martes, 30 de marzo de 2010

Varroa – Técnicas alternativas de control























Tanto para a Administración como para a opinión pública, a apicultura é unha actividade con baixo peso especifico, comparando-a con outras actividades gandeiras. Os seus productos obtidos apresentan un monto económico mínimo comparado cos outros sectores (vacino, porcino, etc.) Isto é unha situación fictícia, xa que o maior valor da apicultura non son os seus productos directos, se non a polinización de espécies silvestres e cultivadas. Si desaparecesen as abellas seria un autentico desastre ecolóxico, e moitos dos nosos cultivos verian cair a sua producción de forma alarmante. A pesar de isto segue-se considerando a apicultura como unha ganderia de segunda, non emprestando-lle a atenzón que merece. Posíbelmente esta é a causa da pouca información da que dispoñen os técnicos á hora de resolver os problemas que se lle plantean hoxe á apicultura (mortalidade por agrotóxicos, varroa, etc.).

Introducción

A varroase é o principal problema patolóxico da apicultura actual, é unha enfermidade parasitaria cuxo axente causante é o ácaro Varroa jacobsoni, endémica no sudeste asiático e cuxo hospedador orixinário é Apis cerana. Neste caso existe un equilibrio entre parasito e hospedador, o que permite prescindir dos tratamentos sen que se vexa ameazada a supervivencia da colónia. Na actualidade, e debido ao comércio de enxames e trashumáncia, a varroa atopa-se xa estendida por todo o mundo e só algunhas illas se manteñen libres desta parasitación.
A varroase é unha enfermidade que afecta ás abellas en todos os seus estádios de desenvolvimento. A simple vista pode-se observar un parasito que é a fema adulta sobre as abellas.A sua coloración é castaño caoba, con unha morfoloxia similar ao dun cangrexo, a sua forma é elipsoidal, de tamaño algo maior que a cabeza dun alfinete (1,1x1,5 mm), contando con 4 pares de patas. En conxunto o seu estruturo é o típico dos ácaros.

O macho de varroa é moito mais pequeno e apresenta cores blanquecinos tirando lixeiramente a grisáceos, non pode alimentar-se e despois de fecundar ás fémeas morre dentro da celiña.
Os ataques de varroa producen-se mais nos zánganos. Para a sua reprodución ao sétimo dia a fémea fecundada entra na celiña da larva e deposita os ovos sobre esta. Estes ovos eclosionaran xerando varias fémeas e un macho, que fecunda ás suas própias irmás, de tal forma que cando a larva da abella completa a sua metamorfose sae e con ela emerxe da celiña o parasito proxenitor e parte da sua descéncia, o macho e a descéncia non madura, morrerán. Polo tanto, a reprodución do parasito só realiza-se en presenza de cria nas colmenas.
As femas realizan a posta segundo sexa a larva (obreira ou zángao) sendo as postasde 3-5 ovos no caso de se tratar dunha obreira e de 3-7 ovos se se trata dun zángao.A varroa pon ou seu primeiro ovo ás 60 horas de opercularse a celiña, e vos seguintes ovos a intervalos de 30 h.;o primeiro ovo posto producirá unha fema, o segundo un macho, e todos os demais femas.
O ciclo descrito acontece-se varias veces ao longo da vida da parasita, pola que a medra da povoazón é rápido sempre que haxa cria disponíbel

Consecuencias da varroase.

Tal e como xa dixemos, os danos de varroa se producen tanto en abella adulta como nas ninfas. A varroa co seu aparello bucal inxectan cuspe e a continuación succionan a hemolinfa das obreiras e zánganos.
Algunhas das consecuencias provocadas pola varroase:
  • Danos físicos sobre abella. As larvas e pupas afectadas ven-se na colmena, xa sexa con un notabel incremento da mortalidade ou coa presenza de adultos anormais (pequenos; sen alas; con corpo ou alas deformadas).
  • Perdida na produtividade do colmenar.
  • Contaminación dos productos da colmena cando se utilizan productos químicos.
  • Aparición de resisténcias aos fármacos. Actualmente hai zonas de España onde o fluvalinatoxa non xurde efeito sobre a varroa.
  • Transmisión de outras patoloxias (virosis, etc) debido á acción inoculadora de determinados microorganismos.
  • Morte das colmenas.
  • Difusión da enfermidade.

A varroase expande-se rápidamente. As suas características unida á intervención do home provocaron que en pouco tempo, este distribuída por case todo o mundo.
Algunhas causas da difusión do ácaro:

  • A trashumáncia é unha das suas principais causas.
  • Por meio dos zángaos e o seu acceso libre a todas as colmenas.
  • O efeito deriva.
  • A pillaxe das colmenas débis.
  • Os enxames silvestres non tratados.

Diagnostico sobre abellas adultas e cria operculada

É convinte cuantificar o número de ácaros nas colmenas, é dicer calcular a porcentaxe de infestación para tomar medidas de control adecuadas.
A detección da varroa apresenta certas dificuldades xa que a visualizazón do ácaro sobre as abellas nun control de rutina só é factíbel cando a porcentaxe de infestación é relativamente alto (maior do 5%). O diagnóstico de campo poderemo-lo facer tanto en abella adulta como en cria. Nunha inspección inicial das colmeas, podemos atopar as típicas danadas polo parasito, espécialmente sobre os cuadros de cria. Este é un sintoma inequívoco de que a colmena atopase parasitada. Se ademais atopamos parasitos con facilidade significa que a colmena esta moi parasitada.
O non atopar abellas danadas ou non detectar os parasitos non significa que non haxa parasitación, polo que se fai necesário un diagnóstico mais meticuloso. Para realizar un diagnóstico fiabel debe provocar-se o desprendimento dos ácaros que se atopen sobre as abellas, ou investigar a sua presenza en celiñas de cria operculada.
Diagnóstico en abellas adultas.-Introducir 100 abellas vivas (dun cuadro de cria operculada) nun balde de fondo claro, vertendo auga fervendo e agitar 5 ou 10 minutos; os ácaros irán-se para o fondo e as abellas aboiasen. Pode-se engadir deterxente de lavadora á auga para facilitar o desprendimento dos ácaros. Filtraremo-las por unha maia de aprox.3 mm de luz, recollendo o liquido e as varroas nunha bandexa. Esta técnica pode-nos dar unha idea aproximada do grao de parasitación.

Técnicas de manexo preconizadas por “A Nova Apícultura”.
Descartados totalmente os métodos de control químicos.- O controlo de calquera problema sanitário mediante substáncias químicas ocasiona moitos problemas a ter en conta, como poden ser:
  • Perdida segura de rusticidade da abella.
  • Xeración de problemas de resisténcia nos ácaros.
  • Aparición de resíduos dos pesticidas nos productos da colmena.
As técnicas preconizadas por “A Nova Apicultura” contribuen a manter o equilibrio interno da colónia e son abondo comuns a todas as patoloxias. No caso da varroase axudan a limitar a medra da povoazón do ácaro dentro da colmena.
  • Mudar a raíña, isto contribuirá a manter a colónia con moito vigor e mais tolerante ás infestacións.
  • Resisténcia natural desenvolvida pola abella. Existen colónias que son mais resistintes a varroa. Isto manifesta-se a través do comportamento hixiénico, a abella aprende a desprenderse do parasito. Esta pode ser unha nova liña de selección a ter moi en conta.
  • Prevenir o abandono de colmenas débis xa que son fontes de reinfestación por pillaxe.
  • Usar na colmena fondos sanitários de reixiña. Axudan a que as varroas desprendidas polas abellas caian fora da colmena, eliminan fumidades e van ben contra os fungos, facilitan a trashumáncia.
  • Usar a colmena mais adaptada á loita natural da abella contra a varroa. Características:
  • Cámara con 9 cuadros industriais, o que se chama espazo Mussi; con mais espazo entre cuadros que axuda ás abellas a desparasitarse.
  • Meias alzas de 8 cuadros, facilita igualmente a desparasitación, é mais fácil de desopercular e de algún xeito fai de excluidor de raíñas.
  • Fondo sanitario de rexilla
  • Tapacuadros de metacrilato, aforra de abrir a colmena a miúdo permitindo observar desde fora e só intervir cando é preciso.
  • Segurar abundancia de reservas invernais.
  • Controlo anual da enfermidade mediante productos naturais non contaminantes, por ser estes productos mais respetuosos coa abella e o meio ambiente.

para saber máis: http://www.pesticidasnongrazas.org/Arquivos/Pesticidas%20na%20prensa/SOS%20Abellas-%20Resvista%20CERNA.pdf

Involución en todas as ramas e en todas as comarcas






A diferenza doutras crises, esta afecta ao conxunto de actividades industriais e a todas as comarcas de Galicia. Non é unha crise localizada, senón global. Das dez ramas significativas, nove sofren destrución de emprego e só unha, a alimentaria, mantén o seu nivel de ocupación.
En cifras absolutas, é a metalurgia a que máis postos de traballo destrúe: 7.900 persoas menos traballan neste campo. A caída na ocupación afecta por igual a outras ramas industriais tradicionais de Galicia: a do automóbil perde 4.000 empregos (20%), a construción naval, 2.100 (20%) e o téxtil, 4.400 (o 24%).
Pero a máis forte, en cifras relativas, prodúcese nas actividades máis ligadas á edificación civil. Así, a madeira perde 3.300 empregos, un 24% menos da súa ocupación no 2007. Por outra banda, o moble retrocede un 29% ao perder 2.100 empregos nos dous últimos anos.
Saídas
O sector industrial ten que situarse no centro das preocupacións dos responsables económicos e políticos do país, pois é o que máis sofre a crise e as industriais son actividades con gran risco de deslocalización, e porque a industria desempeña un papel central na articulación económica dos territorios.
Faise imprescindible recuperar a política industrial como un instrumento para manter o tecido produtivo e para impulsar o cambio de modelo actual, prestando especial atención aos sectores máis dinámicos e os que acheguen maior valor engadido, emprego e tecnoloxía.?

