Galicia suma ya 1.320 pueblos vacíos tras el abandono de otros 60 durante el pasado año

JULIO PÉREZ / VIGO En muchísimos pequeños núcleos de población de Galicia aún se pagan hoy las consecuencias del fenómeno de la emigración y del éxodo masivo a las ciudades en los años 60. Lugares que se quedan vacíos. Donde viven personas mayores, pocas, donde no hay relevo generacional. Durante el pasado año, otras sesenta aldeas se quedaron sin ningún habitante. Un suma y sigue en la larga lista de pueblos abandonados en la comunidad, que supera ya los 1.300, más del 40% de todos los que hay en España.El fenómeno de la despoblación se vuelve a notar con mayor intensidad en el corazón del interior gallego, en la provincia de Lugo. Allí había a comienzos del pasado año un total de 527 núcleos en los que no residía nadie. Un año después son 549, según los últimos datos del Instituto Nacional de Estadística (INE). No hay comarca luguesa que se libre de la pérdida de habitantes. Del sur -en Monforte se alcanzan los 18 núcleos sin habitantes-, al norte -Viveiro (28), Ourol, uno de los que más tiene (38), y Muras (37)-, pasando por el centro -31 en Palas de Rei y 23 en Friol-, y por las zonas de montaña, como A Fonsagrada (18).Por detrás está A Coruña, que suma 512, dos más que hace un año. Sólo el concello de Ortigueira concentra 93 de los lugares despoblados de la provincia. Los otros dos municipios con un número más elevado de aldeas vacías están también en el norte. Los de As Pontes, con 72, y As Somozas, con 36. En Pontevedra se contabilizan otros 144 pueblos sin habitantes. De ellos, 23 están en los alrededores de la capital; 18 en Tomiño; 18 más en A Cañiza; 10 en As Neves; y 7 en A Estrada.Ourense, donde se nota también con especial intensidad el envejecimiento, completa el mapa de la despoblación en Galicia con 115 núcleos en los que ya no vive nadie. El problema está muy repartido en toda la provincia. Afecta a más de la mitad de los concellos. En los que más, Castro Caldelas, con 11 núcleos en los que, según el INE, no hay ningún vecino; en Montederramo, con 6; y en Nogueira de Ramuín, también con 6. Todos los expertos, incluso la propia Administración gallega, son conscientes de lo difícil que es darle la vuelta a esta situación. Ni las ayudas para fomentar la recuperación de los sectores tradicionales en el campo ni el tirón del turismo rural lograron frenar el fenómeno. Los casos de recuperación de aldeas son anecdóticos. Hablan de décadas. Tras la cifra de los núcleos vacíos están los más de 1.000 pueblos que podrían engrosar esa estadística a cortísimo plazo. Lugares en los que actualmente está censada únicamente una persona, generalmente vecinos de avanzada edad.

A Coruña concentra ya la mitad de las aldeas que desaparecen cada año en Galicia

Lugo es la provincia gallega con más núcleos de población abandonados, un total de 591. Ferrol es la única de las siete ciudades que mantiene todos sus pueblos habitados

