viernes, 30 de julio de 2010

Inesperado premio por comprar piso


José María Mera, diante do edificio que promove



A Fonsagrada ten só dous edificios en construción, pero o promotor dunha obra non descarta agasallar de novo aos seus clientes cun fin de semana gratis na costa

Hai meses un promotor de vivendas na Fonsagrada tivo unha curiosa iniciativa para mostrar o seu agradecemento aos clientes que lle compraron vivendas. Invitounos a pasar un fin de semana na costa de Lugo, con todo pago. Lonxe de ser unha estancia en plan cutre, aloxáronse nun bo hotel e con pensión completa do mesmo nivel.
Nas promocións de vivendas eran frecuentes as ofertas de todo tipo de agasallos, como os apartamentos na costa de Lugo que daban inmobiliarias madrileñas pola compra de pisos de lijo na capital española, ou os mobles de cociña gratis. Con todo, a iniciativa de José María Mera foi distinta porque non se trataba dun reclamo publicitario, co custo calculado xa no prezo, senón dun auténtico premio que anunciou a posteriori. Parte dos clientes xa levaban dous anos residindo nun dos edificios.
Asegura que foi unha experiencia moi satisfactoria tanto para el como para os clientes, polo que non descarta repetila no futuro, cando acabe outro inmoble, se as vendas van razoablemente ben. De todos os xeitos, asegura que de momento o sector segue completamente parado, polo menos na Fonsagrada.
Mera conseguira vender as nove vivendas nun edificio da Avenida de Galicia e cinco das oito que construíu na segunda fase, pegada ao primeiro inmoble. Os primeiros levaban máis de dous anos residindo alí e aos segundos aínda non lles entregou os pisos. Un día ocorréuselle reservar habitacións con todo pagado nun hotel da zona do Naseiro, en Viveiro, fretar un microbús e levalos a pasar o fin de semana xunto ao mar. Apuntáronse oito matrimonios, incluído o do propio empresario, porque algúns clientes non puideron ir e outros son emigrantes que non residen no municipio fonsagradino.
Chegaron ás catro da tarde e pola noite foron agasallados cunha boa cea nun comedor privado que, por suposto, incluíu marisco. A diversión continuou na discoteca que ten o hotel para os clientes. Ao día seguinte tamén houbo un copioso almorzo e unha comida na mesma liña, regresando á Fonsagrada a media tarde.
José María Mera gastou uns 3.000 euros e considera que o premio foi un bo investimento porque a satisfacción resultou total polas dúas partes, segundo di. Agora está a facer a terceira fase, que terá 20 vivendas, polo que o novo premio aínda está bastante verde tendo en conta a situación do sector. «Hai que ter valor para poñerse a facer nestes tempos un edificio de 20 vivendas na Fonsagrada», sinala o promotor, confirmando a continuación que no que vai de ano aínda non vendeu ningún piso e antes comprábanlle algún sobre plano.

O comezo nunhas condicións atípicas

Mera dedicou a maior parte da súa actividade profesional ao sector da maquinaria agrícola, negocio que agora leva máis directamente o seu fillo. Como tiña varios terreos distribuídos pola cabeceira municipal comezou hai anos a facer pequenos inmobles e sen grandes présas. Di que ata agora xogou coa vantaxe de non ter que depender moito dos bancos, polo que tamén leva mellor a crise económica.
Asegura que lle concede gran importancia á calidade e á boa relación cos seus clientes, que tampouco lle fallaron e que saben que poden acudir ao cando teñen algún problema nos pisos. Nunca tivo que facer fronte a unha denuncia e espera non verse nesa situación.

Inaugurada na Fonsagrada a Aula dá Natureza de Terras de Burón




A Aula de Interpretación dá Natureza sobre a reserva da biosfera Eo-Oscos-Terras de Burón foi inaugurada onte pola tarde na Fonsagrada polo presidente da Deputación, José Ramón Gómez Besteiro, e polo alcalde, Argelio Fernández. Tamén estiveron presentes as persoas que a atenderán e numerosos veciños.
é a segunda que entra en servizo promovida pola institución provincial, tras a de Guitiriz, que empezou a funcionar esta mesma semana, e a comezos do próximo curso farao a terceira no Courel. Ademais, hai outras catro móbiles polas que xa pasaron preto de 19.000 persoas dentro das iniciativas desenvolvidas polo programa ambiental LUGO2.
Besteiro tamén estivo onte no municipio de Cervantes, lugar no que visitou varias das 17 obras veciñais que subvencionou este ano a Deputación con 100.000 euros.

O Sergas "discrimina" á Fonsagrada por non implantar a e-receita "pura"

O alcalde da Fonsagrada (Lugo), o socialista Argelio Fernández, denunciou este xoves que o Sergas "discrimina" ao municipio por non implantar a receita electrónica "pura". Fernández pediulle, por iso, ao Servizo Galego de Saúde que axilice esta implantación e que a aplicación sexa a mesma "que no resto de lugares", facendo referencia ao concello limítrofe do Cádavo.
O rexedor municipal precisou que recibiu as queixas das dúas farmacias que operan no municipio, aínda que advertiu de que as boticas "seguen vendendo o que vendían".
Ademais, Argelio Fernández dixo que son os veciños os que tamén trasladan as súas queixas ás farmacias, de que "as cousas funcionan distinto a outro sitio".
"As farmacias recollen as queixas e comunícanllas ao alcalde. As farmacias tamén se verían beneficiadas porque simplemente sería manexar Internet e non habería ningún tipo de problema. Discriminasenos e queremos ter os mesmos dereitos que o resto de Galicia", criticou.
Así mesmo, avisou de que "no rural non hai Internet, en practicamente en ningún sitio", dirixindo de novo critícalas sobre a Xunta, á que demanda que lle dea ao rural os mesmos servizos básicos que ao resto de cidadáns".
"Xente que vive na montaña e en concellos como A Fonsagrada ten dereito a ter os mesmos servizos básicos que o resto de cidadáns. Ese dereito obviase e pásase do", lamentou.

jueves, 29 de julio de 2010

RIO RODIL (Diccionario Xeográfico Enciclopédico de Galicia e Ezequiel Carreira)




Diccionario Xeográfico Enciclopédico de Galicia

Afluente do río Eo. Orixínase a uns 760 metros de altitude na serra de Envernal, na parroquia de Bastida (S. Miguel), concello lucense da Fonsagrada. Cunha dirección sur-norte pasas polas freguesías de Bastida (S. Miguel), Lamas de Campos (S. Roque), S. Pedro de Neiro (San Pedro) e O Trobo (Santa María) onde vira cara ao Oeste. Continúa plo límite entre as freguesías do Trobo (Santa María) e A Veiga de Logares (Santa María), onde volve cambiar de dirección nordeste-suroeste. Baña as parroquias de Carballido (Santa María) e Maderne (San Pedro), pola que entra no concello de Ribeira de Piquín. Neste munciipio rega a dos Vaos (S. Xoán), Navallos (S. Pedro) e Santalla (Santalla) onde desauga. Descende moi encaixado e, ao longo dun curso moi sinuoso, percore unha distancia de 20 quilómetros. Salva un desnivel de 520 metros, cunha pendente bastante regular ao longo de todo o curso.

Ezequiel Carreira

Afluentes pola dereita
  • Regato de Penide, fomado pola confluencia de outros. Remata en Vilar de Vekla
  • Rio Pontigón, nace próximo a Outonais e nel desembocan os regatos de S. Cibrao e Ramila, desemboca en Beltrán.
  • Río Veiga de Logares, que é omaior afluente do Rodil e o de máis longo curso, nace na parroquia de S. Andrés de Logares. Son os seus afluentes: O Vao, Fungón de Sequeiro, Rañon e Parada.

Afluentes pola esquerda

  • Regato de Mazaeda
  • Regatos de Piagos e de Valin Folgueirosa
  • Regato da Corradas
  • Río de San Estevo que nace entre Pacios e Castañoso

Nomes da conca do Rodil:

  • Rodil: río da Puebla, de Niero, do Mazo, de Gallol, de Beltrán
  • Río Pontigón: río do Couso, de Fargaoso, da Forcadeira
  • Río da Veiga de Logares: río do Moin, do Piago, da Martiñadela, da Ponte do Rey, da Valiña


A santa compaña









A Santa Compaña é, na mitología popular galega, e con outros nomes ou o mesmo no asturiana oeste de Castilla e León (provincias de Zamora e León) e Estremadura, e en Castilla como Estantigua, é unha procesión de mortos ou ánimas en pena que pola noite (a partir das doce) percorren errantes os camiños dunha parroquia. A súa misión é visitar todas aquelas casas nas que en breve haberá unha defunción. O mito está presente con diversas variantes en todo o contínuum cultural astur-galaico, onde recibe outras denominaciones como Güestia, Güéspeda, Estadea, Hoste, Genti de Muerti, procesión de animas ou simplemente Compaña.
Descrición