Un de cada dous empregos que se perderon en Galicia desde o 2007 eran do sector industrial





Entre 1996 e o 2007, a economía galega gozou dun intenso ciclo de crecemento no que a industria participou activamente. Nese período, o número de persoas que traballaban nas actividades industriais pasou de 147.300 a 217.500 persoas, un espectacular incremento do 48%, que equivale a un valor medio anual acumulativo do 4% durante 11 anos.
Este proceso de industrialización cambiou a estrutura produtiva de Galicia, porque ao alcanzar o emprego secundario o 18% de todos os ocupados, colocouse como a sétima comunidade con maior peso industrial. Un exemplo ilustrativo é que, na de Madrid, o emprego industrial só representa o 10%.
Con todo, o proceso de creación de emprego industrial esgotouse no 2008, empezou a caer cara ao final do ano e esborrallouse a partir do primeiro trimestre do 2009. Os datos do emprego reflicten con algo de atraso os cambios na actividade económica, que é en última instancia a que determina o volume do emprego. Por iso é preocupante o esborralle da actividade industrial no 2009, unha caída que confirma que estamos ante unha gravísima crise da industria, que seguirá destruíndo emprego no futuro.
A produción industrial caeu o ano pasado un -13,7%, un auténtico mancar que contrasta cunha caída do -0,1% dos servizos ou do ?-5,6% da construción. De feito, o retroceso do -3% do PIB galego está explicado pola forte contracción do industrial, de modo que a crise actual é, sobre todo, industrial.
A forte deterioración da actividade está a provocar unha grave perda deste emprego. Desde que empezou a crise perdéronse 37.800 postos de traballo na industria galega, unha cifra que equivale ao 17% dos que había a mediados do 2008. Xa que logo, de cada dous empregos perdidos en Galicia pola crise un era industrial. Este axuste tan duro fixo retroceder o número de persoas que traballan neste sector aos niveis do ano 2000. En só 18 meses perdeuse todo o emprego secundario creado nos 8 últimos anos e con iso xa se destruíu máis da metade do que se xerou desde 1996, no que foi o período máis expansivo da industria galega en toda a súa historia.
O peor é que a dinámica negativa non se detivo. Mentres que noutros sectores, como a construción, o emprego xa non cae porque terminou o axuste, na industria, os últimos datos seguen sendo negativos.?
Peor período
De feito, o período no que máis emprego se perdeu foi o 2009, en concreto a partir do segundo trimestre do ano. Así, nos últimos nove meses concéntrase a caída de 25.500 empregos, isto é, case o 70% de todos os que se perderon desde que empezou a crise. Este é, sen dúbida, un balance dramático, porque perdemos en pouco máis dun ano todo o que alcanzaramos nos 8 anos anteriores, de tal forma que a década que termina no 2009 foi unha década perdida para o emprego industrial.

A Unión Europea acordará medidas para mellorar os prezos dos alimentos





Os ministros de Agricultura da UE aprobarán mañá propostas para propiciar unha repartición máis xusto dos beneficios polos prezos dos alimentos e debaterán sobre medidas para protexer mellor ao sector fronte a futuras crises de mercados, como o lácteo.
O Consello de Agricultura dará o visto e prace a un documento presentado pola presidencia española de quenda da UE con ideas para mellorar o funcionamento da cadea alimentaria, na que os agricultores e os consumidores adoitan ser os elos máis débiles, ao falar de prezos.
Asistirá a ministra española do Medio, Medio Rural e Marino , Elena Espinosa, acompañada polo conseller de Agricultura de Cataluña, Joaquim Chea, que este semestre representa ás comunidades autónomas no Consello do ramo da UE.
Doutra banda, os Vinte e sete falarán sobre a importancia da agricultura dentro do plan económico da UE, a chamada «Estratexia 2020» e farán un repaso da situación do mercado do leite.
O texto sobre os prezos alimentarios que pactarán os ministros inclúe medidas para solucionar problemas como a especulación ou os abusos das cadeas de distribución á hora de fixar os prezos.
Contén ideas para «reequilibrar» a capacidade de negociación entre os sectores interesados na cadea alimentaria.
O Consello da UE apoiará un maior esforzo en varios ámbitos: a mellora das «estruturas» agroalimentarias; un aumento da transparencia e da vixilancia dos prezos; a loita contra a competencia desleal; a promoción da autorregulación e a integración de políticas agrícolas ou sobre a competencia.
A presidencia española da UE impulsou o debate sobre os prezos dos alimentos, seguindo as propostas que Bruxelas fixo públicas a finais de 2009 nesa liña.
O gasto en alimentación supón o 16% do desembolso total dos fogares europeos e nas recentes crises, como a do sector lácteo, quedaron de manifesto as baixas remuneracións que percibe o agricultor ou gandeiro, mentres que o consumidor final paga prezos moi superiores pola súa comida.
Os ministros avogarán potenciar organizacións sectoriais entre produtores, pemes e outros sectores, así como as cooperativas e insistirán na necesidade de combater dunha forma máis estrita as prácticas comerciais desleais ó a morosidade.
Doutra banda, os Vinte e sete aprobarán outro documento no que defenderán o mantemento e a mellora dos apoios agrícolas que sirvan como «rede de seguridade» fronte a crise.
O documento, redactado por España e os dous países que lle sucederán na presidencia (Bélxica e Hungría), alude á necesidade de conservar eses apoios ao mercado máis aló do 2013 (ano en que acabarán os actuais orzamentos comunitarios).
O texto que aproben os Vinte e sete o luns servirá de base para a reunión informal semestral que celebrarán os ministros de Agricultura da UE en Mérida (Badaxoz) do 30 de maio ao 1 de xuño.
O debate sobre a xestión dos mercados é un dos aspectos das discusións acerca da reforma da Política Agrícola Común (PAC) sobre a que a UE xa empezou a falar, aínda que a súa negociación producirase o ano que vén.
España expuxo ideas como a mellora dos seguros agrarios ou un mecanismo especial máis flexible e rápido para responder a situacións críticas, no sector lácteo ou nos cereais.

lunes, 29 de marzo de 2010

Cuna de líderes en plena montaña

















NO LLEGAN A UNA DECENA las chimeneas que humean en la aldea de Mazaeda, uno de los doce núcleos de población que conforman la parroquia fonsagradina de San Pedro de Neiro. Nada que ver, como ocurre en tantos otros enclaves rurales de montaña, con la estampa que presentaba el lugar décadas atrás, con una veintena de casas abiertas, algunas con mucho abolengo. De ello aún dan fe hoy en día los blasones de piedra que permanecen en varias fachadas de destacadas construcciones de carácter civil, como las casas de Pasarín (siglo XVIII) o de Peñamaría, que hablan de moradores ilustres. También la de Rois, uno de cuyos herederos, el médico Manuel Rois de la Peña, dejó a su fallecimiento, en los años 60 del pasado siglo, un generoso legado para la construcción de un asilo destinado a los ancianos desamparados del municipio, una obra aún hoy inacabada por falta de fondos y que se gestionó merced a la creación de la Fundación Rois de la Peña, que preside el actual alcalde de A Fonsagrada, Argelio Fernández.

Pero no todo es nostalgia de los tiempos pasados de esplendor. Descendientes de algunos de aquellos vecinos de hace aproximadamente un siglo se han convertido en personalidades tan relevantes como la mismísima presidenta de Argentina, Cristina Fernández de Kirchner, o la vicepresidenta primera del Gobierno español, María Teresa Fernández de la Vega, que comparte orígenes familiares entre Lugo y la localidad asturiana de Vegadeo.

En cuanto a la mandataria argentina, todavía conserva cinco primos segundos en A Fonsagrada, varios de ellos en Mazaeda, en donde nació y vivió toda su juventud su abuelo, Pascasio Fernández, hasta que se lanzó a la aventura de la emigración de ultramar en busca de una vida mejor. El destino del antepasado de Kirchner en aquellos inicios del siglo XX, en torno a 1920, fue Argentina, en donde el hombre formó una familia con varios hijos, uno de ellos, Eduardo, sería el padre de Cristina.

Pascasio había nacido en la casa de Choa, una construcción de piedra de la que aún quedan algunos muros en pie, pero pronto pasó a vivir a la que aún sigue siendo la vivienda familiar, en la misma aldea, la casa de O Teso. De su mantenimiento se ocupa en la actualidad Óscar Fernández Fernández, que se muestra orgulloso de su ilustre pariente argentina. "Soubemos que era a filla de Pascasio cando chegou á presidencia e para nós foi unha alegría grande, estamos moi contentos por ver ata donde conseguiu chegar unha muller saída de esta familia, aínda que para nós non supoña ningún beneficio", indica Óscar al tiempo que añade que, aunque nunca ha tenido un contacto directo con Cristina Fernández de Kirchner, siguen con atención las noticias que le afectan. "De feito —cuenta con evidente satisfacción— hai uns días chamáronme do consulado de Arxentina en Vigo para informarme de que está prevista para o próximo mes de maio unha visita da miña prima a España, en concreto a Madrid, e están traballando para ver se é posible que visite A Fonsagrada".

Ante tal posibilidad, este agricultor ya jubilado se muestra ilusionado aunque responde, con la afabilidad que suele caracterizar a las personas de costumbres sencillas, que "se ven, a casa estará aberta para ela igual que para o resto da familia que saíu de aquí. Aquí ten a súa casa, aínda que non haxa moito que repartir", dice, y apostilla con la misma naturalidad que "lle darei un abrazo grande, como a unha prima máis, porque aínda que chegou a conseguir ser alguén moi grande —¡unha presidenta!—, o máis importante para min é que é da miña familia".

En cuanto a la posibilidad contraria, la de viajar él a Buenos Aires a conocer nada menos que a la primera familia argentina, este vecino de Mazaeda no descarta esa aventura "xa que vivo só, estou solteiro e non hai nada que mo impida, excepto quizais os meus 76 años, aínda que me atopo con forzas", explica este hombre, que hasta su fallecimiento hace dos meses vivía con su madre, cuñada de Pascasio.

VISITA
Sea de un modo u otro, Óscar confía en encontrarse con su prima, una ocasión que sí tuvo ya hace unos 16 años, con dos tías de la presidenta de Argentina, que no quisieron terminar un viaje de ocio a España sin conocer la casa familiar de O Teso. "Viñeron a ver ao meu pai, o seu tío, un ano antes de que falecera. Chegaron unha noite de inverno nun taxi ata aquí, ata á porta da casa, e estiveron unhas horas, prometeron voltar pero non o fixeron, aínda que si mantemos o contacto, escribímonos algunha vez e elas incluso me mandaron fotos da familia que vive en Arxentina, das outras fillas de Pascasio que non viñeron. Nós mandámosllelas de aquí, dos nosos antepasados comúns", explica.

