06/05/2013 - Alberto G. Tobío / El Progreso (Lugo)
DIRIA DELA que é un cascabel andante, un risueño repique de campás. O seu sorriso matiza permanentemente a expresión do seu rostro e a súa risa alaga cada esquina de calquera reunión de amigos. Se engado que traballa no ámbito da Xustiza..., xa non pode caber dúbida: é Lola Cruz Requejo, Se viaxas con Lola a calquera cidade do mundo, comprobarás que sempre se atopa con amigos aos que saúda con efusividad. Eses amigos son, indefectiblemente, da Fonsagrada, onde residiu durante seis anos e que, desde entón, forma parte da súa intrahistoria. Lola chegou a Lugo fai máis de vinte anos. O recordo entón no limiar da porta do xulgado. Cabelos negros e pendentes brancos. Xa choveu. Non podo dicir que agora os seus cabelos sexan brancos e os pendentes negros (como o escritor francés cuxo nomee non recordo) porque os pendentes seguen sendo brancos e, ademais, os seus cabelos… ¡Son louros!
 |
foto: pepe álvez
|
A alegría contaxiosa da actitude vital de Lola é o plasma en que se desenvolve unha personalidade recia, seria, responsable e humana na súa actividade laboral, con vocación de servizo e respecto á dignidade das persoas. O traballo de Lola é tan efectivo como calado. Agora ben, nin o seu temperamento apracible nin a súa condición de muller afable e riseira pode chamar a engano. Nos momentos precisos, Lola sabe impor a súa autoridade ao máis pintado. Por suposto sen necesidade de cuspir polo cabeiro. De ademán brioso, como Dulcinea, convence con argumentos, con habilidade e intelixencia. Bastaríase, ela soa, para destruír dunha sentada todos os tópicos e estereotipos que historicamente lastraron o papel da muller na Xustiza.
No hay comentarios:
Publicar un comentario