M. VÁZQUEZ SANTIAGO Cada año que pasa decenas de aldeas gallegas desaparecen víctimas del abandono, la gran dispersión territorial de la comunidad y una población cada vez más envejecida. Ni siquiera el retorno al rural de algunos jóvenes debido a la crisis ha sido revulsivo suficiente para poner freno a un fenómeno diagnosticado y conocido desde hace años por las administraciones públicas pero de muy difícil solución. Las últimas víctimas del abandono en Galicia fueron las 63 aldeas que, según los datos del INE, se quedaron totalmente vacías durante 2009. Es una cifra algo más pequeña que la del año anterior, cuando desaparecieron 76 núcleos, pero que duplica todavía la treintena de pueblos que se quedaban vacíos en Galicia a principios de siglo. El fenómeno del abandono se ha convertido en un mal endémico para Galicia pero sigue experimentando cambios, sobre todo, en la distribución territorial de las aldeas que se van quedando vacías. Lejos de ser un problema restringido a concellos rurales y del interior, como ocurría hace más de 20 años, los pueblos fantasma han ido surgiendo por toda la comunidad, cebándose especialmente con dos provincias: Lugo y A Coruña. Entre ambas concentran hoy por hoy el 82% de todas las aldeas abandonadas de Galicia y siguen siendo las que más contribuyen a engrosar esa lista. El ritmo al que se van perdiendo núcleos de población en la provincia coruñesa, con todo, parece haberse acelerado. Durante 2009, A Coruña sumó 34 pueblos fantasma a sus estadísticas frente a los 18 que se quedaron vacíos en Lugo, los seis de Pontevedra y los cinco de Ourense. Un año antes, sin embargo, la provincia solo había perdido 19. Movimientos interiores A Coruña sigue siendo la segunda provincia con más aldeas abandonadas (559 frente a las 591 de Lugo) pero a este ritmo no tardará en escalar hasta el primer puesto del ranking. A pesar de ser la provincia más poblada de la comunidad y del plus de dinamismo que se le presupone a los municipios de la franja atlántica, donde se concentran la mayor parte de los gallegos, en su contra juega un factor determinante para explicar el abandono: la dispersión. Y es que los 94 concellos coruñeses cuentan en total con 10.398 entidades de población, casi la tercera parte de los 30.038 que hay en Galicia. Otro elemento clave, en opinión de los expertos, son los particulares movimientos de población que caracterizan a A Coruña, donde la gente suele moverse del interior a la costa en busca de mejores oportunidades laborales y económicas pero sin abandonar la provincia. De esta sangría no se salvan ni siquiera las ciudades gallegas, a las que también afecta el fenómeno de la despoblación aunque lógicamente a mucha menor escala. Los casos más graves son los de Pontevedra, un concello pequeño pero con una quincena de parroquias rurales en el que el INE detectó 22 aldeas abandonadas, y Lugo, con nueve núcleos vacíos. Solo Ferrol permanece con todos sus núcleos habitados, mientras que en A Coruña hay un solo núcleo abandonado (Monte tras da Costa) y en Santiago, Vigo, Vilagarcía y Ourense dos. El abandono, con todo, también se ve compensado por el fenómeno inverso: la rehabilitación de aldeas. Según los datos del INE, 39 núcleos de población que en el año 2008 constaban como completamente deshabitados, consiguieron recuperar población a lo largo de 2009. Es un fenómeno aún minoritario pero que puede guardar relación con la crisis ya que se detecta una vuelta al rural por parte de familias y gente joven asfixiada por el paro y los elevados precios de la vivienda en la ciudad.

Solo un centenar de concellos mantiene todavía todos sus núcleos habitados

Tan solo 110 ayuntamientos gallegos pueden presumir todavía de que ninguno de sus núcleos de población está abandonado. Es un grupo privilegiado, en el que cuesta mucho permanecer y se sale con bastante más facilidad. Lo saben bien en la provincia de Lugo, que pese a tener en total 67 ayuntamientos solo conserva seis (Meira, Pedrafita, Riotorto, Triacastela, Rábade y Burela) donde todos los núcleos de población están habitados. También en A Coruña hace años que los concellos con pueblos fantasma (70) superan a los que se mantienen a salvo del abandono. Los 24 municipios donde no hay todavía ningún núcleo abandonado pertenecen fundamentalmente a la franja costera, como es el caso de Cabanas, Cee, Ferrol, Mugardos, Rianxo o Ponteceso. Aunque también hay concellos más hacia el interior que se salvan por su proximidad a una de las grandes ciudades de la provincia, como ocurre con Cambre, Sada o Betanzos (en el área metropolitana coruñesa o con Teo u Oroso (limítrofes con Santiago). También en Pontevedra hay ya más municipios con aldeas vacías (32) que sin ellas (30) y curiosamente Ourense es la única provincia gallega donde los 50 concellos que no tienen aún ninguna aldea abandonada superan en número a los 42 que ya han visto desaparecer alguno de sus pueblos. La otra cara de la moneda son una veintena de concellos gallegos que hace años que perdieron su particular batalla contra el abandono. El caso más grave es el de Ortigueira que acumula ya un centenar de pueblos fantasma tras sumar cinco nuevos en 2009. Pero la misma tendencia se observa en As Pontes, con 76 aldeas vacías, Muras, con 46, Ourol, con 43, o Palas de Rei, con 34. Más sorprendente es el caso de Narón, que de tener apenas 5 núcleos vacíos a principios de 2009 pasó de golpe a 30 un año después.