Al calor de la cocina económica y de un café de puchero recién hecho escuchan asintiendo en silencio los hermanos Manuel y Adela Fernández Robledo, primos de Óscar y, a la sazón, de Cristina Fernández de Kirchner. También dedicados toda la vida a la agricultura en esta zona montañosa de A Fonsagrada, a menos de 20 kilómetros con la frontera asturiana, ellos, unos años mayores que Óscar, sí descartan poder llegar a conocer a su conocida pariente "a menos que sexa ela quen veña aquí, somos xa moi maiores", dice Manuel. Confiesa, al igual que su primo, que supo de la identidad de Cristina Fernández "cando gañou as eleccións en Arxentina e empezaron a decir aquí pola aldea que aquela muller que estaba saíndo en todos os telexornais era da nosa familia. Pero non fixemos por poñernos en contacto con ela". No obstante, reconoce que "aínda que tivesemos sabido dela antes non teriamos viaxado. Non se podía, non había medios", explica con tranquilidad.

Óscar, Manuel y Adela, al igual que los otros dos primos de la presidenta argentina que aún siguen residiendo en A Fonsagrada, han vivido desde siempre de la agricultura y defienden que "somos todos os da familia unha xente moi traballadora e, sobre todo honrada, unha cualidade que sería ben importante que teña herdado a nosa prima Cristina", dice con retranca Óscar mientras muestra con satisfacción un ejemplar de El Progreso de octubre de 2007, que guarda como oro en paño. La sección de Internacional se abría en aquel número con la noticia de la victoria de la entonces candidata oficialista en la primera vuelta de las elecciones argentinas. Ahora confían en atesorar pronto otro ejemplar del periódico, el que recoja el reencuentro de Kirchner con sus orígenes en A Fonsagrada.

Óscar Sánchez Fernández de la Vega:
"El origen de nuestra familia está en San Pedro de Neiro"


Con su prima segunda, la vicepresidenta primera del Gobierno, María Teresa Fernández de la Vega, comparte el apellido que les transmitió uno de sus tatarabuelos, Ramón Fernández de la Vega, originario de Candaído, en la parroquia fonsagradina de San Pedro de Neiro.
Óscar Sánchez Fernández de la Vega recuerda —"con gran satisfacción"— el momento en el que se enteró del relevante cargo al que accedía su prima dentro del Gobierno español, "aunque yo ya había seguido su trabajo antes, pero esto fue una alegría mayor: es la primera mujer que ha presidido un Consejo de Ministros en toda la historia de España", dice orgulloso.

Pese a esa relevancia pública, este profesor de Secundaria y vecino de Sarria alaba la cercanía de la política socialista, con la que tuvo oportunidad de charlar en dos ocasiones en sendos actos políticos en los que la vicepresidenta participó en Lugo. "Le presenté a mi madre, prima carnal de su padre, y charlaron un rato. También hemos intercambiado correspondencia —le envié incluso un ejemplar de un libro que publiqué— y siempre me ha contestado con afabilidad. Ella mantiene un fuerte contacto emocional con Lugo y siente que aquí están parte de sus raíces", acaba.



Gumersindo Rego Fernández:
"Estudié Medicina por ver al médico que bajaba a la aldea"


El médico Gumersindo Rego Fernández acaba de jubilarse como jefe del Servicio de Neumología del Hospital Universitario Central de Asturias, en donde desarrolló la mayor parte de su vida laboral. Aunque satisfecho de la elección que tomó cuando se decidió a cursar la carrera de Medicina, reconoce que la realidad poco tuvo que ver con la imagen que él tenía de esa profesión y que le empujó a elegirla "ya desde niño, cuando me sentía impresionado por la figura del médico que bajaba a la aldea desde la capitalidad en su Citröen, y siempre con sombrero", recuerda.

Aquella imagen se remonta a los años 40 del pasado siglo y tiene como escenario la aldea de Mazaeda, en donde él nació 1939. Su memoria de aquella época evoca un lugar "con unos veinte vecinos y casas de gente muy importante. Aún recuerdo al doctor Manuel Rois de la Peña y a su hermano, que era militar, viniendo a la casa familiar a la aldea, en donde sigue habiendo caseros". Gumersindo sigue residiendo en Asturias, pero regresa con frecuencia a Pontide, muy cerca de Mazaeda, en donde vive una de sus hijas, asturiana de nacimiento pero casada con un fonsagradino.

domingo, 28 de marzo de 2010

Un potencial desaprovechado




grafica de galicia hoxe

El impulso de un programa de asociacionismo o cooperativismo que rentabilice la producción maderera y dé continuidad a las experiencias iniciadas con las Uxfor (Unidades de Xestión Forestal) es uno de los retos del monte lucense. Otra necesidad es la obtención de la certificación forestal, que se convertirá en un requisito imprescindible para la comercialización. Las sociedades Monte Industria y Fearmarga (Federación de Aserraderos y Rematantes de Madera de Galicia) promueven una certificación conjunta para el área A Mariña-Ortegal con el fin de facilitar la posterior incorporación de pequeños propietarios que no pueden afrontar el plan de ordenación y gestión exigido por su elevado coste. Éstas fueron las conclusiones del foro sobre el sector forestal en Lugo, organizada por El Progreso, que contó con la participación del jefe del Servizo Provincial de Montes, Miguel Cela; el vicepresidente de Fearmarga, Daniel Villapol; el profesor de la Escuela Politécnica Superior de Lugo, Antonio Rigueiro; y el directivo de Propietarios de Montes de Galicia (Promagal), Ramón Reimunde.

FALTA DE PLANIFICACIÓN

Lugo cuenta con 500.000 hectáreas de monte arbolado, según indicó Antonio Rigueiro. De ellas un 35% son pinos, con predominio del pino radiata, cuya plantación experimenta un descenso, y un 20% de eucalipto. Estas cifras son aproximadas, ya que aún no están disponibles los datos del Cuarto Inventario Forestal Nacional, elaborado por el Ministerio de Medio Rural. El trabajo de campo ya se hizo el año pasado en Lugo, según explicó Miguel Cela, y se está a la espera de la presentación de datos. Ramón Reimunde apuntó que una década es un periodo demasiado largo, "os datos oficiais deberían actualizarse con máis frecuencia. Hai medios técnicos suficientes para executar este labor". Cela precisó que la Xunta publicará inventarios intermedios cada cinco años, "cunha metodoloxía similar ao nacional para que os resultados sexan comparableAntonio Rigueiro defendió la urgencia de proceder a una ordenación forestal ligada a la ordenación del territorio. "Necesitamos una planificación detallada. Levamos varios lustros falando dunha Lei de Montes que non acaba de convertirse en realidade e o Plan Forestal dos anos 90 nos se cumpre. Temos que abordar un novo plan ou reconducir o vixente, para o que se precisaría un consenso político e social".

Rigueiro abogó por el desarrollo de medidas "estables que permitan a obtención de resultados a medio e longo prazo. O problema é que os políticos non se atreven a promover actuacións que poden ser conflictivas desde o punto de vista social". El docente de la Politécnica defendió la diversidad, "para non ter unha dependencia tan grande do eucalipto e do pino, que agora atravesa unha mala época ao non ter saída a madeira comercializada polas industrias de primeira transformación. Se non foramos tan dependentes, a crise sería máis levadeira".

El problema de la diversidad choca con las preferencias de los propietarios. Ramón Reimunde recordó que la decisión "correspóndelle ao dono do monte, que en ocasións non conta con orientacións mínimas. As regulacións teñen que partir da Administración, pero precisan do acordo mutuo entre as industrias e propietarios".

Daniel Villapol apuntó que no todos los terrenos "son propicios para esa diversificación". Puso como ejemplo la plantación de frondosas en la concentración de montes de Trabada, "que non se deron ben en tódolos casos". Antonio Rigueiro matizó que algunas especies arbóreas de largo crecimiento requieren terrenos fértiles. "Cando se abandonan os terreos agrarios, en vez de dedícalos á plantación de eucalipto ou pino, sería interesante apostar por outras especies". Para facilitar que los propietarios hagan esta apuesta es necesaria la concesión de incentivos, como hacen varias comunidades autónomas. "O dono do monte só tería que devolver os adiantos cando venda a madeira", precisó Rigueiro. Pese a estas ventajas, son muchos los que optan por especies de crecimiento rápido.

CERTIFICACIÓN FORESTAL

Los trámites para obtener una certificación forestal que abarque A Mariña y Ortegal, donde se concentra la producción maderera gallega, está muy avanzada. Los aserraderos, fabricantes de tableros y celulosas ya tienen la certificación de la cadena de custodia, pero son los propietarios de montes los que deben producir madera certificada con el respaldo de un plan de gestión.

Daniel Villapol subrayó que la industria tomó las riendas para gestionar la certificación porque resultaba apremiante. "Só hai unhas 85.000 hectáreas de madeira certificada en Galicia, que se atopa en montes consorciados coa Xunta, que asumiu os custos da certificación ao tratarse de superficies amplas. Os montes privados tamén deben entrar neste proceso. Non podemos vender, e menos competir, sen certificado. Fixemos un plan de ordenación para A Mariña e Ortegal e xestionamos a certificación, á que se poderán incorporar sen maior problema os os donos dos montes", concluyó el vicepresidente de Fearmarga.






La elaboración de un plan de ordenación y de gestión es muy caro para los dueños de pequeñas parcelas, por lo que la normativa permite la incorporación a estos proyectos conjuntos de los propietarios con menos de 25 hectáreas. La tramitación a través de la FSC española y no de la PEC gallega se debió a que la primera facilita la obtención del certificado a nivel "comarcal ou autonómico, non só individual, o que nos permite adaptarnos as características do minufundio galego".

Reimunde se mostró cauto ante esta propuesta. "A certificación é positiva e axudará a unha xestión sostible, pero supoño que a industria non fará un regalo sen buscar unha contrapartida".
Tanto Villapol como Rigueiro coincidieron al afirmar que se trata de un paso necesario para "evitar que madeira quede no monte". El vicepresidente de Fearmaga recordo que se importa madera de Portugal, Brasil y Uruguay, "en vez de botar man da nosa, porque ven certificada".

Rigueiro señaló que este sistema de auditoría ambiental "será obrigatorio nun futuro" y planteó la posibilidad de que la Xunta establezca un "referente autonómico" como vía de salida para que cualquier propietario pueda certificar sus montes. "Non facelo terá consecuencias negativas para o sector en conxunto e para o propietario en particular". Daniel Villapol recordó que, al tomar posesión el nuevo Gobierno, "plantexamos a necesidade dun consenso sobre a certificación forestal".

