viernes, 17 de abril de 2009

Os alcaldes da Reserva da Biosfera crean unha asociación para captar fondos

Os alcaldes toman as rendas da Reserva. Os catorce municipios que integran a Reserva da Biosfera Río Eo, Oscos e Terras de Burón decidiron empezar canto antes a mover ficha para que a distinción europea comece a deixar pegada sobre o terreo. Para iso crearon unha asociación para o desenvolvemento do territorio interregional da contorna do río Eo que preside o alcalde de Castropol, o socialista José Ángel Pérez.

Explica o rexedor que o seu obxectivo «é captar algún tipo de fondo ou axuda económica que permita facer realidade un programa de desenvolvemento na comarca». A idea dos alcaldes, di, é «anticiparnos e ter todo preparado para poder optar a axudas no tempo en que non se concreta o órgano reitor».

Os alcaldes son conscientes de que a tramitación vai lenta, e máis ao tratarse dunha reserva interregional que afecta a Asturias e Galicia. O órgano xestor tardará un tempo aínda en funcionar, xa que para ser oficial a Reserva debe ser aprobada polo Senado. Ademais, os cambios de Goberno na Xunta non farán máis que demorar os trámites.

Pérez explicou que a unión dos alcaldes é total e que «os catorce estamos dispostos a empuxar o mesmo carro á vez que pediremos aos gobernos respectivos que axilicen os trámites».

Na xunta directiva a representación asturiana é notable, xa que o alcalde de Taramundi, Eduardo Lastra, é tesoureiro, e a alcaldesa de San Tirso de Abres, Goretti Quintana, é vocal. Na parte galega, o alcalde da Fonsagrada, Argelio Fernández, ostenta a vicepresidencia; o alcalde de Trabada, José Manuel Yanes, a secretaría, e o de Ribadeo, Fernando Suárez, é vocal. Os postos repartíronse equitativamente para que ambas as comunidades estivesen representadas.

A presidencia, agora en mans de Asturias, viaxará a Galicia nun prazo de dous anos. Así o fixan os estatutos: cada dous anos farase cambio de goberno no colectivo.

A última reunión oficial da Reserva, con presenza dos gobernos asturiano e galego, foi en xaneiro na localidade lucense da Fonsagrada. Segundo o previsto, a próxima cita será no verán no municipio de Castropol, aínda que polo momento non transcendeu a orde do día deste encontro.

14.000 gandeiros protestan: "Teño unha vaca leiteira, non é ministra nin francesa..."

Miles de gandeiros convocados polas Cooperativas Agro-alimentarias e as organizacións agrarias Asaja, COAG e UPA, uns 14.000 segundo os organizadores, manifestáronse en Madrid para pedir medidas "extraordinarias" ao Goberno pola crise que atravesa o sector lácteo. Esta protesta, que reuniu a gandeiros procedentes das principais comunidades produtoras de leite, como Galicia, Andalucía, Cantabria, Asturias, País Vasco, Castela e León e Cataluña, transcorre baixo a lema "Por un presente e un futuro para o sector lácteo español". Na manifestación, que comezou sobre as 11:00 horas na Porta de Alcalá e que acabou fronte ao Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Mariño, os gandeiros entoaron cancións populares como "teño unha vaca leiteira, non é unha vaca calquera, nin é ministra, nin é francesa, é unha vaca fresca". Ademais, os produtores portaron diversas pancartas nas que reclamaban, entre outros aspectos, "competencia si, 'dumping' non". Os manifestantes, entre ruídos de chifres, cencerros e tambores, denunciaban a difícil situación que atravesa o sector lácteo debido ao descenso dos prezos que perciben, ao problema da falta de recollida do leite por parte das empresas, así como o "nacionalismo comercial das grandes cadeas de distribución". Os custos de producir un litro de leite sitúanse actualmente en España entre os 35 e os 40 céntimos de euro por litro, mentres que os prezos que perciben gandeiros e cooperativas oscilan entre os 20 e os 30 céntimos por litro.

Só en Galicia hai 150.000 litros diarios sen colocar

Además da baixada de prezos, o sector produtor lamenta que nas últimas semanas agudizouse o problema da redución de compras por parte da industria, de maneira que desde o pasado 1 de abril hai uns 150.000 litros diarios "sen colocar" en Galicia, mentres que en Castela e León a empresa Forlactarea tamén deixou de recoller 50.000 litros diarios. Segundo as organizacións convocantes, existen prácticas de 'dumping' e, ademais, grandes cadeas de distribución están a priorizar a compra de leite nos seus países de orixe, adquirindo os excedentes de Francia ou Alemaña "a baixo prezo" para as súas marcas brancas, á vez que "meten maiores marxes" de prezos ás principais marcas españolas. Entre outras reivindicacións, reclaman que se obrigue á industria "por decreto ou por lei" a recoller a produción das explotacións españolas, que se controle a "fraude económica" das importacións e que os consumidores coñezan a procedencia e a orixe do produto que compran

A cooperativa Melisanto converterá o seu leite en po ante a falta de comprador

Os 170 gandeiros da cooperativa Melisanto terán que destinar os preto de dous millóns de litros que producen mensualmente a elaborar leite en po. Así o asegura o xerente da entidade, Ventura Branco, quen explica que lles pagarán 160 euros por cada tonelada que envíen ás torres de elaboración de leite en po, cantidade da que terán que descontar os gastos de transporte, que dependen da distancia, e que suporán unha redución duns 12 euros sobre esa cantidade.

Branco asegura que cobrando menos de 330 euros por tonelada os produtores sitúanse por baixo do listón da rendibilidade. «As explotacións -apuntou- teñen custos fixos e ou que nos van pagar por tonelada supón un 60% por debaixo do prezo viable».

Acudir á intervención estatal (compra pública de manteiga e leite en po) é o único camiño que lle quedou á organización para poder colocar a produción dos seus socios, despois de que o Grupo Pascual comunicáselles que ía deixar de recollerlles o produto. S

egundo Branco, a compañía comprometeuse inicialmente a atopar outro comprador que lles abonase prezos de mercado, pero finalmente esa promesa non chegou a materializase. O xerente de Melisanto reiterou que nos 20 anos de historia da cooperativa nunca até agora tiveran que vender o litro de leite por baixo dos 28 céntimos (46 pesetas). «Un prezo inferior ás 55 pesetas [33 céntimos] é inviable para a produción», mantén Branco. A partir de hoxe mesmo.

Melisanto dedicará a produción dos seus socios a fabricar leite en po. Neste sentido, o xerente da organización aclara que as xestións realizadas ante a Administración non tiveron ningún resultado. «A marxe de manobra a día de hoxe ?-apuntou- é cero», en referencia ao cambio de Goberno autónomo. A unha situación similar ha tido que enfrontarse a cooperativa de Lugo Terra Chaira, aínda que con mellor sorte. A partir de hoxe, entregará a súa produción á quesería Celega, do Saviñao. Pero, iso si, a un prezo inferior ao que lle pagaba o Grupo Pascual. Esta última insistiu onte en que o descenso da produción de leite «é a consecuencia directa da evolución que rexistrou o mercado alimentario». Lembra que as marcas brancas «excederon o 51,4% do mercado de leite clásico en brik, o que supón un crecemento do 10% no último ano». Neste sentido, fontes do grupo quixeron deixar claro que o axuste na recollida foi inevitable. No caso concreto de Melisanto aclaran que «Leite Pascual hai semanas que está a asumir custos e perdas ao facerse cargo da produción [da cooperativa de Santiago] para afrontar un compromiso que agora finaliza», A compañía destaca que facilitou á organización láctea «a preparación do seu leite para transformala nun produto industrial con saída no mercado». «Aínda por riba -conclúe- Leite Pascual vai realizar un importante esforzo adicional achegando un desinteresado apoio económico para este último proceso».

O prezo do leite en Galicia é 24 céntimos inferior á media nacional

O custo de produción de leite en España sitúase entre 0,41 e 0,43 euros por litro. O prezo que se paga aos produtores galegos, de 0,395 euros por litro, é o máis baixo de todo o país.

Os custos de produción do leite seguen unha tendencia á alza e sitúanse xa entre 0,41 e 0,43 euros o litro, mentres que os prezos en orixe que percibe os gandeiros galegos foron de 0,395 euros/litro no mes de marzo, por baixo da media nacional (0,419). Así, o prezo que se paga aos produtores en Galicia é o máis baixo de toda España, inferior ao que reciben os gandeiros en Cantabria, (0,401 euros por litro), Andalucía (0,457 euros/litro), Asturias (0,419), Castela-A Mancha (0,412), Cataluña (0,430), Madrid (0,451), Castela-León (0,409) e Navarra (0,415) e Aragón (0,398). Este anuncio foi realizado hoxe polo director xeral da Federación Española de Empresarios Produtores de Leite (PROLEC), Carlos Gil, no transcurso dunha xornada informativa celebrada no Mercado de Gandos de Torrelavega, coa asistencia de máis de medio centenar de produtores de toda Cantabria.

Para Carlos Gil, estes descensos dos prezos son "inxustificados", pois considera que "non hai razóns obxectivas" para que os prezos baixen, xa que en España persiste o problema de escaseza de leite do ano pasado e os gandeiros continúan cunha tendencia de custos á alza. Pola contra, Gil asegurou que os prezos "non só deberían sosterse, senón que terían que incrementarse de face ao verán", informou hoxe PROLEC en nota de prensa. Ademais, Gil anunciou tamén a integración de PROLEC na European Milk Board (EMB), unha organización europea que agrupa a máis de 90.000 gandeiros de toda a UE.

Ao seu xuízo, a entrada de PROLEC en Europa "é un paso" máis para defender os dereitos dos gandeiros españois "e debería supor a posta en marcha dun mercado regulado polos produtores". A reunión de hoxe en Torrelavega permitiu desenvolver as III Xornadas de Formación SCHERING-PROLEC, ás que asistiron máis de medio centenar de produtores de leite procedentes das zonas cántabras con maior concentración gandeira.

Durante os meses de abril e maio, PROLEC e SCHERING-PLOUGH celebrarán 15 reunións repartidas entre Andalucía, Aragón, Asturias, Cantabria, Castela A Mancha, Castela e León, Cataluña, Galicia, Madrid e Navarra. Máis de 6.000 gandeiros e veterinarios de toda España están convocados a participar nas III Xornadas de Formación SCHERING-PROLEC, ás que se prevé a asistencia de máis de 1.000 produtores de leite e veterinarios.