Aínda que o aspecto da Santa Compaña varía segundo a tradición de diferentes zonas, a máis estendida é a formada por unha comitiva de almas en pena, vestidos con túnicas Brancas con capucha que vagan durante a noite.
Esta procesión fantasmal forma dúas fileiras, van envolvidas en sudarios e cos pés descalzos. Cada pantasma leva unha vela acesa e o seu paso deixa un cheiro a cera no aire. Á fronte desta compañía fantasmal atópase un espectro maior chamado Estadea.
A procesión vai encabezada por un vivo (mortal) portando unha cruz e un caldero de auga bendita seguido polas ánimas con velas acesas, non sempre visibles, notándose a súa presenza no cheiro a cera e o vento que se levanta ao seu paso.
Esta persoa viva que precede á procesión pode ser home ou muller, dependendo de si o patrón da parroquia é un santo ou unha santa. Tamén se cre que quen realiza esa "función" non recorda durante o día o ocorrido no transcurso da noite, únicamente poderase recoñecer ás persoas penadas con este castigo pola súa extremada delgadez e palidez. Cada noite a súa luz será máis intensa e cada día o seu palidez irá en aumento. Non lles permiten descansar ningunha noite, polo que a súa saúde vaise debilitando ata enfermar sen que ninguén saiba as causas de tan misterioso mal. Condenados a vagar noite tras noite ata que morran ou outro incauto sexa sorprendido (ao cal o que encabeza a procesión deberalle pasar a cruz que porta).
Camiñan emitindo rezos (case sempre un rosario) cánticos fúnebres e tocando unha pequena campanilla.
Ao seu paso, cesan previamente todos os ruídos dos animais no bosque. Os cans anuncian a chegada da Santa Compaña aullando de forma desmedida, os gatos foxen despavoridos e realmente asustados.
Dise que non todos os mortais teñen a facultade de ver cos ollos a "A Compaña". Elisardo Becoña Igrexas, na súa obra "A Santa Compaña, O Urco e Os Mortos" explica que segundo a tradición, tan só certos "dotados" posúen a facultade de vela: os nenos aos que o sacerdote, por erro, bautiza usando o óleo dos defuntos, posuirán, xa de adultos, a facultade de ver a aparición. Outros, non menos creyentes na lenda, haberán de conformarse con sentila, intuíla, etc.
Para librarse desta obrigación, a persoa que vexa pasar a Santa Compaña debe trazar un círculo no chan e entrar nel ou ben deitarse boca abaixo.

Versións

Aínda que todas as súas versións coinciden en considerar a Santa Compaña como unha anunciadora de morte, hai diferentes versións.
Na maioría das historias a Santa Compaña realiza as súas aparicións de noite, pero tamén hai casos nos que se fala de saídas diurnas.
J. Cuveiro Piñol, no seu Dicionario Galego (1876) escribe:Compaña: entre ou vulgo, crida hoste ou procesión de bruxas que andan de noite alumeadas con osos de mortos, chamando ás portas para que as acompañen, aos que desexan que morran axiña...
Nunhas versións cóntase que a luctuosa procesión transporta un ataúd no cal hai unha persoa dentro, a cal pode ser incluso a persoa que sofre a aparición sendo o seu corpo astral o que está no ataúd.
Pódense aparecer en diferentes lugares, pero predominan as encrucilladas.
Hai datas concretas nas que se di que ten máis incidencia as aparicións da Santa Compaña, por exemplo, a noite de Todos os Santos (entre o 31 de outubro e o 1 de novembro), ou a noite de San Juan (24 de xuño).

A Santa Compaña na tradición astúrica: A Güestia

Non só en Galicia aparécese esta procesión de mortos, senón tamén en Asturias onde a chaman A Güestia, que é unha procesión tamén coñecida como bona xente. É un grupo de persoas encapuchadas que se achegan á casa dun enfermo moribundo, dan tres voltas á casa e entón o enfermo morre. Normalmente son coñecidos do moribundo. Dise que van exclamando "Andade de día que a noite é miña". Cóntase o relato dunha muller que saíu da súa casa a por castañas pensando que xa era de día e un membro da procesión díxolle que era a súa padrino entón xa morto. Tendeulle a man dándolle a vela acesa, ela colleuna, e ao cabo duns días doente e morreu.
En as Hurdes, en Estremadura, aparece o Corteju de Genti de Muerti, que se compón de dous xinetes fantasmales que causan o pánico de madrugada polos pobos hurdanos xa que quen os ve pode resultar morto. En Zamora denomínalla A estadea e é unha muller que vaga polos camiños e os cemiterios. Non ten rostro e cheira á humidade dos sepulcros. Só se aparece a aquel que vai morrer. En León lla chama A hueste de ánimas.

Aparición da compaña

As numerosas lendas sobre esta compañía de defuntos en pena contan que se aparecen nos camiños próximos aos camposantos en busca de algo ou alguén, e que sempre aparecen cun motivo polo cal é símbolo de desastre ou maldición. Os motivos polo que esta compañía de almas errantes poden aparecer son:

  • Para reclamar a alma de alguén que morrerá pronto. Conta a lenda que quen recibe a visita da Compaña morrerá no prazo dun ano.
  • Para reprochar aos vivos,faltas ou erros cometidos. Si a falta é especialmente grave, o mortal que a cometeu podería recibir a visita da Compaña para que a encabece, condenado así a vagar ata que outro mortal lle reemplace.
  • Para anunciar a morte dun coñecido do que presencia a procesión.
  • Para cumprir unha pena imposta por algunha autoridade do máis aló.

Protección contra a Santa Compaña

O contar esta lenda tamén supón contar o modo de protexerse contra esta procesión de non mortos; no hipotético caso de que a compaña presentásese en presenza de alguén se debería levar a cabo unha serie de rituais para a protección que consistiría en:



  • Apartarse do camiño da compaña, non mirarlles e facer como que non se lles ve.
  • Facer un círculo coa estrela de Salomón ou unha cruz dentro e entrar nel.
  • Comer algo.
  • Rezar e non escoitar a voz nin o son da compaña.
  • Tirarse boca abaixo e esperar sen moverse, aínda que a compaña páselle por encima.
  • Xamais tomar unha vela que nos tenda algún defunto da procesión, pois este xesto condena a formar parte dela.
  • Se non hai máis remedio, botar ás presas moi rápido.
  • Conta a lenda que a Santa Compaña non terá o poder de capturar a alma do mortal que se cruza con ela si este áchase nos peldaños dun "cruceiro" situados nos cruces de camiños ou si porta unha cruz consigo e logra esgrimila a tempo

A Santa Compaña na cultura popular

  • Nunha historieta de O Xoves, Ortega e Pacheco uníronse á Santa Compaña para evitar escoitar as cancións que Juan Pardo cantaba no medio do bosque.
  • Da mesma forma, no cómic Iberia Inc. (editado por Planeta), os autores Rafael Marín e Rafa Fonteriz fan aparecer unha Santa Compaña formada por personaxes clásicos do tebeo español nunha páxina dobre.
  • Na película de 1980 O liguero máxico, dirixida por Mariano Ozores, cóntase a lenda da Santa Compaña e, para evitar que os personaxes de Andrés Pajares e Adriana Veiga fuxan, os sirvientes da mansión disfrázanse da Santa Compaña.
  • Na película de 1987 O bosque animado, dirixida por José Luís Corda, Malvís, o personaxe de Alfredo Landa, convence ao alma en pena Fiz de Cotovelo, interpretada por Miguel Rellán, de que se una á Santa Compaña, que vai camiño do mar, para así cumprir o seu soño de visitar Cuba.
  • Golpes Baixos, grupo vigués, puntero na movida madrileña, constituído, entre outros por Germán Coppini e Teo Cardalda, editan en Novos Temas unha canción cuxo título é "Santa Compaña", onde se describen imaxes da procesión.
  • A agrupación española metal celtico: Mago de Oz, no seu disco Finisterra, ten entre os seus temas: "A Santa Compaña", inspirada nese mito.
  • O grupo ourensano Os Suaves ten un album chamado "Santa Compaña", onde se inclúe un tema do mesmo nome.
  • Wenceslao Fernández Flórez, "O bosque animado" (1943), novela que captura unha visión idílica de Galicia e as súas lendas.

A Misa das Ánimas


En xeral é calquera misa oficiada polas almas do Purgatorio, ben en honor a todas, ben en honos aos defuntos dunha familia en concreto, que despúes do oficio conforman a Compaña.
En España, sobre todo en Galicia, recóllense numerosas lendas en torno a esta macabra procesión. Algunhas delas están recollidas no "Dicionario dos seres míticos galegos".
Conta unha delas que esta misa celébrase de noite na igrexa parroquial, á que asisten as ánimas dos finados da parroquia que están penando no Purgatorio: Oficia a misa o ánima dun antigo clérigo na parroquia, poida que nin recordado polos vivos. A principal condición para que poida celebrarse esta misa é que asista a ela un vivo, pois si non non ten validez. O vivo, sen saber que pode ocorrer, achégase á igrexa porque a ve iluminada de noite e con xente dentro, oe algún ruído ou sente algo estraño que lle fai mirar que pasa. Ao finalizar a cerimonia, as ánimas desaparecen como por arte de encanto, apáganse as luces, péchase a porta da igrexa e o vivo, en moitos casos quédase só dentro e hai veces que ata é tomado por ladrón cando o descobren ao outro día...