Miguel Cela puntualizó que el reciente cambio en la normativa internacional "posibilitará o cumprimento dunha dobre certificación PEC e FSC". Aunque de momento sólo se certificaron montes públicos, Cela indicó que se trata de "un instrumento de mercado, algo que lle interesa a todos. Se a industria non ten saída, o propietario tampouco a terá".

La certificación forestal es un código de buenas prácticas, "que obriga a non ter o monte abandonado e prohibe tratamentos con fitosanitarios non autorizados, entre outras cuestións", comentó Villapol. Los auditores visitan varias fincas en distintas zonas cada año para ver si cumplen los requisitos.

Tanto Villapol como Rigueiro coincidieron al afirmar que se trata de un paso necesario para "evitar que madeira quede no monte". El vicepresidente de Fearmaga recordo que se importa madera de Portugal, Brasil y Uruguay, "en vez de botar man da nosa, porque ven certificada".

Rigueiro señaló que este sistema de auditoría ambiental "será obrigatorio nun futuro" y planteó la posibilidad de que la Xunta establezca un "referente autonómico" como vía de salida para que cualquier propietario pueda certificar sus montes. "Non facelo terá consecuencias negativas para o sector en conxunto e para o propietario en particular". Daniel Villapol recordó que, al tomar posesión el nuevo Gobierno, "plantexamos a necesidade dun consenso sobre a certificación forestal".

Miguel Cela puntualizó que el reciente cambio en la normativa internacional "posibilitará o cumprimento dunha dobre certificación PEC e FSC". Aunque de momento sólo se certificaron montes públicos, Cela indicó que se trata de "un instrumento de mercado, algo que lle interesa a todos. Se a industria non ten saída, o propietario tampouco a terá".

La certificación forestal es un código de buenas prácticas, "que obriga a non ter o monte abandonado e prohibe tratamentos con fitosanitarios non autorizados, entre outras cuestións", comentó Villapol. Los auditores visitan varias fincas en distintas zonas cada año para ver si cumplen los requisitos.

GESTIÓN CONJUNTA

La elevada división de la propiedad constituye un hándicap para la gestión de las fincas y la comercialización de la madera. El jefe del Servizo Provincial de Montes incidió en el abaratamiento de los costes de explotación. Miguel Cela abogó por la creación de figuras societarias que integren a los propietarios y asuman la gestión. "Hai que contar infraestructuras preventivas nos montes e abordar a súa xestión conxunta, a partir da propiedade privada. A Administración fomenta estas iniciativas".

Daniel Villapol, que figuró entre los promotores de la concentración de montes de Trabada, la única existente en la provincia, precisó que "para funcionar axeitada e ser competitivos en custos hai que ter máis de 50 hectáreas de terreo. Para un pequeno propietario non é rendible afrontar gastos de coidado da finca. Tampouco é lóxico que a industria se vexa obrigada a traer eucalipto de Uruguai e Brasil para pasta de papel cando o de aquí é de inmellorable calidade".

Rigueiro subrayó que en la provincia hay alrededor de mil montes vecinales, con una superficie media de 200 hectáreas, "que poden mellorar a súa rendabilidade, pois contan con superficie suficiente para eso". No sucede lo mismo con los 100.000 propietarios que se reparten las 450.000 hectáreas restantes. "Son fincas moi repartidas, cuxa xestión ordenada resulta inviable, pero son as que producen máis madeira. A lei creou as Uxfor como figuras societarias para estas fincas".

El representante de Promagal también defendió el asociacionismo, pero lo vinculó a la federación de pequeñas asociaciones municipales, como funciona el colectivo al que pertenece. "Sen asociacións non hai solución. Sería positivo ter varias cooperativas fortes", subrayó. Reimunde señaló que la atomización de la propiedad es "un mecanismo de defensa, aínda que xera unha economía de subsistencia". Daniel Villapol apuntó que la diseminación impide cumplir los parámetros de sostenibilidad y rentabilidad exigibles. Esta situación provoca que "moitas persoas deixen as fincas abandonadas, co consiguinte risco de incendio".

Ramón Reimunde recalcó que a la industria le gustaría que Galicia "fóra un só monte, xa que a estructura actual obriga a negociar propietario a propietario. A parcelación facilita diversificación de especies, sempre que saibamos organizar o sector, que non pode continuar coa lei da selva". Sin embargo precisó que la unión resulta beneficiosa para la venta. Los socios lucenses y orteganos de Promagal exportaron en el último año más de 400.000 toneladas de madera por barco al extranjero, principalmente a Portugal y Marruecos y a países nórdicos. Pese al paulatino crecimiento de la superficie arbolada, Galicia importó más de 700.000 toneladas.

POTENCIAL

Lugo produce 2,3 millones de metros cúbicos de madera, de los que sólo unos 300.000 son gestionados por la Administración a través de terrenos consorciados, de acuerdo con los datos aportados por Miguel Cela. Aunque existen problemas de gestión, la facturación forestal tiene un peso importante en el PIB (Producto Interior Bruto) de la provincia.

Ramón Reimunde resaltó que entre Ribadeo y Ferrol hay 25 millones de toneladas de eucalipto pendiente de corta, cuyo valor supera los 1.200 millones de euros. Pese al valor económico del monte, el directivo de Promagal apuntó que la producción de madera "non resulta atractiva. Constitúe un fracaso, no que os propietarios son os perdedores". A modo de ejemplo comentó que la pasta de papel subió en los mercados internacionales hasta los 572 euros a tonelada, 777 dólares USA, "pero este feito apenas repercute no peto dos donos dos eucaliptos". Para darle una mayor estabilidad al sector reivindicó contratos marco con la industria, que se debe comprometer a adquirir determinadas cantidades de madera.

El jefe del Servizo Provincial de Montes indicó que las cortas están muy por debajo del stock existente. "Hai un envellecemento da madeira. A estrutura da propiedade fai que o sistema non funcione polos custes, que non lle son rendibles ao propietario".

Este potencial va en aumento, ya que la superficie forestal aumenta de forma notable desde los años ochenta ante el abandono de la agricultura, lo que incluso permitiría instalar una fábrica de celulosa en el norte de Galicia, según precisó Antonio Rigueiro.

PRIMERA TRANSFORMACIÓN

La industria de primera transformación gallega, y la de Lugo en particular, precisan de una constante modernización pese a la importancia alcanzada. Una de las principales rémoras se deriva de la existencia de viejas y pequeñas instalaciones, sobre todo en el sector del aserrado.

Los rematantes de madera de Galicia exportan a otros países y dentro de la comunidad europea compiten fundamentalmente con Francia y a los estados escandinavos. Su actividad se redujo en el 2009 de forma sustancial, aunque ya comenzaron a sentir la crisis en 2008, "a causa do parón da construcción", según indicó Daniel Villapol. La caída de ventas se acerca al 40% y es superior en producción, lo que genera un importante stock acumulado. "A industria transformadora adáptase á demanda de consumo, pero precisa de axudas específicas da administración, como calquer outro sector en dificultades", agregó.

Si la situación de los aserraderos es complicada, la industria del tablero tampoco pasa un buen momento, pero cuenta con la ventaja de disponer de "una gran materia prima, coas calidades máis altas do mundo e con prezos competitivos", dijo Villapol. Uno de los hándicaps de la industria del aglomerado es el mayor coste del transporte en relación con sus competidores.

El eucalipto nitens le gana terreno al globulus
Las plantaciones de eucalipto nitens sustituyen paulatinamente a las de globulus, sobre todo en zonas del interior, como A Terra Chá. La primera especie es más resistente a las heladas. Pese a la mayor calidad de la madera del globulus para la pasta de papel, los propietarios se inclinan por la otra subespecie al atacarla menos el gonípterus, que causa grandes mermas en las plantaciones. Antonio Rigueiro precisó que el gonípterus "remata tacando tamén o nitens, ao non ser que teña cerca o globulus, polo que ten preferencia".

Ramón Reimunde pidió precaución a la hora de plantar nitens en terrenos agrarios abandonados, pero de calidad, "pois os eucaliptales acabarán chegando ata Monforte".

ver mais en: http://www.montesdedarbo.org/documentos/o_monte_galego_en_cifras/ogc_ambito_fisico_nat_1.pdf

viernes, 26 de marzo de 2010

ESQUEMA DO HORRO




martes, 23 de marzo de 2010

O XUGO DE MULIDA


Na Galicia existen tres tipos de xugo: dous que xunguen as vacas polo pescozo (cangallas e bregueiros) e un polos cornos (molida).
O xugo de cangallas e o máis común e atópase na provincia da Coruña, norte e noroeste da de Pontevedra e no oeste e norte da de Lugo.

O xugo de bregueiros, e típico do Sur da provincia de Pontevedra, centro da de Lugo e o Val do Miño en Ourense

O xugo de mulidas, e típico de gran parte da provincia de Ourense e da zona oriental da de Lugo.

Do xugo que nos vamos a ocupar neste artigo e o xugo de molida (mulida) que, é o máis extendido pola zona da Fonsagrada.
O seu uso é imprescindible para que os animais poidan traballar con certos apeiros como o carro, o arado, a grade.
Un xugo normal anda preto dun metro e medio de longo. Fanos os carpinteiros locais ou os mesmos campesiños, sobre todo no inverno. As mellores madeiras son o fresno e a bidueira.
Aínda que se trata dun apeiro sinxelo, cona con varias denominacións, as que sobresaen no medio son os camelos

As dos laterais coñécense por rabos da cornal, por ser aquí onde se atan as cornais ou sogas que amarran o xugo contra os cornos. A parte que se apoia sobre o animal é a camela, camella ou camba. Por último no medio dos camoscos está a mesa ou subiadeira, na que vai o loro que terma da cabezalla do carro.

Por debaixo ponse a mulida (ou molida), que adoita ser de pel chea de palla. Vai atada ós cornais ou sogas ( que poden pasar dos catro metros de longo), e por riba de todo leva a cuberta ou coberta, de coiro

O remate da cuberta por diante da cabeza dos animais recibe o nome de mosqueira, pois son para que as moscas non molesten ó animal, sobre todo nos ollos

A xugada de bois ou parella d vas vai xunguida, xuncida ou enluriada ó xugo, un animal a cada lado, e este á cabezalla do carro por unha cravilla, arredor da que se ata o loro, consistente nunha soga de coiro. Para que non se soltara ó final solíase porlle un pao (pau) ou ferro denominado prego (ou postigo).

O timon do arado non vai suxeito directamente ó xugo, senón a pezoeira ou arcoxo








miércoles, 17 de marzo de 2010

Tratamientos Naturales de Plagas. Autor: Joan Sisa

Las plantas medicinales nos ofrecen muchas soluciones a plagas y otro tipo de problemas que afectan a nuestro huerto, ya sea a las plantas, la horticultura o a los árboles.

A continuación os detallo algunos de los remedios naturales que os pueden ser útiles para combatir plagas y ayudar notablemente a vuestro huerto, vuestros productos de horticultura o vuestros propios árboles frutales. Las grandes empresas de fabricación de productos químicos nunca os lo recomendarían. Ellos tan sólo entienden de envenenamientos de nuestra amada tierra. Han enriquecido sus arcas a base de engaños a los agricultores, matando todos los seres vivos, con la excusa de que son plagas, y que no benefician a nadie. Hasta han fabricado venenos tan mortíferos como los venenos contra los caracoles, que tantos envenenamientos de perros y gatos ha causado, ignorando que los caracoles se comen por ejemplo un hongo que ataca a los árboles. La Naturaleza en su equilibrio es sabia.

Podemos encontrar en las plantas medicinales muchas soluciones a plagas y otro tipo de problemas que afectan a nuestro huerto, ya sea a las plantas, la horticultura o a los árboles.

Debemos tomar conciencia de los recursos naturales que nos ofrece la propia naturaleza para solucionar este tipo de problemas y no echar mano de pesticidas y fungicidas que a la larga tan solo producen daños irreparables en el ecosistema.


Estimulante de la vegetación con cualidades curativas.
Usaremos la (ortiga urens o la ortiga dioica) las cuales gozan de una composición rica en nitrógeno y sales minerales. Estas plantas deben recogerse en el momento de la floración y secarse a la sombra aunque también pueden utilizarse frescas.

  • Ingredientes 2 kilos de ortiga fresca, 400 gramos de ortiga seca y 20 litros de agua.
  • Preparación se ponen a macerar las plantas en el agua durante 5 dias removiendo cada día de vez en cuando. Se cuela y el preparado se diluye en doble cantidad de agua.
  • Aplicación: para estimular el crecimiento de las plantas, para prevenir el mildiu, al principio de la brotación contra la clorosis de los frutales, contra la araña roja, etc...

Cola de caballo para reforzar las plantas y contra el mildiu.

  • Ingredientes: 1 kilo de cola de caballo por cada 10 litros de agua.
  • Preparación: macerar la cola de caballo el los 10 litros de agua durante 24 horas. Posteriormente hervir esta misma solución con las plantas durante 20 minutos a fuego lento. Colar.
  • Aplicación diluirlo en la proporción de una parte de este preparado por 4 de agua. Pulverizar las hojas y tallos de la planta para proteger del mildium y también para reforzar las plantas.


Ajo y cebolla contra los hongos (cendrada).

  • Ingredientes: utilizaremos el ajo y la cebolla aunque personalmente prefiero el ajo y cebolla marina (urginea maritima) planta que antiguamente se sembraba alrededor de las higueras para protegerla de la hormigas, de las ratas y de la podredumbre de las raíces.
  • Preparación: mezclaremos 1/2 kg. de ajos y cebollas por cada 10 litros de agua. Es preferible machacar los ajos y las cebollas antes de proceder a la maceración. Dejaremos que macere durante 24 horas y después lo colaremos para porsteriormente diluirlo en una proporción de un litro de preparado por 7 de agua. Este preparado también es util contra la mosca de la zanahoria.

Manzanilla para reforzar y estimular sus resistencia a las plagas y enfermedades.

  • Ingredientes: 50 gramos de manzanilla y 10 litros de agua.
  • Preparación: hacer una infusión y dejarla reposar 15 m.
  • Colar y aplicar sin diluir sobre las plantas.


Repelente de hormigas, piojos y polillas.

  • Ingredientes: 300 g. de tanaceto ( tanacetum vulgare) y 10 litros de agua.
  • Preparación. hacer una infusión con los elementos mencionados y dejar que repose durante 10 m. Colar.
  • Aplicar sobre las plantas.

Preparación para reforzar las plantas.

  • Ingredientes: 400 g. de ortiga seca, 3 kilos de estiércol de oveja, 1/2 kg. de cola de caballo, de 2 a 4 kg. de ceniza.
  • Preparación: todos estos ingredientes se mezclan. Se hierven 100 litros de agua y cuando está hervida el agua se echan los ingredientes y se deja reposar 20 minutos mínimo.


Para hacer huir a los caracoles del huerto.

Esparcir cada cierto tiempo según llueva o no, cenizas de la chimenea o de la quema de maderas.

Para hacer huir a las hormigas:


Sembrar menta alrededor y cebolla marina (urginea marítima)

Para proteger a los frutales y hortalizas de plagas:


Sembrar ajos y cebollas alrededor.

Para que las rosas huelan más:


Sembrar ajos alrededor de ellas. (No poner las rosas junto a los claveles)

Contra el pulgón de las huertas:


Rociar las plantas con agua macerada 12 horas en tabaco puro.

Para alejar sapos y serpientes del lugar:


Sembrar salvia y ajenjo

A la hora de buscar remedios naturales contra las plagas muchas personas piden productos desconociendo que lo más importante es la biodiversidad, es decir el cultivo de diversas especies mezcladas en la propia huerta o al pie de los frutales. Mis experiencias me han demostrado la eficacia de ellos y ahí van algunos ejemplos esperando que os sirvan en vuestra lucha con métodos naturales:

  • Contra las hormigas hay que sembrar capuchinas y menta poleo
  • Contra la mosca de la zanahoria sembrad el romero
  • Si existen insectos dañinos sembrad cerca albahaca, salvia y manzanilla
    A las babosas las alejará la ceniza seca y el tomillo
  • El eneldo y el hinojo atrae los áfidos, los cuales representan una de las plagas más importantes de las hierbas. Las mariquitas son importantes en esta labor
    A las moscas les es desagradable la menta
  • La roña que aparece sobre todo en manzanos, la combatiremos con la siembra de cebollinos alrededor de estos frutales

    Joan Sisa

    Libros relacionados:

    Plantas para curar plantas
    Biodiversidad y manejo de plagas en agroecosistemas
    El control de las plagas (agricultura biodinámica)

Dez cousas que o teu seguro non quere que saibas

1.- Cando din é unha boa póliza, significa boa para a compañía

Xa contrates o teu seguro directamente coa compañía ou a través dun axente/axente de seguros, non te fíes cando che digan "é unha boa póliza", xa que iso só significa que é beneficiosa para eles. Ben polo diñeiro que gañarán en comisións -que a compañía rematará cobrándoche a ti por outro lado- ou ben porque che encasquetaron un dos produtos que lles deixa maior marxe comercial. Como noutros apartados, comparar sempre é a clave

2.- Sempre podes elixir o taller de reparación

Aínda que a túa compañía de seguros intente convencerte con argumentos e vantaxes para que repares o coche na súa rede de talleres concertados, debes recordar que sempre tes dereito a elixir o lugar no que reparar o vehículo; así que se as empresas de reparación que che ofrece o seguro che veñen mal ou sentes que non van "mirar por ti" todo o que deberan, non dubides en reclamar o teu dereito a elixir o taller.

3.- O teu propio perito

Cando o seguro, xa sexa o teu ou o do contrario, debe pagar a reparación dos danos causados por un accidente de tráfico, é un perito enviado pola compañía o encargado de valor os danos e o custo dos traballos a realizar. Se non estás de acordo coa valoración, sempre podes contratar o teu propio perito para que elabore un presuposto máis axustado á realidade.

4.- Sinistro total?

En caso de sinistro total, o seguro debe indemnizarte co valor do ben que perdiches, é dicir, o teu vehículo. Normalmente, as aseguradoras utilizan uns baremos de taxación para pagarte, pero, se non estás de acordo, podes consultar o valor noutros sistemas, para comprobar se tes dereito a que che paguen unha cantidade maior á proposta pola aseguradora.

5.- Compara coberturas

Non é o mesmo dispoñer de asistencia en viaxe dende o mesmo momento en que saes de casa que estar cuberto por este servizo só cando te encontras a 25 quilómetros do teu domicilio... Á hora de comparar os prezos de distintas pólizas, asegúrate de que as coberturas son as mesmas... E de que queres pagar por elas!

6.- Paga só polo que necesites

A partir do quinto ano, non adoita ser rendible manter unha póliza a todo risco... pero é practicamente imposible que a túa compañía te propoña pasar a un seguro a terceiros. Por outro lado, revisa as coberturas da túa póliza, xa que, se eliminas algunha que non consideras necesaria, probablemente poderás obter unha redución na tarifa anual.

7.- E despois do primeiro ano?

Cando compares prezos de distintas aseguradoras, recorda preguntar o que pagaras non só o primeiro ano, senón tamén nos anos subseguintes. Hai algunhas compañías que son moi baratas, pero despois apenas baixan os prezos aínda que non declares ningún parte de accidente. En cambio, hai outras nas que o primeiro ano é máis caro, pero ofrecen interesantes descontos ao renovar a póliza cada ano.

8.- A fidelidade non sempre é boa

As políticas de prezos das compañías de seguros son cada vez máis complexas e complicadas... o que implica que a fidelidade á túa compañía non che garante un trato de favor. Máis ben ao contrario, algunhas aseguradoras manteñen pólizas con prezos anticuados, mesmo de hai máis de dez anos, cando as tarifas eran moito máis elevadas que agora debido á menor competencia no sector asegurador. Pon os cornos á túa aseguradora e pide prezo ou busca en comparadores de seguros antes de renovar automaticamente a túa póliza.

9.- Coidado ao cambiar de seguro

Aínda que cambiar de compañía aseguradora pode parecer relativamente doado, o certo é que en moitos casos non abonda con non pagar o recibo ou cancelar a domiciliación para que dean de baixa a póliza. Contacta coa túa aseguradora e infórmate do procedemento a seguir, xa que, se non o fas, te arriscas a que a empresa renove a túa póliza pero a considere impagada... o que che podería levar, mesmo, a figurar nun rexistro de morosos. Cando canceles a túa póliza, asegúrate de que a data de finalización coincide coa data de inicio do teu novo seguro.

10.- Recuperación de clientes


Moitas aseguradoras contan cun departamento de recuperación de clientes que, de xeito similar ao que acontece actualmente en telefonía móbil, ofrecen descontos aos clientes que chaman para cancelar a súa póliza. Se queres unha rebaixa no teu seguro podes probar con esta estratexia. Ollo! Non quedes coa primeira oferta xa que, nalgúns casos, as rebaixas poden superar o 15% do valor total da póliza.

fonte: yahoo

martes, 16 de marzo de 2010

A Deputación de Lugo distinguirá ás empresas que aposten polo turismo e os produtos autóctonos



O presidente da Deputación de Lugo, José Ramón Gómez Besteiro, anunciou este luns a posta en marcha dos distintivos de garantía de calidade LugO2 e Lugo Sabe, que se outorgarán a partir de maio ás mellores empresas turísticas e produtos autóctonos procedentes das tres reservas da biosfera da provincia (Terras do Miño, Os Ancares e Eo-Oscos-Terras de Burón) e da comarca do Courel.

Ao redor de 900 establecementos de carácter rural e máis de 100 produtos dunha trintena de concellos lucenses optarán aos certificados da Deputación, que buscan “xerar riqueza apostando polos recursos naturais e o uso das novas tecnoloxías”. Ambas as iniciativas enmárcanse dentro do programa ambiental da Deputación de Lugo, dotado con 5 millóns de euros (un 70% achegado polos fondos Feder e un 30% pola administración provincial).

Polo momento unha ducia de empresas rurais xa obtiveron estas denominacións logo de participar nun proxecto piloto que levou a cabo o organismo provincial de Lugo nos últimos meses.

Gómez Besteiro destacou que "o obxectivo desta iniciativa é converter ás empresas turísticas e alimenticias da provincia nun referente en España que se traduza en beneficios económicos, á vez que se fomentan as boas prácticas ambientais".

A marca LugO2 está dirixida a establecementos turísticos como hoteis, balnearios, campamentos, casas rurais, restaurante ou comercios. Lugo Sabe amparará produtos autóctonos sometidos a rigorosas prácticas hixiénicas e de control en toda a cadea de fabricación: produción, envasado, embalaxe, almacenamento e distribución.

As empresas LugO2 deben garantir a conexión a Internet, favorecer o emprego de fontes de enerxía renovables, reducir a xeración de residuos, o consumo de luz e auga e incluír medidas encamiñadas á educación ambiental e á sensibilización coa contorna natural. Ademais este distintivo obriga a ser punto de comercialización de produtos Lugo Sabe, de alimentos con denominación de orixe, con IGP ou rexistrados no consello regular de agricultura ecolóxica de Galicia.

lunes, 15 de marzo de 2010

EZEQUIEL CARREIRA ALVAREZ



Ezequiel Carreira naceu en Vilardiaz ( Casa do Roxo)en 1915 e finou en Madrid no 2002
Foi un home feito asi mesmo. Marchou para Madrid de carteiro onde estudou o Bacheralto, Maxisterio e Licenciouse en Ciencias Biolóxicas, chegando a ser CATEDRATICO DE BOTANICA e investigador do CSIC, encargado do inventario de arbores españois para museos botánicos mundiales. e Becario do Instituto Jose A Cavanielles

Publicou diversos traballos sobre o noso concello dos que destacamos: "Consideraciones en torno a la geografía del Rodil" (Madrid, 1971) e "La cuenca del Rodil: sus pastizales" (Madrid, 1971). " Contribución al estudio de la flora gallega: Plantas herborizadas del Valle de Burón". As fotografías deste traballo foron feitas por Amador Picos Castelao, para leelo recomendamos o seguinte enlace:





Saltos do Navia avanza nos trámites para construír a presa da Fonsagrada




A sociedade Saltos do Navia continúa coa tramitación do proxecto de construción do Salto de Suarna, un encoro que afectaría os municipios da Fonsagrada e Navia. O último paso foi a presentación do estudo de impacto ambiental, que o Tribunal Supremo esixíralle a través dunha sentenza que obrigou a retrotraer o proceso.

A promotora da obra mantén o pulso deste xeito aos concellos da Fonsagrada e Navia, que reiteradamente se pronunciaron en contra do proxecto porque consideran que danaría a seriamente contorna do río Navia, incluído na Rede Natura e declarado Lugar de Importancia Comunitaria (LIC).

O Ministerio de Medio Ambiente remitiu o estudo de impacto ambiental ás administracións afectadas, que terán un mes de prazo para presentar alegacións se o consideran oportuno.

O Concello de Navia xa adiantou que o fará. O seu alcalde, José Fernández, convocou un pleno extraordinario para o vindeiro luns, no que se estudará a situación. Indicou que o seu goberno se segue opondo ao proxecto, como xa manifestou en anteriores ocasións, e que loitará con todos os medios legais ao seu alcance para que a presa non se faga.

O alcalde da Fonsagrada, Argelio Fernández Queipo, aínda non recibira este xoves o informe ambiental. No entanto, indicou que estudará a posibilidade de realizar alegacións.

O proxecto contempla a construción dunha presa sobre o río Navia á altura da Fornaza, na Fonsagrada. O encoro alcanzaría os 289 metros de cota e a cola estenderíase ata o municipio de Navia de Suarna, aínda que a maior parte da área alagada estaría dentro dos límites fonsagradinos. Os territorios afectados na beira asturiana do río pertencen ao municipio de San Antolín de Ibias.

Saltos do Navia ten unha concesión de aproveitamento hidroeléctrico desta canle desde o ano 1951. O proxecto inicial alagaba a localidade de Navia, suscitou gran oposición e foi modificado en 1963. A obra que se propón agora non afecta a territorios habitados, aínda que si a lugares considerados de gran riqueza natural e paisaxística.


O orgullo da montaña afúndese

--------------------------------------------------------------------------------

Etiquetas: encoro, Navia de Suarna, A Fonsagrada

29/02/2008 - P. G. Cheda / El Progreso (Lugo)

O miradoiro da Fornaza, na Fonsagrada, ofrece unha vista digna de calquera postal. Un conxunto de montañas trenzan as súas ladeiras ata unilas nunha única liña, marcada polo río Navia. Este enclave non falta en ningunha guía turística do municipio e a súa fotografía foi elixida polo Concello para ilustrar o apartado "Natureza" da súa páxina web. Todo un exemplo de explosión natural e, en pouco tempo, tamén arquitectónica, pois foi elixido por Saltos do Navia para instalar nel a central hidroeléctrica do encoro de Suarna.

Os fonsagradinos miran desde hai días con outros ollos a canle do río Navia. Temen que o proxecto de embalsar as súas augas, pendente desde 1951 e sometido a continuas revisións, fágase finalmente realidade e sepulte un dos seus enclaves naturais de maior valor.

Saltos do Navia recuperou un plan que parecía esquecido para aproveitar as augas do río entre Navia e A Fonsagrada e disponse a iniciar a tramitación administrativa do proxecto, que se prolongará durante meses e que se prevé conflitiva.

A noticia caeu como un xerro de auga fría na Fonsagrada e Navia de Suarna, onde xa se preparan exhaustivos informes para rexeitar con todos os argumentos posibles a construción da presa. A baza de ambos os municipios é a mesma: a riqueza natural. O encoro non afectará a poboacións nin a explotacións agrícolas ou gandeiras, pero penetrará como un puñal nun dos aspectos que máis orgullo espertan nos habitantes da montaña lucense, a súa paisaxe.

"Xa nos están enchendo os montes de eólicos e só falta que agora nos tapen tamén as ribeiras", afirma o alcalde da Fonsagrada, Argelio Fernández Queipo. O seu homólogo de Navia, José Fernández, apunta unha contradición: "Hai un proxecto para crear un parque natural e outro para alagar, polo menos, unha parte". Ambos os rexedores decidiron estudar este tema no próximo pleno municipal, no que intentarán lograr un rexeitamento unánime de todos os grupos políticos ao proxecto.

A zona máis afectada por esta obra sitúase na Fonsagrada, onde se construiría a presa, mentres Navia de Suarna acollería a cola do encoro. Na beira asturiana do río sería San Antolín de Ibias quen sufriría as consecuencias da crecida.

Un dos elementos que fonsagradinos e naviegos resístense a perder baixo as augas son as súas rutas de sendeirismo. As ribeiras do Navia e os seus afluentes están repletas delas. Conducen ata enclaves naturais nos que o tempo parece deterse e descobren lugares emblemáticos da historia e a economía da zona, como as antigas ferrerías, nas que se traballaba o ferro extraído das minas da contorna.

A ferrería de Cuíña, a maior da zona, quedará baixo as augas se o proxecto prospera, así como as entradas ás galerías mineiras que parten da canle do río, algunhas construídas polos romanos.

As zonas de esparexemento dos fonsagradinos tamén se resentirán. Varias áreas de descanso quedarán asolagadas e a praia fluvial de Pena do Inferno, moi concorrida nos meses estivais, será das máis afectadas.

Á marxe dos valores naturais, os veciños tamén se preocupan polas comunicacións. Algúns tramos de estrada quedarán alagados e o acceso a núcleos de poboación, cortado. Saltos do Navia prevé construír accesos alternativos, pero a desconfianza do galego e a experiencia do esquecido prevalecen: "Tamén os ían facer en Negueira e a xente tivo que emigrar porque ninguén se acordou de comunicar as poboacións que quedaron illadas", apunta o alcalde da Fonsagrada.

DETALLES
A cota 289. O novo encoro que se proxecta no río Navia asolagará, se chega a construírse, os terreos situados por baixo da cota 289. Este fito xeolóxico serve de referencia aos veciños da zona para determinar se as súas terras quedarán afectadas polas augas.

Auga embalsada. O Pequeno Suarna embalsará un máximo de 123 hectómetros cúbicos de auga, algo máis que o encoro de Doiras, con 119, e a metade do de Grandas de Salime, que ten capacidade para 266 hectómetros cúbicos. Quedará moi lonxe do salto de Belesar, que alberga 654 hectómetros cúbicos de auga.

Un túnel. A auga do río Navia desviarase a través dun túnel durante o tempo que duren as obras de construción da presa e a central hidroeléctrica. Unha parte deste acceso xa está escavado na montaña de Río de Porcos.

As augas. O caudal embalsado recollerase en 1.065 quilómetros cadrados de superficie, segundo o resumo do proxecto facilitado por Saltos do Navia. Afectará a unha superficie duns quince quilómetros en liña recta, entre os municipios lucenses da Fonsagrada e Navia de Suarna e o asturiano de San Antolín de Ibias.

Beneficios. As instalacións hidroeléctricas deben pagar os impostos de bens inmobles (IBI) e actividades económicas (IAE). O alcalde da Fonsagrada asegura que "vos cartos sempre veñen ben, pero neste caso non merece a pena hipotecar ou territorio".

Estrada LU-721. Algúns tramos da estrada LU-721 quedarán mergullados na cola do encoro. A firma promotora da obra, Saltos do Navia C.B., proxecta a construción de accesos alternativos para as poboacións que se serven desta vía, que quedarán incomunicadas.

Praia de Pena do Inferno. A praia fluvial máis concorrida da Fonsagrada desaparecerá baixo as augas. A área de recreo de Pena do Inferno é unha das afectadas polo encoro. Quedarán mergulladas todas as instalacións, incluídos as pontes colgantes e os accesos.

Ferrería de Cuíña. A ferrería de Cuíña é unha das emblemáticas da montaña lucense. Foi construída en 1793 e estivo activa ata finais do século XIX. Quedará alagada polo encoro. As súas instalacións complétanse con dúas casas para empregados e unha capela. O conxunto foi expropiado cando se proxectou o Gran Suarna.

Estrada da República. A construción desta estrada comezou na República, pero nunca chegou a rematarse. Percorre as beiras do río no tramo fonsagradino afectado polo encoro. Pasa por áreas fluviais, ferrerías e minas abandonadas. Foi acondicionada como ruta de sendeirismo en varios tramos.

Hai vida ó outro lado



















Negueira de Muñiz é o municipio máis pequeno de Galicia. Non chega ós 200 habitantes, pero leva dado moito que falar. No ano 1956, o embalse de Grandas de Salime dividiu o concello pola metade, anegou aldeas e deixou illada unha parte do territorio, á que os veciños empezaron a chamar ‘o outro lado’. Isto provocou dous fenómenos opostos: a emigración dos nativos, que abandonaron as súas casas porque non querían quedar cercados por unha barreira de auga, e a chegada de xentes de fóra, que viron nese illamento a oportunidade de alonxarse dun mundo que non lles gustaba.


A finais dos anos setenta, un par de amigos descubriu, con axuda dun antigo maquis, as aldeas abandonadas en Negueira de Muñiz. Levoulles unha semana quitar as silvas da casa que sería o xermolo da futura comuna hippy. A nova correu coma o lume e ó outro lado empezou a chegar xente de toda España e do estranxeiro, a maioría de paso, pero ós dous anos a comuna xa tiña arredor de cen membros estables.

Viñan fuxindo da represión do franquismo, do autoritarismo, da imposición relixiosa e dos valores dunha sociedade que non os facía felices. Eran idealistas, buscaban liberdade, tranquilidade e confiaban en recuperar a esencia do ser humano coa axuda da natureza.

O proxecto foi adiante e aínda hoxe se conservan nas aldeas do chamado outro lado as inquietudes dos fundadores da comuna.

Esa experiencia inicial dos anos setenta e oitenta foi a que inspirou a película ‘Vilamor’, o próximo traballo do director Ignacio Vilar. O filme rodarase no verán en Negueira de Muñiz e está ambientado na comuna, aínda que a historia é ficticia. Os escenarios son inmellorables porque conservan o encanto de antano. Ernes, Vilauxín, Vilar, Foxo... as aldeas illadas polo encoro, unidas por camiños de conto que atravesan montes de fábula.

Historia
O protagonista da película é Breixo, un rapaz que estuda no seminario da cidade e volve á súa aldea nas vacacións do verán. Entra en contacto cos habitantes da comuna, que as forzas vivas do lugar, entre as que se atopa un crego ultraconservador, queren botar de alí.
O actor Rubén Riós daralle vida a Breixo e ó seu lado estarán Sara Casasnovas, María Castro e Roger Corna, entre outros.

Ignacio Vilar leva tempo dándolle voltas a este proxecto. Nos últimos dous anos buscou os fundadores da comuna, que xa non viven en Negueira, para coñecer de primeira man a experiencia inicial. "Eran persoas moi preparadas que foron a vangarda dunha nova forma de vida e o inicio da conciencia ecolóxica actual", indica o director.

Nilo Sieiro foi un dos que agarrou o fouciño para acondicionar as primeiras casas. Criouse en Mondriz (Castro de Rei) ata os oito anos e traballaba entre Barcelona e Madrid, nunha multinacional, cando decidiu deixalo todo para volver ás súas orixes. "Acabé saturado de competitividad. Yo recordaba que había otra forma de vida porque cuando era niño, en Mondriz, había una sociedad más rica y gratificante, con unas relaciones familiares y vecinales muy estrechas, preciosas", conta Nilo. Esa lembranza foi a que o levou a voltar a Lugo.

Non buscaba a sociedade rural tradicional. "Había vivido el 68 y me convenció eso de hacer el amor y no la guerra. Prefería un trozo de pan tranquilo que todo el caviar de los hoteles de cinco estrellas", explica Nilo viviu na aldea de Foxo 30 anos, ata o 2006. Tiña un rabaño de cabras e chegou a formar unha cooperativa con outros veciños. Foi testemuña da evolución da comuna ata que se convertiu no que é hoxe, un grupo de aldeas habitadas por xente que comparte ideais, algúns traballos e o amor pola natureza. "Ahora hay propiedad privada", di Nilo, "ya no se comparte todo como antes". A estrutura económica cambiou, pero mantéñense as "inquietudes a nivel teórico, los valores"..


Este cambio foi unha das razóns polas que decidiu regresar a Barcelona. A outra foi o lobo. "Acabé aburrido porque los lobos no hacían más que matarme cabras. Tenía perros mastines para proteger el rebaño, pero no era suficiente y no había forma de sobrellevar los gastos. Le regalé las cabras a mi socio y me fui".

Valora o seu paso por Negueira como "una enseñanza personal muy interesante, apasionante" e recoñece que marchar foi difícil. "Estuve un año soñando con las cabras y el monte".



Sitio para todos


José Ortiz tamén pasou pola comuna entre 1979 e 1980. Estudaba na escola de oficios de Santiago cando soubo por un amigo da súa existencia. "Yo llegué con mi mochila y pregunté dónde ponía mis cosas", lembra. Asegura que a experiencia marcou o resto da súa vida. "Había respeto, honradez y buen trato por encima de todo. Se echaba valor a la vida, no había cobardía y la gente era libre", lembra.

Os habitantes do outro lado do encoro loitaron por concesións que hoxe ninguén pon en dúbida. "La libertad sexual de hoy no nos la regaló el Estado, nos la ganamos ejerciendo. Esos melenudos no éramos unos matados, sino que nos dejamos la piel para cambiar una sociedad", apunta.

Ortiz vive en Pontevedra e dedícase á escultura e á forxa artística. Marchou cando a situación da comuna mudou da súa concepción inicial. "Había hueco para todo el mundo y eso fue un error porque empezaron a llegar marginados de la sociedad bienpensante, gente complicada que se apropiaba de lo ajeno y consumía productos alegrantes de la vida", explica. Nese momento foi cando se separaron as economías dos veciños da comuna e cando Ortiz se foi coa parella que coñeceu en Negueira e coa filla de ambos.

Lembra que tivo que aprender a traballar a madeira, a levantar casas e a cultivar a terra. Levaban unha vida austera, pero "era agradable y te reías mucho". Di que aprendeu a convivir, a compartir e a gozar do presente sen sufrir polo futuro. "La vida te endurece y te avisa cuando te despistas. La energía hay que emplearla para lo importante, no en cosas banales", sentencia.

■Ignacio Vilar buscará o realismo. O director de Pradolongo, Ignacio Vilar, contou coa colaboración da filóloga fonsagradina Mónica Fernández para a redacción do guión do filme, que pretende reflectir a fala propia da zona de Negueira de Muñiz. Cada un dos personaxes estará caracterizado polas variedades dialectais da zona de procedencia. Así, os nativos de Negueira falarán a lingua propia das beiras do río Navia, pero tamén haberá personaxes da Costa da Morte, que se expresarán coas peculiaridades da Galicia mariñeira, e outros de lugares indefinidos que falarán un galego neutro.
■Preparación. Estes detalles lingüísticos obrigarán ós actores a preparar a súa interpretación con especial coidado. Mónica Fernández asesorouse con falantes de cada zona para plasmar o maior número de detalles. Na súa opinión, a película será "unha mostra dunha fala da que en pouco tempo non teremos constancia porque cada vez hai menos habitantes nesta zona".
■Escenarios. Os escenarios da rodaxe serán outro punto de realismo. Ignacio Vilar percorreu tódalas aldeas do outro lado para buscar os emprazamentos máis axeitados para cada escena. "Collerei un pouco de todo. O mellor de cada lugar. Atopei sitios preciosos nos que intentarei recrear a Galicia dos anos setenta".
A comuna fundada en Negueira de Muñiz nos setenta deu paso na actualidade a un asentamento de poboación que conserva a base dos valores que inspiraron o agrupamento inicial, a excepción da propiedade común, e que basea a súa supervivencia na colaboración veciñal. A maioría dos residentes son estranxeiros e entre eles están os únicos nenos que hai en todo o concello de Negueira de Muñiz.
A terra dache alimentos e senón eres débil cómeste o mundo
A súa filosofía de vida achégaos á natureza. Viven da terra, na terra e pola terra. A maioría foxe do mundanal ruído, do estrés, das imposicións dunha sociedade cargada de obrigas. Elixiron volver á aldea, onde levan unha vida austera e traballosa, pero que lles aporta o crecemento persoal que na cidade non atoparon.

Os nativos de Negueira refírense a eles coma "os do outro lado" e éstes chámanlles "paisanos". Alfonso, artesán veciño de Ernes, explica que "os paisanos non puideron elixir ónde querían vivir, pero nós si, e quedamos aquí porque nos gusta este estilo de vida". Alfonso é de Navia (Asturias), leva nove anos en Ernes, pero xa vivira nos oitenta en Foxo, Vilar e Vilauxín. Sostén que "o feito de estar illados leva a colaborar. Se non nos axudamos estamos perdidos, non só no aspecto material, senón no emocional, e aínda así custa".

