Concentración parcelaria Unidades mínimas de cultivo Cómaro, ribazo ou arró Comunidades Arrendamentos e parcerías A compañía familiar galega
1. Concentración parcelaria
A Lei 12/2001, do 10 de setembro, de concentración parcelaria (DOG núm. 209, do 29 de outubro de 2001), que modifica a Lei 10/1985, do 14 de agosto, ten por obxecto a concentración e ordenación dos predios rústicos, para promover a constitución e o mantemento das explotacións cunhas dimensións suficientes e características axeitadas, intentando ampliar a superficie territorial e manter e incrementar a capacidade productiva do campo, ordenando axeitadamente as explotacións agrarias, respectando o medio natural, intentando reordenar racionalmente os cultivos baixo a perspectiva da utilidade económica e social, e tendo en conta o obxectivo de fixar a poboación no medio rural, en base a facer rendible a actividade productiva.
2. Unidades mínimas de cultivo
O Decreto 330/1999, do 9 de decembro (DOG núm. 246, de 23 de decembro de 1999) establece as unidades mínimas de cultivo no seu artigo 1, distinguindo por provincias, por grupos e diferenciando segundo as explotacións estean dedicadas a cultivos de secaño ou regadío.
3. Cómaro, ribazo ou arró.
O cómaro, ribazo ou arró é unha especie de valado, pregue no terreo e un noiro que serven para separar un predio doutro ou doutros, establecendo a presunción iuris tantum (salvo proba en contrario) de que estes pertencen ao predio sito no plano superior.
4. Comunidades
· Montes veciñais en man común
Esta materia está regulamentada pola Lei 13/1989, do 10 de outubro, de montes veciñais en man común (DOG núm. 202, do 20 de outubro de 1989), polo regulamento que a desenvolve aprobado polo Decreto 260/1992, do 4 de setembro, e pola Lei de dereito civil de Galicia, que configuran a dita institución como unha comunidade de tipo xermánica onde cada un dos comuneiros que constitúen a agrupación veciñal titular do monte ten unha cota ideal no conxunto do monte se o aproveita cunha vocación esencialmente agraria.
· Muíños de herdeiros
Os muíños de herdeiros son aqueles que se utilizan para moer grans para o consumo familiar e alimentación de gando dos seus copropietarios, estes muíños son de copropiedade común e indivisibles.
· Agras e vilares
Chámase agra ou vilar a unha extensión grande de terreo de labrado que, polo xeral, pertence a varios, o que supón tamén a copropiedade sobre os seus valos e cercados.
5. Servidumes e serventías
· Servidume de paso
É o dereito a pasar polo predio servente de ou a unha finca que está situada entre outra ou outras ou por que o acceso que ten é moi gravoso ou incómodo para o seu dono. Este dereito adquírese por lei, por dedicación do dono do predio servente, por negocio xurídico bilateral ou pola súa posesión pública, pacífica e ininterrompida durante o prazo de vinte anos a partir do momento no que empezase a exercitarse.
· Serventía
O paso que se efectúa sobre un terreo que non teña carácter público e do que non conste o dominio ou identidade individualizada dos que o utilizan será considerado serventía ou servicio, calquera que fose o que cada un dos usuarios ou causantes cedese para a súa constitución ou establecemento.
6. Arrendamentos e parcerías
· Arrendamentos rústicos.
Os arrendamentos rústicos rexeranse polos pactos que as partes establezan, polas normas que se establecen no capítulo I do título V da Lei 4/1995, do 24 de maio, de dereito civil de Galicia e, no seu defecto, polos usos e costumes que lles sexan aplicables.
O obxecto destes arrendamentos é o uso e o aproveitamento dos predios rústicos e os bens inmobles vinculados a eles, no seu destino agrícola, pecuario ou forestal.
· Arrendamento de lugar acasarado
O elemento necesario na configuración do dereito civil galego é a casa, como entidade familiar e patrimonial que constitúe o soporte físico que serve de sustento á familia que se asenta nel.