miércoles, 28 de julio de 2010

As farmacias fonsagradinas demandan a implantación da receita electrónica


Os farmacéuticos da Fonsagrada reclaman ao Sergas que implante con moita brevidade a receita electrónica no concello. Argumentan que os veciños se aforrarían así desprazamentos para recoller os seus medicamentos, algo que ven necesario nun municipio como o fonsagradino, dado o envellecemento da poboación e a súa dispersión.
Segundo explica un dos farmacéuticos da vila, Manuel Barreira, o sistema actualmente en vigor é un mixto, a receita electrónica en papel, que fai que os veciños teñan dez días de prazo desde a data de expedición da receita para coller os seus medicamentos. En cambio, coa receita electrónica poderían recollelas nun prazo de 30 (desde dez días antes e ata vinte días logo de devandita expedición). Ademais, o médico podería prescribir un tratamento a máis longo prazo.
Barreira explica que, na práctica, como no concello hai moita xente maior que necesita tomar varios fármacos á vez e as caixas dos mesmos esgótanse a distintos ritmos, isto provoca que, en bastantes casos, estes veciños teñan que visitar varias veces á semana a farmacia co actual sistema de transición, mentres que coa receita electrónica «pura e dura» sería suficiente con acudir unha ou dúas veces ao mes.
«Hai moita xente sen coche que vive en parroquias alonxadas e que ao mellor ten que pagar cada dous días 30 euros de taxi para coller un fármaco que custa dez», afirma.
DÚAS VELOCIDADES
Manuel Barreira conclúe lamentando que haxa «unha receita electrónica de dúas velocidades, a de Primeira División e a de Rexional Prefernte, e aquí hai a segunda delas».
A dona da outra farmacia da Fonsagrada, Catalina Ortiz de Galisteo, coincide con Barreira nos argumentos para pedir a receita electrónica e engade, ademais, que no seu local tamén recibe queixas dos veciños porque o actual sistema obrígalles a revisar continuamente a caducidade da receita de cada fármaco para saber cando deben ir recollelos, o que lles resulta complicado pola súa elevada idade e porque moitos viven sos e non teñen quen lles axude.
Tras sinalar que xa se trasladaron as queixas veciñais ao colexio provincial de farmacéuticos para que as transmita ao Sergas, Ortiz de Galisteo lamenta que non haxa unha data fixada para o cambio do sistema provisional á receita electrónica pura.
A farmacéutica, que cre que parte dos problemas residen en que non se explicou ben á cidadanía o funcionamento do novo sistema, lamenta que, de novo, a gran prexudicada sexa «a poboación dá zona rural».

martes, 27 de julio de 2010

Propiedad forestal



La Consellería de Medio Rural presentó ayer un modelo de sociedades para la explotación forestal que incorpora el capital inversor y los propietarios de las fincas: Sofor. Según la presentación hecha ayer, el capital inversor no podrá ser mayoritario en la sociedad. No superará el 49%. Los propietarios individuales de parcelas tampoco podrán superar el 33% del terreno de la Sofor. Es una forma, en principio, de garantizar los intereses de los socios, que obligará a lograr las mayorías y evita el dominio previo. Hasta aquí podría tratarse sólo de la presentación de una propuesta. De una sugerencia desde la Xunta de Galicia frente a la realidad de parcelas inviables por su reducida dimensión y ante la realidad de abandono de terrenos aptos para la explotación forestal. Es una respuesta a la dificultad para la actividad forestal rentable, que parte del respeto a la propiedad. La nueva sociedad tiene vencimiento en el tiempo tras permitir rentabilizar la inversión en esos terrenos generalmente sin explotar. Es un ‘banco de tierras’ que respeta la titularidad del terreno y fomenta la creación de explotaciones forestales con dimensión adecuada. Además de la idea, a las administraciones públicas se les pide algo más. Para dinamizar la idea, el director xeral de Montes anuncia la financiación del cien por cien de los gastos que genere la concentración de las parcelas y ayudas del 70% para otras actuaciones necesarias en las Sofor. Sobre si la Xunta conoce si hay o no inversores dispuestos a participar en este tipo de sociedades y en este sector nada dice la información del acto de ayer. Cabe suponer que cuando se llega a esta propuesta se habrá constatado la voluntad inversora ajena a los propietarios. Nadie debería demonizar que los inversores procedan del propio sector forestal y sus actividades derivadas, desde las celulosas a la industria maderera. Son conocedores del sector. Claro que hay un riesgo a futuro sobre la capacidad de decidir los precios.

Expertos destacan en Sarria o peso do sector forestal no PIB galego


O sector forestal supón o 3,5 por cento do produto interior bruto da comunidade galega, segundo desprendeuse este martes do curso de verán organizado pola Universidade de Santiago de Compostela (USC) en Sarria sobre os sectores forestal, agropecuario e de servizos que se celebra esta semana no concello sarrián tratou este martes ao detalle o sector forestal e as súas características dentro da provincia lucense.
Durante a xornada deste martes os participantes destacaron o peso desta industria e as súas potencialidades na provincia.
A primeira charla versou sobre o desenvolvemento agrario galego e foi pronunciada por Manuel Veiga Carballido, quen explicou os principais condicionantes aos que se enfronta esta actividade.
UnificaciónA última conferencia foi impartida polo empresario Daniel Villapol Valea, quen falou sobre o sector forestal e a iniciativa privada. Valea ofreceu durante hora e media a súa visión da industria forestal e da xestión que fai a Xunta desta. Entre outros temas, o empresario reividicó a necesidade por parte do Goberno autonómico de unificar a propiedade privada, ao seu xuízo moi dividida en Galicia, pondo como exemplos de éxito o caso de Trabada, no que el mesmo colaborou.
Tamén tratou a necesidade de investir no sector, ante o que o condutor da charla asegurou: «Sería mellor e máis produtivo destinar máis orzamento á prevención de incendios en lugar da a súa extinción, como se está facendo actualmente»
«A situación e o ente no que se celebra o curso son os máis adecuados», declarou o empresario Valea sobre o curso. Doutra banda, coincidiu cos organizadores en destacar a gran acollida entre os asistentes.
O curso seguiu pola tarde, cando os alumnos puideron gozar dunha experiencia de campo coa visita á fábrica SAT Prolesa, unha explotación gandeira en Goián, na que observaron en profundidade o seu sistema produtivo.
Este mércores, as charlas continuarán e centraranse no sector agropecuario, o único que falta por abordar dos tres sobre os que versa o curso. Pola tarde, tamén está previsto visitar a fábrica de Fontecelta, en Céltigos.

Os actuais modelos produtivos restan biodiversidade ás paisaxes galegas


O profesor de Enxeñería Agroforestal na Universiad de Santiago de Compostela, Francisco Javier López González, sostén que para manter a biodiversidade da paisaxe de Galicia «habería que ir a novos patróns de explotacións, afastados dá monotonía e simplicidade dás paisaxes agrarias que ofrecen pouca variedade de recursos e supoñen unha progresiva diminución dá súa biodiversidade», tal e como explicou onte no curso de verán da USC que reúne a 50 alumnos na Casa Habaneira de Guitiriz.
López Gonzaléz defendeu neste sentido que propostas como as da agricultura ecolóxica ou a xestión forestal sostible «parecen máis axeitadas que vos modelos produtivistas actuais de face a ir en sintonía coa crecente demanda en clave ecolóxica dá sociedade».
O relatorio deste ingenierio agroforestal abriu onte a penúltija xornada do curso Cultura e Paisaxe, un foro no que tamén interviñeron Antonio Sandoval, que falou da relación entre paisaxe e aves; Adolfo García, que centrou a súa charla na paisaxe asturiana; Albino Prada, quen disertou sobre montaña e litoral; e Hortensio Sobrado, quen radiografió a paisaxe agraria lucense. A catedrática Margarita Ledo Andión pechará hoxe o curso cunha charla sobre a paisaxe como figura fílmica.
O director deste foro estival da USC, Roxelio Pérez Moreira, presentará este venres, ás 17.00 horas, no Hotel Balneario de Guitiriz o libro ‘Cultura e Paisaxe', unha obra que recompila os relatorios do curso de verán da USC celebrado o pasado ano en Guitiriz.

Os xubilados galegos cobran de media 727 euros, menos que ninguén en España


A pensión media de xubilación do Sistema da Seguridade Social alcanzou en xullo a contía de 884,97 euros ao mes, o que supón un 3,5% de incremento con respecto ao mesmo mes do pasado ano, segundo informou o Ministerio de Traballo e Inmigración. En Galicia, esta prestación continúa por baixo da media española, ao situarse en 727,07 euros.En canto á pensión media do sistema, que comprende as distintas clases de pensión (xubilación, incapacidade permanente, viuvez, orfandade e a favor de familiares), alcanzou 780,25 euros ao mes, un 3,4% máis que o mesmo período de 2009.En total, en xullo o número de pensións contributivas alcanzou os 8.667.954 e o importe total superou os 6.770,9 millóns, un 5% máis que no mesmo mes de 2009. Máis da metade destas son por xubilación, unhas 5.144.279; 2.290.743 son por viuvez, 935.803 por incapacidade permanente, 269.408 por orfandade e 37.721 a favor de familiares.Galicia, a últimaGalicia é unha das comunidades que se mantén por baixo da pensión media de xubilación, con 727,07 euros. Tamén inferiores foron as de Estremadura, 746,07; Murcia, 778,95; a Comunidade Valenciana, 800,60; as Illas Baleares, 802,93; Andalucía, 810,27; Castela-A Mancha, 821,12; A Rioxa, 821,65, e Castela e León, con 853,31 euros.Pola contra, as máis altas rexistráronse no País Vasco, con 1.102,19 euros; Asturias, con 1.094,11 euros; Madrid, 1.061,09; Navarra, 989,52; Cantabria, 928,33; Aragón, 905,97, e Cataluña, con 898,48 euros.

lunes, 26 de julio de 2010

A DEPUTACION PROVINCIAL DE LUGO CONCEDE UNHA SUBVENCIÓN PARA O ARRANXO DO CEMITERIO DA VEIGA DE LOGARES

De conformidad co artigo 18 da Lei 38/2003, de 17 de novembro, Xeral de subvencións, e co arto 17 da Lei 9/2007, de 13 de xuño, de subvencións de Galicia, se dá publicidade ás subvencións concecdidas por acordo da Xunta de Goberno da Deputación Provincial de data 23 de xullo de 2010:
ARRANXO ACCESOS A CEMITERIO
PRESUPOSTO: 12000 EUROS
SUBVENCION: 9000 EUROS

O camiño primitivo gana adeptos








O albergue, o polideportivo e as pousadas da Fonsagrada rexistraron cheos ao longo desta semana e prepáranse para un ano Xacobeo con centos de peregrinos

Unha ruta abrupta, con grandes pendentes, cunha néboa que fai acto de presenza nos momentos menos esperados e con múltiples desniveis que complican a travesía. Así se presenta o camiño primitivo a Santiago de Compostela. Un dos máis bonitos e, á vez, dos que require maior preparación física. A súa dificultade fai que estea entre os menos frecuentados polos peregrinos. Este ano, en cambio, o Xacobeo empeza a notarse na súa primeira parada en Galicia. Durante o xoves e o venres, Fonsagrada, encheuse de peregrinos e houbo que habilitar, ata, o pavillón municipal.
A escarpada ruta pola que discorre o camiño primitivo convértea nunha das máis difíciles. Os montes limítrofes que unen Galicia con Asturias contan con grandes desniveis. O porto do Acevo e o de Montefurado, en Asturias, son, segundo indican os peregrinos que estes días van cara a Santiago, os máis complicados. Neles, as subidas complícanse pola súa lonxitude. A néboa, pola súa banda, cando fai acto de presenza impide ver.
Perdidos no inverno

Así, é moi común que se dean situacións como as que agora recorda Beatriz Lastra, encargada da oficina de atención ao peregrino. Segundo di, é común, sobre todo na tempada de inverno ou comezos da primavera, que algúns peregrinos se perdan subindo O Acebo. «Van avanzando e, como apenas se ve nada, de súpeto empezan a oír o ruído que fan os aeroxeradores que hai na zona, achéganse cara a eles e, cando se dan contan están fóra da ruta», afirma.
A este tipo de problemas hai que engadir as xa comúns bochas e agujetas. A uns, como é o caso de Ignacio Egea, un madrileño que camiña só, as feridas nos pés uníronselle e afirma con ironía non sentilas xa. A outros se lles ve camiñar cos talóns. A parte do pé menos danada. As irregularidades do terreo, pola súa banda, multiplican as lesións. Escordaduras de nocello, lixeiras mazaduras e situacións provocadas por algún que outro resbalón que é mellor esquecer. Aínda con humor, recorda Lastra a unha peregrina que chegou fai uns meses á oficina cun cheiro un tanto sospeitoso.
«Escorregara en feces de vaca, caeu encima delas e viño cun aroma un tanto molesto», indica con humor. A visitante, adaptada a todo tipo de situacións, achegouse ata a gasolineira da localidade e, coa roupa que levaba posta, colleu a mangueira da auga, e limpou o seu corpo coma se dun coche tratásese.
Os riscos desta etapa cara a Santiago, non evitan que a ruta conte cada día con máis peregrinos. No albergue da localidade, con 24 prazas, rexistraron varios cheos no último mes. Dous das pousadas da Fonsagrada, Cantábrico e Café Manolo, tamén estaban cheas o xoves pasado. Estas circunstancias obrigaron a Protección Civil, encargada de velar polos peregrinos ao seu paso pola Fonsagrada a habilitar, o polideportivo municipal. Nel adoitan meter a grandes grupos que, polo seu tamaño, non caben no albergue. O xoves, por exemplo, durmiron nestas instalacións preto de 100 persoas.

Gran servizo aos peregrinos

Esta chegada masiva de peregrinos tamén inflúe nas necesidades de todos aqueles puntos de información dedicados á atención ao peregrino. Na oficina na que traballa Beatriz Lastre as diferentes iniciativas do párroco da localidade ofrecen un gran servizo aos peregrinos. ?Este local, situado nun lateral da igrexa da Fonsagrada, ademais de proporcionar ao camiñante as tradicionais guías de albergues que fornece a Xunta, tamén concede ao peregrino un botello de auga de forma gratuíta.
O resultado da afluencia destes días é que, nunha semana, xa regalaron uns 190 botellos. As existencias, en ocasións non son suficientes para o número de visitantes que pasan polo lugar.

En abril comezaron un libro de firmas e o párroco enviaralles unha felicitación en Nadal

A iniciativa do párroco da Fonsagrada, en cambio, non acaba con este pequeno obsequio. En abril empezaron un libro de firmas no que o peregrino pode contar as súas experiencias e deixar a súa dirección. O motivo de que os seus acenos queden rexistradas é que, en Nadal, é o propio párroco o que, como agradecemento e recordo por facer o camiño de Santiago, envíalles unha postal para felicitarlles as festas.

«Non toques os cables»

Na Fonsagrada é a oficina do peregrino o lugar onde os camiñantes poden selar a súa acreditación. Ata alí chegan cada día centos de anécdotas que resultan, en ocasións, graciosas, e outras veces quedan na memoria das xentes da Fonsagrada polo mérito e o esforzo que supón facer este camiño. Como exemplo, os tradicionais piques entre as parellas aumentan no camiño por ver quen pode máis. O xoves, Rosa e Francis, dous madrileños, contaban as súas experiencias na última etapa como unha pequena competición. Rosa recoñecía que o día fora difícil e que aguantar o ritmo do seu marido habíalle costado. Francis, pola súa banda, quitábase méritos afirmando que lle sorprendía sentirse tan forte logo de cruzar os escarpados montes da Fonsagrada.
Pero unha das anécdotas máis curiosas para a xente do lugar é a que se repite ano tras ano. Segundo indica Beatriz Lastra, parece ser que algúns peregrinos se lanzan á aventura e cruzan os campos con arame de espino. Estes valos, a miúdo, están electrificadas para evitar que os animais se escapen. Os camiñantes, sen saber deste particular, atrévense a pasar por encima ou por baixo destes arames recibindo a obrigada descarga eléctrica.


mais informacion sobre o camiño primitivo:

Corenta alegacións á presa no Navia cunha concesión franquista


O proxecto para construír un encoro no río Navia, entre os concellos de Navia de Suarna e A Fonsagrada, segue igual desde que en abril saíse a información pública. Nin se desestima, nin avanza. Culpa desta situación tena, por exemplo, a inesperada petición do Ministerio de Medio Ambiente, Medio Rural e Mariño (MARM) ao concello de Navia, ao que lle solicitou que volva remitir as súas alegacións contra a infraestrutura –que xa foran presentadas o pasado mes de maio– á Subdelegación do Goberno en Lugo. Os que seguen adiante son os case 40 grupos de alegacións presentados por administracións e entidades ecoloxistas ante a Confederación Hidrográfica do Cantábrico.
Durante o período de información pública do polémico proxecto da empresa Saltos do Navia, que pretende recuperar unha concesión de 1953 a pesar da forte oposición de administracións e veciños, ao organismo de conca que xestiona o río Navia chegaron un total de 39 documentos onde se esgrimen múltiples razóns para evitar a construción da presa e dar por caducada a licenza.

PERDA DO DOCUMENTO
Así, fontes da Confederación explicaron a Xornal que desde Galicia recibiron as alegacións da Deputación de Lugo, o Concello da Fonsagrada, o Concello de Navia de Suarna, o BNG e a organización ecoloxista Amigos da Terra, entre outras moitas.
Precisamente a corporación municipal de Navia viuse obrigada polo MARM a recuperar as alegacións que enviou á Subdelegación do Goberno en Lugo e volver a remitilas nun prazo de dez días. “Ou non chegaron ou se perderon; o Ministerio non concretou o que lles pasou, deberon traspapelalas”, explica o alcalde do municipio, o socialista José Fernández. “Tivemos que reenviar a mesma documentación que xa enviaramos hai dous meses; só nos prexudicou niso pero se se teñen en conta tampouco pasaría nada e sería beneficioso para nós”, aclara.
O rexedor insiste en que “non parece lóxico construír ningún tipo de presa desta magnitude no lugar porque se trata dunha zona con protección medioambiental”. Neste sentido, Fernández cre que de ir adiante o proxecto se xeraría “un alto prexuízo para a zona e beneficios só para a empresa”. Pola súa banda, fontes do ministerio non foron quen de aclarar a problemática coa que se tropezou o documento do concello lucense para precisar un novo.
Os representantes de Amigos da Terra coinciden co alcalde no argumento da figura de protección medioambiental na que está incluído o río Navia. No texto que entregaron hai unhas semanas á Confederación Hidrográfica sosteñen que o proxecto “debe ser rexeitado polo seu impacto crítico sobre o Navia, pois faría desaparecer o LIC (Lugar de Importancia Comunitaria) Alto Navia. “Calquera outra valoración é falsa dado que o río xa ten tres presas sucesivas que destruíron o curso medio e baixo, pretendéndose agora a destrución do curso alto, que concluiría coa desaparición”, sinalan os ecoloxistas galegos.
Ademais, recordan que, de ir para diante, o encoro suporía o fin “dun dos últimos hábitats dunha especie fluvial escasísima” como é o mexillón de río ou madreperla. Así mesmo, critican que o dano ao curso “ten como motivación o lucro mediante a produción de enerxía eléctrica, nun contexto de exceso de capacidade”.
Neste senso, subliñan que “a Directiva Marco da Auga establece que a auga non é un ben comercial como os demais, senón un patrimonio que hai que protexer, defender e tratar como tal”.

AFECCIÓN AO CONCELLO DE IBIAS
En canto as razóns das entidades ecoloxistas asturianas –ANA, Ecoloxistes Asturias, Aems, Salternavia, Ecos Satures e a federación de pescadores Unipesca, entre outras– para estar en contra da nova presa que tamén afectaría ao concello asturiano de Ibias, destacan as da Coordinadora Ecoloxista D’Asturies que recorda que a construción “sería ilegal actualmente ao non atoparse entre as actuación do vixente Plan Hidrolóxico Conca Norte II”.
A xuízo da organización “non existe ningún elemento obxectivo para invocar o interese xeral”, xa que cunha nova infraestrutura o 50% do curso do río quedaría encorado, e o resultado serían

Panteón de Galegos Ilustres: corpos universais nos terreos do Señor

Rosalía de Castro


Castelao


Panteón Galegos Ilustres


Dun recuncho do claustro do mosteiro de San Domingos de Bonaval, a través dunha sobria porta, ábrese a igrexa homónima na que, confinados na súa marxe esquerda, repousan os restos de Rosalía de Castro, Castelao, Alfredo Brañas, Ramón Cabanillas, Francisco Asorey e Domingo Fontán. Corpos universais, estes, que moran nos terreos do Señor. Naceu xa con polémica o Panteón de Galegos Ilustres, co traslado en 1891 desde o cemiterio de Adina, en Iria Flavia, do cadaleito de Rosalía. A aquela homenaxe non asistiron nin o seu marido, Manuel Murguía, nin os seus fillos, desencantados coas hostilidades amosadas polas institucións eclesiásticas e as autoridades da época.Aínda hoxe, 119 anos depois, o conflito do mausoleo no que descansan os grandes persoeiros de Galicia continúa latente. Logo dun longuísimo litixio entre o Arcebispado de Compostela e o Concello de Santiago, unha sentenza do Supremo devolveulle a titularidade ao clero en detrimento do consistorio, que a ostentaba dende os anos sesenta. Da man do fallo, o Panteón foi pechado en xuño ao público durante unhas semanas, ata que o 15 de xullo a Xunta e a Igrexa, segrares e relixiosos, asinaron un convenio para reabrilo. Iso si, como ditaba a orde xudicial, a propiedade retornaba ao Arcebispado, case dous séculos despois de que a desamortización de 1835 lla arrebatara.O debate desatouse pola titularidade eclesiástica do mausoleo. Desde entón son moitas as voces piden a laicidade do sepulcro ancorado no corazón do Museo do Pobo Galego, sito no mosteiro de Bonaval, cunha pregunta pendurando no ar: deben os símbolos dunha cultura estar en mans da Igrexa?Por un Panteón laicoOs responsables das fundacións dos dous persoeiros máis relevantes que fican entre as graníticas paredes de Bonaval téñeno claro. Non. Helena Villar, que preside o padroado de Rosalía de Castro, fala do peso da lei, pero mira como evitala. "É incuestionable que o Panteón pertence á Igrexa porque o di unha sentenza, pero hai que resolvelo para que sexa laico", afirma. Para Avelino Pousa Antelo, un dos adaís do galeguismo e presidente da Fundación Castelao, o convenio, "sobre unha cousa consagrada" é moi negativo. "Á Igrexa, que Deus llo perdoe", lamenta.Máis alá vai o presidente da Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG), Cesáreo Sánchez Iglesias, que chama a atención dun problema estrutural, non só práctico, de como se accede ao recinto, senón de quen tomará as decisións futuras. "Quen decidirá quen está no Panteón? A Igrexa. E se é así pode vetar a persoeiros non practicantes", expón.O seu fío argumental continúa, nun exercicio de translación temporal, ata cuestionarse se hoxendía, baixo a titularidade do clero, Rosalía sería soterrada en San Domingos de Bonaval. "Non creo, pois non era unha 'boa' católica", asegura Sánchez Iglesias. Algún versos da poetisa, como por exemplo en 'Santa Escolástica', poñen en dúbida a existenza de Deus ou critican as xerarquías católicas. Alternativas: o trasladoDe momento, a situación non parece moi perigosa para aqueles que desexen visitar os sepulcros. Pódeno facer seis días á semana, aqueles nos que abre o Museo do Pobo Galego. Pero o problema pode chegar no día de mañá. Así, Helena Villar confía no actual arcebispo, Julián Barrio, do que lle consta que é "aberto", pero, inquire, "e se chega outro?".Por iso, a presidenta da Fundación Rosalía non dubida en barallar alternativas desde xa. "O convenio asinado pola Xunta é unha solución estupenda a curto prazo, pero debe ser temporal. Un traslado do Panteón é unha posibilidade coma outra calquera, un cambio de lugar e incluso de nome. Hai institucións que teñen moito interese en resolver este problema", asegura.A esperanza de Pousa Antelo é que algún día en Galicia haxa un lugar como o monasterio dos Jerónimos, no barrio lisboeta de Belem, custodiado pola Garda de Honra portuguesa, asumido polo Estado e coidado con esmero. "Ese é un modelo digno", di sobre o monumento no que están sepultados, entre outros, Vasco da Gama e varios membros da realeza lusa.Nesta liña, o que ten claro o máximo responsable da AELG, Cesáreo Sánchez, é que calquera cultura e sociedade ten que ter os símbolos en mans das institucións democráticas, e en ningún caso, di en referencia á Igrexa, "nas mans de alguén que nunca tivo Galicia entre as súas preocupacións".O conservación dos sepulcrosUn dos puntos de maior preocupación nos diferentes estamentos da cultura galega é o da conservación do mausoleo. Pousa Antelo lembra cando hai varias décadas as tres fundacións -a de Castelao, a de Rosalía presidida por Sixto Seco, e a de Brañas encabezada por Puy Muñoz- fixeron as melloras do Panteón. "Por alí corría a auga, pero nós tiñamos un proxecto permanente de coidado do recinto. Estaba en marcha e a Igrexa non metía os fuciños. Faciamos actos sen problemas, ofrendas florais...", rememora. E agora, ¿que pasará?Hoxe, na capela do Santo Cristo permanece o sarcófago de Castelao, conectado cos demais persoeiros por un pequeno andar. Na veciña capela das Visitacións, á esquerda eríxese o sepulcro de mármore estilo renacentista que o escultor Xesús Landeira esculpiu para que descansara Rosalía. Dous ramos e unha bufanda de Galicia acompañaban os restos durante os días deste xullo na estancia que preside un retablo do século XVIII. Á dereita atópase Alfredo Brañas, e entre os dous, escoltan as tumbas, desprovistas de maior atavío que a lousa que as cobre, do xeógrafo e ilustrado Domingo Fontán, do poeta Ramón Cabanillas e do escultor Francisco Asorey.Sobre elas, situadas a rentes do chan, aínda lembra Pousa Antelo como bailou, sen respecto, algunha vez un xerifalte. "Farei o que sexa para denigrarte, díxenlle, e cheguei a ameazalo", espeta quen sofreu pola conservación do monumento aos galegos máis ilustres. Aqueles que compartiron co mundo todo o seu saber universal, que levaron a cultura de aquí máis alá dos Ancares e o Caurel, e que agora descansan nos dominios do Señor, coa incógnita de que será deles cando perdan o favor de Deus.