FALECE JOSE MAURICIO POSADA VEIGA, EX-PROPIETARIO DA MARCA SENLLEIRA CHOCOLATES CARMIÑA DE LUGO

Falece Posada Veiga, que presidiu a Cámara de Comercio e o Breogán

O que fora presidente da Cámara de Comercio e do Club Baloncesto Breogán e edil do Concello de Lugo, o empresario José Mauricio Posada Veiga, faleceu onte, o que causou fondo pesar entre o empresariado lucense.
«Era unha persoa introvertida, tremendamente eficaz, cun sentido común moi grande que o aplicaba a todo e que creou unha época na Cámara que recordan moitos empresarios». Así definiu a Posada Veiga o seu íntimo amigo Eduardo Núñez-Torrón, actual presidente do organismo cameral, que case sempre estivo ligado aos proxectos nos que se embarcou o finado.
A lonxeva traxectoria empresarial de Posada Veiga estivo vinculada ao sector da alimentación. Estivo á fronte de Chocolates Carmiña ata que se xubilou aos 70 anos.
Esta firma familiar, que tiña a súa sede na Rúa Concepción Areal, pechou entón, en 2003, cando contaba con 35 traballadores, tras 56 anos de historia.
Posada Veiga foi durante catro mandatos presidente da Cámara. Con el inaugurouse a actual sede. Un estudo deste organismo contribuíu a que se comezase a comercializar o peixe nos portos da Mariña. Promoveu, xunto coa CEL, a creación de Afigal, que hoxe en día é a quinta sociedade de garantía recíproca de España en volume, cun risco vivo de 280 millóns de euros. E contribuíu a que durante doce edicións consecutivas celebrásese a feira exposición.
Tamén tivo a súa faceta política. Foi edil na primeira corporación democrática do Concello baixo as siglas de Independentes por Lugo. Aínda que só o foi durante 33 días porque se tiveron que repetir as eleccións, tras impugnarlas esta formación e non se volveu a presentar. Repetiu como concelleiro, con Converxencia Nacionalista Galega, entre 1991 e 1995.
DEPORTES

Posada Veiga abanderou a etapa máis doce do Breogán. Con el como presidente o conxunto lucense ascendeu en tres tempadas de segunda división a ACB. Na súa primeira campaña na máxima categoría, con Perico Díaz, Suso Fernández, Manel Sánchez, Jimmy Writgh e Jimmy Allen, entre outros, nas súas filas, clasificouse para disputar unha competición europea, a desaparecida Copa Korac.
Na súa memoria os xogadores do Breogán lucirán crespóns negros no partido que disputarán mañá na Palma e no próximo encontro en casa gardarase un minuto de silencio.
FUNERAL.

Oficio relixioso, esta tarde en San Pedro
A misa de funeral por José Mauricio Posada Veiga, que tiña dúas fillas e tres netos, celebrarase esta tarde, ás 18.00 horas, na igrexa

Carmiña se disolvió para siempre

05/07/2003 LA VOZ DE GALICIA
LA ÚLTIMA tableta de 250 gramos de chocolate familiar a la taza Carmiña se empaquetó a media tarde. Quedó apilada entre cajas con olor a manteca de cacao en la fábrica de la calle Concepción Arenal, en Lugo. Desde el 1 de julio nadie ha vuelto por allí a encender la máquina de embalaje. La empresa de chocolates Carmiña se disolvió para siempre en el tránsito a la jubilación de su actual propietario, Mauricio Posada . Treinta y cinco lucenses engrosan desde el primero de mes las listas del paro.
Muchos más de treinta y cinco se han apurado en los días siguientes a comprar un par de tabletas antes de que se agoten o caduquen. Pagarían el doble si el doble costasen, porque se trata de adquirir un último billete para un viaje fugaz a la memoria sobre una taza de chocolate caliente. Los productos Carmiña son un espejo retrovisor para miles de gallegos que alcanza hasta 1947, fecha de construcción de la fábrica. Su desaparición es la demostración de que la globalización y el euro pueden fagocitar antes o después a cientos de empresas, generalmente familiares, que ayudaron a componer la identidad de Galicia y que dan empleo a miles de gallegos.
Sólo desde una mentalidad anclada en la autarquía franquista o el aislacionismo comunista se defiende que un país produzca todo lo que consume, chocolates incluidos. El otro extremo, aquel que estaría representado por una Administración que presencia inanimada la derrota de las empresas gallegas de cualquier tamaño frente al comercio planetario, también tiene efectos demoledores. Ese tejido empresarial que existe en Galicia con vocación y ambición pero que está a años luz de un Inditex o una Pescanova necesita de unas instituciones que les tiendan puentes firmes para la conquista de otros territorios, convirtiendo globalización y euro en aliados. Contra este argumento, algunos en la Xunta dicen en voz baja que los empresarios gallegos tampoco son los catalanes, vaya. Mentirijilla. Detrás de las firmas catalanas estuvo un Pujol que durante sus seis mandatos en la Generalitat esparció por el planeta treinta oficinas de promoción exterior para apoyar

A lucense Suguimar ultima a compra de Chocolates Carmiña, que fabrica en Villafranca