VACAS EXTRANXEIRAS NO MERCADO GALEGO

As granxas galegas importan cada ano máis de 15.000 vacas de reposición de países da Unión Europea e doutras rexións de España, para manter o seu nivel de produción e o nivel xenético da súa cabana. En 2007, as explotacións de Galicia compraron 15.870 cabezas de gando, mentres que o ano pasado, até o mes de outubro, entraron na comunidade 9.508 reses, segundo datos facilitados pola Consellería de Medio Rural.

COMPRAS GALEGAS

EN 2007 Doutras rexións de España, as granxas galegas importaron 10.999 animais de reposición durante 2007, dos que 6.065 tiñan entre 18 e 36 meses e 4.934 máis de tres anos de vida. A maioría das vacas compradas noutras comunidades foron adquiridas por explotacións dedicadas á produción de leite -7.360-, mentres que os produtores de carne adquiriron 3.639 reses. En canto ao lugar de procedencia destes animais, as granxas de Asturias, Cantabria e Castela León foron as principais provedoras nacionais do mercado de reposición en Galicia, con 3.230, 5.446 e 971 vacas vendidas ás explotacións galegas en 2007, respectivamente. Por outra banda, as explotacións galegas tamén importaron 4.871 animais de reposición doutros países da Unión Europea en 2007, especialmente de Alemaña e Francia, de onde chegaron 1.412 e 1704 vacas, respectivamente, a maioría para granxas dedicadas á produción de leite.

ADQUISIÓN DE ANIMAIS EN 2008

Até outubro do pasado ano, as granxas galegas habían importado 6.310 animais de reposición doutras rexións de España, dos que 3.769 tiñan entre 18 e 36 meses de vida e 2.541 máis de tres anos de idade. A inmensa maioría das vacas adquiridas noutras comunidades pasaron a formar parte da cabana das explotacións dedicadas á produción de leite, en total 4.044, mentres que os restantes foron compradas por produtores de carne. As granxas de Cantabria foron o pasado ano, con moita diferenza, as que máis vacas de reposición venderon para as explotacións galegas, cun total de 2.879 animais, seguidas polas asturianas, con 1.713, e as aragonesas, con 779 reses -todas de leite e cunha idade comprendida entre 18 meses e tres anos-.

IMPORTACIóNS DA UNIÓN EUROPEA

Con respecto á importación doutros países da UE, as granxas galegas adquiriron o pasado ano, até o mes de outubro, 3.198 vacas de reposición, a maioría dedicadas á produción de leite e cunha idade comprendida entre 18 meses e tres anos de idade -en total 2.837 reses-. En canto aos países de procedencia, Alemaña, con 1778 animais vendidos e Francia, con 825, foron os principais provedores.

PERIGOS DA IMPORTACIÓN

O xefe dos servizos técnicos da Consellería de Medio Rural na provincia de Lugo, José Ángel Burgo, considera que o principal perigo desta importación masiva de animais de reposición, por parte das granxas galegas, radica precisamente no estado sanitario das vacas que incorporan á súa cabana, posto que se son portadoras de calquera enfermidade, poden converterse en transmisoras da mesma. De feito, os servizos veterinarios da Consellería de Medio Rural detectaron os primeiros casos da enfermidade da lingua azul en animais que chegaran a Galicia procedentes doutros países da Unión Europea, aparentemente sen pasar os pertinentes controles sanitarios. Nese sentido, Burgo subliña que, dado o notable "status sanitario" da cabana bovina galega -con varias enfermidades que antigamente eran endémicas practicamente erradicadas, como a brucelose ou a tuberculose-, resultaría máis seguro para as granxas recriar aos seus propios animais, o que tamén lles permitiría aforrar diñeiro e manter o nivel xenético das súas produtoras de leite.

AXUDAS E SUBVENCIóNS

Burgo explica que a Consellería de Medio Rural habilitou, precisamente, unha liña de axudas para promocionar a recría de gando vacún en Galicia, dirixida fundamentalmente ás explotacións que teñen un alto valor xenético na súa cabana, con animais inscritos nos libros genealógicos das razas frisoa ?produción de leite- e loura galega ?carne-. A cantidade máxima que concede a Xunta oscila entre 160 e 250 euros por animal, en función da raza, mentres que cada explotación pode beneficiarse dun máximo de 3.250 euros por ano, cun tope de 7.500 euros en tres anualidades. Burgo tamén precisa que o prazo para solicitar esas axudas finaliza o próximo 11 de maio. Ademais, Medio Rural está a ultimar o borrador doutra liña de axudas, neste caso dirixida ás cooperativas e Sociedades Agrarias de Transformación para que poñan en marcha centros de recría comunitarios. Esta orde foi publicada nos dous últimos anos, pero en 2009 incorpora unha novidade, porque a Xunta de Galicia tamén financiará a contratación de persoal, para apoiar estes proxectos.

Informacion facilitada pro AGROCOPE

GALICIA REPRESENTA O 36,4% DA PRODUCCION DE LEITE EN ESPAÑA

Cantabria representa o 7,8 por cento da produción de leite en campo, segundo un informe do Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Mariño, ao que tivo acceso Europa Press.

Segundo pon de manifesto devandito informe, boa parte da produción de leite en campo sitúase nunhas poucas comunidades autónomas: Galicia (36,4%); Castela e León (13,2%); Asturias (10,3%); Cataluña (9,5%); Cantabria (7,8%) e Andalucía (7,2%), correspondendo outro 15,8% ao resto dos cc.aa. No caso de Cantabria, esa porcentaxe supón unha produción de 407.413 toneladas, cunha produción media por explotación de 222,57 toneladas. Segundo o estudo, a comunidade autónoma posúe o 8 por cento das explotacións, un total de 2.100, o que supón o cuarto maior porcentaxe tras Galicia (55,6%); Asturias (12,7%) e Castela e León (10%).

Por baixo sitúanse Cataluña (3,4%) e Andalucía (3,3%), mentres o resto de comunidades autónomas posúen o 7,1 por cento restante das 26.230 explotacións leiteiras contabilizadas a nivel nacional.

«Pai Casares» opta a catro premios do Festival de Televisión de Montecarlo

A serie de éxito Pai Casares, producida por Voz Audiovisual para a Televisión de Galicia, optará a catro Ninfas de Ouro no próximo Festival de Televisión de Montecarlo, que se celebrará do 7 ao 11 de xuño en Mónaco, anunciou hoxe a produtora.

A serie foi seleccionada para competir nas categorías de mellor actor, a aspírana Pedro Alonso e Antonio Durán «Morris»; de mellor actriz, á que concorre María Vázquez; e de mellor produtor europeo e internacional, dúas categorías nas que comparten nomeamento Carlos Carballo, Carlos Portela e Alfonso Blanco .

Os intérpretes de Pai Casares competirán na próxima edición do certame con 51 producións de 22 países distintos, entre as que se atopan series como Perdidos, Boston Legal ou Mad Men.
Só outras dúas series españolas, Cóntame como pasou, de TVE, e O Internado, de Antena 3, participarán na 49 edición do Festival Internacional de Televisión de Montecarlo, segundo sinala o comunicado.

A galega Blusens abrirá unha oficina en Miami como centro de xestión

A multinacional galega Blusens anunciou onte a apertura dunha nova oficina en Miami, cidade na que establecerá o seu centro de operacións e loxística para axudar a xestionar ás súas filiais e así impulsar a expansión da firma no continente americano. Esta decisión enmárcase no obxectivo de Blusens, con sede en Santiago de Compostela, de converterse nunha marca global con representación en todo o mundo, cuxa liña de negocio baséase na innovación tecnolóxica, proximidade ao mercado e deseño, segundo destacou a empresa nun comunicado.

Tras a constitución o ano pasado de Blusens Global Corporation, a multinacional española con orixe en Blusens (Santiago de Compostela), a firma creou unha filial en Montevideo (Uruguai) na que centraliza as súas operacións en Arxentina, Brasil, Chile, Paraguai e Uruguai. Máis tarde, a empresa fixouse como obxectivo introducirse no mercado mexicano e centroamericano.

Así mesmo, escolleu Toronto para establecer a sede da filial canadense, país no que logrou contas estratéxicas como o Toronto Football Club (equipo de primeira división) e alianzas con outras compañías como The Backery Communications. Deste xeito, Blusens Canadá logrou introducirse progresivamente nas principais empresas para a comercialización e promoción de bens e servizos

O primeiro coche español de hidróxeno comezará a circular en setembro

O elemento máis abundante do universo, o hidróxeno, será o propulsor dun novo modelo de vehículo, o primeiro deste tipo fabricado integramente en España. En setembro comezará a rodar un coche de pila de hidróxeno polas estradas españolas, o primeiro prototipo desenvolvido por un consorcio de empresas e organismos públicos de investigación, integrado por Abengoa, Santana Motor, INTA, Carburos Metálicos, AICIA, GreenPower e a Junta de Andalucía.

E para que o primeiro vehículo español de pila de hidróxeno poida encher, o Proxecto Hércules inclúe tamén a construción da primeira estación ou hidrogenera.

A forma máis rendible de obter hidróxeno é a partir da auga, e para separar as dúas moléculas de hidróxeno da do osíxeno é necesaria enerxía. Pódese empregar carbón, como queren facer en Polonia, nuclear como investiga Francia ou renovables, a opción de España.

Hidróxeno de enerxía solar

Así, a primeira estación de recarga de hidróxeno estará situada precisamente na planta de enerxía termosolar que Abengoa ten en Sanlúcar la Mayor (Sevilla). Os paneis instalados nesta planta termosolar, a maior do mundo con tecnoloxía de torre, reflicten a luz do Sol e concentran a enerxía nun receptor situado na parte superior da torre, producindo vapor de auga que move unha turbina eléctrica para xerar electricidade. A partir desta enerxía conséguese romper a molécula de auga e obter o hidróxeno. No deseño do vehículo e a estación investíronse tres anos de investigación e 10 millóns de euros.