De paseo pola memoria... de Pousa Antelo e Neira Vilas


Neira Vilas



Pousa Antelo

Miñas donas e meus señores: Si no abrante d-este día poidéramos voar sobor da nosa terra e percorrela en todas direicións, asistiríamos á maravilla d-unha mañán única’.
Arrincaba así o discurso Alba de Groria, que Castelao leu alén mar, tal día coma hoxe, en 1948. Coa súa potente voz pronunciou as proclamas máis repetidas do nacionalismo galego. Cos seus discursos converteu a moitos a esta relixión e, despois de morto, da súa semente agromaron outros tantos activistas da lingua e da patria galegas que se encargaron de resucitar esta terra na emigración. Este 25 de Xullo, coma tantos outros, tamén toca lembrar. Botar a ollada ao pasado para celebrar as conquistas feitas e ser conscientes do moito que fica por conquistar. Para ir de paseo pola memoria collémonos da man de Avelino Pousa Antelo e de Xosé Neira Vilas, porque ningún oíu falar da nosa historia, senón que a viviron. Perderse con eles é imposible.
Pousa Antelo (Barcala, A Baña, 1914) é, case, case, o último mohicano. A proclamación da República colleuno estudando sexto curso no seminario en Santiago de Compostela e púxoo contra as cordas da vocación. ''Cando meu irmán o deixou, meu pai tamén quixo que o deixase eu. Mais daquela pensaba que tiña vocación. Rezaba todos os días. Catro anos despois vin a vida doutro xeito''. E viuna nun acto de Promoción Gallega celebrado no Teatro Principal, con Castelao como voz en off: ''Por el fíxenme galeguista de por vida''. Ingresou no Partido Galeguista, tomou parte activa na campaña a prol do Estatuto do 36, xogoulla ao franquismo mantendo vivo o galego na escola rural na que era mestre e o seu é un dos nomes máis destacados do cooperativismo agrario. Morto Franco, sumouse ás iniciativas para resucitar o vello PG, do que rematou sendo presidente. Pasada a fronteira dos 96, goza dunha memoria envexable que o mantén fiel aos mesmos ideais aos que entregou os anos mozos.
''O día da patria empezou no ano 20 cando ás Irmandades da Fala se lles ocorreu esta feliz idea. Normalmente facíase unha especie de marcha, de peregrinaxe, que partía do Concello ata a estatua de Rosalía. Hai unha foto preciosa de Castelao falando alí'', conta Pousa Antelo, quen nos recibe na biblioteca da súa casa. Catorce anos despois, contando el con vinte e altofalante en man, uniuse a un grupo das Mocidades Galeguistas que facían campaña na Alameda para animar aos viandantes a que se unisen. ''Foi a nosa axuda. O resto dos anos sumábame á procesión, escoitaba o discurso… e aplaudía!'', lembra entre risas este home de carácter falangueiro que recoñece sen pelos na lingua que non valería para político dos de hoxe.''Noooon, non serviría! Daquela había un espírito e unha entrega modélica que hoxe non se ve. A nosa vida enteira era aquelo. Soñabamos que tiñamos o porvir desta terra nas nosas mans e que iamos cambiar a Galicia atrasada e dominada por unha Galicia libre''. E nese afán, calquera gran era bo para ir facendo morea. Súa foi a idea de ir polas feiras para vender os libros que Ánxel Casal editaba en galego ''e que daquela eran unha ruína''. A tirada era duns 300 ou 500, pero suscriptores había só 130 e o resto custaba moito vendelos. ''Dábannos para un bocadillo e para pagar o coche, e volviamos entusiasmados porque lograramos vender dúas ducias e pico de libros, que naquel tempo era un auténtico milagre''.
Neira Vilas na emigración
Un milagre foi tamén o que se atopou Neira Vilas ao chegar a Buenos Aires, con 21 anos, en 1949. El sempre dixo que non soubera de Galicia, nin da súa cultura, nin da súa historia até que se viu emigrante. O país que aquí coñeceu foi ''o da ignorancia'', o mesmo que se lles presentou aos universitarios de Compostela ''porque lles ocultaban deliberadamente que houbera un Estatuto de Autonomía, que houbera unha República, que Galicia tiña uns dereitos e unha identidade nacional. O réxime que aquí se padecía exercía un nacionalismo español constante''. Tanto é así que o escritor tivo que ir parar á capital arxentina para descubrir por si mesmo que o 25 de Xullo era moito máis que o Día do Apóstolo.
Aínda así, traballar desde a emigración na década dos 50 daba máis froitos ca facelo desde aquí. ''Alí non había fascistas, todos eramos republicanos. O mozo Neira Vilas non pronunciaba discursos mais, de telo feito, non se vería interrompido ''por un facha'' ao berro de ‘¡Viva España!’, como lle pasou a Pousa Antelo en Muros. Ao lembrar ese episodio, aínda hoxe, ao histórico galeguista pódelle a xenreira e imaxínase falando subido nun alto: ''Se esa España é a do progreso, a democracia, a liberdade, unha España distinta, eu son o primeiro en berralo! Pero que se esa España é a podre, a da lenda negra por séculos, a da Inquisición, a de todos os matóns de todos os tempos, entón eu berro ‘Morra España!’''. Foi a súa resposta, quitada da experiencia mamada nos mitins que Suárez Picallo daba no nome do Partido Galeguista, onde eran frecuentes berros semellantes. ''Ai! Case me sacan a ombreiros!'', apunta un orgulloso Avelino.
Mentres Galicia ía perdendo os seus riscos de identidade, alén mar celebrábanse datas coma o aniversario da morte de Castelao, da decapitación de Pardo de Cela ou do fusilamento de Alexandre Bóveda. ''O embaixador do réxime franquista entraba só nunha casa, a Casa de Galicia, que tiña moi pouco peso aínda que ten este nome'', explica Neira Vilas. E é que nin sequera os grandes medios de dereitas, coma La Nación, se declararon nunca franquistas. ''Bos Aires era a capital cultural e patriótica''. Alí facíase teatro, había radios con programación semanal en galego e chegou a haber até 65 bandas de música que reproducían os nomes das de aquí. ''A actividade era moito maior da que houbo aquí durante a República'', conta, orgulloso, quen lle puxo letra ás ‘Memorias dun neno labrego’.
Dificultades para educarse en galego
O eido educativo é outro dos eidos nos que os emigrantes o tiveron máis doado. Pousa Antelo sábeo ben. Nos anos nos que o galego estaba terminantemente prohibido entre as catro paredes dunha escola, el era mestre. Buscando até debaixo das pedras deu cunha editorial catalana que publicara un libro titulado Anaquiños. Lecturas escolares galegas, de Antón Novoa. ''Tiña poemas de Rosalía, e un conto ou dous en galego aínda sendo en castelán, polo que o libro de lectura da miña escola foi ese''. Mais a rebeldía a prol da lingua non ficou aí, senón que lle lía os textos aos seus alumnos en galego, traducindo do español que aparecía nos libros. ''Os rapaces agrandaban os ollos! Non o vían posible!'', recorda, para apuntar a continuación que ''os que peor lían, os que máis faltaban eran despois os primeiros. ‘Están a falar a súa lingua, vedes?’ Dicíalles eu''.
Mentres, alén mar, Neira Vilas recibía clase en lingua galega de Economía de Galicia, Xeografía de Galicia, Arte de Galicia ou Literatura de Galicia, con mestres coma Rafael Dieste ou Alberte Vilanova. A outra cara dunha ditadura que erradicou das rúas a lingua propia do país. ''Nos cincuenta era moi frecuente en Bos Aires oír falar en galego, moito máis do que pode selo hoxe nunha cidade coma Ourense'' e, ademais, podíase empregar este idioma nos taxis ou nos comercios ''porque o 99% destes traballadores eran galegos''.
Reflexionando sobre o que viviron, os dous coidan que pagou a pena. ''Se empezase hoxe faría o mesmo que fixen'', di Pousa Antelo, aínda que recoñece que o activismo político lle trouxo máis desgustos ca satisfaccións. El sabe que aínda queda moito por facer e, sen deixar de falar do eido educativo, critica duramente o decreto do plurilingüismo que permitirá que en Galicia se estuden, por exemplo, as Matemáticas en inglés, mais non en galego. ''Estes [en referencia ao Partido Popular] aliáronse coa damisela esa, a de Galicia Bilingüe, e iso xa me puxo a min enfronte. Eu mandaríaa ao Congo, coño! É unha vergoña que aquí se consinta que alguén veña deturpar o que se veu conseguindo! Igual Roma non paga traidores, pero Galicia deu traidores! Si, si, si! Xente que non é consciente da súa propia dignidade!'', di, incomodado.
De todo iso que se veu conseguindo, Neira Vilas atribúelle á emigración boa parte dos méritos. ''Sen o que se fixo aló, careceriamos de moitas cousas hoxe'', conclúe. O escritor, que estivo lonxe do seu Gres natal desde 1949 ata 1961, asegura convencido que fóra vivíu ''a Galicia ideal'', e congratúlase orgulloso de que en todo ese tempo ''non escribín nin unha soa liña que non fose en galego''.

A música do País: 120 anos de hino


Pascual Veiga

Eduardo Pondal

Dende 1984, a Lei de Símbolos de Galicia establece os tres elementos que oficialmente representan a identidade galega. E estes tres símbolos serían a bandeira, o escudo e o hino. A historia deste último, dende que a súa letra naceu da pluma do poeta Eduardo Pondal a finais do século XIX, conta con diversas circunstancias que foron difíciles de tracexar.Ademais, os versos de Pondal foron ao longo dos anos recortándose e deixando atrás diversos aspectos que xa oficialmente non son recoñecidos pola Xunta de Galicia.
A Coruña, 1890
A primeira noticia que se ten arredor do nacemento do hino galego data do ano 1890, cando o afamado compositor Pascual Veiga lle remite unha carta a Pondal na que lle informa ao poeta de que no mes de agosto dese mesmo ano a sociedade coral 'Orfeón Coruñés nº4' realizará un Certame no que se concederá un premio á mellor marcha rexional galega, pedíndolle Veiga a Pondal que el realizase a letra a partir da cal os concursantes deberán traballar.Por suposto, o poeta acepta o ofrecemento do compositor e no mes de abril dese ano Pondal envía a primeira versión do que actualmente é o hino de Galicia. Poren, Veiga solicita a Pondal unha serie de cambios métricos que facilitasen a musciación da letra. Co pequeno fastidio que estas indicacións teñen para o seu traballo lírico, o poeta enviará as correccións. A continuación, indicamos cal foi a primeira redacción de Pondal, antes de engadir as correccións de Veiga, uns versos que levan o primeirizo título de 'Breogán':

Que din os rumorosos,
Na sua ruda pendente,
Ó resprandor dormente,
Do pracido luar?
Que din das altas copas,
Cheas de mil queixumes,
Os arpados arumes,
No seu doce fungar?–
De verdura cingida,
E de benígnos astros,
Terra dos verdes castros,
E do céltico clán;
Non esquezas escura,
Da injuria o rudo encono;
Desperta do teu sono,
Filla de Breogán.
Tódol’os generosos,
Nosos cantos entenden;
E docemente atenden
,O noso rouco son:
Mas aqueles ignaros,
Avarentos e duros,
Preguizosos e escuros
No-nos entenden, non.
Os tempos son chegados,
Q’ auguráno as edades;
Q’ as tuas vaguedades,
Cumprimento terán;
Pois donde quer gigante
Noso murmullo soa
A redencion da boa
Terra de Breogán.
Teus fillos vagorosos,
En quen fero honor late
A glorioso combate
Aprestandose van:
Sé por ti mesma libre
D’ indígna servidume,
E d’ oprobioso alcume,
Filla de Breogan.
Á boa Lusitania,
Vosos brazos tendéde;
Pois voso auxilio pede,
Con un pungente afan;
Cumpríde as vaguedades
Dos vosos altos pinos,
D’uns gloriosos destinos,
Fillos de Breogán.
Amor da terra verde
Da verde terra nosa;
Ergue a raza gloriosa
,D’ Ousinde e de Froxán;
E aló nos seus garridos
Justillos, mal constreitos,
Os amorosos peitos,
Das fillas de Breogán!