O lugar acasarado defíneo a lei como o conxunto que, formando unha unidade, comprende a casa de labor, as edificacións, as dependencias e os terreos, aínda que non sexan lindeiros. Tamén se inclúen nel toda clase de gando, maquinaria, apeiros de labranza e instalacións que constitúan unha unidade orgánica de explotación agraria, forestal ou mixta.
O prazo de duración mínima do contrato pola que se constitúa o arrendamento é de cinco anos, agás denuncia do contrato polo arrendatario.
· Arrendamentos rústicos históricos
Esta modalidade de arrendamento réxese pola Lei da Comunidade Autónoma de Galicia 3/1993, do 16 de abril. A ela remítese a Lei de dereito civil de Galicia, na súa disposición adicional 2.ª, para declarar a súa vixencia.
Estes arrendamentos terán vixencia como tales ata o día 31 de decembro de 2002, data límite na que concluirá o prazo para exercitar o dereito para acceder á propiedade dos predios por parte do arrendatario, sempre pagando o prezo que corresponda e co cumprimento do requisito de que este sexa cultivador persoal, tendo en conta ademais que a lei outorga ao arrendatario a posibilidade de exercer o dereito de tento ou retracto sempre que o arrendador queira vender a finca a terceiros.
· As parcerías
As parcerías regúlanse no capítulo II do título V. Defíneas o artigo 57 como aqueles contratos polos que unha das partes cede a outra o goce de certos bens, convindo en repartir en partes alícuotas os froitos e rendementos que produzan. A forma do contrato de parcería é libre, aínda que se fose verbal calquera das partes poderá pedir que se formalice por escrito.
· Parcería agrícola
Esta modalidade de parcería ten por obxecto os predios rústicos de calquera clase, e pode comprender ademais a casa de labor e as súas dependencias.
· Parcería de lugar acasarado
O obxecto desta parcería é o conxunto de elementos que constitúen unha unidade orgánica de explotación, polo que pode comprender, de acordo co disposto no artigo 50 da Lei, a casa de labor, as dependencias e os terreos, aínda que non sexan lindeiros, o gando, a maquinaria, os apeiros de labranza e instalacións que constitúan unha unidade orgánica de explotación agraria, forestal ou mixta.
· Parcería pecuaria
Constitúen o obxecto desta parcería os animais susceptibles de aproveitamento na agricultura, na industria e no comercio.
· Parcería forestal
A parcería forestal é aquela na que o dono de certas leiras destinadas a este tipo de explotación, sen ceder a súa directa posesión e o seu aproveitamento, concerta con unha ou varias persoas o coidado e a vixilancia delas, e lle outorga en troques ao parceiro os aproveitamentos secundarios que se determinen e a parte alícuota que se especifique cando proceda á venda das árbores que coidase ou axudase a plantar.
7. A compañía familiar galega
A compañía familiar galega, coñecida tamén entre os xuristas galegos como compañía familiar, sociedade galega e sociedade de familias, consiste naquela asociación entre agricultores con vínculos de parentesco entre eles, para viviren xuntos e explotaren en común terras, lugar acasarado ou explotacións pecuarias de calquera natureza pertencentes a todos ou algún dos reunidos.
A forma do acordo de constitución da compañía é libre, e cando un agricultor case e leve para a casa o seu cónxuxe enténdese constituída a compañía familiar galega, salvo que acorden que non se constitúa.
Son bens que integran o patrimonio da compañía os achegados polos socios, os adquiridos a título oneroso por conta do capital común, os froitos e rendas, as ganancias e os intereses percibidos ou debidos durante o mesmo tempo, procedentes dos bens sociais. Tamén as edificacións, reconstruccións, plantacións e calquera tipo de mellora feita nos bens sociais, así como calquera outro que as partes acorden.
Por outra banda, a compañía deberá asumir como cargas o pagamento dos gastos derivados da mantenza, vestimenta, instrucción, asistencia médica e enterro, tanto dos asociados como das persoas que estean ao seu cargo, así como os gastos de administración, reparacións, melloras, etc. feitos no beneficio da compañía.