Javier Brey, director xeral de Hynergreen, filial de Abengoa, sinala que a partir do prototipo desenvolvido con Santana en Linares (Xaén) fabricaranse máis coches e instalarase a pila de hidróxeno en dous barcos, un deles o Regina Maris, buque oceanográfico da Xunta de Andalucía.

A pila podería ser prescindible e utilizar directamente a enerxía solar para cargar coches eléctricos.

Con todo, Brey apunta que a recarga do coche eléctrico é de varias horas, fronte aos minutos da pila de combustible, e a autonomía do vehículo de hidróxeno multiplica por dez a do eléctrico.

Abengoa inaugurará este mes a súa segunda planta termosolar de torre. En total, terá 31 MW.

lunes, 13 de abril de 2009

Galicia suma ata marzo tantos procesos concursais como en todo o 2007


Os procesos concursais disparáronse en Galicia durante o primeiro trimestre do 2009, cando se solicitaron tantos como en todo o ano 2007. No entanto, a comunidade autónoma só aglutina o 4% dos concursos de acredores a nivel nacional, porcentaxe lixeiramente inferior ao dos últimos exercicios. Así se desprende do informe Baremo Concursal que cada trimestre realiza PriceWaterhouseCoopers a partir de datos solicitados do Boletín Oficial do Estado.
A nivel nacional, se o ano pasado foi un exercicio histórico polo número de empresas que declararon suspensión de pagos, 2009 leva o mesmo camiño. Entre os meses de xaneiro e marzo o número de concursos publicados en España creceu un 238%, ata alcanzar os 1.380, o que supón xa case a metade -o 48%- dos rexistrados no 2008 e supera aos publicados en todo o 2007. «De manterse esta tónica é de esperar que o exercicio 2009 superemos a barreira dos 4.000 concursos», asegura Enrique Bujidos, socio responsable do Área de Reestruturacións de PricewaterhouseCoopers.


Por comunidades, Cataluña é a rexión que experimentou un incremento máis pronunciado dos concursos. No primeiro trimestre do 2009 aglutinou o 25% dos publicados en España, cun total de 349. Séguelle Madrid, con 183 (o 13%); seguida da Comunidade Valenciana, con 166 (12%); Andalucía, con 138 (10%); Castela León, con 72 (5%) e o País Vasco, con 71 (5%).


Por sectores, os de construción e inmobiliario seguen aumentando o seu peso na distribución dos concursos de acredores. Entre xaneiro e marzo acapararon o 38% do total, con 519

procedementos. Seguíronlle o sector industrial (330 concursos, o 15%), e o de distribución (251, o 11%). Destaca significativamente a caída do 2%, dos concursos nos sectores

«Hai galegas que queren parir en casa e non atopan quen as axude»


Déixao porque non pode máis. A única matrona que atende partos en casa en Galicia de forma oficial retírase pola imposibilidade física de abarcar toda a Comunidade, logo de habela percorrido de norte a sur en noites de cans para asistir a embarazadas que deciden dar a luz na tranquilidade do fogar. Bota o freo a pesar de que Internet está repleto de peticións de axuda para parir no domicilio propio. Irene Garzón Núñez, abulense fincada en Ourense, cursou estudos de enfermería en Ávila e de matrona en Inglaterra. Antes de deixalo pon o dedo na chaga dunha cuestión controvertida. «Cada vez hai máis galegas que queren parir en casa, pero non atopan quen as axude», di. Certo aire de clandestinidade e o temor das matronas explican a situación. «Aínda así hai algunhas que confían tanto no seu corpo que o están facendo soas», sostén.
-Botar unha ollada a Internet é suficiente para comprobar a demanda que existe para parir en casa. ¿Por que o deixa?
-Estou eu soa e é un traballo escravo. Un parto considérase normal entre as semanas 37 e 42 de xestación, e iso supón cinco pendente dunha persoa que che pode chamar en calquera momento desde calquera punto de Galicia, máis as visitas prenatales. Case todos os nacementos son de madrugada e non podo coller o coche en Ourense, facer 200 quilómetros con neve e pasarme logo de 12 a 15 horas traballando, porque xa chego cansada ao meu destino. Necesitaría polo menos outra persoa que se turnase comigo. E ademais de todo isto, vou casarme.
-¿Como é posible que non haxa outras parteras dispoñibles?
-Poida que haxa outras, pero de forma oficial son a única. O parto en casa séguese vendo como algo clandestino, cando é o máis natural do mundo. As matronas que traballan en hospitais teñen medo á presión da contorna se asisten a domicilio. Eu teño a vantaxe de non estar vinculada a unha clínica.
-¿Que presión exactamente?
-O parto en casa é tabú e as matronas temen un rexeitamento social e dos hospitais se algo sae mal. Ademais, hai unha gran ignorancia sobre o seu traballo, que é encargarse do alumeamento, aínda que moitos cren erroneamente que é a enfermeira do paritorio, que só cumpre ordes. Se todo vai ben, o médico non ten nada que dicir nun parto, pero isto non funciona así, obviamente, nos hospitais españois. En Inglaterra hai moitos paritorios sen batas, e só avísaselles cando xorden problemas.

-¿Pode saír mal?
-é máis fácil que che caia unha teza na cabeza pola rúa. Os partos en casa que fixen en Galicia saíron todos perfectos. En Canarias houbo dous que non avanzaban e fomos ao hospital por precaución. Só pódese dar a luz en casa se hai un hospital a menos de media hora por se pasa algo grave, pero xamais tiven esa necesidade. Os problemas vanse vendo, non son repentinos.
-¿Cal é o perfil da muller que demanda este servizo?
-Culta, xeralmente con estudos universitarios, inconformista, de 28 a 30 anos de media e que adoita estar moi conectada a cuestións ambientais. Antes adoitaban ser mozas cunha mala experiencia no primeiro parto, pero agora o 60% son primerizas.
-¿E que buscan co parto no seu domicilio?
Intimidade. é un acto sexual e todos os mamíferos fan o niño e íllanse para parir. Nós ímonos

A crise demográfica empuxa a Galicia a converxer coa UE


Cando España se incorporou á Unión Europea en 1986 a renda media por habitante de Galicia roldaba a metade da media comunitaria. Os galegos vivían entón unha situación similar á que experimentan hoxe os habitantes das rexións máis pobres de países como Romanía e Bulgaria, pero en pouco máis de dous decenios achegáronse ata o bordo dos niveis comunitarios de riqueza de socios como Francia e Italia. O proceso, con todo, non se completou aínda, e a crise ameaza con retardalo. ¿Está en perigo o soñado obxectivo da converxencia?


A Fundación das Caixas de Aforro (Funcas) presentou fai uns días un detallado informe sobre o balance económico rexional do período 2000-2008, que sitúa a Galicia no 90,1% da renda media dos quince países máis ricos de Europa. Unha boa noticia, pero que esconde unha proposición enganosa. En primeiro lugar, porque a metodoloxía de Funcas difire da que emprega a Comisión Europea, cuxas cifras son máis contidas e agrandan en varios puntos a brecha entre Galicia e a UE. E en segundo termo, porque os seus datos reflicten unha grave contradición: no período analizado, Galicia creceu a un ritmo anual do 2,65%, o terceiro máis baixo de España. E a pesar diso, segundo Funcas, a comunidade achegouse a Europa a maior velocidade que o resto.
O sorprendente paradoxo ten unha sinxela explicación, e serve ademais para alertar sobre unha das debilidades endémicas da economía galega, que leva ameazando a súa converxencia desde moito antes de que estalase a crise. Entre o 2000 e o 2008 a poboación española aumentou un 12,6%, pero en Galicia o crecemento demográfico non superou o 1,13%. Non é que haxa moita máis riqueza, senón que non hai moitos máis galegos entre os que repartila.


Desa circunstancia foi moi consciente a Xunta cando presentou en Bruxelas o programa operativo de gasto dos fondos estruturais para o período 2007-2013, que acompañou dunha memoria socioeconómica cunha certeira análise da situación. «Debido a que as perdas demográficas foron maiores que as produtivas, o PIB per cápita galego creceu a un maior ritmo [?] O proceso de converxencia foi, pois, moi limitado», recoñecía aquel texto.
é certo que Galicia pode compararse hoxe sen rubor con algúns dos seus veciños europeos, e ata mirar a algúns desde unha privilexiada atalaia de desenvolvemento e benestar. Pero os galegos non deberían acomodarse nesa posición. O seu soño de converxencia aínda se asenta sobre bases demasiado fráxiles.


Desequilibrio territorial e déficit en infraestructuras


Os expertos da Xunta que estudaron as debilidades de Galicia no proceso de converxencia coa renda media da UE advirten sobre varios puntos negros nas estruturas socioeconómicas galegas. Segundo o programa operativo do Fondo Europeo de Desenvolvemento Rexional (Feder) para o período 2007-2013, entre esas fraxilidades figuran o agudo desequilibrio territorial, que dá lugar á existencia de dúas Galicias, a interior e a costeira; a dispersión do hábitat, «que limita a optimización de custos de infraestrutura, de prestación de servizos sociais e eleva os custos loxísticos das empresas»; e a evolución demográfica negativa, que combina un progresivo envellecemento da poboación cunha das taxas de natalidade máis baixas de Europa.
A iso súmanse a limitada capacidade para atraer capitais estranxeiros, así como a interconexión incompleta entre os distintos medios de transporte e coas principais redes transeuropeas. Tamén complican a converxencia «as características geodemográficas» de Galicia, que a fan moi dependente do transporte por estrada, máis caro e contaminante; o atraso na modernización da rede e o material ferroviario; e «a ausencia dunha política forestal que dificulte a proliferación de incendios».


A inmigración estimula o desenvolvemento económico


As autonomías españolas que máis creceron nos últimos anos e que mellor situadas están no ranking de converxencia con Europa son as que máis emigrantes estranxeiros recibiron e viceversa: as que máis lentamente o fixeron son xusto aquelas que menos poboación foránea acollen.
O informe de Funcas reflicte unha evidente relación entre desenvolvemento económico e inmigración: no ano 2000 España tiña 40,8 millóns de habitantes, que pasaron a ser 45,9 millóns no 2008. «Un aumento de case 5,2 millóns, practicamente na súa totalidade por mor da inmigración que figura nos padróns municipais», reza o estudo das caixas, que advirte de que ese fenómeno pode ter «unha gran transcendencia no futuro de España». «é evidente que a expansión da economía española nos sete últimos anos foi capaz de absorber a inmigración e xerar empregos para a poboación activa autóctona, unha situación que está cambiando de forma drástica e que, segundo parece, vai seguir empeorando considerablemente no futuro inmediato».
En comunidades como Valencia e Murcia, e grazas á chegada de traballadores estranxeiros, a poboación elevouse máis dun 20% desde o ano 2000; en Madrid, un 18%; na Rioxa, un 17%, e en Cataluña, un 16%.
En Galicia, o crecemento demográfico non supera o 1,2%, en Estremadura non chega ao 2% e no País Vasco non supera o 3%. En Asturias, cun aumento medio do PIB do 2,42% anual, o máis baixo de España, a poboación caeu un 0,8% desde o ano 2000.


