O LIRON

 

 

NOME CASTELAN: Lirón

NOME GALEGO: Leirón / Lirón

NOME CIENTIFICO: Glis Glis

FAMILIA: Gliridae

E unha especie de roedor da familia GLIRIDAE

CARACTERISTICAS

É un pequeno roedor, pero de tamaño considerable en comparación con ratiños e topillos que o home acostuma a observar, chegando a alcanzar unha lonxitude de 13 a 20 cm, máis a cola duns 11 a 17 cm. As orellas miden ao redor de 25 e 32 mm, mentres que os ollos están entre 15'7 e 21 mm. O peso oscila entre os 75 e 220 g.2

Posúe unha suave pelaxe de cor gris prateada para o dorso e cola, tornando a un gris escuro, case negro, tan só unha fina franxa en torno aos ollos. Sendo de cor branca por debaixo (ao longo de toda a parte inferior). Na súa cara resaltan os seus ollos (negros, redondos, grandes e saltons), o seu nariz (dun ton rosado) en medio dun pequeno fociño poboado de longos bigotes, e unhas grandes orellas que destacan a simple vista. A cola é case tan longa como o resto do corpo, mesta, toda ela poboada de abundante pelo, formando unha capa uniforme. As femias teñen doce mamas, ou o que é o mesmo, seis pares de mamas, presentando dous pectorais, dous abdominais e dous inguinais

COMPORTAMENTO

Niño de Liron

Vive en bosques caducifolios ou mixtos nos que predominan árbores adultos. E frecuente tamén nas proximidades de granxas e menormente en parques

 

Especie de hábitos crepusculares e nocturnos, é basicamente herbívora. Come follas, xemas, codias, baias, noces, castañas, sámaras de pradairos, etc. Coa chegada do inverno provese abundantemente de noces e abelás. En certas ocasións aliméntase mesmo de bolboretas, e ata ovos e pitos de paxaros.

Escala con facilidade ás árbores, así como por muros e paredes rugosas. Antes da hibernación, dende outubro a maio, pode chegar a aumentar o seu peso considerablemente, chegando mesmo aos 300 gr. Come de modo incansable, acumulando gran cantidade de reservas. O inverno pásao no seu tobo, aletargado, sen ningunha actividade e consumindo as súas propias reservas. Por iso, ao comezar a súa nova actividade en primavera, sufriu unha considerable diminución de peso. Isto é debido a que a temperatura corporal normal (35ºC) se rebaixa ata 1ºC, co que o ritmo cardíaco diminúe sensiblemente. Entre respiro e respiro poden transcorrer ata 50 minutos.

Constrúe o seu niño con podallas, mofos e follas, aínda que tamén pode chegar a hibernar recubríndose de terra simplemente en calquera terreo.

REPRODUCCION

A cópula lévase a cabo en verán. O período de xestación é duns 30 días aproximadamente, tras o cal nacen de 7 a 8 crías que se alimentan da nai durante 4 ou 5 semanas. Ao cabo delas, os pequenos leiróns grises abren xa os ollos e comezan a tomar alimentación sólida. Ao cabo de dous meses son capaces de vivir por si sós. 

RASTROS 

A) PEGADA.

O pouco peso do lirón  fai difícil que  marque as súas pegadas, se ben é posible encontrar estas en substratos idóneos como lama, arxila ou barro, destacando a forma lonxitudinal do lóbulo posterior do talón. Aínda que pode prestarse a confusión coa pegada dalgunhas aves (paxaros), na que a garra posterior pode confundirse co lóbulo alongado do talón das patas posteriores do leirón  Se ben unha e outra  diferencianse en que as aves deixan marcado os 3 dedos na parte anterior da pegada cunha abertura duns 45º, mentres que no lirón marcan os 4 dedos agrupados e en ocasións tamén a cola ou rabo, cando se trata de substrato moi brando como lama ou barro brando.

B) EXCREMENTOS 

De cor marrón ou moura, cunha lonxitude duns 0,8 a 1,5 cms., no que un dos extremos adoita rematar en punta, con pequenos retorcementos e característica presenza de quitina, (A quitina é un carbohidrato) a cal non é apreciable cando só comeu froitos secos.

 

C) OUTROS RASTROS 

Os froitos secos, noces e abelairas e os restos dos frutos o xenero do carballo indican o seu rastro se o analizamos atentamente as súas cascas, xa que adoita comelos polos lados