao uso da súa sinatura:

En cuanto a la deducción que en dicho escrito se hace de que podrá en otras publicaciones y no en "Industrias Pesqueras" usar su firma, es erróneo ya que la prohibición alcanza evidentemente a todas las publicaciones que dependen de la Delegación Nacional de Prensa y en la actualidad son las que tienen carácter de periódicas
O Delegado Nacional de Prensa ao Delegado Provincial de Educación Popular e este ao Delegado Local que, por último, llo comunica ao director de Industrias Pesqueras con data 18 de maio de 1943.

Desde 1945 organizou o parladoiro do café Alameda, en Vigo, onde se reunía con intelectuais e artistas como Carlos Maside, Laxeiro, Prego de Oliver, Fernández del Riego e os irmáns Xosé María e Emilio Álvarez Blázquez, entre outros.

Pescanova está moi ligada ao apelido Paz-Andrade.

Na revista literaria La Noche publicou o 14 de xaneiro de 1950 un artigo en portada e a catro columnas sobre Castelao, quen morrera unha semana antes, baixo o título "Castelao. El hombre y el artista". A revista foi expedientada por incumprir as normas ditadas pola Dirección Xeral de Prensa para o tratamento que debía dar a prensa á noticia do pasamento e pechada dúas semanas despois. As instrucións esixían que a noticia se dera en páxinas interiores e a unha columna, e que só se podía eloxiar as cualidades de humorista, literato e caricaturista.

Durante la séptima noche del año naciente -vértebra dorsal del siglo- han debido doblar a muerto las campanas de todas las iglesias de Galicia. Campanas marineras de Rianxo. Graves campanas de Compostela. Líricas campanas de Bastavales, de Anllóns... Sólo el llanto unánime de las torres románicas, lágrimas de bronce sobre faz de piedra, habría expresado con digno acorde y proporcionado acento, en esta ocasión el dolor de la tierra...
Castelao, el hombre y el artista, 14 de xaneiro de 1950, Valentín Paz-Andrade, xornal La Noche. Suplemento del sábado de Santiago.

Entre 1955 e 1959 publica tres obras en Bos Aires: o poemario Pranto matricial (1955) e os ensaios Sistema económico de la pesca en Galicia (1958) e Galicia como tarea (1959). Este último recolle as conferencias ditadas dous anos antes no Centro Gallego de Bos Aires, e foi cualificado por Méndez Ferrín como "o grande manifesto político e económico do nacionalismo galego progresista".

En 1957 foi detido e encarcerado, de novo pola publicación dun artigo. Desta volta foi por mor un escrito aparecido en Industrias Pesqueras no que se criticaba ao comandante militar da Marina de Vigo.

Edificio Sanchón, sede do bufete de Paz-Andrade

En 1959 participa nun ambicioso proxecto empresarial para a creación dunha refinería de petróleo en Vigo, Petrogasa, que ao final non será autorizada debido á oposición do enxeñeiro Suances. Este proxecto estaba apoiado economicamente por Manuel Cordo Boullosa, que pensaba destinar o 60 % dos beneficios a crear "unha fundación pra axudar o melloramento cultural e social de Galicia". Foi un dos impulsores do grupo industrial Pescanova, que converteu na primeira compañía armadora europea de buques conxeladores, e da que foi vicepresidente (1960). Non callou outro proxecto no que tamén participou en 1963: a creación dun Banco Industrial de Galicia.

O 7 de xuño de 1964 foi nomeado membro numerario da Real Academia Galega, a proposta de Otero Pedrayo, García Sabell, Fernández del Riego, Ferro Couselo e Vales Villamarín, aínda que non leu o discurso de ingreso ata o 11 de febreiro de 1978, baixo o título de "A galecidade na obra de Guimarães Rosa", respondido por Cunqueiro.

En agosto de 1970 sofre unha embolia cerebral da que se recupera non sen dificultades . En 1973 créase a World Fishing Exhibition, en Vigo, da que actúa como xerente.