1. Concentración parcelaria
A Lei 12/2001, do 10 de setembro, de concentración parcelaria (DOG núm. 209, do 29 de outubro de 2001), que modifica a Lei 10/1985, do 14 de agosto, ten por obxecto a concentración e ordenación dos predios rústicos, para promover a constitución e o mantemento das explotacións cunhas dimensións suficientes e características axeitadas, intentando ampliar a superficie territorial e manter e incrementar a capacidade productiva do campo, ordenando axeitadamente as explotacións agrarias, respectando o medio natural, intentando reordenar racionalmente os cultivos baixo a perspectiva da utilidade económica e social, e tendo en conta o obxectivo de fixar a poboación no medio rural, en base a facer rendible a actividade productiva.
2. Unidades mínimas de cultivo
O Decreto 330/1999, do 9 de decembro (DOG núm. 246, de 23 de decembro de 1999) establece as unidades mínimas de cultivo no seu artigo 1, distinguindo por provincias, por grupos e diferenciando segundo as explotacións estean dedicadas a cultivos de secaño ou regadío.
3. Cómaro, ribazo ou arró.
O cómaro, ribazo ou arró é unha especie de valado, pregue no terreo e un noiro que serven para separar un predio doutro ou doutros, establecendo a presunción iuris tantum (salvo proba en contrario) de que estes pertencen ao predio sito no plano superior.
4. Comunidades
· Montes veciñais en man común
Esta materia está regulamentada pola Lei 13/1989, do 10 de outubro, de montes veciñais en man común (DOG núm. 202, do 20 de outubro de 1989), polo regulamento que a desenvolve aprobado polo Decreto 260/1992, do 4 de setembro, e pola Lei de dereito civil de Galicia, que configuran a dita institución como unha comunidade de tipo xermánica onde cada un dos comuneiros que constitúen a agrupación veciñal titular do monte ten unha cota ideal no conxunto do monte se o aproveita cunha vocación esencialmente agraria.
· Muíños de herdeiros
Os muíños de herdeiros son aqueles que se utilizan para moer grans para o consumo familiar e alimentación de gando dos seus copropietarios, estes muíños son de copropiedade común e indivisibles.
· Agras e vilares
Chámase agra ou vilar a unha extensión grande de terreo de labrado que, polo xeral, pertence a varios, o que supón tamén a copropiedade sobre os seus valos e cercados.
5. Servidumes e serventías
· Servidume de paso
É o dereito a pasar polo predio servente de ou a unha finca que está situada entre outra ou outras ou por que o acceso que ten é moi gravoso ou incómodo para o seu dono. Este dereito adquírese por lei, por dedicación do dono do predio servente, por negocio xurídico bilateral ou pola súa posesión pública, pacífica e ininterrompida durante o prazo de vinte anos a partir do momento no que empezase a exercitarse.
· Serventía
O paso que se efectúa sobre un terreo que non teña carácter público e do que non conste o dominio ou identidade individualizada dos que o utilizan será considerado serventía ou servicio, calquera que fose o que cada un dos usuarios ou causantes cedese para a súa constitución ou establecemento.
6. Arrendamentos e parcerías
· Arrendamentos rústicos.
Os arrendamentos rústicos rexeranse polos pactos que as partes establezan, polas normas que se establecen no capítulo I do título V da Lei 4/1995, do 24 de maio, de dereito civil de Galicia e, no seu defecto, polos usos e costumes que lles sexan aplicables.
O obxecto destes arrendamentos é o uso e o aproveitamento dos predios rústicos e os bens inmobles vinculados a eles, no seu destino agrícola, pecuario ou forestal.
· Arrendamento de lugar acasarado
O elemento necesario na configuración do dereito civil galego é a casa, como entidade familiar e patrimonial que constitúe o soporte físico que serve de sustento á familia que se asenta nel.