01/06/2006 LA VOZ DE GALICIA

A empresa lucense Suguimar, dedicada á fabricación de bombones e que empezou este ano a exportar a Estados Unidos e Xapón, está a ultimar o acordo de compra de Chocolates Carmiña. Esta é propiedade do empresario vinícola José Dapena, que produce os artigos desta marca nunha factoría de Villafranca del Bierzo desde hai polo menos dous anos.?Os plans de Suguimar pasan por continuar fabricando coas dúas marcas, a propia como principal, e concentrar a súa actividade nunha única planta. A súa localización está por determinar. A firma lucense, asentada en pleno centro da capital, está a buscar unha nave que lle permita incrementar a súa actividade, ata agora limitada polas súas actuais instalacións.
Segundo fontes consultadas, a lucense Suguimar pretende trasladar a maquinaria que no seu día foi desprazada a Villafranca del Bierzo por José Dapena para continuar a produción de cacao en po, chocolate e bombones coa marca Carmiña, asina que nos últimos anos sufriu numerosos avatares.
Despois de 56 anos de funcionamento na capital, Chocolates Carmiña pechou as súas portas o día 1 de xullo do 2003 por xubilación do empresario Mauricio Pousada, quen foi presidente da Cámara de Comercio. Pousada mantivo negociacións co empresario José María Ruiz Mateos antes de cesar na actividade, pois estaba interesado en adquirir a fábrica de cálea Concepción Arenal de Lugo. Con todo, as conversacións para unir a empresa lucense a Trapa non chegaron a callar.
Meses máis tarde, Carmiña recuperaba a actividade en Villafranca del Bierzo por iniciativa do empresario José Dapena Sanz, propietario de Comercial Villafranquina, cun persoal de 12 empregados, cinco deles da época de Pousada Veiga. Suguimar, que conta cun persoal dunha vintena de traballadores, adquiriu nos últimos meses Chocolates Moreno, de Ribadeo. Os seus plans son crecer e incrementar os seus mercados para manter unha produción constante.

Chocolates Carmiña

Por Xurxo Ayán Santiago 06/03/2010. GALICIA CONFIDENCIAL

Era eu pequecho. Corría o ano 1980. Na aira da Ponte deume por xogar coa caiada do Caetano, o irmao do meu avó. Tanto me debeu gustar que acabei metendo o remate do pau na boca, e alí me quedou entrambalicado nos dentes.

Seica houbo que botar man do obradoiro de carpinteiro do avó para proceder á extración do báculo do Caetano, quen se limitaba a guindar gargalladas pola súa boca, coma un bispo:_Vaia hom, aió, aió, co rapaz do demo!!!
Era rexo coma un carballo, de fazulas grosas e rubias, e medio tatexo. Facíase o parvo marabillosamente ben, até o punto que librou da guerra, o que abriu o camiño para que o meu avó, O Sobreiras, marchase no seu lugar á fronte. No primeiro permiso que apañou, ao meu avó entráronlle poucas gañas de voltar á guerra. De Ferrol mandáranos en tren de volta a Zaragoza, e ao pasar á altura de Cerasia, o Sobreiras botouse do tren, un pouco antes da estación da Pobra de Brollón. E de alí marchou andando polo Cachón até á casa dos pais. Aos dous días viñeron catro gardas civís e un da Falanxe local a detelo, por deserción. Pasou unha tempada no cárcere en Zaragoza. El sempre se defendía dicindo que só quería ir ver á súa mai, que estaba enferma, encamada. E quizais iso o salvou. Seica cada noite sacaban de lista os gardas, recitaban catro nomes e eses catro fulanos non voltaban xamais. Como non era político, o meu avó ao final mandárono á fronte, á primeira liña, a conquerir cabezas de ponte no Segre, en Balaguer, na ofensiva final contra Cataluña. Do seu paso polo cárcere quedoulle un fondo sentimento antifranquista e unha querencia pola escoita nouturna do parte francés e da Radio Pirenaica. Cando o seu fillo viña da escola cantando o Cara al sol, alporizábase todo:-Carallo, neno non cantes esa merda na casa, que non sabes o que cantas!!!
O Caetano rexentaba unha pequena cantina no baixo da casa da Ponte; co seu pitelo e a súa boina, despachaba detrás dun mostrador con dúas balanzas. A finais dos setenta un dos produtos estrela da cantina era o chocolate Carmiña, empresa familiar compostelá que daquela encetou unha campaña promocional interesante; se un acadaba completa-la palabra Carmiña coas letras que viñan dentro das tabletas tiña dereito a recibir unha cantidade xeitosa de chocolate extra. Como dicía o Corticelo:-Houbemos morrer de tanto chocolate que papamos para face-la palabra dos collóns, e ao final sempre quedabas colgado por unha letra, mecagoná!
De parvo non tiña un pelo o Caetano. Como xa dixen, ou non, non recordo, fixérase o mudo no servizo militar a comezos do 36, para que o mandasen de volta, como inútil mental. Seica veu en tren, escoltado dentro dun vagón, e soltárono en Repil, ao carón da casilla da gardesa. Cando ésta viuno baixar comezou a falar con el, baixo a atenta mirada do soldado, que botaba un pitelo na porta do vagón. O Caetano, que coñecía á gardesa de toda a vida, facía coma quen ve chover, andando pola corredoira sen parar a saúdar. A piques estivo de que se decatasen da súa eiva finxida.
Un día o crego de Cerasia preguntoulle se cría no inferno._Home, señor cura, eu o único que sei é que os que morren, marchan e non volven._Vaia oh, vaia razonamento, Caetano, tamén moitos dos que emigran a América marchan e non volven._Si señor cura, pero os que marchan a Venezuela, escriben.