UNHA MILLONARIA RIADA DE SOLIDARIDADE


O sector económico máis relevante de Galicia chámase Unión Europea. E non só porque a UE é o principal socio comercial exterior da comunidade (alí diríxense o 80% das exportacións e de alí veñen o 40% das importacións galegas). Tamén, e sobre todo, porque Europa leva lustros inxectando a Galicia unha riada de millóns en forma de fondos estruturais destinados a modernizar os seus sistemas produtivos e achegar o nivel de renda dos seus cidadáns aos estándares europeos.
Entre os anos 1993 e 2013, que cobren os tres últimos septenios orzamentarios da UE, Galicia recibiría de Europa axudas rexionais directas por valor de 7.317 millóns de euros, que permitirían un investimento próximo aos 11.000 millóns de euros se se ten en conta a cofinanciación estatal e autonómica, que suma outros 3.668 millóns.


Case 550 millóns ao ano


E dicir, preto de 550 millóns de euros ao ano, ou o que é o mesmo, máis do 14% do orzamento da Xunta para investimentos, se se toman como referencia os orzamentos do 2009, ou uns 4.000 euros por cada galego no cálculo do total do período. E iso sen ter en conta outro tipo de transferencias, como os subsidios agrarios ou as axudas plurirregionales, transfronteirizas e de cohesión, que suman un importante volume de apoio financeiro.
O debate sobre o uso que Galicia deu a ese dineral segue basculando entre a certeza de que houbo soados exemplos de malgaste, como os ostentosos paseos marítimos levantados en localidades necesitadas de actuacións realmente produtivas; e a constancia de que sen o apoio de Europa sería imposible sacar á comunidade da súa endémico illamento socioeconómico.
A análise dos programas operativos de gasto dos fondos estruturais dos períodos 1993-1999, 2000-2006 e 2007-2013 así o testemuña. No primeiro deles, cerca do 78% das axudas destináronse á modernización das obsoletas infraestruturas económicas e de transporte terrestre, sobre todo coa construción das autovías de conexión coa Meseta. Un 16% correspondeu ao desenvolvemento da rede industrial e do sector servizos, e apenas un 0,3% ao desenvolvemento dos recursos humanos.


Prioridades


Entre o 2000 e o 2006 as prioridades cambiaron por completo. Os transportes e a enerxía sumaron o 45% do gasto, pero se engadiron entón capítulos como a mellora da competitividade empresarial, a adaptación á sociedade do coñecemento, a educación, a formación e a mellora da produtividade da man de obra, a integración da muller no mercado laboral e a creación de emprego, que levaron o 24% do diñeiro.
Durante eses anos, a solidariedade europea permitiu ademais o desenvolvemento dunha política de protección do medio ambiente, ata entón practicamente inexistente, e que sufragou o saneamento de pobos e comarcas, o selado de vertedoiros e a posta en marcha de sistemas de tratamento de residuos, co 15% do orzamento.
Coa reorientación da estratexia investidora que Bruxelas impulsou no novo período, Galicia deberá prepararse para voar sen axudas a partir do 2013. E iso demanda un gran esforzo político, pero tamén un profundo cambio de mentalidade social. No canto de preocuparse polo que Europa fai por eles, talvez os galegos deberían empezar a pensar en como devolverlle o favor.

A crise resucita o troco

O troco, tan antigo como a propia humanidade, resucitou en plena crise económica a través de clubs e páxinas web que permiten o intercambio de obxectos, tempo e mesmo cama entre internautas de distintas zonas xeográficas. "É unha forma de xogar con aquelas cousas que non ten ningún sentido telas e ás que se lles pode sacar partido", di Javier Fernández, un dos fundadores de Truequi.com. A web permite, logo de rexistro, acceder ás ofertas publicadas por máis de 1.300 usuarios e puxar polo obxecto desexado propoñendo un material propio como contrapartida. Os obxectos cambian virtualmente de dono e calquera pode, dende o seu ordenador, percorrer o itinerario do intercambio cunha ferramenta de geolocalización. Fernández recorda como 14 intercambios despois, un canadense pasou de dispoñer dun clip a gozar dunha casa. Segundo o seu promotor, "antes da crise había unha media de 50 visitas ao día, mentres que agora se alcanzan picos de 700 ou 1.000 accesos diarios".

Noutros portais como Kroonos.com, o obxecto do intercambio é o tempo, pois segundo Miguel Delgado, un dos seus creadores, se necesitan lugares nos que as persoas intercambien os seus coñecementos e habilidades e nos que a moeda de cambio sexa o tempo. Entre os máis de 4.000 usuarios da plataforma, uns ofrécense para pasear o can ou coidalo outros para traducir a varios idiomas, impartir clases de retoque fotográfico ou guitarra flamenca. Extras muros do mundo virtual, existen clubs de intercambio como a Asociación de Troco de Baleares que, segundo explica unha dos seus 200 socios, Shalabha Beltrán, "pretende que as horas de todos, á marxe do status, teñan o mesmo valor.

Alugar un cuarto a cambio de manter relacións sexuais periódicas co dono é outro dos modos de intercambio que apareceron á calor da Rede por "a esixencia de agudizar o enxeño en tempos de crise", apunta o voceiro da Asociación Estatal de Profesionais da Sexoloxía, Iván Rotella. "Son un rapaz de 24 anos, discreto, traballador, educado, delgado e de mente moi aberta," reza un dos anuncios.

O troco, que se dispara en tempos de crise, non sobrevive á bonanza. Polo menos así o cree o profesor de economía da Universidade de Bos Aires Martín Krause, quen recorda como no seu país se crearon numerosos centros de troco pola crise de 2001 que apenas sobreviven hoxe.

Fonte: La Opinión

71º 10' 21": O PUNTO MAIS O NORTE DE EUROPA


O frío vento azouta inmisericorde o promontorio. Impertérrita, unha esfera armilar acolle aos seus pés unha pintarrajeada placa amarela onde se reflicte a latitude á que nos encontramos: 71° 10' 21''. É dicir, ao norte, moi ao norte. En concreto, no punto máis setentrional de Europa.


O lugar que o explorador inglés Richard Chancellor bautizou en 1553 como Cabo Norte cando o superou co seu navío en busca do Paso do Noroeste. O punto ao que chegou en 1664 o científico italiano Francesco Negri a lombos dun macho, tras o que escribiu no seu diario estas concisas liñas: "Agora estou no Cabo Norte, na mesma esquina do mundo. Aquí rematan o mundo e a miña curiosidade. Agora regresarei á miña casa, Deus mediante... "


Negri tiña en parte razón. Máis alá deste promontorio que se levanta a 307 metros sobre o mar na illa de Magerøya só están as frías augas do océano glacial Ártico e o Polo Norte. O mundo parece rematarse nesta desolada paraxe que na actualidade ofrece pouco máis que unha vista ao xélido baleiro. Non obstante, Cabo Norte, como a odisiaca Ítaca, é algo máis que un destino. É a longa viaxe ata chegar a el. "Que o camiño sexa longo, e rico en aventuras e experiencias", pedía o poeta grego Konstandinos Cavafis no seu poema dedicado ao mítico lugar que anhelaba Ulises. E o camiño ata Cabo Norte é así.


O punto de partida pode ser calquera dos portos que se suceden pola quebrada costa norueguesa. Neles, o viaxeiro pode tomar o Hurtigruten, o transbordador local que salta de porto en porto dende hai máis dun século para achegar o correo e a vida a estas inhóspitas terras.


Estes barcos en sete días de travesía achegan o sur ao norte do país escandinavo e intérnanse en labirínticos fiordes coa parsimonia que esixe o mar. Navíos en vermello e negro que bordean illas de nomes imposibles para brindar aos seus pasaxeiros vistas sobre pobos multicolores que se debuxan entre a neve como pinceladas illadas nun lenzo inmaculado


Auroras boreais


A súa cuberta convértese entón no lugar ideal para extasiar se durante a noite mirando o ceo estrelado en busca de auroras boreais. Estas filigranas de luces cruzan sen previo aviso a escuridade nestas latitudes entre outubro e finais de abril, formando correntes luminosas dun branco esvaído, cortinas verdosas que caen con suavidade sobre o horizonte e estrías que xogan nun fluír que dura uns breves minutos.


As lendas locais asócianas ao reflexo das luces sobre os escudos das belicosas valquirias -outro mito desta viaxe-, aínda que a ciencia fai xa tempo que desentrañou o seu misterio e adxudicou a súa orixe á caprichosa conxunción do sol e o magnetismo do Polo Norte.


A chegada ao porto de Honningsvag, coqueta capital da illa onde se encontra Cabo Norte, marca o principio do fin da viaxe. Xa só quedan 45 minutos para alcanzar, por estrada, ese miradoiro único cara á nada. Son 45 minutos dunha estrada sinuosa que se eleva sobre vales xeados mentres un vento preñado de neve se empeña en borrar a estrada coma se quixese evitar a Cabo Norte máis visitas de estraños. Esforzo inútil cando se está tan preto da meta. Que máis dá que ao chegar un se encontre un impersoal centro de visitantes e moita xente dándose golpes para facerse unha foto xunto á esfera armilar! O importante é que se chegou á "esquina do mundo" da que falaba Francesco Negri.


Por iso non estraña que nin sequera os modernos sistemas de medición cartográfica conseguisen arrebatar a Cabo Norte o seu carácter de lugar mítico. E iso malia que hai xa tempo que descubriron que non é o punto máis setentrional de Europa. O mérito xeográfico correspóndelle a unha pequena lingua de terra situada moi preto e de nome moito máis retorcido: cabo de Knivskjelladden. A súa latitude é 71° 11' 48 '' ' algo así como 1.500 metros máis ao norte.