Comparten tarefas do campo, axúdanse a amañar as casas e intercambian servizos. Por exemplo, Alfonso presta o forno da súa casa para cocer o pan para tódolos habitantes de Foxo, Vilauxín, Vilar e Ernes.

A súa veciña María, de Alemania, chegou hai pouco máis dun mes. Dá clases de ioga e cambio de comida, leña e outros produtos de primeira necesidade.

Emprendedores
Luz é belga e leva 17 anos en Ernes, onde naceron os seus dous fillos. Ten claro que "de aquí no sacas pasta, pero yo he podido criar a mis hijos sin guardería y eso es riqueza".

Luz é unha emprendedora nata. O traballo non lle dá medo e no tempo que leva en Ernes aprendeu o suficiente para ganarse a vida e sacar adiante ós seus dous fillos. "Aquí no te puedes dormir. No tienes jefe, pero si no haces hoy las cosas las tendrás que hacer mañana. Si no coges leña en verano, en invierno pasas frío. La ventaja es que teniendo tierra tienes comida segura. Si te haces débil no, pero si mantienes el físico te comes el mundo", di sen rodeos.

Ten unha plantación de kiwis e, con outra veciña, elabora marmeladas e zumes, que vende xunto con outros produtos de agricultura ecolóxica. En proxecto ten outro negocio, que consistirá en surtir de produtos da horta a fogares da cidade.

Tamén cría ovellas, que campan ás súas anchas pola aldea. "Aquí temos os animais soltos, o que pechamos son as hortas, para que non as estropeen", explica Alfonso.

Similar sistema de vida levan Joe e Kitty en Pena de Nogueira. Acaban de ter unha filla, Aisha, a primeira nena que nace nos últimos tres anos en Negueira.

Este curso, o colexio ten sete alumnos. O vindeiro ano irán dous máis, todos da beira este do encoro. Os estudantes de Secundaria tamén viven, excepto un, no chamado outro lado. Agora teñen transporte escolar, os de primaria ata Negueira e os de secundaria ata A Fonsagrada. Antes, cando a pista non chegaba ás súas aldeas, cruzaban o embalse en lancha para ir á escola.

A Pena de Nogueira chegaron hai uns meses Alicia e o seu home, de Arxentina. Soñan con montar unha casa de repouso. Xa viviron unha crise no seu país e cren que en momentos malos hai que aprender do pasado, que a terra sempre bota unha man e nunca abandona ós seus fillos.

martes, 9 de marzo de 2010

VOCABULARIO DAS PESAS E MEDIDAS (5)







5) MEDIDAS DE SUPERFICIE

ALQUEIRO, s.m. Medida de superficie de cinco áreas. Equivale ó ferrado

Variante: ALQUEIRE

ARRATEL,s.f. Meidida de superficie de 125 metros cadrado. E a cuarta parte do ferrado

Vid. CARTA e CARTEIRA

CARTA, s.f. Medida de superficie de 125 metos cadrados. E a cuarta parte do ferrado Variante: CUARTAVid. CARTEIRA e CUARTILLA

CARTEIRA, s.f. Medida de superficie de 125 metros cadrados. E a cuarta parte do ferrado

Vid. CARTA e CUARTILLA

CAVADURA, s.f. Medida de superfice de 5 áreas.

COPELO, s.m. Medida de superficie de 20 metros cadrados.

CUARTAL, s.m. Medida de superficie de 500 metros cadrados

CUARTILLO, s.m. Medida de superficie de 20,83 metros cadrados. Equivale a 1/24 ferrados

CUNCA, s.f. Meida de superficie de 41,66 metros cadrados. Equivale a dous cuartillos, e 1/12 ferrado

ESCÁ, s.f. Medida de superficie de 25o metros cadrados. Equivale a 1/2 ferrado

ESTADAL, s.m. Medida de superfice de 5 metros cadrados. Equivale a centésima parte do ferrado

FANEGA, Sf. Medida de superficie de 2.000 metros cadrados. Equivale a 4 ferrados, e é a quinta parte dunha hectárea

FERRADO, s.m. Medida de superficie de cincocentos cadrados

OTARIA, s.f. Medida de superfice de 8.000 metros cadrados. Equivale a 4 fanegas

TEGA, s.f. Medida de superficie de 250 metros cadrados. Equivales a medio ferrado

XORNAL, s.m. Medida de superficie de 250 metros cadrados. Equivale a media tega


COMENTARIO ESPECIAL SOBRE O FERRADO.
Equivalencia entre o ferrado e o m2 en diferentes concellos:

Abadín 504
Abegondo 436
Agolada 536
Alfoz 714
Ames 639
Antas de Ulla 604
Aranga 436
Arbo 437
Ares 548
Arteixo 444
Arzúa 536
Baiona 539
Baleira 714
Baña (A) 528
Barreiros 714
Becerreá 578
Begonte 525
Bergondo 436
Betanzos 436
Boimorto 536
Boiro 484
Boqueixón 639
Bóveda 489
Brión 500
Bueu 472
Cabana de Bergantiños 524
Cabanas 548
Caldas de Reis 629
Camariñas 424
Cambados 629
Cambre 444
Campo Lameiro 629
Cangas 472
Cañiza (A) 437
Capela 548
Carballedo 629
Carballo 524
Cariño 444
Carnota 400
Carral 444
Castro de Rei 629
Castroverde 496
Catoira 629
Cedeira 509
Cee 436
Cerceda 639
Cerdido 509
Cervantes 553
Cervo 725
Cesuras 436
Chantada 629
Coirós 436
Corcubión 424
Corgo (O) 436
Coristanco 524
Coruña (A) 444
Cospeito 525
Covelo 264
Crecente 437
Culleredo 444
Cuntis 629
Dodro 420
Dozón 536
Dumbría 424
Enfesta 639
Estrada (A) 629
Fene 548
Ferrol 509
Fisterra 424
Folgoso do Courel 436
Fonsagrada (A) 507
Forcarei 500
Fornelos de Montes 74
Foz 714
Frades 636
Friol 436
Gondomar 541
Grove (O) 629
Guntín 436
Incio (O) 559
Irixoa 436
Lalín 536
Lama (A) 217
Láncara 629
Laracha (A) 524
Laxe 524
Lourenzá 638
Lousame 420
Lugo 436
Malpica de Bergantiños 524
Mañón 548
Marín 472/504
Mazaricos 424
Meaño 629
Meira 514
Meis 629
Melide 536
Mesía 603
Miño 548
Moaña 472
Moeche 509
Mondariz 432
Mondoñedo 612
Monfero 548
Monforte de Lemos 489
Monterroso 604
Mos 497
Moraña 648
Mugardos 548
Muras 548
Muros 335
Muxía 424
Narón 509
Navia de Suarna 650
Neda 509
Negreira 528
Negueira de Muñiz 507
Neves (As) 629
Nigrán 541
Nogais (As) 621
Noia 420
Oia 402
Oleiros 444
Ordes 639
Oroso 639
Ortigueira 444
Ourol 548
Outeiro 436
Outes 396
Oza dos Ríos 436
Paderne 436
Padrón 420
Palas de Rei 604
Pantón 489
Paradela 559
Páramo (O) 559
Pastoriza (A) 504
Pazos de Borbén 74
Pedrafita do Cebreiro 578
Pino (O) 536
Pobra do Brollón (A) 465
Pobra do Caramiñal (A) 484
Poio 629
Pol 496
Ponteareas 437
Ponte Caldelas 629
Ponteceso 524
Pontedeume 548
Pontenova (A) 504
Pontes de García Rodríguez (As) 548
Pontevedra 629
Porriño (O) 497
Portas 629
Porto do Son 480
Portomarín 671
Quiroga 465
Rábade 436
Redondela 69
Rianxo 484
Ribadeo 612
Ribas de Sil 465
Ribeira 484
Ribeira de Piquín 514
Riotorto 504
Ribadumia 629
Rodeiro 536
Rois 424
Sada 436
Salvaterra de Miño 437
Samos 559
San Sadurniño 509
Santa Comba 528
Santiago de Compostela 639
Santiso 536
Sanxenxo 629
Sarria 629
Saviñao (O) 559
Silleda 536
Sober 484
Sobrado 536
Somozas (As) 509
Soutomaior 64
Taboada 604
Teixeiro 536
Teo 639
Tomiño 629
Toques 536
Tordoia 639
Touro 536
Trabada 638
Trazo 640
Triacastela 430
Tui 497
Valadouro (O) 714
Valdoviño 509
Valga 629
Vedra 639
Vicedo (O) 548
Vigo 541
Vilaboa 629
Vilagarcia de Arousa 545
Vilalba 546
Vilamaior 548
Vilanova de Arousa 629
Vilasantar 536
Vimianzo 424
Viveiro 548
Xermade 525
Xove 725
Zas 424

Indícanos Emilio de Vigo unha precisión de non pouca importancia. Como a unidade territorial na Galicia tradicional non era o concello, fóra das vilas con término municipal, senón a parroquia, hai que ter en conta que a precisión da táboa é moi relativa. Nos concellos rurais, os máis, seguramente había variacións parroquiais non reflectidas na táboa. A lóxica municipal que parece seguir a táboa é moi irreal e débese unicamente a que a administración, unha vez dividido o territorio en concellos, impuxo esta maneira de ver as cousas a partir das postrimerías do século XIX.

(Fonte: Edugaliza )



COMENTARIO ESPECIAL SOBRE O CELEMÍN (Medida utilizada no Monte de Vilardíaz-Veiga de Logares)



O celemín é unha medida agraria que se utilizaba nalgunhas partes de España antes de que fose obrigatorio o Sistema Métrico Decimal.

Podía facer referencia a unha medida de capacidade ou a unha medida de superficie:

Capacidade: Usada sobre todo para cereais e sementes. En Castela, equivalía a pouco máis de 4,6 dm³ (litros). Podían dividirse en catro cuartillos. 12 celemines facían unha fanega; 6 celemines facían media fanega ou un cuarto; 5 celemíns facían unha hemina; 3 celemins facían unha cuartilla (cuarto de fanega)
Superficie: Usábase para medir a superficie dos terreos agrarios. Correspondía a uns 537 m², sendo o terreo correspondente á sementeira dun celemín de trigo.