Urxencias abre con máis espazo de observación e críticos no Hula

Vista de Urxencias tras o seu peche

Os primeiros pacientes de Urxencias do Hula agardan mentres unha operaria coloca un sinal

O Lucus Augusti funciona ao completo desde a mañá de onte, cando se puxo en marcha o servizo de Urxencias, o último en ser trasladado ás novas instalacións e o que marca o peche definitivo do Xeral. O servizo -que ve aumentado o seu espazo para observación a 30 boxes, fronte aos 23 que tiña, e o de críticos a 4 espazos, fronte a 1- botou a andar cunha sala de espera xa ocupada.
Cando aínda faltaba un cuarto de hora para a apertura oficial, as oito da mañá, e, xa que logo, aínda nin había persoal de admisión e nin sequera sinalizouse o portelo, tres pacientes agardaban xa para ser atendidos. «Fomos ao centro de saúde de Vilalba e dixéronnos que viñésemos aquí, que hoxe empezaban a atender as Urxencias», dicía María do Mar Grandío, que acompañaba ao seu pai, con dificultades respiratorias.

Persoal do Hula

Os outros dous pacientes eran mellizos de oito meses Iker e Álex, que levaban toda a noite espertos vomitando. «O trouxe directamente aquí porque sabía que abrían hoxe e, pola hora que era, xa non tiña sentido ir ao outro», explicou a súa nai, Sagrario Canle. Nun goteo, empezaron a chegar outros pacientes, aínda que o primeiro ingreso no Lucus Augusti dun enfermo visto en Urxencias non se produciu ata as dez menos cuarto, cando se decidiu hospitalizar a un home con neumotórax.
O último servizo do Hula en funcionar estreouse co persoal facultativo co que conta habitualmente, tres médicos desde primeira hora; outros catro que se incorporan ás nove e media para facer unha garda de 24 horas e outro, que entra ás tres da tarde. O xefe de servizo, Manuel García Novio, expresou a súa confianza en que a distancia disuada ás persoas con patoloxías propias de ser vistas nun PAC de acudir a Urxencias, de forma que se poida centrar nos pacientes agudos. «O feito de que haxa que vir en coche ou en bus, e pola noite non hai buses, sumado a que o PAC está moito máis céntrico, creo que axudará», apuntou. Unha media duns 150 pacientes con doenzas non urxentes ía cada fin de semana ao Xeral.
Precisamente no vello hospital, ás oito da mañá aínda quedaban 18 pacientes: 9 en observación, aos que se lle deu o alta ao longo da mañá; 7 recibindo o alta e dúas con previsión de traslado ao Hula para ser valorados e ingresados se fose preciso. A pesar de todo, a xornada dominical foi máis liviá do habitual, quizais por certo efecto disuasorio do traslado. Desde as oito da mañá do domingo ata a mesma hora do luns foron vistos 156 usuarios, fronte aos 184 de media en domingo.

Traslado en camilla

Un home con dor abdominal foi o último usuario atendido no hospital, onde a través do servizo de Urxencias estiveron tamén saíndo durante toda a mañá os pacientes que quedaban en UCI e Reanimación. O último fíxoo á unha menos vinte.
Desta forma, ao mediodía, o Xeral presentaba o desolador aspecto de calquera instalación destinada a albergar moita xente cando queda completamente baleira, con material acumulado para trasladar e pintadas de despedida nas paredes. Desde tristes adeuses e recordos aos compañeiros, ata animosos «deixamos a pensión e ímonos ao hotel» ou ‘retranqueiros' «non deche ‘acabao' connosco, aí te quedas».
No novo servizo, a xornada acabou con queixas dalgún pacientes polo «caos», a lenta atención e o «frío».

Á MARXE. Mendicidade e tímidos gorrillas

* O funcionamento do Hula case ao completo levou ao novo centro estampas que se crían superadas. No exterior, onde son evidentes xa os problemas de aparcadoiro con filas de vehículos estacionados ata case a rotonda da Rolda Leste, xa se puido ver a unha gorrilla, unha muller que reclamaba diñeiro na leira municipal destinada a albergar un parking. Pese ao traslado, outro gorrilla seguía, impertérrito, operando no Xeral.