Dá o mesmo. Cabo Norte é Cabo Norte e xa nada nin ninguén pode arrebatarlle a condición de lugar mítico. O vento que ouvea nesta fría Ítaca dá fe del.

domingo, 12 de abril de 2009

O prezo medio do leite en orixe volve baixar ata niveis do 2003

O prezo medio do leite en orixe en Galicia situarase, por primeira nos últimos dous anos, por debaixo dos 29 céntimos. A maioría dos produtores xa recibiron comunicacións das lácteas nas que lles anuncian novos recortes das cotizacións para o leite producido en abril, que oscilarán entre os 3 e os 6 céntimos por quilo. Con estes descensos a cotización da materia prima en marzo colócase nos mesmos valores que rexistraba no mesmo período do ano 2003, que, segundo os datos do Instituto Galego de Estatística, era de 283 euros por tonelada.



Segundo o informe mensual da European Dairy Farmers, entidade que aglutina os prezos pagados polas 17 principais lácteas europeas, o importe medio alcanzado polo leite no conxunto da Unión Europea, en febreiro, foi de 288 euros por tonelada, 47,3 euros menos que no mesmo mes do ano anterior.



Os continuados recortes do prezo que se veñen rexistrando nos últimos cinco meses están a poñer contra as cordas á maioría das 13.500 explotacións lácteas galegas, que arrastran unha preocupante situación de falta liquidez no momento do ano no que teñen que facer fronte a un maior número de gastos. «Estamos pasándoo realmente mal. Ás baixadas chegan non peor momento posible, xa que neste trimestre temos que facer fronte ao aboado dás terras, ao ensilado dá herba e á sementeira do millo. O 75% dous gastos máis fortes dunha granxa leiteira fanse nestes meses», apunta o representante en Galicia de Gandeiros Unidos, José Agra, que incide nas dificultades que os produtores empezan a ter para facer fronte aos seus gastos de funcionamento.



Desta mesma opinión son os representantes dos sindicatos agrarios. Para Xóvenes Agricultores, Unións Agrarias, Sindicato Labrego Galego e a Asociación Galega de Cooperativas, convocantes do acto de protesta en Madrid do próximo xoves, a culpa da mala situación que atravesa o sector céntrase fundamentalmente nas importacións de leite foráneo a baixo prezo e no incremento lineal da cota láctea levada a cabo por Bruxelas. Segundo recolle o manifesto publicado por estas entidades, «producir por debaixo dúas custos de produción, como acontece na actualidade, non é sostible nas explotacións galegas. Ás importacións de leite mediante a inaceptable, ilexítima e fraudulenta práctica de dumpin provocan a ameaza inmediata de que quede leite sen recoller nas explotacións e consecuentemente pode dar lugar» a un peche» «en cadea de numerosas explotacións».





Pola súa banda, dende a Federación de Produtores Lácteos cúlpase tamén á distribución de boa parte dos males que afectan ao sector. Para o seu representante en Galicia, Xaquín López Ares, as grandes empresas de distribución alimentaria de capital maioritariamente francés son as causantes dos baixos prezos do leite. «Agora mesmo a distribución está a premer moi fortemente ás lácteas para que baixen vos prezos e estas, pola súa parte, repercuten vos recortes nos gandeiros». Na súa opinión, é necesario tomar medidas urxentes para frear a que cree pode ser «a maior reestruturación que tivo que sufrir ata ou momento ou sector coa desaparición probable de máis dun terzo dás explotacións».

sábado, 11 de abril de 2009

Galicia é a segunda comunidade cunha maior suba salarial


Galicia é a segunda comunidade autónoma con maior incremento salarial nos convenios asinados ata marzo, ao rexistrar unha media dun 3,58% de suba, segundo Comisións Obreiras. Só Asturias, cun incremento salarial do 3,63%, ten un nivel máis alto. Detrás de Galicia encóntrase A Rioxa, cun 3,51%. A suba media nacional é actualmente dun 2,7%, aínda que 14 das 17 comunidades recollen subas salariais superiores a esta media.Case a metade dos 2.811 convenios colectivos rexistrados no primeiro trimestre prevían unha suba salarial de entre o 2,01% e o 3,5%, con efectos sobre sete de cada dez traballadores que tiñan asinado o seu convenio a finais de marzo. Dos 6.234.446 traballadores protexidos por convenios pactados ata marzo, o 68,38% tiña recollido un incremento salarial de entre o 2,01% e o 3,5%.

viernes, 10 de abril de 2009

O incremento da débeda dos galegos retárdase pero xa é de 68.000 millóns

As familias e empresas de Galicia están máis endebedadas que hai un ano, pero o aumento desta débeda xa non cabalga á mesma velocidade que en exercicios precedentes. O agravamento da crise económica, o derrubamento da compravenda de vivendas e a precaución coa que as entidades financeiras prestan agora o seu diñeiro provocaron que o ritmo de crecemento do endebedamento sexa o máis baixo da última década.

A débeda das familias e empresas da comunidade alcanzou a finais do pasado ano os 68.860 millóns de euros. Unha cifra que multiplica case por seis o presuposto da Xunta para 2009 ou por máis de tres o do Ministerio de Fomento. Os 68.860 millóns superan en 4.700 (7%) a cifra do pasado ano. Non obstante, por primeira vez dende 1999 -últimos datos dos que dispón o Banco de España- o incremento porcentual non alcanzou os dous díxitos.

Á calor da bonanza económica, o boom inmobiliario e os tipos de interese moi baixos, o endebedamento dos galegos creceu nos últimos catro anos a ritmos moi vivos. Así en 2004 o incremento fora do 16%; en 2005 do 26%; en 2006 do 23% e en 2007 do 18%. Non obstante, en 2008 o aumento caeu ata o 7% e os expertos prognostican que para 2009 a suba sexa aínda menor.

A economía desacelérase e a débeda rexistrou os primeiros síntomas de caída o pasado ano, aínda que xa o crecemento en 2007 tamén fora máis baixo que en exercicios anteriores. Malia iso, o diñeiro que os fogares e negocios da comunidade deben ás entidades financeiras duplicouse nos últimos catro anos.

Segundo un informe do Banco de España, a débeda da comunidade superou por primeira vez a finais de 2008 os 70.000 millóns (70.370, 11,6 billóns de pesetas). Deles, 68.860 pertencen ao sector privado (familias e empresas), mentres que os 1.510 restantes son do sector público (Xunta e administracións locais). As caixas de aforro soportan a maior parte da débeda dos galegos con 36.302 millóns prestados. Séguenlles a pouca distancia os bancos con 32.224 e máis lonxe as cooperativas de crédito con 334. Galicia é a sétima comunidade onde os fogares e negocios deben máis diñeiro a bancos e caixas. O total nacional supera os 1,7 billóns de euros. Madrid encabeza a lista con 449.360 millóns; seguida de Cataluña con 339.656; Andalucía con 234.452 e Comunidade Valenciana con 183.480. Estas catro comunidades superan o 67% do total da débeda nacional.

Entre as menos endebedadas figuran Asturias con 26.876 millóns; Navarra con 24.406; Extremadura con 22.227; Cantabria con 15.964 e La Rioja con 12.811.

Por provincias, os habitantes da Coruña son os que máis débedas teñen cos bancos: 31.386 millóns, o 45,5% do total galego -ao igual que no exercicio anterior- e un 7,4% máis que en 2007. Os segundos son os pontevedreses con 26.376 millóns, un 7,9% máis que hai un ano, seguidos dos lucenses con 5.646 (+0,7) e os ourensanos con 5.457 (+11,2%).

As baixadas de tipos de interese aplicadas polo Banco Central Europeo (BCE) adelgazaron a remuneración media dos depósitos a prazo ata o 3,12% en febreiro, o que supón un descenso do 1,4 puntos porcentuais dende o mesmo mes do ano anterior, segundo datos do Banco de España.


No mesmo senso, o custo dos préstamos ás familias tamén descendeu nos últimos doce meses, ata colocarse en febreiro no 4,35% para as novas operacións de crédito para a compra de vivenda, fronte ao 5,59% de interese medio correspondente ao mesmo mes de 2008.Pola contra, segundo os últimos datos do organismo que preside Miguel Ángel Fernández Ordóñez, o tipo de xuro medio aplicado para os novos créditos ao consumo dos fogares subiu en doce meses dende o 10,48% ata o 10,80%, o que pode interpretarse como unha maior prima de risco.

O abaratamento do prezo do diñeiro establecido polo instituto emisor europeo dende o 3,75% que marcaba a principios de 2008, ata o 2% de febreiro de 2009 repercutiu á baixo na remuneración dos aforros das familias.

Na actualidade, os tipos de interese encóntranse no 1,25%, o nivel máis baixo da historia dende que existe a eurozona, tras a decisión adoptada polo BCE o pasado 2 de abril de recortar o prezo do diñeiro nun cuarto de punto, menos do esperado polo mercado para reactivar a economía.

PROPIEDADES TERAPEUTICAS DO MEL


De entre as bondades do mel cabe resaltar a importancia da súa actividade bactericida contra organismos enteropatógenos causantes de infeccións do tracto intestinal, comúns a todas as idades.



En estudos in vitro de Heliocobacter pilori (unha das causas de gastrite), demostrouse que esta bacteria é inhibida por unha solución de mel ao 20%. En experiencias con pacientes anémicos a administración dunha dieta branda e 30 ml de mel tres veces ao día resultou ser un remedio efectivo nun 66% dos pacientes e ofreceu alivio a outro 17%.


En tratamentos de gastroenterite bacterial encontrouse que o mel diminúe a duración de diarrea causada por organismos tales como Salmonella, Shigella e a E. Colli. Os investigadores recomendan ao mel como un substituto seguro da glicosa. Ademais, o alto contido de azucres significa que pode ser usada para promover a absorción de sodio e auga no intestino.


O consumo de mel reduce a secreción de ácidos gástricos. Probas realizadas en persoas e animais demostraron unha taxa de restablecemento do 80% de 600 úlceras gástricas e nos exames radiolóxicos observouse que as úlceras desapareceron nun 59% dos casos.