Restauración democrática

Co retorno da democracia volveu ao mundo da política. En 1975 formou parte da Xunta Democrática de Galicia e, cando recibe nese ano o Pedrón de Ouro, inclúe no discurso de aceptación a reivindicación da democracia e da autonomía. En 1976 foi nomeado en representación de Galicia, como independente, na Comisión Negociadora da Oposición co Goberno, ata a súa disolución en 1977, e da Plataforma de Organizaciones Democráticas. Foi elixido senador por Pontevedra pola Candidatura Democrática Galega nas Cortes Constituíntes (1977-1978), na que se presentou xunto a Fernández del Riego e Fernando Alonso Amat.

Si las elecciones no hubieran sido manipuladas por el poder y desde Madrid, los tres hubiéramos triunfado pero, en general, la consulta fue desafortunada para Galicia
Carta a Osorio-Tafall, 30 de xuño de 1977

En 1979 publicou Cen chaves de sombra, que Lorenzo Varela describiu como "poemas de un loitador, de un home con coraxe á hora de escribir e á hora de pelexar".

Lápida no camposanto de Lérez.

En 1982 publica Castelao na luz e na sombra, completa e detallada biografía de Castelao, o seu irmán maior, que comezara a escribir en 1975.

Non quixen facer unha biografía fría, erudita, acartonada. Eu quixen dar un Castelao vivo, como foi, cunha liña anecdótica que o retrata.

En 1985 publicou Galiza lavra a sua imagen e o 5 de decembro ingresou na Real Academia Galega de Ciencias con O home dentro do sabio: Pedro Joseph de Bermés (1770-1824).

En 1986 foi o vicepresidente da Comissão Galega do Acordo Ortográfico da Língua Portuguesa  que negociou os dous Acordos Ortográficos deste idioma, o de 1986 (coñecido tamén como o da ortografía simplificada) e de 1990 (ou de ortografia unificada), actualmente en fase de implementación.

O martes 19 de maio de 1987 faleceu na clínica Fátima, de Vigo, a consecuencia dunha doenza cardiovascular. Foi enterrado no cemiterio de Lérez envolto nunha bandeira galega, como el deixara establecido.

Obra

Escribiu ensaios literarios, históricos e económicos, nos que reflectiu a súa preocupación polo progreso de Galicia. Tamén escribiu varias obras como técnico especializado en temas pesqueiros.

Como poeta formou parte da Xeración de 1925 e na maior parte da súa obra poética evidénciase unha motivación patriótica, como se pode observar en Soldado da morte (1921), Pranto matricial (1954), en que evoca a morte de Castelao e que foi reeditada en 1975 en cinco linguas; Sementeira do vento (1968), en que canta a paisaxe e a xente galega, ademais do exilio e o amor ausente; Cen chaves de sombra (1979) e Cartafol de homenaxe a Ramón Otero Pedrayo (1986), en que incluíu as composicións dedicadas ao autor ourensán.

O que todo galego choraría... CHORA, TERRA, teu pranto das augas e dos eidos e dos ares, as vivas páreas cósmicas da reza, en mantelo de brétemas envoltas que noso fin ao noso orixe ligan. [...] —Valentín Paz-Andrade, recollido en Pranto matricial.

Utilizou a lingua galega durante toda a súa vida para a obra poética e narrativa. Para os ensaios utilizou o castelán até 1975 (se ben é certo que estas obras foron publicadas en Madrid e Bos Aires) e o galego desde entón. Respecto aos artigos, publicou en castelán os de temas pesqueiros e en galego os de temática literaria e cultural. Defendeu o uso do reintegracionismo como norma para o galego escrito^[31], e usouno no seu último ensaio (Galiza lavra a sua imagen, 1985).

Colaborou en Grial, O Ensino e Outeiro con artigos sobre literatura, especialmente ao redor da figura de Castelao; e en Industria Conservera, El País e La Vanguardia con artigos económicos e políticos.

Obra en galego

Ensaio literario, histórico e económico

• A galecidade na obra de Guimarães Rosa (1978, Edicións do Castro) ISBN 978-84-85134-92-2.
• Castelao na luz e na sombra (1982, Edicións do Castro) ISBN 978-84-7492-130-4.
• Galiza lavra a sua imagen (1985, Edicións do Castro) ISBN 978-84-7492-258-5.

Poesía

• Pranto matricial (1955, Ediciones Galicia do Centro Gallego de Buenos Aires)
• Canto do pobo disperso (Bogotá, 1955, inédito ata a publicación en 2012 por parte do Consello da Cultura Galega).
• Sementeira do vento (1968, Galaxia) ISBN 978-84-7154-087-4.
• Cen chaves de sombra (1979, Edicións do Castro) ISBN 978-84-7492-007-9.
• Cartafol de homenaxe a Ramón Otero Pedrayo (1986, Fundación Otero Pedrayo).
• Antoloxía (2012, Galaxia) ISBN 978-84-9865-418-9.
• Poesía completa (2012, Xerais) ISBN 978-84-9914-341-5.

Capotes de sombra amargos Dous a dous en tres ringleiras tricornos seis, seis cabalos, un fusil a cada lombo, capotes de sombra amargos, cal seis funiles de tebra sobre hipogrifos marchando. As ferraduras nas laxes ronsel de chispas nos cascos. Charoles o anoitecer verten seu frío no cadro. [...] —Celeiros de Queixa, 1937. Valentín Paz-Andrade, recollido en Cen chaves de sombra, 1979.

Narrativa

• Soldado da morte (1921, inacabada e inédita).

Ensaio e artigos

• O legado xornalístico de Valentín Paz-Andrade (1997, La Voz de Galicia). A cargo de Tucho Calvo. ISBN 978-84-88254-53-5.

Obras colectivas

• "A evolución trans-continental da lingua galaico-portuguesa" en O porvir da lingua galega, 1968, Círculo das Artes, Lugo, 166 pp., pp. 115-132
• O home dentro do sabio: Pedro Joseph de Bermés (1770-1824), 1985, Real Academia Galega de Ciencias. Coa resposta de Enrique Vidal Abascal.
• Epistolario, (1997, Edicións do Castro). Edición de Charo Portela Yáñez e Isaac Díaz Pardo, ISBN 978-84-7492-841-9.
• "Cruz Gallástegui, na hora e na obra", en Homenaje a Cruz Gallástegui Unamuno. AA.VV., Deputación de Pontevedra, 1985, pp. 171-192.
• "Perspectiva e contrapunto da obra de Blanco Amor", artigo no número 3 (extra adicado a Blanco Amor) de A Nosa Terra, Vigo, 1985.

Obra en castelán

Ensaio literario, histórico e económico

• Galicia como tarea (1959, Ediciones Galicia do Centro Gallego de Buenos Aires).
• La anunciación de Valle-Inclán (1967, Losada, Buenos Aires) ISBN 978-84-7339-537-3.
• La marginación de Galicia (1970, Siglo XXI, Madrid) ISBN 978-84-323-0027-1.

nterpelacións de Paz Andrade no Boletín Oficial de las Cortes en 1978 

Sobre temas pesqueiros

• Los puertos nacionales de pesca en España. Aportación de Vigo al estudio del problema (1928, Unión de Entidades Viguesas).
• Principios de economía pesquera (FAO, Santiago de Chile, 1954).
• Producción y fluctuación de las pesquerías (1954, Unesa).
• Sistema económico de la pesca en Galicia (1958, Editorial Citania, Buenos Aires).
• Los derechos sobre el espacio marítimo (1960, Ed. Reus) ISBN 978-84-290-0260-7.
• El capital como factor del desarrollo de Galicia (1970, Banco Noroeste, A Coruña).
• El concepto de zona económica en el nuevo derecho del mar (1974).

Colectiva

• X. R. Barreiro Fernández, F. Díaz-Fierros e outros, Los Gallegos, ed. AKAL, 1976, 547 pp. La sociedad y la economía, 1975, pp. 45-93.

Edicións e estudos

• Ensayo de una historia de los peces y otras producciones marinas de la costa de Galicia, de Joseph Cornide; estudio preliminar. Facsímile (1983, Edicións do Castro). ISBN 84-7492-163-5.

Premios e distincións

Foi nomeado membro da Real Academia Galega (1964) e da Real Academia Galega de Ciencias (1985), e foi galardoado co Pedrón de Ouro (1975), a Cruz de San Raimundo de Peñafort (1978), a Medalla da Cidade de Pontevedra (1979), a Medalla Castelao (1984), a Medalla ao Mérito Social Marítimo (1984), a Medalla de Ouro da Cidade de Vigo (23.05.1986) e o Premio Trasalba da Fundación Otero Pedrayo (29.06.1986).

Levan o seu nome o buque escola do Servizo de Gardacostas de Galicia, unha rúa en Lérez, un paseo de Bouzas e un centro integrado de formación profesional no Meixoeiro, en Vigo.

O sábado 4 de xuño de 2011 foi escollido para se-lo homenaxeado no Día das Letras Galegas do ano 2012.

Vida persoal

Escudo de España, co de Galicia no centro.

Foi pai do empresario Afonso Paz-Andrade e tío da científica Inmaculada Paz-Andrade.

No centro do escudo de España que preside a fachada do Palacio de Comunicacións de Madrid, o arquitecto Antonio Palacios fixo esculpir o escudo de Galicia, co seu cáliz e as sete cruces. Segundo conta Alfonso Paz-Andrade, fillo de Valentín Paz Andrade, foi este quen suxeriu ao arquitecto incluír ese detalle nunha visita que lle fixo no seu taller:

Meu pai acostumaba ir a Madrid por traballo e, nunha desas viaxes, decidiu ir visitar o seu amigo. Palacios estaba preparando sobre unha mesa e a tamaño natural o bosquexo do escudo de España para Correos e o meu pai díxolle "plántalle aí o de Galicia". 

Dúas rapazas xestionan unha vivenda comunitaria para anciáns na Fonsagrada

www.crtvg.es/informativos/duas-rapazas-xestionan-unha-vivenda-comunitaria-para-ancians-na-fonsagrada-314466#.T6ZuGBEzh74.facebook

EL VALOR AÑADIDO DE LA MONTAÑA EUROPEA: LAS POBLACIONES DE MONTAÑA COMO GESTORAS DEL TERRITORIO Y PRODUCTORAS DE EXTERNALIDADES POSITIVAS PARA LA SOCIEDAD EUROPEA. POLÍTICAS Y OPORTUNIDADES ASOCIADAS

 CLIKA:
www.ikt.es/verdocumento.asp?iddoc=252

O novo programa xacobeo da Xunta prevé catro albergues máis en Lugo

 
26/11/2009 - AGN (Santiago de Compostela)

O Goberno galego aprobou este xoves a segunda fase do Plan Corrector dous Camiños de Santiago, que autoriza un investimento de 6,3 millóns de euros para efectuar intervencións no trazado e en albergues do Camiño Inglés, Norte, Primitivo e na Vía dá Prata. A cantidade completa a partida de 5,8 millóns de euros previstos na primeira fase do plan corrector para os camiños Francés, Portugués e Fisterra-Muxía. O plan contempla a posta en marcha de catro albergues na provincia de Lugo.

O presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, apuntou tras o Consello que con este programa poderase "duplicar" o número de prazas dispoñibles en albergues, ata alcanzar as 6.000. Así mesmo, prevese "mellorar contornos e albergues", mediante unha dotación dun millón de euros. As prazas elevaranse nun total de oito albergues e mediante a rehabilitación de casas ou edificios que se distribúen polos camiños.

Segundo a Consellería de Cultura e Turismo, dos 6,37 millóns de euros asignados a esta segunda fase investiranse 900.000 euros este mesmo ano. A distribución da contía total é de 1,1 millóns no Camiño Inglés, 1,9 millóns no Camiño Norte; 1,3 millóns no Camiño Primitivo e 1,9 millóns na Vía dá Prata.

O incremento de prazas de albergues responde a actuacións en diferentes instalacións e camiños. No Inglés prevese licitar a finais de 2009 un novo albergue en Betanzos, que incrementará en 50 prazas as 72 existentes na actualidade en tres hospedaxes (Neda, Miño e Bruma, en Mesía).

No Camiño Norte está a redactarse o proxecto para a posta en funcionamento como albergue do antigo colexio das monxas da Rúa Trinidade en Ribadeo. A licitación farase en 2010 para ampliar a oferta de 304 prazas nos sete albergues desta ruta (Ribadeo, Lourenzá, Mondoñedo, Abadín, Vilalba, Begonte e Sobrado).

Respecto ao Camiño Primitivo, en 2010 entrarán en funcionamento o novo albergue de Seixas (Palas de Rei), con 36 novas prazas que incorpora ás 102 ofrecidas na actualidade en Padrón (A Fonsagrada), O Cádavo (Baleira), Lugo e San Román de Retorta (Guntín). Do mesmo xeito, están a redactarse os proxectos de execución para os futuros albergues da Casa de Pasarín (A Fonsagrada) e de Castroverde.

Na Vía dá Prata estúdanse accións para resolver a carencia de aloxamentos, sobre todo entre A Gudiña e Laza, mediante o acordo para o uso de albergues que a Deputación de Ourense fixo nas estacións de Renfe de Vilavella (A Mezquita), Campobecerreos (Castrelo do Val) e Vilar de Barrio. Na actualidade, tramítase a licenza dos futuros albergues de Pereiro Vello (A Mezquita) e Viladerrei (Trasmiras) que completarán as 366 prazas dos 12 actuais (A Gudiña, Laza, Verín, Vilar de Barrio, Sandiás, Xunqueira de Ambía, Ourense, Cea, Dozón, Lalín, Silleda e Vedra).

Dúas fases
As dúas fases deste plan corrector contemplan labores de conservación e mantemento en 49 dos 64 albergues dependentes da Xunta. Tamén se intervirá na substitución e mellora de mobiliario, que permitirá ampliar o número de prazas en 8 albergues.

No Ano Santo 2010 entrarán en funcionamento cinco novos albergues en Dumbría, Samos, Palas de Rei, Betanzos e Boimorto. Tamén concluirá a reforma do albergue de Melide o próximo ano, o que suma 130 prazas.

O PSOE pide á Xunta que arranxe a casa de Pasarín

08/05/2012 - Pilar G. Cheda / El Progreso (A Montaña)

O alcalde da Fonsagrada, o socialista Argelio Fernández Queipo, avanzou que o seu grupo presentará no pleno do próximo xoves unha moción para solicitar á Xunta que actúe sobre o inmoble que adquiriu para habilitar un albergue.

Trátase dun edificio situado no centro da vila, coñecido como casa Pasarín, e que está catalogado como ben de interese cultural (BIC). O Goberno bipartito adquiriuno para convertelo en albergue, pero tras o cambio de Executivo o proxecto quedou estancado.

O pleno da Fonsagrada pide que a Xunta ''evite que caia'' a casa Pasarín

11/05/2012 - Pilar G. Cheda / El Progreso (Lugo)

O pleno da Fonsagrada aprobou por unanimidade na súa sesión de onte unha moción do PSOE para esixir a Patrimonio que constrúa o albergue proxectado na casa de Pasarín e free a progresiva deterioración do inmoble.

Os socialistas recordan que no ano 2009 a Sociedade de Xestión xo Xacobeo adquiriu o edificio, que está declarado ben protexido e situado no centro da Fonsagrada, para rehabilitalo como albergue de peregrinos.

O proxecto de obra presentouse en setembro de 2009, recibiu o informe favorable de Patrimonio en decembro e, dez meses despois, en outubro de 2010, a licenza municipal. Desde entón, os trámites están parados e a Xunta non comezou as obras nin presentou o proxecto de execución ao Concello.

Un mundo con trabajo

PUBLICADO EN CINCO DIAS

Los expertos creen que hay oportunidades en un mercado global

L. Ansorena / C. Molina - Madrid - 14/05/2012 - 07:00

Aquí hay trabajo de sobra. ¡Varios de mis amigos han venido y a los dos días lo han encontrado!". Carlos M. tiene 26 años y un empleo que le encanta en una tienda londinense. Cansado del paro y de un país que no deja de destruir puestos de trabajo, este mallorquín aficionado al fútbol se despidió de España en 2011. Todavía no ha vuelto. "Me animó a venir un amigo", recuerda desde Inglaterra. Llegó y empezó el reparto de currículos. Sin apenas inglés y sin un título universitario. Con ganas, muchas ganas. Y a la tercera entrevista, llegó la vencida: "Entré en la plantilla de Hamleys, una juguetería muy famosa".
Carlos es un número más en una estadística que no deja de crecer. Con una tasa de paro del 24,44%, la mayor de Europa, y un máximo histórico de 5.639.500 desempleados en la última Encuesta de Población Activa, la opción de emigrar gana enteros: ya viven en el extranjero 1,8 millones de españoles, cuando en 2009 había 1,4 millones, según los últimos datos disponibles en el Instituto Nacional de Estadística (INE), que elabora este censo desde hace cuatro años. Otras dos estadísticas confirman la tendencia de España, que de país inmigrante pasa a ser un país de emigrantes: la de población, cada vez más estancada, y la de remesas recibidas desde el exterior.
Tras un crecimiento fortísimo en los últimos años de la década de los noventa, España solo ganó en 2011 22.497 residentes, hasta situarse en 47.212.990 personas, con una caída del número de extranjeros del 0,7%. Y el dinero que los trabajadores que residen en otros países envían hacia España batió su máximo en 2011, al alcanzar 5.702 millones de euros, casi un 6% más, según el Banco de España.
"El mundo demanda españoles", asegura María José Martín, directora de atracción y gestión de talento de Manpower, empresa de trabajo temporal de Estados Unidos con 130 oficinas en España. Pese a que se han perdido alrededor de 50 millones de empleos desde el inicio de la crisis, según un informe de la Organización Mundial del Trabajo, al igual que el resto de expertos consultados para este reportaje, Martín observa oportunidades en un mercado laboral cada vez más globalizado. "La economía no deja de moverse", explica en una conversación telefónica. "Las empresas se extienden y, por eso, necesitan talento. Lo buscan allí donde lo haya y saben que España, con más de cinco millones de parados, tiene una gran cartera de profesionales disponibles".
¿Y dónde hay trabajo?, le preguntamos. "Tanto en empresas internacionales como en multinacionales españolas", asegura la ejecutiva de Manpower. "Los candidatos deben saber idiomas".
Martín explica que el mundo demanda, sobre todo, licenciados y técnicos -el 80% de los parados españoles carece de título universitario-. "Ingenieros, informáticos, enfermeros, profesionales del sector aeronáutico y electromecánico, expertos en tecnologías de la información…", enumera. Más difícil lo tienen los trabajadores sin formación. "El 80% de los que se van fuera tienen titulación universitaria. Al resto le diría que lo tiene muy mal si quiere marcharse y que nunca es tarde para formarse. Les recomendaría que no miren solo páginas de ofertas de España, sino de otros países, sobre todo de la Unión Europea".
"Hay reclutamientos masivos en países europeos para empleos temporales", confirma Pepa Moleón, jefa del servicio de orientación profesional Eures, la red de movilidad profesional de la Unión Europea. "Se piden agricultores para la vendimia francesa, por ejemplo, y desde Alemania se solicitan empaquetadores de octubre a diciembre", informa.
La red Eures conecta a los servicios de empleo de los países del Espacio Económico Europeo (los 27 Estados de la Unión Europea más Islandia, Noruega y Liechtenstein). Es una opción para los españoles que quieran emplear su derecho a la libre circulación y trabajar en la Unión. Moleón recomienda que antes consulten la página web de Eures y que se acerquen a su oficina de empleo más cercana. Allí le pondrán en contacto con un consejero de la red que le informará sobre las ofertas que surgen en los distintos países -no hay datos sobre el número anual que gestiona este servicio-. "Eso sí", concluye la directiva de Eures, "las ofertas suelen ser para empleos cualificados, y el candidato difícilmente encontrará trabajo sin nociones de una lengua extranjera".
Otras migraciones
Tras empujar durante años de la economía, la construcción ha perdido alrededor de 1,5 millones de empleos en España, según datos oficiales. El país que llegó a iniciar 900.000 viviendas en 2006 acumula ahora 800.000 inmuebles sin vender. César Castel, director de operaciones de Adecco Profesional, admite que los albañiles sin títulos que justifiquen su formación también tienen "muy complicado" encontrar un trabajo más allá de la frontera. Los países con grandes construcciones demandan arquitectos e ingenieros, no obreros. "Esa es la gran diferencia con migraciones anteriores (en referencia a las que se produjeron durante todo el siglo XX, hasta finales de los ochenta)", explica el alto cargo de la empresa de trabajo temporal, con oficinas en 60 países. "En situaciones desesperadas, uno puede plantearse pillar la mochila y marcharse, aunque es casi inútil sin formación".
Castel señala que países europeos como República Checa y Polonia y africanos como Senegal y Argelia viven "unos años de gran desarrollo de sus infraestructuras públicas". Carreteras, aeropuertos, edificios... "Eso da oportunidades profesionales a los parados de la construcción: al ingeniero, al arquitecto, al oficial, al encofrador...". ¿Por qué no al albañil? La respuesta es sencilla: "Ya los tienen en casa".
Como el resto de los expertos consultados, Castel defiende que emigrar no es la respuesta a todos los problemas pese a que la televisión se empeñe en lo contrario. "Desde Adecco no recomendamos a todo el mundo que se marche. Eso de llegar y triunfar no es habitual", explica. Primero hay que superar las fronteras, los visados, los permisos de trabajo. Luego, conseguir un empleo en tiempos de crisis. "En todos los países abunda la destrucción de puestos de trabajo. El que se va tiene que competir con el local en formación o experiencia. No es nada fácil".
Universitarios
Marie Anne Reynell, coordinadora del área internacional de la Fundación Empresa de la Universidad de Navarra, recibe "todos los días" en su despacho a estudiantes que quieren dejar España, algo que antes era solo para "aventureros", recuerda. Reynell les asesora, les explica las ofertas disponibles y les recomienda los mejores destinos. "Y les digo: 'Muy bien, es buena idea eso de marcharse, pero que sepas que es muy duro. Los primeros días lo pasarás mal. Tendrás que buscar otro empleo para las noches porque es carísimo vivir en Londres o en París. Y no sabes cómo de intenso es el ritmo de trabajo en Nueva York".
El número de solicitudes de becas que llegan a su departamento para emplearse en el extranjero se ha triplicado. Reynell recibe ofertas de trabajo para becarios de empresas de Chile, Perú, Malasia, Indonesia, Catar, Sudán, Uganda, Polonia, Rumanía... Alrededor de 500.000 jóvenes han salido de España en los últimos años, según datos de Adecco. "Es duro, sí", concluye la coordinadora de la Fundación Empresa de la Universidad de Navarra; "pero si se van, volverán con más habilidades, aprenderán a trabajar, a ser flexibles, a ser tolerantes... Y no solo porque habrán mejorado su inglés".

No tan idílico como en la televisión

Los programas de televisión que muestran la vida de españoles en el extranjero dan una imagen deformada de la realidad. Así lo señalan desde las empresas de trabajo temporal Adecco y Manpower. "Nadie debe pensar que por el mero hecho de ser español será apreciado y recibirá ofertas de trabajo", dice César Castel, director de operaciones de Adecco Profesional.

María José Martín, directora de atracción y gestión de talento de Manpower, observa que estos programas "venden" solo la "imagen del que tiene éxito". "No todo el mundo se adapta. Algunos piden regresar. Por eso les recomendamos mesura ante una oferta del extranjero. Hay que leer las condiciones, ver la remuneración, tener en cuenta el nivel de vida del país...", explica.

Marie Anne Reynell, coordinadora del área internacional de la Fundación Empresa de la Universidad de Navarra, pide a los que quieran emigrar que tengan en cuenta que "por el gran éxodo de españoles" países como Brasil han endurecido los requisitos de entrada. "La crisis mundial es un gran enemigo de la emigración", señala esta experta. De ahí que recomiende que los que se marchan planifiquen su salida, se informen de los tipos de visados que necesitarán y completen los trámites burocráticos antes de salir.