Pedir en Extraccións

* Os pacientes de Extraccións viron onte a unha moza pedindo diñeiro alegando estar moi enferma e necesitar fondos para afrontar un tratamento médico.

PARTOS
O primeiro bebé chega ao Lucus Augusti con 3,7 quilos de peso
Un precioso e tranquilo neno de 3,7 quilos de peso converteuse no primeiro bebé nacido no Lucus Augusti. O pequeno Raúl Rego dormitaba onte plácidamente en brazos da súa nai, Mónica Gallego, veciña de Castro de Ribeiras de Lea, á que o seu xinecólogo derivou ao novo hospital para que trouxese ao seu fillo ao mundo ás cinco e vinte do pasado domingo. «Foi un parto inducido por iso mandáronme aquí, que, a verdade, non ten nin punto de comparación. é un transo que hai que pasar e se é nun sitio así, mellor», explicou.
É o seu primeiro fillo, pero ten na retina a visita a familiares e amigas no Materno como para facer comparacións. «A verdade é que o outro estaba obsoleto. Esta habitación é individual. O meu marido di que durmiu moi ben a pasada noite no sofá e incluso a cadeira de brazos é cómoda para durmir.
Polo menos outras dúas mulleres atopábanse onte nos paritorios do Hula. Na sala de espera, Divina Castro, nai de Ana Isabel, agardaba noticias da súa filla e do seu neto. «Leva desde as sete da mañá. Antes fomos a Urxencias do Xeral, pero xa a enviaron a aquí en ambulancia», contaba expectante. No segundo caso tratábase dun parto inducido.
A pesar de que o Materno pechou oficialmente as súas portas o pasado venres, o certo é que durante este fin de semana seguiu albergando xente. Ao redor dunha decena de mulleres deron a luz durante o pasado fin de semana nos paritorios da vella residencia, logo de pasar por Urxencias. Desde o día 28 a actividade de partos estivo dividida entre os dous centros e, mentres no Lucus Augusti, só se desenvolvían os nacementos inducidos ou de mulleres xa ingresadas en Obstetricia, o Materno seguiu acollendo os restantes.
De feito, sobre as once e media da mañá de onte o Materno aínda acollía a unha nai e o seu pequeno, aos que xa se deu a alta médica e que esperaban a ser recollidos.
Tamén desde onte procédese ao valado do acceso ao Materno, algo que xa se fixo coa entrada do Xeral para evitar que pasen persoas alleas ao traslado. Aínda que se chegou a falar de que se produciu algún roubo, o Sergas negouno. A cafetería do Xeral pechou tamén onte.

Mudanza no Xeral

A escaseza de aparcadoiro e de buses leva o caos ao novo hospital
A escaseza de prazas de aparcadoiro na contorna do novo hospital de Lugo e as limitacións do transporte público están a levar o caos ao complexo sanitario, que desde onte funciona ao completo.
Desde que a semana pasada iniciouse o groso do traslado -todos os hospitalizados, servizos e consultas do Xeral e do Materno-, que finalizou onte con Urxencias, cada xornada foi un punto máis complicada tanto para traballadores como para pacientes e acompañantes, especialmente á primeira hora da mañá. Onte mesmo, numerosos traballadores que debían empezar a súa xornada ás nove da mañá chegaron ao centro pasadas as nove e cuarto, segundo explicaron a este xornal.
O intenso tráfico que hai a esa hora da mañá na cidade, debido a que coincide co inicio de clase en moitos centros educativos, é un dos motivos de que os buses tarden máis tempo do previsto en chegar a San Cibrao, aínda que onte deuse outra circunstancia que contribuíu a complicar a situación. A canceladora dun do bus da liña 14A estragouse, polo que o cobro tivo que realizarse manualmente, co consecuente atraso. O goberno local precisou que foi o primeiro fallo desde que se iniciou o servizo de transporte público ao novo hospital.
Con todo, o atraso na chegada ao hospital non é a única queixa dos usuarios, que tamén advirten do saturados que van os vehículos. Esta circunstancia resulta especialmente penosa para as persoas con mobilidade reducida, como anciáns e enfermos. Onte, por exemplo, cidadáns con muletas viaxaban de pé.
Segundo datos municipais, a cifra media de usuarios nas horas punta -as de cambio de quenda- é de entre 70 e 80, aínda que onte o bus da liña 14A chegou a transportar a 98 usuarios. Este vehículo dispón de 102 prazas pero, de todos os xeitos, será cambiado por outro de 112 para o primeiro servizo da mañá.
Non será a única mellora, xa que o Concello amplía hoxe o servizo de transporte ao Hula, con algúns axustes en horarios e itinerarios.
De todos os xeitos, hai moitos traballadores e usuarios do complexo que ven obrigados a chegar en coche porque proceden doutros municipios e igualmente estanse atopando con problemas pola escaseza de prazas de aparcadoiro na zona.
Os coches estacionados chegan ata as rotondas da Rolda Este -co agravante de que ocupan parte da calzada, provocando situacións de inseguridade tanto para condutores como para viandantes- e ocupan tamén camiños e terreos arredor do hospital, a pesar de que están a monte. A ocupación do aparcadoiro interior, que de momento é gratuíto, é igualmente moi alta.