Un estudo recente en animais demostrou que o uso de frutuosa (azucre abundante no mel) previa á inxestión de etanol brinda protección contra o dano gástrico e inverte os cambios no PH inducidos polo etanol. En tratamentos clínicos posteriores concluíuse que a frutuosa podería ser beneficiosa para diminuír a duración da intoxicación alcohólica.


Outra das aplicacións beneficiosas deste maravilloso regalo da natureza é a súa utilización como unguento en feridas porque non é irritable, non é tóxico, é estéril, bactericida, nutritivo, doadamente aplicable e máis confortable que outros unguentos.


Polo seu poder endulzante estanse realizando estudos para utilizar o mel en axudas para diabéticos xa que a frutosa é absorbida máis lentamente polo tracto gastrointestinal que a glicosa e é incorporada máis rapidamente polo fígado. Os niveis de azucre no sangue aumentan minimamente despois da inxestión de frutuosa.

A crise ameaza con atrasar aínda máis a idade de maternidade en Galicia

O paulatino atraso da maternidade provocou nos últimos anos un aumento das mulleres que dan a luz a partir dos 40 anos en Galicia, ben sexa para aumentar a familia ou para experimentar por primeira vez a experiencia de ser nai.

Segundo o último estudo sobre o 'Movemento natural da poboación' que elabora o Instituto Nacional de Estatística (INE), un total de 931 bebés foron concibidos por mulleres con idades comprendidas entre os 40 e os 49 anos en 2007, fronte aos 373 de 1997.

Se hai dous anos estas cifras supoñían o 4,2% de dos 21.752 nacementos rexistrados na comunidade, na década pasada foron só 2% do total de partos.Dado o actual contexto económico, esta tendencia podería verse agudizada, xa que os expertos vaticinan que a maternidade non escapará ao embate da crise, tanto pola necesidade de encontrar ou de consolidar un posto de emprego, coma pola diminución das taxas de inmigración.


O peso da inmigración

'É evidente que a crise levará consigo un atraso na idade, ademais de diminuir as taxas de maternidade '' ', explica o xinecólogo do Complexo Hospitalario Universitario de Santiago (CHUS), Manuel Macía Cortiñas, quen sinala que na zona do Levante e en Madrid, onde o 50% dos partos son de nais estranxeiras, este fenómeno 'é unha realidade '' '.

Polo momento, o peso deste colectivo nas maternidades galegas limítase ao 6,7% do total de nacementos, ao contabilizarse 1.471 alumeamentos de nais foráneas en 2007.


Atraso do reloxo biolóxico

A idade media das novatas galegas evolucionou na última década dende os 29,67 anos de 1997 ata superar os 31,4 anos en 2006, segundo a última estatística do INE. Esta tendencia mantense á marxe das recomendacións médicas que sitúan entre os 25 e os 35 anos o período de maior fertilidade na muller.'A partir dos 35 o corpo estase a preparar para outra cousa, que é a menopausa '' ', remarca a presidenta da Asociación Española para Problemas de Infertilidade CERES, María José González.A representante deste colectivo, indica que a partir desa idade 'se producen máis abortos, mesmo no quinto ou sexto mes de embarazo '' ' xa que as mulleres son máis vulnerables a condicionantes como o estrés. Outra proba de que o reloxo biolóxico xa non está para este tipo de probas é que a fémina tarda máis tempo en quedar en estado. Segundo apunta González, o proceso adoita dilatarse entre un ou dous anos.



Alteracións na xestación

Estes problemas de fertilidade débense tanto á maior frecuencia de problemas de mala ovulación, a endometrosis ou a presenza de quistes ováricos, como á baixo calidade do esperma dos homes cando alcanzan unha determinada idade.Nesta liña, o doutor Macía incide en que problemas como a hipertensión, a diabete ou as lumbalxias 'son patoloxías moito máis frecuentes '' ' cando a nai supera os 40, o que pode 'complicar' ' o curso do embarazo. A maior idade materna tamén auemnta a incidencia de anomalías cromosómicas como a síndrome de Down.Os partos prematuros son outro dos problemas aos que se ven expostos as mulleres maiores de 40 anos. O xinecólogo do Clínico de Santiago expón que o nacemento de nenos con menos de 37 semanas de xestación se dá tanto de forma espontánea como inducida polos especialistas. 'Ante patoloxías como a hipertensión temos que conducilas a unha terminación precoz do embarazo para evitar secuelas fetais' ', expón o profesional.Segundo os últimos datos publicados polo INE, preto do 10% dos partos de nais maiores de 40 anos foron prematuras, unha porcentaxe que se sitúa no 6,4% entre os 25 e os 35 anos, a idade ideal para dar a luz un bebé.


Concertación laboral

'Non' é 'natural que exista esta porcentaxe de partos en mulleres de corenta e tantos anos. Trátase dun artificio desenvolvido pola sociedade '' ', explica o especialista en Obstetricia, alertando contra as mensaxes 'confusas' ' que insisten en que se pode ser nai 'a calquera idade' '.Ao seu xuízo, para que a sociedade galega alcance unha 'media de idade de maternidade máis fisiolóxica '' ' precisaríase de políticas públicas destinadas a favorecer 'a concertación laboral e estudantil coa xestación' '.

Fonte: El Progreso

martes, 7 de abril de 2009

PUBLISCOPIO: A CONXUNTURA ECONÓMICA


A recesión e o pesimismo económico están instalados na rúa dende hai meses, pero a porcentaxe de cidadáns que ven o vaso da economía baleiro (ou case) caeu lixeiramente en abril, mesmo antes de que se celebrase o cumio do GR-20, que polos seus positivos resultados pode ter unha influencia favorable na opinión pública.


O aumento do paro causa efecto nas expectativas de encontrar trabajoEn marzo, case un 80% dos cidadáns enquisados cualificaban a situación económica xeral como "bastante" ou "moi mala". O último Publiscopio económico, realizado entre o 24 de marzo e o 2 de abril, revela que esa porcentaxe baixou o 71,2%, unha cifra que está moi preto da rexistrada en decembro pasado (70,4%).Ademais, menos cidadáns teñen unha percepción "moi mala" da marcha da economía. A porcentaxe na última enquisa sitúase no 30%, o que supón unha importante caída respecto ao dato de marzo (43,4%) e se achega ao nivel de decembro pasado (27,7%).Percepción particularNo ámbito persoal, tamén hai máis espazo para o optimismo, polo menos, no medio e longo prazo. Dous de cada tres enquisados confían en que a súa situación económica será mellor ou igual á actual, fronte ao 62,5% de marzo pasado.


Non obstante, un 20,7% cualifica de "bastante" ou "moi mala" a súa situación económica, o que practicamente iguala o dato de marzo (19,8%).En calquera caso, as respostas sobre a percepción persoal de cada cidadán confirman que esta é bastante máis positiva que a idea que teñen os enquisados respecto á marcha da economía do país.No lado dos que están moi ou bastante satisfeitos coa súa situación económica persoal, tampouco hai cambios significativos: un 31,4% creo así, fronte ao 29,2% do pasado marzo.Tamén permanece practicamente estable (aumenta en 1,8 puntos) a porcentaxe de cidadáns que di ter algún problema para chegar co fin de mes (24,3% do total), aínda que este dato representa a porcentaxe máis elevada da serie.Tampouco hai cambios relevantes na cantidade de enquisados que asegura ter podido aforrar algo de diñeiro no último mes (34,9%, fronte ao 34,4% de marzo pasado).A gravidade da crise e o forte aumento do paro parecen ter causado efecto nos cidadáns. O 46% dos que actualmente teñen traballo consideran que, se perdesen o seu emprego, encontrarían outro acorde ás súas características "con moita dificultade".Por último, o 64,3% dos que xa están desempregados dá a mesma resposta cando se lles pregunta se cren que van encontrar un posto de traballo que lles conveña.Non obstante, en liña conla lixeira melloría da percepción da situación económica xeral, parece atenuarse o medo dos cidadáns a perder os seus empregos. Un 82,8% dos enquisados en abril ve probable ou seguro conservar o seu actual posto de traballo dentro dun ano, o que iguala o 82,3% de marzopasado.

lunes, 6 de abril de 2009

O nariz das mulleres é difícil de enganar en materia de olor corporal

As mulleres teñen mellor olfacto que os homes cando se trata de detectar o olor corporal e o seu nariz é máis difícil de enganar con fragrancias que intenten enmascaralo.«É bastante difícil bloquear a conciencia dunha muller ante o olor corporal. Pola contra, parece bastante doado facelo cos homes», segundo o director do estudo Charles Wysocki, do Monell Center.Os investigadores especulan con que as mulleres son máis receptivas a información biolóxica importante contida na suor porque pode guialas cando elixen unha parella.No estudo, homes e mulleres avaliaron a forza do olor das axilas, tanto por si só como xunto a outras fragrancias, que foron elixidas pola súa capacidade para bloquear o olor da suor a través dun método coñecido como adaptación cruzada.A adaptación olfactiva fai referencia á perda de sensibilidade fronte un olor cando se está constantemente exposto a ese, mentres que a adaptación cruzada se produce cando o olfacto se adapta a un olor e por iso se volve menos sensible a outro.Durante o estudo, a suor ulía igual de forte para homes e mulleres, pero cando se introducía outra fragrancia as cousas cambiaban.No caso das mulleres, só dúas das 32 fragrancias novas eran capaces de bloquear con éxito o olor das axilas, mentres que entre os homes se comprobou que 19 desas substancias lograban reducir a súa intensidade.Do estudo despréndese, explicou Wysocki, que a transpiración humana «transmite información que ten unha importancia particular para as mulleres. Iso pode explicar porqué é tan difícil bloquear a percepción das mulleres ante o olor da suor».Ademais, os investigadores constataron que o olor corporal masculino é máis difícil de bloquear que o feminino, mesmo a pesar de que non hai diferenzas na intensidade de ambos os dous.Así, só o 19% da fragrancias reduciron con éxito a forza do olor das axilas masculinas, fronte ao 50% que foron capaces de atenuar a intensidade no caso das mulleres.O estudo realizouse con mostras de suor recollidas entre 23 homes e 36 mulleres, e realizouse con dous experimentos separados no que participaron 16 homes e mulleres (oito de cada sexo) no primeiro, e 24 homes e mulleres (doce de cada sexo).«Homes e mulleres difiren en como perciben o olor corporal, tanto o do propio sexo coma o do oposto,» concluíu George Preti, tamén responsable do estudo.

O Día do Científico Galego homenaxea o pai da xeoloxía na comunidade: Isidro Parga Pondal

Nos anos cincuenta, sesenta e setenta do pasado século, un pobo da Costa dá Morte converteuse nunha referencia para a ciencia europea. Científicos de todo o continente viñan en peregrinación con certa regularidade ao Laboratorio Xeolóxico de Laxe, onde compartían experiencias profesionais con Isidro Parga Pondal, un químico de formación que se acabou convertendo no pai da xeoloxía galega moderna e nun referente internacional da especialidade. En Laxe, a súa localidade natal, buscou o seu refuxio despois de que, rematada a Guerra Civil, fose expulsado da Universidade de Santiago pola súa colaboración no Seminario de Estudos Galegos, a súa amizade con Castelao e as súas ideas galleguistas.Na actualidade a figura de Isidro Parga Pondal está completamente restituída e amplamente recoñecida, pero a partir de hoxe serao aínda máis tras a declaración da Real Academia Galega dás Ciencias (RAGC), que o elixiu como figura a homenaxear no Día do Científico Galego, o 23 de abril. O obxectivo é consolidar a efeméride como «unha celebración de toda a sociedade de Galicia, ao mesmo nivel que ou Día dás Letras Galegas». «A ciencia, como manifestación cultural de primeira orde, debe difundirse e divulgarse para que todos vos cidadáns sexan conscientes do potencial investigador que ten a comunidade galega, que conta con figuras internacionalmente recoñecidas dende hai anos», resalta o presidente da institución, Ernesto Viéitez Cortizo.Se o pasado ano o homenaxeado foi o matemático Enrique Vidal Abascal, nesta ocasión éo unha figura con gran peso científico, pero tamén cunha notable faceta empresarial (creou Kaolines de Laxe) e intelectual. «O meu avó creo que foi unha persoa que tivo un recoñecemento público e social bastante grande, porque, á parte da de xeólogo, tiña outras facetas, pero para a familia segue sendo un agradecemento que despois de varios anos da súa morte [faleceu en 1986] a xente aínda teña un recordo agradable del,» explica o neto do homenaxeado, Isidro Parga Menéndez-Manjón.«Foi ou principal xeólogo que tivo Galicia e un dous mellores de España. Se non fose pola Guerra Civil, Galicia tería a primeira universidade de Xeoquímica do mundo. Parga Pondal creou esa rama, a xeoquímica,» valora Isaac Díaz Pardo, a quen Parga lle cedeu en 1978 o Laboratorio Xeolóxico de Laxe, que trasladou a Sada.

Arteixo Telecom dota os autobuses do Barça de wifi

Os xogadores do primeiro equipo do FC Barcelona xa poden gozar de Internet durante os seus desprazamentos no autobús oficial do seu equipo, grazas a un acordo entre Autopullman Padrós, compañía propietaria dos autobuses oficiais destes equipos deportivos e a compañía galega Arteixo Telecom.O acceso a Internet é posible mentres se viaxa en autobús grazas ao router Revisio desenvolvido por Arteixo Telecom e Level Telecom, que dota aos autobuses a tecnoloxía combinada Wifi ? 3 G/HSPA cunha capacidade de ata 7,2 Mbit/s por segundo. Grazas á alta capacidade deste router, a conexión da que gozarán os futbolistas e o corpo técnico será totalmente estable, aínda que se conecten varios ao mesmo tempo, a través dos seus ordenadores portátiles, PDAs ou teléfonos móbiles. «Grazas á nosa forte aposta polo investimento en I+D+i desenvolvemos un router wifi que permite a conexión á rede sen que haxa cortes durante todo o traxecto», comenta Rafael Valcarce, presidente de Arteixo Telecom. Antes de instalarse nos autobuses, realizouse unha fase de verificación para garantir que o seu funcionamento non xera interferencias cos sistemas electrónicos dos autobuses actuais. Os futbolistas que usen o acceso a Internet no autocar poderán ver vídeos, xogar online ou enviar imaxes.Outra vantaxe do Revisio é a súa gran conectividade, polo que tamén pode utilizarse para solucións de televixilancia, supervisión e conexión de dispositivos embarcados no autobús e monitorización remota; así como o seu baixo consumo de enerxía, que permite conectalo ao sistema eléctrico do autobús a través dunha toma de 12 voltios, e o seu funcionamento totalmente automático.

REDE DE COMERCIO RURAL GALEGO

Que é a Rede
A rede de comercio rural é un proxecto impulsado pola Dirección Xeral de Comercio co obxectivo central de frear a tendencia de peche de establecementos comerciais do rural e manter servizos á poboación residente e turista. É así mesmo un punto de referencia de comercialización de produtos locais no rural.

OBXECTIVOS ESTRATÉXICOS DA REDE
  • Frear a tendencia de peche de establecementos comerciais no rural.·
  • Adaptar a oferta de produtos e servizos dos establecementos ás novas formas de consumo do rural.·
  • Mellora na calidade do servizo e atención ao cliente.·
  • Apoiar a innovación comercial e a xestión moderna.·
  • Atracción de novos clientes no comercio rural: visitantes e turistas.·
  • Dinamizar a economía do rural.·
  • Ofrecer unha canle de distribución dos produtos locais contribuíndo ao desenvolvemento da economía das zonas rurais.·
  • Facilitar a inserción das mulleres ao mercado de traballo no rural, tendo en conta que o comercio rural supón unha importante fonte de emprego para as mulleres, xa que o 64% das comerciantes son mulleres.·
  • Dotar de servizos tecnolóxicos ao rural, cun punto de acceso a internet nos establecementos.

OBXECTIVOS OPERATIVOS DA REDE DE COMERCIO RURAL
  • Deseñar dun establecemento multiservizo viábel no rural.·
  • Coordinar e promocionar conxuntamente os establecementos adheridos á Rede.


PROCESO A SEGUIR












ONDE PODEN SITUARSE OS ESTABLECEMENTOS DA REDE DE COMERCIO RURAL?
Poderían adherirse á rede de comercio rural os comercios ou emprendedores situados en todo o territorio agás nos núcleos de poboación de máis de 1500 habitantes situados en concellos de máis de 5000 habitantes.Para confirmar este requisito, cando existan dúbidas da poboación do núcleo, o concello correspondente emitirá un certificado.

O PAPEL DA MULLER NO MUNDO RURAL GALEGO

No medio rural galego historicamente existe unha división do traballo na cal a muller, ademais de facer os labores considerados como propios, realiza outros traballos agrícolas pero considerados culturalmente como domésticos (horta, muxir o gando, elaboración dos derivados do leite, venda deses productos) mentres axuda en tódolos demais que leve o home.Esta división está baseada en que os traballos que necesitan máis forza física deben de ser os dos homes e os máis débiles son os das mulleres, se ben cando están mulleres soas na casa, cousa tamén frecuente, fan tódolos traballos o mesmo que os homes. En non poucas faenas actúan indistintamente, ademais de que a muller sempre pode facer tódalas faenas do home mentres que este nunca toca as cousas da casa.Moitas veces como complemento do traballo agrícola, e compatibilizando ambas tarefas, nas zonas pesqueiras nas que os homes ían ó mar, a muller identifícase coa empresa familiar lavando o peixe, convertíndoo en valor de venda e sobre todo índoo levar polas aldeas dos arredores; un traballo difícil, polo esforzo que conlevaba.O traballo diario das campesiñas galegas pasaba, así mesmo, polo fiado do liño. Esta era unha actividade considerada especificamente feminina e auxiliar na economía familiar. Fiábase co fuso e coa roca porque o carácter portátil de ámbolos instrumentos permitía compaxinar o fiado con outras tarefas coma, por exemplo, o coidado do gando. A familia extensa onde conviven nunha mesma casa os avós, os pais e os fillos é característica frecuente nunha sociedade de orixe eminentemente tradicional como a do campo galego. A muller vai vivir á casa do home que será o herdeiro, entra en competencia directa coa sogra no goberno dela e moitas veces vese supeditada e relegada a facer o que a sogra manda. Son moitas as mozas que aducen unha razón fundamental para non casar na aldea, precisamente a de que isto significa casar con toda a familia do home e vivir en casa allea.Non cabe dúbida que o papel da muller na agricultura evoluciona en función dos cambios habidos na sociedade en xeral que inflúen de maneira directa sobre a vida rural.O cambio tamén chegou ás casas. Vívese mellor pois hai máis servicios. Agora hai máis electrodomésticos, luz e auga, cuartos de baño, televisións, incrementouse o parque de automóviles.O traballo no campo é máis levadeiro, antes todo se realizaba a man, labrábase a man, segábase a man, muxíase a man, agora xa non se necesita tanta man de obra, a maquinaria sustituína e fixo as labores máis cómodas.Nota do Editor:


Fontes: - "O Traballo extradoméstico da muller galega, 1900-1936" de Xosé Vicenzo Freire Lestón.- "Textos para a historia das mulleres en Galicia" de Mª Xosé Rodríguez Galdo et al.- "Educación e socialización da muller na Galicia rural" de Rita Gradaílle Pernas.- "Antropología cultural de Galicia" de Carmelo Lisón Tolosana.