O lugar acasarado defíneo a lei como o conxunto que, formando unha unidade, comprende a casa de labor, as edificacións, as dependencias e os terreos, aínda que non sexan lindeiros. Tamén se inclúen nel toda clase de gando, maquinaria, apeiros de labranza e instalacións que constitúan unha unidade orgánica de explotación agraria, forestal ou mixta.
O prazo de duración mínima do contrato pola que se constitúa o arrendamento é de cinco anos, agás denuncia do contrato polo arrendatario.
· Arrendamentos rústicos históricos
Esta modalidade de arrendamento réxese pola Lei da Comunidade Autónoma de Galicia 3/1993, do 16 de abril. A ela remítese a Lei de dereito civil de Galicia, na súa disposición adicional 2.ª, para declarar a súa vixencia.
Estes arrendamentos terán vixencia como tales ata o día 31 de decembro de 2002, data límite na que concluirá o prazo para exercitar o dereito para acceder á propiedade dos predios por parte do arrendatario, sempre pagando o prezo que corresponda e co cumprimento do requisito de que este sexa cultivador persoal, tendo en conta ademais que a lei outorga ao arrendatario a posibilidade de exercer o dereito de tento ou retracto sempre que o arrendador queira vender a finca a terceiros.
· As parcerías
As parcerías regúlanse no capítulo II do título V. Defíneas o artigo 57 como aqueles contratos polos que unha das partes cede a outra o goce de certos bens, convindo en repartir en partes alícuotas os froitos e rendementos que produzan. A forma do contrato de parcería é libre, aínda que se fose verbal calquera das partes poderá pedir que se formalice por escrito.
· Parcería agrícola
Esta modalidade de parcería ten por obxecto os predios rústicos de calquera clase, e pode comprender ademais a casa de labor e as súas dependencias.
· Parcería de lugar acasarado
O obxecto desta parcería é o conxunto de elementos que constitúen unha unidade orgánica de explotación, polo que pode comprender, de acordo co disposto no artigo 50 da Lei, a casa de labor, as dependencias e os terreos, aínda que non sexan lindeiros, o gando, a maquinaria, os apeiros de labranza e instalacións que constitúan unha unidade orgánica de explotación agraria, forestal ou mixta.
· Parcería pecuaria
Constitúen o obxecto desta parcería os animais susceptibles de aproveitamento na agricultura, na industria e no comercio.
· Parcería forestal
A parcería forestal é aquela na que o dono de certas leiras destinadas a este tipo de explotación, sen ceder a súa directa posesión e o seu aproveitamento, concerta con unha ou varias persoas o coidado e a vixilancia delas, e lle outorga en troques ao parceiro os aproveitamentos secundarios que se determinen e a parte alícuota que se especifique cando proceda á venda das árbores que coidase ou axudase a plantar.
7. A compañía familiar galega
A compañía familiar galega, coñecida tamén entre os xuristas galegos como compañía familiar, sociedade galega e sociedade de familias, consiste naquela asociación entre agricultores con vínculos de parentesco entre eles, para viviren xuntos e explotaren en común terras, lugar acasarado ou explotacións pecuarias de calquera natureza pertencentes a todos ou algún dos reunidos.
A forma do acordo de constitución da compañía é libre, e cando un agricultor case e leve para a casa o seu cónxuxe enténdese constituída a compañía familiar galega, salvo que acorden que non se constitúa.
Son bens que integran o patrimonio da compañía os achegados polos socios, os adquiridos a título oneroso por conta do capital común, os froitos e rendas, as ganancias e os intereses percibidos ou debidos durante o mesmo tempo, procedentes dos bens sociais. Tamén as edificacións, reconstruccións, plantacións e calquera tipo de mellora feita nos bens sociais, así como calquera outro que as partes acorden.
Por outra banda, a compañía deberá asumir como cargas o pagamento dos gastos derivados da mantenza, vestimenta, instrucción, asistencia médica e enterro, tanto dos asociados como das persoas que estean ao seu cargo, así como os gastos de administración, reparacións, melloras, etc. feitos no beneficio da compañía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario