CONCELLOS GALEGOS CON PLENO EMPREGO

AVION (OURENSE)

Emigración e demografía ponlle coto ao paro

O Plan E revitaliza a economía local

O sangrado poboacional que sofre a provincia de Ourense é un dos máis acusados de toda España, do mesmo xeito que sucede co desemprego, onde a provincia conta cun dos índices máis altos do país. Pero toda regra, aínda que sexa estatística, ten tamén a súa excepción e no caso do paro pona, na comarca do Ribeiro, o concello de Avión. Un concello que conta cunha poboación de 2.674 habitantes, dos que máis do 44% son homes e case o 56% mulleres e cunha taxa de desemprego do 4,7%, no limiar que os expertos catalogan como pleno emprego.
Pero, extrapolando esa porcentaxe á realidade, esas cifras non revelan tanto un alto nivel de actividade, sobre todo se se ten en conta que moitos dos veciños son emigrantes e residen a maior parte do ano no estranxeiro, -maioritariamente en México-, senón que os seus habitantes superan, en gran medida, os 65 anos de idade, polo que o número de persoas en idade de traballar, tal e como aseguran os propios veciños, é bastante reducido.
Un argumento ao que se suma o rexedor de Avión, Antonio Montero, que recorda que en datas non moi afastadas clausurouse un obradoiro de emprego no municipio, precisamente para persoas en situación de desemprego, e non todas lograron incorporarse ao mercado laboral unha vez que finalizou ese taller.
Aínda así e, aínda que a maioría das persoas que traballan a diario nas entidades bancarias ou no centro de saúde son na súa maioría de fóra do concello, no caso dos centros municipais -como biblioteca, o consistorio ou o centro de día-, así como no das tendas e os bares, os empregados son todos oriúndos de Avión ou das súas parroquias próximas.
A crise da construción
é o caso de Adolfo Sánchez Ramos, de Beresmo, que traballa no proxecto de ampliación dunha residencia da terceira idade con cargo aos fondos do Plan E. Recoñece que, se non fose polas obras financiadas pola Administración, a localidade perdería case todos os empregos vinculados á construción nos últimos meses.
José Lorenzo, que rexenta unha frutería á que puxo o seu apelido no centro de Avión, achaca ao municipio os mesmos males que a calquera outro concello galego do interior con poboación moi envellecida: «Non inverno non hai case ninguén, porque ou tempo non axuda, con frío e choiva, e non hai moito que facer».

MURAS (LUGO)

O emprego non garante a substitución xeracional

Un concello que vive do plástico e do aire

Baixando desde o alto da Gañidoira, o concello lucense de Muras aparece escondido entre as montañas. No máis profundo do val, grandes tubos de PVC cobren, perfectamente colocados, unha gran chaira que se observa desde o outeiro. é unha das parcelas que ten Ferroplast no municipio. A industria do plástico, capitaneada por esa empresa e por Tepsa (compañía da que tamén é accionista a primeira), é o principal motor económico do concello.
Son as que, xunto coa propia Administración local, a granxa porcina Hipor Ibérica e os parques eólicos que se levantan nos montes dos municipios veciños, converteron a ese concello da Terra Chá, dunha extensión de 180 quilómetros cadrados e 830 habitantes, nun dos dous de Galicia nos que hai pleno emprego. A taxa de paro está situada nese concello lucense no 3,6%.

Do boneco dos flanes aos tubos

A chegada da industria non é nova. Foi nos anos cincuenta cando a factoría empezou a converterse nun pequeno motor que, aos poucos, foi contribuíndo a frear a emigración exterior cara a outras comunidades. «Recordo a fábrica todo ou tempo aí. Comezaron con bonecos para un flan (Mandarín) e logo xa fixeron tubaxe e todo iso», explica un traballador do concello, José Orosa, que comenta como no verán volven moitos dos que tiveron que irse «para buscar ou pan fóra».
Ese regreso estacional ás raíces é o que multiplica a poboación na época estival. Porque este municipio, situado a media hora en coche de Lugo, ten os mesmos problemas que boa parte dos concellos do interior de Galicia. Un dos principais: a falta de substitución xeracional.
A metade da poboación empadroada está por encima dos 55 anos. Por iso, a fábrica non emprega unicamente a habitantes do concello. Serafín, Fernando e David son tres deles. Dous son de Roupar, no concello de Xermade, e o terceiro é de Vilalba. O venres cargaban tubaxes nun camión. Porque a factoría ofrece emprego directo a 79 empregados, pero o nivel de postos indirectos é moito maior.
No pobo hai tamén os que traballan no sector eólico. Aínda que non o fan directamente no pobo. Van de aquí cara alá. Traballan no mantemento. Poida que precisamente por iso non sexa un lugar que escollan para ter casa. O pobo ten servizos, pero está escondido. Alí, aos pés da Gañidoira.

A industria e os mozos pagan a factura da crise

Se a análise municipal dos datos do paro mostra a debilidade dalgunhas comarcas fronte aos efectos da recesión, o mesmo estudo realizado por sectores mostra que foi a industria a actividade que máis emprego perdeu no ano e medio que a crise leva azoutando o mercado laboral da comunidade, ao destruír un 15% dos seus postos de traballo (32.700), por diante da agricultura e a construción (onde se eliminou un de cada dez empregos existentes antes da crise) e do sector servizos, onde o número de colocacións caeu un leve 2,3%.

Pola súa banda, en canto a segmentos de poboación, foron os mozos os máis afectados por unha caída da actividade, á que as empresas responderon recortando emprego eventual. Desta forma, dos 81.700 asalariados que perdeu Galicia en ano e medio, máis do 83% eran menores de 35 anos, mentres que para os maiores de 45 anos creáronse 6.200 empregos.

O paro baixou nun ano en 37 concellos de Galicia, pero só en dous existe pleno emprego

Ferrol soporta a taxa de desemprego máis alta das sete cidades, un 14,1%, aínda que todas superan os dous díxitos
Supoñen só 271 novos traballadores, fronte ás 30.583 persoas que se inscribiron no Inem no resto das localidades galegas

No ano da crise, cando máis de 30.300 galegos pasaron a engrosar as listas do Inem, 37 dos 315 dos concellos galegos viron baixar a súa taxa de paro. Un dato sorprendente en plena recesión, pero con escaso peso estatístico, xa que se traduce en 271 desempregados menos (apenas sete parados menos por cada un deses concellos), mentres que nos 278 nos que si subiu o paro fíxoo nunha proporción notablemente superior, con 113 traballadores menos en cada un.

Do desastre do mercado laboral dá boa conta o feito de que só dous concellos galegos cumpran hoxe con ese obxectivo que fixou Zapatero o 3 de xullo do 2007, en pleno debate sobre o estado da nación, para o conxunto do país: o pleno emprego. Ou, o que é o mesmo, unha taxa de paro inferior ao 5%. é o caso da localidade lucense de Muras, onde non traballa o 3,6% da súa poboación en idade de facelo (17 persoas) e Avión, en Ourense, cun 4,9% de parados (72, segundo a estatística da Consellería de Traballo, correspondente a xaneiro). Un milagre matizado pola escasa forza laboral de ambos os concellos, apenas 500 e 1.500 veciños entre 15 e 64 anos, respectivamente.

E é que son os concellos da zona rural os que, en aparencia, resisten mellor os embates da crise. Algo que se atribúe ao menor dinamismo do seu mercado laboral e á súa pirámide de poboación, cun acusado envellecemento demográfico.

Porque, no que respecta ás sete grandes cidades galegas, en ningunha delas a taxa de paro baixa do 10%, o dobre do listón do pleno emprego. A que soporta menos desemprego é A Coruña, cun 11,5% da súa poboación en idade de traballar, seguida de Lugo (11,6%) e Santiago (11,8%). A peor parte lévalla Ferrol (cun 14,1% de paro), seguidas por Vigo (13,4%), Ourense e Pontevedra (ambas cun 13,2%).

As comarcas do paro
Desagregada por concellos, a estatística do paro pon de manifesto que o emprego vai por barrios ou, mellor devandito, por comarcas. Así se explican unhas diferenzas que transcenden a división provincial e que están máis vinculadas ao tecido produtivo. é o caso, por exemplo, de Lugo, a provincia galega con menos paro no seu conxunto, un 10%. No seu interior conviven comarcas como A Mariña ou a Terra Chá, onde apenas ningún concello chega á media de desemprego da provincia, con taxas dun só díxito, con outras como Quiroga, onde dous dos seus tres concellos superan o 15%, afogados pola crise do sector da lousa, o puntal económico da zona.? Na Coruña, cunha media do 11,9%, o corredor da Costa da Morte mantense como o epicentro do paro, aínda que o parón da industria eólica golpeou con forza a comarca de Ferrolterra e a do téxtil fai que os datos de paro de Ordes (12,4%) non sexan homologables ao do resto dos concellos da súa comarca, que non exceden o limiar do 10%.

Pero, sen dúbida, as provincias máis castigadas polo desemprego son Ourense e Pontevedra, con taxas do 12,7 e do 13,7%, respectivamente. Na primeira, Avión e Beariz (que se achega ao pleno emprego cun 5,3% de paro) son a cara dunha moeda que ten a súa cruz na comarca de Verín, onde todos os municipios, salvo Laza, superan o 15% e atópanse os dous únicos concellos galegos, Monterrei e Vilardevós, onde dous de cada dez habitantes en idade de traballar están á cola do Inem para poder facelo.

Menos castigada esta a raia de Pontevedra, onde o desemprego se reparte de forma máis homoxénea, focalizado nos núcleos urbanos

Varroa – Técnicas alternativas de control

Tanto para a Administración como para a opinión pública, a apicultura é unha actividade con baixo peso especifico, comparando-a con outras actividades gandeiras. Os seus productos obtidos apresentan un monto económico mínimo comparado cos outros sectores (vacino, porcino, etc.) Isto é unha situación fictícia, xa que o maior valor da apicultura non son os seus productos directos, se non a polinización de espécies silvestres e cultivadas. Si desaparecesen as abellas seria un autentico desastre ecolóxico, e moitos dos nosos cultivos verian cair a sua producción de forma alarmante. A pesar de isto segue-se considerando a apicultura como unha ganderia de segunda, non emprestando-lle a atenzón que merece. Posíbelmente esta é a causa da pouca información da que dispoñen os técnicos á hora de resolver os problemas que se lle plantean hoxe á apicultura (mortalidade por agrotóxicos, varroa, etc.).

Introducción

A varroase é o principal problema patolóxico da apicultura actual, é unha enfermidade parasitaria cuxo axente causante é o ácaro Varroa jacobsoni, endémica no sudeste asiático e cuxo hospedador orixinário é Apis cerana. Neste caso existe un equilibrio entre parasito e hospedador, o que permite prescindir dos tratamentos sen que se vexa ameazada a supervivencia da colónia. Na actualidade, e debido ao comércio de enxames e trashumáncia, a varroa atopa-se xa estendida por todo o mundo e só algunhas illas se manteñen libres desta parasitación.
A varroase é unha enfermidade que afecta ás abellas en todos os seus estádios de desenvolvimento. A simple vista pode-se observar un parasito que é a fema adulta sobre as abellas.A sua coloración é castaño caoba, con unha morfoloxia similar ao dun cangrexo, a sua forma é elipsoidal, de tamaño algo maior que a cabeza dun alfinete (1,1x1,5 mm), contando con 4 pares de patas. En conxunto o seu estruturo é o típico dos ácaros.

O macho de varroa é moito mais pequeno e apresenta cores blanquecinos tirando lixeiramente a grisáceos, non pode alimentar-se e despois de fecundar ás fémeas morre dentro da celiña.
Os ataques de varroa producen-se mais nos zánganos. Para a sua reprodución ao sétimo dia a fémea fecundada entra na celiña da larva e deposita os ovos sobre esta. Estes ovos eclosionaran xerando varias fémeas e un macho, que fecunda ás suas própias irmás, de tal forma que cando a larva da abella completa a sua metamorfose sae e con ela emerxe da celiña o parasito proxenitor e parte da sua descéncia, o macho e a descéncia non madura, morrerán. Polo tanto, a reprodución do parasito só realiza-se en presenza de cria nas colmenas.
As femas realizan a posta segundo sexa a larva (obreira ou zángao) sendo as postasde 3-5 ovos no caso de se tratar dunha obreira e de 3-7 ovos se se trata dun zángao.A varroa pon ou seu primeiro ovo ás 60 horas de opercularse a celiña, e vos seguintes ovos a intervalos de 30 h.;o primeiro ovo posto producirá unha fema, o segundo un macho, e todos os demais femas.
O ciclo descrito acontece-se varias veces ao longo da vida da parasita, pola que a medra da povoazón é rápido sempre que haxa cria disponíbel

Consecuencias da varroase.

Tal e como xa dixemos, os danos de varroa se producen tanto en abella adulta como nas ninfas. A varroa co seu aparello bucal inxectan cuspe e a continuación succionan a hemolinfa das obreiras e zánganos.
Algunhas das consecuencias provocadas pola varroase:

• Danos físicos sobre abella. As larvas e pupas afectadas ven-se na colmena, xa sexa con un notabel incremento da mortalidade ou coa presenza de adultos anormais (pequenos; sen alas; con corpo ou alas deformadas).
• Perdida na produtividade do colmenar.
• Contaminación dos productos da colmena cando se utilizan productos químicos.
• Aparición de resisténcias aos fármacos. Actualmente hai zonas de España onde o fluvalinatoxa non xurde efeito sobre a varroa.
• Transmisión de outras patoloxias (virosis, etc) debido á acción inoculadora de determinados microorganismos.
• Morte das colmenas.
• Difusión da enfermidade.

A varroase expande-se rápidamente. As suas características unida á intervención do home provocaron que en pouco tempo, este distribuída por case todo o mundo.
Algunhas causas da difusión do ácaro:

• A trashumáncia é unha das suas principais causas.
• Por meio dos zángaos e o seu acceso libre a todas as colmenas.
• O efeito deriva.
• A pillaxe das colmenas débis.
• Os enxames silvestres non tratados.

Diagnostico sobre abellas adultas e cria operculada

É convinte cuantificar o número de ácaros nas colmenas, é dicer calcular a porcentaxe de infestación para tomar medidas de control adecuadas.
A detección da varroa apresenta certas dificuldades xa que a visualizazón do ácaro sobre as abellas nun control de rutina só é factíbel cando a porcentaxe de infestación é relativamente alto (maior do 5%). O diagnóstico de campo poderemo-lo facer tanto en abella adulta como en cria. Nunha inspección inicial das colmeas, podemos atopar as típicas danadas polo parasito, espécialmente sobre os cuadros de cria. Este é un sintoma inequívoco de que a colmena atopase parasitada. Se ademais atopamos parasitos con facilidade significa que a colmena esta moi parasitada.
O non atopar abellas danadas ou non detectar os parasitos non significa que non haxa parasitación, polo que se fai necesário un diagnóstico mais meticuloso. Para realizar un diagnóstico fiabel debe provocar-se o desprendimento dos ácaros que se atopen sobre as abellas, ou investigar a sua presenza en celiñas de cria operculada.
Diagnóstico en abellas adultas.-Introducir 100 abellas vivas (dun cuadro de cria operculada) nun balde de fondo claro, vertendo auga fervendo e agitar 5 ou 10 minutos; os ácaros irán-se para o fondo e as abellas aboiasen. Pode-se engadir deterxente de lavadora á auga para facilitar o desprendimento dos ácaros. Filtraremo-las por unha maia de aprox.3 mm de luz, recollendo o liquido e as varroas nunha bandexa. Esta técnica pode-nos dar unha idea aproximada do grao de parasitación.

Técnicas de manexo preconizadas por “A Nova Apícultura”.

Descartados totalmente os métodos de control químicos.- O controlo de calquera problema sanitário mediante substáncias químicas ocasiona moitos problemas a ter en conta, como poden ser:

• Perdida segura de rusticidade da abella.
• Xeración de problemas de resisténcia nos ácaros.
• Aparición de resíduos dos pesticidas nos productos da colmena.

As técnicas preconizadas por “A Nova Apicultura” contribuen a manter o equilibrio interno da colónia e son abondo comuns a todas as patoloxias. No caso da varroase axudan a limitar a medra da povoazón do ácaro dentro da colmena.

• Mudar a raíña, isto contribuirá a manter a colónia con moito vigor e mais tolerante ás infestacións.
• Resisténcia natural desenvolvida pola abella. Existen colónias que son mais resistintes a varroa. Isto manifesta-se a través do comportamento hixiénico, a abella aprende a desprenderse do parasito. Esta pode ser unha nova liña de selección a ter moi en conta.
• Prevenir o abandono de colmenas débis xa que son fontes de reinfestación por pillaxe.
• Usar na colmena fondos sanitários de reixiña. Axudan a que as varroas desprendidas polas abellas caian fora da colmena, eliminan fumidades e van ben contra os fungos, facilitan a trashumáncia.
• Usar a colmena mais adaptada á loita natural da abella contra a varroa. Características:
• Cámara con 9 cuadros industriais, o que se chama espazo Mussi; con mais espazo entre cuadros que axuda ás abellas a desparasitarse.
• Meias alzas de 8 cuadros, facilita igualmente a desparasitación, é mais fácil de desopercular e de algún xeito fai de excluidor de raíñas.
• Fondo sanitario de rexilla
• Tapacuadros de metacrilato, aforra de abrir a colmena a miúdo permitindo observar desde fora e só intervir cando é preciso.
• Segurar abundancia de reservas invernais.
• Controlo anual da enfermidade mediante productos naturais non contaminantes, por ser estes productos mais respetuosos coa abella e o meio ambiente.

para saber máis: http://www.pesticidasnongrazas.org/Arquivos/Pesticidas%20na%20prensa/SOS%20Abellas-%20Resvista%20CERNA.pdf

Involución en todas as ramas e en todas as comarcas

A diferenza doutras crises, esta afecta ao conxunto de actividades industriais e a todas as comarcas de Galicia. Non é unha crise localizada, senón global. Das dez ramas significativas, nove sofren destrución de emprego e só unha, a alimentaria, mantén o seu nivel de ocupación.
En cifras absolutas, é a metalurgia a que máis postos de traballo destrúe: 7.900 persoas menos traballan neste campo. A caída na ocupación afecta por igual a outras ramas industriais tradicionais de Galicia: a do automóbil perde 4.000 empregos (20%), a construción naval, 2.100 (20%) e o téxtil, 4.400 (o 24%).
Pero a máis forte, en cifras relativas, prodúcese nas actividades máis ligadas á edificación civil. Así, a madeira perde 3.300 empregos, un 24% menos da súa ocupación no 2007. Por outra banda, o moble retrocede un 29% ao perder 2.100 empregos nos dous últimos anos.
Saídas
O sector industrial ten que situarse no centro das preocupacións dos responsables económicos e políticos do país, pois é o que máis sofre a crise e as industriais son actividades con gran risco de deslocalización, e porque a industria desempeña un papel central na articulación económica dos territorios.
Faise imprescindible recuperar a política industrial como un instrumento para manter o tecido produtivo e para impulsar o cambio de modelo actual, prestando especial atención aos sectores máis dinámicos e os que acheguen maior valor engadido, emprego e tecnoloxía.?

Un de cada dous empregos que se perderon en Galicia desde o 2007 eran do sector industrial

Entre 1996 e o 2007, a economía galega gozou dun intenso ciclo de crecemento no que a industria participou activamente. Nese período, o número de persoas que traballaban nas actividades industriais pasou de 147.300 a 217.500 persoas, un espectacular incremento do 48%, que equivale a un valor medio anual acumulativo do 4% durante 11 anos.
Este proceso de industrialización cambiou a estrutura produtiva de Galicia, porque ao alcanzar o emprego secundario o 18% de todos os ocupados, colocouse como a sétima comunidade con maior peso industrial. Un exemplo ilustrativo é que, na de Madrid, o emprego industrial só representa o 10%.
Con todo, o proceso de creación de emprego industrial esgotouse no 2008, empezou a caer cara ao final do ano e esborrallouse a partir do primeiro trimestre do 2009. Os datos do emprego reflicten con algo de atraso os cambios na actividade económica, que é en última instancia a que determina o volume do emprego. Por iso é preocupante o esborralle da actividade industrial no 2009, unha caída que confirma que estamos ante unha gravísima crise da industria, que seguirá destruíndo emprego no futuro.
A produción industrial caeu o ano pasado un -13,7%, un auténtico mancar que contrasta cunha caída do -0,1% dos servizos ou do ?-5,6% da construción. De feito, o retroceso do -3% do PIB galego está explicado pola forte contracción do industrial, de modo que a crise actual é, sobre todo, industrial.
A forte deterioración da actividade está a provocar unha grave perda deste emprego. Desde que empezou a crise perdéronse 37.800 postos de traballo na industria galega, unha cifra que equivale ao 17% dos que había a mediados do 2008. Xa que logo, de cada dous empregos perdidos en Galicia pola crise un era industrial. Este axuste tan duro fixo retroceder o número de persoas que traballan neste sector aos niveis do ano 2000. En só 18 meses perdeuse todo o emprego secundario creado nos 8 últimos anos e con iso xa se destruíu máis da metade do que se xerou desde 1996, no que foi o período máis expansivo da industria galega en toda a súa historia.
O peor é que a dinámica negativa non se detivo. Mentres que noutros sectores, como a construción, o emprego xa non cae porque terminou o axuste, na industria, os últimos datos seguen sendo negativos.?
Peor período
De feito, o período no que máis emprego se perdeu foi o 2009, en concreto a partir do segundo trimestre do ano. Así, nos últimos nove meses concéntrase a caída de 25.500 empregos, isto é, case o 70% de todos os que se perderon desde que empezou a crise. Este é, sen dúbida, un balance dramático, porque perdemos en pouco máis dun ano todo o que alcanzaramos nos 8 anos anteriores, de tal forma que a década que termina no 2009 foi unha década perdida para o emprego industrial.