CAMBIOS

Adiántase a hora de saída da cidade
O Concello introduce hoxe varios cambios no transporte do Hula. Un dos principais é que na liña 14 adiántase a saída dos buses das 8.50 e as 15.50 ás 8.35 e 15.35 horas, para facilitar que os pacientes poidan chegar ás consultas das 9.00 e as 16.00.
A liña 8, de Garabolos a o Carqueixo, terá agora parada no hospital, mentres que o microbús que cubrirá o percorrido Barbaín-Farcoxos-Bóveda tamén irá ao Hula.

As Gándaras
O servizo fue parte ás 7.20 do Sacro Corazón circulará polas Gándaras en lugar de por A Fervedoira. A liña especial de Pías sairá de fronte ao edificio sindical da Rolda e volverá por Bolaño Ribadeneira para acabar fronte á sede de Obras Públicas na Rolda. Para rematar, a liña 14B ao Hula sairá e chegará á Avenida de Magoi, 12, en lugar da Afonso X.

Chegada dun autobus ao Lucus Augusti

Un mozo de 19 anos, último paciente do hospital Xeral de Lugo

Vista de urxencias do HULA

O servizo de urxencias que atendía o Xeral Calde de Lugo trasladouse ao novo hospital lucense, de modo que a última urxencia tratada no citado centro hospitalario foi un mozo de 19 anos, ás 6.10 horas.
Diso informou o xerente do Lucus Augusti, Francisco Vilanova, quen sinalou que "desde as seis de mañá non hai ningún paciente que se dirixiu ás urxencias do Xeral Calde".
O último paciente foi un mozo de 19 anos, que ingresou con dor abdominal e posteriormente foi dado de alta.
"Desde as oito, tanto as urxencias pediátricas como as urxencias xerais, trátanse no novo hospital", recalcou, para celebrar que o traslado se desenvolveu "sen apenas incidencias" e que a quenda de urxencias "funciona xa dun xeito correcto e normalizado"

Traslado do Xeral

"Desde as oito, tanto as urxencias pediátricas como as urxencias xerais, trátanse no novo hospital", recalcou, para celebrar que o traslado se desenvolveu "sen apenas incidencias" e que a quenda de urxencias "funciona xa dun xeito correcto e normalizado".

Segundo o xerente, o novo hospital de Lugo funciona "ao cento por cento", a pesar de que aínda lle faltan tres servizos —hemodinámica, medicamento nuclear e resonancia magnética—, que Vilanova confía en que entren en vigor este ano.

"O resto do hospital funciona de forma apropiada", subliñou, á vez que confirmou que o único que queda por trasladar do Xeral Calde "é a alta tecnoloxía que se utilizou ata este luns pola mañá para completar, agora, a alta tecnoloxía do Lucus Augusti".

Ata nos buscan en RUSIA (clickea na imaxe)

Falece Roberto Tojeiro, creador do grupo Gadisa

O presidente e fundador do grupo Gadisa, Roberto Tojeiro (As Pontes, 1928), faleceu este martes aos 83 anos de idade. A traxectoria profesional do presidente e fundador de Gadisa caracterizouse sempre pola súa capacidade de traballo e a súa perseveranza no esforzo.

Xa desde neno, compaxinaba a súa asistencia á escola coas tarefas no negocio familiar de ultramarinos na súa poboación natal. Non parou de traballar desde os 15 anos, idade na que xa era dono do seu propio camión para o transporte de madeira, e aínda hoxe, octaxenario, coa nova xeración dirixindo o día a día das súas empresas, asistía a reunións onde xerminaban novos proxectos.

A súa visión empresarial permitiulle crear un dos holdings máis e mellor diversificados. Á distribución de produtos alimenticios, a través de Gadisa, a empresa matriz, fóronse sumando negocios como o transporte terrestre e intermodal e o madeireiro, a través dun centro que ten a súa base nas Pontes e abarca desde a plantación á transformación e comercialización, con empresas como Forestal Atlántica e Galparket. En Mugardos conta con Forestal e Imegasa, dedicadas á elaboración de colas e resinas, almacenamento e distribución de produtos químicos e petrolíferos e á desgasificación de buques.

Tampouco hai que esquecer a presenza do Grupo Tojeiro no sector químico, de hidrocarburos e enerxético, onde destaca a súa presenza en Reganosa, sociedade creada para pór en marcha a planta de Mugardos. Aínda que ten en Galicia a maior parte dos seus negocios, tamén os expandiu por Valladolid, León, Salamanca, Asturias, Palencia, Madrid, Sevilla e Portugal.

Os que coñeceron a Roberto Tojeiro destacan o seu gran sentido da responsabilidade e entrega. A súa humildade e constancia convérteno nun exemplo para todos. Quizais a razón do seu éxito no sector da alimentación radicase no lema "facer feliz ao cliente", que é garantía de que nunca o tratan mal.

O labor de Roberto Tojeiro foi recoñecida por distintas entidades e institucións públicas. Entre as condecoracións máis importantes que lle outorgaron figura a Medalla de Prata de Galicia (1992) e a Medalla de Ouro ao Mérito no Traballo. Foi designado Empresario do Ano 1996, fillo predilecto das Pontes e Galego do Ano. Conta, ademais, coa insignia de orod e Iniciativa Empresarial do Noroeste e hai tres anos foille concedida pola Deputación da Coruña a Medalla de Ouro da Provincia.

Pero, sen dúbida, o maior motivo de orgullo de Roberto Tojeiro foi converter unha pequena empresa familiar nun gran grupo empresarial que dá emprego a unhas 7.000 persoas, factura máis de 1.300 millóns de euros e é o segundo de Galicia en xeración de emprego. É o mellor galardón a décadas de traballo incesante e de constantes logros, que o converteron en todo un exemplo para as xeracións futuras. O seu fillo Roberto Tojeiro, conselleiro delegado do grupo, continúa o labor iniciado polo seu pai.

O prezo da madeira cae un 50% por unha praga dos piñeiros

mario beramendi 1/2/2011

As medidas de control adoptadas pola Xunta para evitar que o brote do nematodo do piñeiro convértase nunha praga están a producir un gran impacto social e económico na zona de erradicación, situada nos concellos pontevedreses de Salvaterra do Miño e As Neves. Datos feitos públicos onte pola Asociación Forestal de Galicia (AFG) revelan que o prezo da madeira de serra caeu un 50%, un derrubamento que afecta a un produto de alta calidade e a un volume estimado en 65.000 metros cúbicos. Isto xerou unhas perdas para os propietarios que se cifran en 1,1 millóns de euros. A zona demarcada por Medio Rural para evitar a praga do nematodo conta con 36.000 hectáreas asociadas que pertencen a 133 comunidades de montes e a máis de 140 donos particulares.
Os propietarios forestais mantiveron onte un encontro cos responsables de Medio Rural no que lle trasladaron a necesidade de articular medidas compensatorias polo derrubamento de prezos. A AFG pediu ata á Xunta que nomee un coordinador responsable para informar aos donos de parcelas sobre a situación, «dado ou alto grao de incerteza e confusión sobre ou futuro forestal dás zonas de erradicación».
«Solicitouse unha prórroga para presentar lestes permisos especiais na zona de erradicación e ou director xeral de Produción Agropecuaria accedeu a prolongar ou prazo ata ou 4 de febreiro; a día de hoxe moitos propietarios non puideron recoñecer as súas parcelas e non puideron atopar comprador para as árbores, carecendo dous permisos de curta pertinentes», explicou onte un portavoz da Asociación Forestal de Galicia.
Medio Rural, que falará hoxe sobre o brote do nematodo tras o Consello Forestal de Galicia, aprobou un decreto para tallar as árbores que non corten os propietarios de 4.000 parcelas dos concellos pontevedreses das Neves e Salvaterra do Miño, terreos que están na zona preventiva de 300 hectáreas que delimitou a Xunta para evitar que o primeiro brote convértase nunha praga. O departamento que lidera Samuel Juárez recoñeceu o pasado decembro de forma oficial a presenza deste verme que seca os piñeiros ao detectar un brote nas Neves. O nematodo está presente no país luso desde 1999, o que xerou graves prexuízos ao sector forestal portugués. A Xunta asegura que o decreto aprobado no último Consello xa fixa un sistema compensatorio para os propietarios afectados polas tallas.
A Asociación Forestal de Galicia (AFG), que cuantifica en 1,1 millóns as perdas polo derrubamento do prezo da madeira, sostén nun estudo que o impacto económico para os propietarios de zonas afectadas polo brote elévase ata os catro millóns de euros.