No panfleto anunciativo do Certame do Orfeón coruñés recóllense as modificacións realizadas por Pondal a petición do compositor. Nesta versión o poema de Pondal aparece con dúas novas estrofas e sae publicado co que será o seu título definitivo, 'Os Pinos':

Que din os rumorosos
na costa verdescente
ó rayo tranparente
do prácido luar...?
Que din as altas copas
d'escuro arume arpado,
co seu ben compasado,
monótono fungar...?
-Do teu verdor cinguido
e' de benignos astros,
confín dos verdes castros,
e valeroso clán,
non dés a esquecemento,
da injuria o rudo encono;
despérta do teu sono,
Fogar de Breogán.
Os boos e generosos,
a nosa voz entenden;
e con arroubo atenden
o noso rouco son;
mas, sós os ignorantes,
e férridos e duros,
imbéciles e escuros,
no-nos entenden, non.
Os tempos son chegados,
dos bardos das edades,
q'as vosas vaguedades,
cumprido fin terán;
pois donde quer gigante,
a nosa voz pregóa,
a redenzón da bóa
nazón de Breogán.
Teus fillos vagorosos, e
n quen honor só late,
a intrépido combate,
dispondo o peito ván;
sé por ti mesma libre
d'indígna servidume,
e d'oprobioso alcume,
región de Breogán.
A' serva Lusitania,
os brazos tende amigos;
q'ós éidos ven antigos,
con un pugente afán;
e cumpre as vaguedades
dos teus soantes pinos,
d'uns mágicos destinos,
oh grey de Breogán!
Amor de terra verde,
da verde terra nosa;
encende á raza briosa,
d'Ousinde e de Froxán;
e aló nos seus garridos,
justillos, mal constreitos,
os doces e albos peitos
das fillas de Breogán.
Q'a nobre prole insinen,
fortísimos acentos;
non mólidos concentos,
q'á vírges só ben 'stán;
mas os robustos écos,
q'oh pátria, ben recordas,
das sonorosas cordas,
das arpas de Breogán.
Estima non s'alcanza,
c'un vil gemído brando;
cal quen requer rogando,
con voz q'esqucerán;
mas c'un rumor gigante,
sublime e parecido
ó intrépido sonido
das armas de Breogán!

O Certame tivo lugar o día 15 de agosto de 1890 e, segundo tiña previsto a organización, ao remate do acto todas as bandas presentes do certame representarían conxuntamente a composición gañadora. Pascual Veiga incluso tiña creada unha partitura sobre o texto de Pondal para a súa interpretación no caso de terse declarado deserto o premio. Precisamente, é esta a partitura que acabou representando oficialmente a música do hino galego.Mais, o premio non ficou deserto, senón que recaeu no músico maior da Armada de Instrución, o catalán Ivo Gotós, pero a música gañadora nunca foi interpretada sen que se coñezan completamente os motivos. Porén, sábese, segundo a prensa coruñesa daquela época, que a versión de Pascual Veiga fora ensaiada nos días previos ao Certame.
La Habana, 1907
A partir de entón, e até o ano 1906, a letra de Pondal e a posibilidade dun hino galego fica no esquecemento, ate que é recuperada por un dos persoeiros máis salientables da migración galega, Xosé Fontenla Leal, quen escribiu unha carta desde La Habana, presentándose como ''grabador litógrafo'', a Pascual Veiga no ano anteriormente citado para solicitarlle a partitura que éste realizara sobre o poema de 'Os Pinos'.Antes de decidirse a poñerse en contacto con Veiga, Fontenla Leal xa ideara tamén a creación dun hino, polo que previamente á súa comunicación co músico mindoniense solicitáralle a un dos grandes poetas do Rexurdimento, Manuel Curros Enríquez, a letra para esa composición, sen que conseguira unha resposta satisfactoria deste escritor. Para este proxecto esperaba contar coa música do compositor José Castro ''Chané''. Talvez porque esta iniciativa non conseguiu saír adiante, decidiu recuperar a música de Pascual Veiga.Fontenla Leal foi un importante activista do galeguismo na migración cubana a comezos do século XX. Tivo unha forte ligazón con Centro Gallego de La Habana, así como presidente da Unión Reduccionista Gallega, entidade de apoio ás loitas agrarias en Galicia, e impulsor da futura Real Academia Galega. Ademais de todo isto, hai que facer notar o seu importantísimo papel para a popularización e futura oficialización da composición de Veiga e Pondal como hino galego.Tras as xestión realizadas por Fontenla Leal, é o 20 de decembro de 1907 cando soa por primeira vez nun acto público o que sería o actual hino galego. Ademais, é unha data singular, pois trátase dunha homenaxe ao propio Pascual Veiga, quen morrera o 12 de xullo do ano anterior, pouco despois de enviar a partitura cara a La Habana. Así, nesa xornada o hino galego é executado pola Banda Municipal de La Habana, ás ordes do seu director Guillermo M. Tomás.No ano 1908, o hino de Pondal e Veiga é declarado oficial nas actividades do Centro Gallego de La Habana, un recoñecemento cuxo impulsor foi o propio Xosé Fontenla Leal.
1912: o hino chega a Galicia
Trala a súa oficialización na migración o hino non chegaría ao territorio galego ata o ano 1912. En concreto, o 17 de setembro deste ano, día no que os restos de Pascual Veiga son tranladados ate o cemiterio do seu natal Mondoñedo. Amósase un interese especial sobre este acto na prensa, que vai dando noticias dos ensaios da solemne interpretación musical. É despois deste acto cando comeza a espallarse o emprego do hino galego por toda Galicia.A popularización da canción de Veiga e Pondal tivo outra data salientable, o 20 de agosto de 1916, cando se celebrou unha festa benéfica na praza de Touros de A Coruña. Nese evento o hino foi interpretado ao remate por varios coros. Esta interpretación fixo que os veciños reclamasen á banda militar da cidade que engadise ao seu repertorio a música do poema de 'Os Pinos'.Tamén tiveron unha importancia vital na difusión do hino galego as Irmandades da Fala, organización fundada no ano 1916. Dende as páxinas de diversos xornais, un dos fundadores das Irmandades, Antón Vilar Ponte, reivindica a oficialización do hino. As Irmandades empregarán o hino nos seus actos e, grazas ao traballo que se desenvolve coa creación de coros populares por toda a xeografía galega, éste espallarase por toda Galicia.No ano 1917, o máximo impulsor do hino na migración, Xosé Fontenla Leal, visita Galicia co gallo do translado dos restos do músico José Castro 'Charné'. Fontenla aproveitará a ocasión para visitar ao autor da letra da canción que el oficializou en La Habana, Eduardo Pondal, quen morrerá pouco despois, o día 8 de marzo de 1917. Anos atrás Fontenla solicitara a Pondal o manuscrito de 'Os Pinos'. Durante a súa visita a Galicia, os Amigos da Fala celebrarán un xantar de recoñecemento a Xosé Fontenla Leal.O recoñecemento do hino tamén segue a dar pasos adiante. En 1919 ten lugar a Asemblea Nacionalista de Lugo, onde se acorda que ''en tódolos actos oficiaes nos que se cante a himno nazonal galego s'incruya ista estrofa, feita por Pondal com'as outras para a música de Pascual Veiga: 'Á nobre Lusitania...'''.Porén, o espallamento do hino sufrirá un serio revés coa chegada da ditadura de Primo de Rivera no ano 1923, que prohibirá o emprego do hino en actos públicos. Ate a celebración do 25 de xullo de 1930 non volta haber unha presencia notoria do hino galego.O 6 de decembro de 1931 ten lugar a fundación do Partido Galeguista, organización que declara como ''hino nacional'' a composición de Pascual Veiga a partir do poema 'Os Pinos' de Eduardo Pondal. Así, en todos os actos do PG, así como nos de Galeuzca, se interpretará o hino galego.Coa chegada do franquismo, o hino galego volta desaparecer da vida política. Así, ate os anos 60 as únicas referencias a el son só ás súas primeiras estrofas e cun carácter máis ben folclorizante que identitario. É a partir dos 60, cando colle forza a resistencia antifranquista cando o hino volte a reaparecer, nesta ocasión en actos políticos semiclandestinos. Coa morte de Franco e a chegada da monarquía parlamentaria ao Estado español, o hino é revestido de oficialidade a través do Estatuto de Autonomía e posterior Lei de Símbolos de Galicia, para a cal a letra de 'Os pinos' se reduce ás seguintes estrofas:

¿Que din os rumorosos
na costa verdecente,
ao raio transparente
do prácido luar?
¿Que din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atende
o noso rouco son,
mais sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non os entenden, non.
Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.