A Unión Europea acordará medidas para mellorar os prezos dos alimentos

Os ministros de Agricultura da UE aprobarán mañá propostas para propiciar unha repartición máis xusto dos beneficios polos prezos dos alimentos e debaterán sobre medidas para protexer mellor ao sector fronte a futuras crises de mercados, como o lácteo.
O Consello de Agricultura dará o visto e prace a un documento presentado pola presidencia española de quenda da UE con ideas para mellorar o funcionamento da cadea alimentaria, na que os agricultores e os consumidores adoitan ser os elos máis débiles, ao falar de prezos.
Asistirá a ministra española do Medio, Medio Rural e Marino , Elena Espinosa, acompañada polo conseller de Agricultura de Cataluña, Joaquim Chea, que este semestre representa ás comunidades autónomas no Consello do ramo da UE.
Doutra banda, os Vinte e sete falarán sobre a importancia da agricultura dentro do plan económico da UE, a chamada «Estratexia 2020» e farán un repaso da situación do mercado do leite.
O texto sobre os prezos alimentarios que pactarán os ministros inclúe medidas para solucionar problemas como a especulación ou os abusos das cadeas de distribución á hora de fixar os prezos.
Contén ideas para «reequilibrar» a capacidade de negociación entre os sectores interesados na cadea alimentaria.
O Consello da UE apoiará un maior esforzo en varios ámbitos: a mellora das «estruturas» agroalimentarias; un aumento da transparencia e da vixilancia dos prezos; a loita contra a competencia desleal; a promoción da autorregulación e a integración de políticas agrícolas ou sobre a competencia.
A presidencia española da UE impulsou o debate sobre os prezos dos alimentos, seguindo as propostas que Bruxelas fixo públicas a finais de 2009 nesa liña.
O gasto en alimentación supón o 16% do desembolso total dos fogares europeos e nas recentes crises, como a do sector lácteo, quedaron de manifesto as baixas remuneracións que percibe o agricultor ou gandeiro, mentres que o consumidor final paga prezos moi superiores pola súa comida.
Os ministros avogarán potenciar organizacións sectoriais entre produtores, pemes e outros sectores, así como as cooperativas e insistirán na necesidade de combater dunha forma máis estrita as prácticas comerciais desleais ó a morosidade.
Doutra banda, os Vinte e sete aprobarán outro documento no que defenderán o mantemento e a mellora dos apoios agrícolas que sirvan como «rede de seguridade» fronte a crise.
O documento, redactado por España e os dous países que lle sucederán na presidencia (Bélxica e Hungría), alude á necesidade de conservar eses apoios ao mercado máis aló do 2013 (ano en que acabarán os actuais orzamentos comunitarios).
O texto que aproben os Vinte e sete o luns servirá de base para a reunión informal semestral que celebrarán os ministros de Agricultura da UE en Mérida (Badaxoz) do 30 de maio ao 1 de xuño.
O debate sobre a xestión dos mercados é un dos aspectos das discusións acerca da reforma da Política Agrícola Común (PAC) sobre a que a UE xa empezou a falar, aínda que a súa negociación producirase o ano que vén.
España expuxo ideas como a mellora dos seguros agrarios ou un mecanismo especial máis flexible e rápido para responder a situacións críticas, no sector lácteo ou nos cereais.