25 de xullo: a historia dun pobo


Un pobo non é nada se non ten unha historia detrás. A do noso, o galego, encerra uns personaxes de seu, unha lingua propia e unha evolución marcada por certa resignación ás circunstancias externas que nos obrigou a desenvolver un especial insitinto de supervivencia e un continuo afán de superación. Foron moitos os símbolos, as apalabras e os lugares que nos acompañaron ao longo do tempo. O momento no que conflúe todo iso é o 25 de xullo, a data de tódolos galegos, o día para reivindicarnos, para celebrar o que somos e de onde vimos.
Partindo dese espírito quixemos recoller no Día da Patria como se foron cimentando as razóns polas que este é o noso día. Os nosos personaxes que xa son históricos, pero que aínda viven, os símbolos que nos dotaron de identidade, o lugar no que descansan aqueles que nos espertan maior admiración e a percepción que teñen deste acontecemento diferentes xeracións do século XX foron reunidas aquí para que non esquezamos onde están as nosas orixes.

O Día da Patria de tres xeracións de 'celebrities' galegos


Día de Galicia, Día Nacional de Galicia ou Día da Patria Galega; en definitiva o 25 de xullo é, como dixo Castelao, ''a maior festa de Galicia, a festa de tódolos galegos''. A nosa celebración por excelencia viviuse de xeito ben diferente ao longo do tempo e, ademais cada galego ten tamén diferentes maneiras de entendela. Por iso, quixemos achegarnos a personaxes do noso país, coñecidos pola súa actividade no eido cultural e que representan diferentes ideas, sexos e xeracións para comprender como é para eles un 25 de xullo.
  • Avelino Pousa Antelo (1914), presidente da Fundación Castelao
O veterano galeguista lémbranos que foron as Irmandades da Fala as que promoveron a primeira celebración do Día da Patria en 1920. O acto consistiu nun desfile cívico que partía do Concello, continuaba pola Rúa do Vilar e culminaba na Alameda compostelana xunto á estatua de Rosalía de Castro. Pousa Antelo lembra que nos anos nos que comezou a participar nesta homenaxe ''estaba presente Castelao e cantábase o himno galego dun xeito moi solemne''.''Eu pertencía ás mocidades galegas e tratabamos de dinamizar a celebración'', sinala. Para os que senten de verdade esta reivindicación os anos máis tristes foron os da Guerra Civil e a ditadura aínda que Pousa Antelo refírenos unha curiosa celebración levada a cabo polos falanxistas, que consistía nunha ofrenda á autora de Cantares Gallegos en Padrón. ''Algo estraño e desfasado'', sinala o intelectual, que este ano non acudirá aos actos do día 25 pola súa avanzada idade.
  • Xosé Luís Méndez Ferrín (1938), presidente da Real Academia Galega
O mesmo día que o organismo que preside presentaba un recurso contra o decreto do galego no ensino aprobado pola actual Xunta, Méndez Ferrín contábanos que este ano pasará o Día de Galicia do mesmo xeito que o vén facendo habitualmente. Non é novidosa a súa presenza na manifestación independentista da Fronte Popular Galega (FPG), da que é membro destacado dende hai tempo, para logo ir xantar con amigos e compañeiros. O poeta ourensán cre que as diferentes reivindicacións que se fan cada ano ''son un termómetro da evolución do nacionalismo'' e lembra que dende 1968, cando a UPG convocou a primeira manifestación --''moi reprimida pola policía'', destaca-- ''aumentou o número de participantes e de protestas''. Así opina que as preocupacións van mudando e ''cada ano está marcado por un acontecemento''. Por suposto, o do 2010, será o do denomiando decreto do plurilingüismo.

  • Ernesto Chao (1943), actor e responsable da compañía de teatro Lagarta Lagarta
O actor que interpretou ao mítico Miro Pereira na serie Pratos Combinados asegura que para el o Día da Patria ''xa non é o que era''. Hai uns anos adoitaba ir ás manifestacións pero ese espírito reivindicativo truncóuselle porque ''os políticos, ás veces son moi listos e fixéronse donos da celebración''. Esa excesiva presenza institucional amola ao responsable de Lagarta, Lagarta, posto que ''non me gusta reivindicar o mesmo ca eles''.Chao fai memoria e tamén se acorda do que ocorría nos tempos de Franco: ''Vivíase de xeito diferente''. Non bota de menos o réxime, por suposto, pero si a pureza das proclamas daqueles anos.

  • Margarita Ledo (1951), profesora da USC
O 25 de xullo de Margarita Ledo adoita comezar xa o día anterior, acudindo aos actos do Condello de Santiago e do Consello da Cultura Galega ata que chega a noite e aproveita para observar os tradicionais fogos artificiais. O domingo irá, como sempre, á manifestación nacionalista para logo achegarse a Moraña e desfrutar da Festa do Carneiro ao Espeto, completando unhas xorandas ''de festa cos amigos e de reivindicación coas forzas nacionalistas''.As diferenzas que atopa respecto do pasado son ''formais. Agora hai un espazo habilitado para manifestarse como é a Prza da Quintana, grazas ao carácter oficial que ten o acto'' aclara. Cando estaba o caudillo no poder lembra que había ''sobresaltos porque non sabías se poderías chegar á praza''. A profesora da USC tamén cre que a defensa da lingua levará o peso princicpal na cita deste ano.
  • Roberto Varela (1959), conselleiro de Cultura e Turismo
O titular de Cultura da Xunta de Galicia entende o 25 de Xullo como ''unha data sinalada para sentir o orgullo de ser galegos, sen exclusións. Sempre fun partícipe dese sentimento, desde a distancia cando as miñas obrigas na carreira diplomática o obrigaron, e tamén agora desde a miña responsabilidade no Goberno galego'', asegura. Para el, por estar no Ano Xacobeo 2010, ''esta conmemoración ten unha relevancia histórica. É o momento de festexar este momento único e de amosarse ao mundo. É o momento de Galicia e dos galegos''.Ao ter cargos de relevancia durante a súa carreira en países estranxeiros, Roberto Varela puido pulsar como senten esta data os galegos no exterior. Así, afirma que para eles ''ofrece a oportunidade de recuperar moitos dos sentimentos, experiencias e imaxes de Galicia que a distancia impide disfrutar a diario. Lonxe da nostalxia, que tamén existe, eu atopei unha necesidade vital de reivindicar a nosa identidade e a nosa cultura, con orgullo e cun sentimento festivo e alegre inherente a esta conmemoración''.
  • María Lado (1979), poeta
Damos un pequeno salto xeracional para achegarnos aos que xa tiveron a oportunidade de participar no Día da Patria Galega sen tantas complicacións. Precisamente en 1979 a Xunta establecía a trvés do DOG o 25-X como Día Nacional de Galicia. A escritora María Lado asistiu ao proceso de como foi aumentando a particiapción ata ser masiva nas manifestacións. Ela afirma que ''adoitaba ir a Compostela, pero hai anos que non vou por compromisos e tamén por esa tremenda aglomeración''.A poeta de Cee experimentou un cambio nos últimos tempos ao detectar que agora hai ''unha compoñente moi festiva'', pero entende que isto é algo ''natural''. Iso si, para non pasar por eses agobios, este domingo non acudirá a Compostela e irá á praia.

  • Kiko da Silva (1979), humorista gráfico
O director da revista BD Banda foi irónico e breve na súa resposta, pero á vez, bastante claro. ''Carallo si que está mal a cousa...agora Galicia xa só ten un día!'', exclama. Para atopar a maneira de celebralo, parece que lle falta un pouco de decisión: ''Como vou celebrar? Pois non sei... depende... (vamos, que vouno celebrar á Galega!)''. A retranca non podía faltar.
  • María Castro (1981), actriz
Se ao noso anterior protagonista facía gala de retranca, a actriz viguesa preséntanos outro elemento moi atribuído aos galegos como é a morriña. Para ela ''todos son Días de Galicia!''. Por motivos laborais non reside habitualmente en territorio galego, o que provoca que ''falta o primeiro día que non me acompañe a morriña por esa lonxanía e que non quede durmida pensando na miña terriña querida''.Máis que nun espírito de loita política, María Castro pensa noutro tipo de reivindicación cando evoca o 25 de xullo, unha data na que ''todo o que sexa enxalzar a cultura galega, as súas bondadosas e xenerosas xentes, a súa exquisita gastronomía, as súas coloridas paisaxes... é pouco ó lado da beleza desta terra; así que este acontecemento non soamente serven para que os que xa a coñecemos e veneramos, amemos máis se cabe esta terra; senón que tamén serve para captar e namorar a persoas ávidas de atopar o verdadeiro paraíso''.

  • Miguel Mosquera (1982), músico membro do grupo Ataque Escampe
A este 'rockeiro de serie b' o 25-X fáiselle curto, así que o 24 xa comeza participando nas ''actividades lúdicas'', principalmente as nocturnas. Ao día seguinte pola mañá acode tamén a algunha das manifestacións convocadas --preferentemente as independentistas-- e logo ao xantar que promove algunha desas organizacións. En definitiva que toma este acontecemento como ''un día para confraternizar''.Esa é a parte que máis valora, que a xente que ten ''sensibilidade nacional'' se xunte e ''veña a confraternizar e a loitar por unha causa que considera xusta e vai máis alá dun feito punutal''. Miguel Mosquera fai fincapé na importancia de que este evento ''saia adiante ano a ano, non como por exemplo unha celebración dun triunfo da selección española, que é un feito moi puntual e bastante cargado de irracionalidade'', opina.