FILLOS DE GALICIA.ORG

viernes, 3 de abril de 2009

O Museo fonsagradino está a punto de iniciar as obras de ampliación


No ano no que se cumpre o primeiro cuarto de século da fundación do Museo Comarcal da Fonsagrada,próximamente comezará a cumprirse o vello obxectivo da ampliación da súa sede. O padroado xa adxudicou a obra e a empresa está á espera de que Barras Eléctricas leve a cabo a retirada do transformador eléctrico existente nos terreos nos que se situarán as novas instalacións, pegadas ás actuais.O proxecto está presupostado en medio millón de euros e o padroado ten o compromiso de colaboración económica do Agader, organismo que achegará ao redor de 200.000 euros, e da Deputación. Tamén espera a colaboración económica do Concello, ademais do soar e, probablemente, da exención do importe da licenza. O resto será financiado polo padroado con fondos propios ou solicitando outras axudas.A nova edificación comunicarase directamente coa actual e terá unha forma circular, aínda que con engadidos. Constará dunha planta soto, a baixa e outra alta. Estas dúas últimas estarán dedicadas a salas e a servizos, paliando as carencias de espazo que ten agora o museo. En concreto, na planta baixa e na alta estarán as salas do museo temático e o soto será dedicado a talleres e a almacén. O proxecto foi redactado polo estudo de arquitectos Casabella e Vieites.O padroado espera que a instalación eléctrica, que será soterrada, desapareza cando antes co fin de inicial de inmediato as obras. Por esixencias dalgunha das subvencións, en outubro terá que estar presentada a primeira certificación.A obra hai a unha das empresas construtoras da Fonsagrada, que era a pretensión do padroado. Non obstante, dáse a circunstancia de que todas teñen carga de traballo para o presente ano e para o próximo, e soamente unha se comprometeu a executala, pero por compromiso, máis que por necesidade de encargos, dado que tamén é das que ten varias contratas comprometidas.O Museo Comarcal ten unhas coleccións etnográficas dun nivel pouco frecuente nun municipio dun municipio cunha poboación tan baixa como o fonsagradino.
Fonte: Fonsaweb

Industria concederá 70 millóns ás pemes en axudas para innovación

Así o anunciou hoxe o Ministerio de Industria, Turismo e Comercio nun comunicado, no que engadiu que as subvencións concedidas xerarán uns investimentos inducidos de entre 150 e 200 millóns de euros. O Ministerio explicou que a primeira convocatoria para demandar as subvencións deberá solicitarse antes do próximo 30 de abril e que o importe das axudas do primeiro emprazamento ascende a 10,4 millóns de euros. A novidade da convocatoria para este ano é o pago anticipado dos subsidios sen a necesidade de achegar garantías financeiras e a priorización dos proxectos que inclúan actividades de difusión de resultados e das boas prácticas

jueves, 2 de abril de 2009

REGRAS PARA MELLORAR O USO DO "CORREO ELECTRONICO"

1. Mire todas as mensaxes dunha soa vez: se vai escudriñando os do seu xefe, os privados, os máis urxentes, os que pode borrar, etcétera, acabará repasando a lista de correos de entrada varias veces, coa conseguinte perda de tempo.

2. Agrúpeos en catro carpetas. Por exemplo, chámeas así:- Por facer- Debo- Débenme- Ler

3. Xogue ao primeiro toque: os correos electrónicos hai que abrilos o menor número de veces posible. Cando abra un:- Se é inútil, bórreo sen máis- Se ten información que poida serlle útil nalgún momento, póñao na carpeta Leer.- Se pode contestalos en menos de dous minutos, non o atrase nin o deixe para máis tarde. Fágao xa ou farao perder o tempo noutro momento. Se lle levase máis tempo, gárdeo en Debo- Se necesita que lle confirmen ou aproben algo, póñao no Me deben.

4. Procese as carpetas Por facer e Debo o antes posible. Non deixe que engorden. E utilice os seus anacos libres para xestionarLer (e borrar todo o que poida unha vez recolla a información pertinente).

5. Minimice o número de correos electrónicos que envía e recibe. Regra de ouro: cantos menos mande, menos chegaranlle.

6. Faga que a súa conta de correo traballe por vostede. Non se autoengane pensando que non ten tempo para aprender unhas cantas regras. En media hora pode aprender un par de cousas que lle aforrarán moito traballo.

7. Non viva pendente do correo. Míreo dous ou tres veces ao día como máximo.Estas regras foron elaboradas por José Miguel Bolívar, inspiradas na filosofía GTD (Getting Things Done), que trata de mellorar a produtividade en todos os ámbitos da vida mediante un método sinxelo e flexible.

O paro subiu un 2,38% en Galicia ata os 211.484 desempregados



O número de parados rexistrados nas oficinas públicas de emprego de Galicia ao termo do mes de marzo subiu en 4.914 persoas (2,38%) en relación co mes anterior, co que o número de desempregados situouse en 211.484, segundo datos do Ministerio de Traballo.
A subida do paro na comunidade galega en termos porcentuais foi do 2,38 por cento, mentres que no conxunto de España foi do 3,55%. O paro incrementouse máis na Coruña (2,98%) e Pontevedra (2,69%), mentres que subiu en menor medida en Lugo (0,94) e Ourense (0,49).
En relación co mesmo mes do ano anterior, o paro en Galicia subiu en 51.304 persoas, o que supón un aumento do 32,03%. O paro masculino situouse a finais do mes pasado en 94.580 e o feminino cifrouse en 116.904. Do total de parados de Galicia, 22.746 son menores de 25 anos, deles 12.837 son homes e 9.909 mulleres.
Por sectores, o paro creceu máis en servizos, con 2.392 desempregados máis; seguido do colectivo sen emprego anterior (1.378); industria (828); construción (386); mentres que só descendeu en Agricultura en 70 persoas.
O número de contratos en marzo situouse en 49.122, é dicir, 2.587 máis que no mes anterior, o que supón un aumento do 5,56%. Deles, 6.176 foron indefinidos, o que representa un descenso de 330 respecto ao mes anterior (un 5,64%).

PERSOEIROS DA FONSAGRADA: MANUEL PORTELA VALLADARES

Manuel Portela Valladares (Pontevedra, 31 de xaneiro de 1867 - Bandol, 29 de abril de 1952) foi un político español de ideoloxía liberal centrista Fue ministro durante o reinado de Alfonso XIII e chegou a ser presidente do goberno durante a Segunda República Española.Vida
Fillo de Juan Portela Dios e Teresa Valladares Rial, quedou orfo de pai con só dez anos. Foi acollido pola súa tía, Juana Portela Dios, muller do impresor José Villas. Este matrimonio gozaba dunha situación económica desafogada, o que lle permitiu estudar no colexio de xesuítas de Camposancos en La Guardia, para posteriormente seguir a carreira de Dereito na Universidade de Santiago de Compostela.
Graduouse en 1889 na universidade compostelá. Ata 1899 residiu na cidade de Pontevedra, onde traballou como redactor do Diario de Pontevedra, exerceu de xuíz municipal e foi decano do Colexio de Avogados. En 1898, con só 31 anos, conseguiu praza como rexistrador da propiedade en Madrid.
Instalado en Madrid, entrou no mundo da política da man de Monteiro Ríos sendo elixido deputado a Cortes en 1905. En 1910 foino elexido de novo polo distrito lugués de Fonsagrada. En 1909 foi fundador, xunto con outros intelectuais e políticos, da Liga Agraria de Acción Galega que lideraría Basilio Álvarez, a quen o uniu unha grande amizade.



Home de confianza de José Canalejas, foi nomeado en 1910 Gobernador Civil de Barcelona e dous anos máis tarde fiscal do Tribunal Supremo. En 1923 exerceu como ministro de Fomento do último gabinete liberal de García Prieto anterior á ditadura de Primo de Rivera.En 1924 fundou en Vigo El Pueblo Gallego, xornal democrático que abriu as portas a intelectuais republicanos e galleguistas e fixo campaña a favor dunha rexeneración da vida política española.En 1930, Portela Valladares foi un dos asinantes do chamado Pacto de Barrantes, no que participaron os máis destacados líderes republicanos e nacionalistas do momento en Galicia, entre eles Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, con quen compartía a necesidade de autonomía para Galicia e a quen o uniría unha mutua relación de amizade e confianza.En 1931 casouse coa aristócrata catalá Clotilde Puig i Mir, que lle deu o título de conde de Brías e lle proporcionou unha importante fortuna.Durante a República foi dende 1931 a 1933 parlamentario por Lugo e en 1936 saíu elixido pola provincia de Pontevedra.En 1935, baixo o goberno dereitista de Alejandro Lerroux, foi gobernador xeral de Cataluña (marzo-abril 1935) e ministro da Gobernación en dúas ocasións. A finais de ano, o presidente da República Alcalá Zamora encomendoulle a presidencia do Goberno. O goberno centrista que presidiu exerceu as súas funcións ata a toma de posesión en febreiro de 1936 do goberno resultante das eleccións xerais. A pesar das presións golpistas dos grupos dereitistas, recoñeceu a vitoria da Fronte Popular e entregou o poder aos vencedores lexítimos o 19 de febreiro.Tras estalar ese mesmo ano a Guerra Civil, Portela Valladares permaneceu leal á República, sendo fiel á súa ideoloxía liberal e reformista. Dende Barcelona, onde o colleu a sublevación do 18 de xullo, retiraríase a Niza, para posteriormente retornar a España e ofrecer os seus servizos ao goberno republicano de Juan Negrín. Participou nas cortes de Valencia reunidas en outubro de 1937.Finalizada a contenda en 1939, viuse obrigado a saír de novo para Francia, onde foi apresado pola Gestapo. Aínda que o réxime franquista instalado en España solicitou a súa extradición, esta non foi concedida.Faleceu no exilio en Bandol, preto de Marsella, en 1952.


Obra

  • Ante el estatuto. Unificación y diversificación de las nacionalidades. Edición del resumen de la conferencia de 1932 por Manoel Carrete en Vento do Leste. Barcelona: Federación de Entidades Culturales Gallegas de Catalunya.
  • Dietario (1936-1950). Edición de Jose Antonio Durán (1988): Dietario de dos guerras (1936-1950): notas, polémicas y correspondencia de un centrista español. Sada, La Coruña: Edicións do Castro.
  • Memorias(1952). Edición de Jose Antonio Durán (1988): Memorias dentro del drama español. Madrid: Alianza Editorial.
  • A Nosa Terra e Nós. Escritos en galego. Edición de Xosé Enrique Acuña (1992). Pontevedra: Casal.

http://ahistcon.org/docs/murcia/contenido/pdf/04/maria_del_pilar_mera_costas_taller04.pdf

PERSOEIROS DA FONSAGRADA: ARMANDO PEÑAMARIA ALVAREZ

Armando Peñamaría naceu no noso concello no ano 1870 e finou tamén na Fonsagrada en 1955. Home de confianza do Presidente do Goberno na IIª República, Manuel Portela Valladares.
Presentouse pola circunscripción de Lugo nas eleccións do 16-2-1936 ó Congreso dos Deputados, obtendo a súa candidatura 91997 votos, dos 179.000 con dereito a voto. A súa profesión era de médico.

¿CANTO DEBE O TEU CONCELLO?

www.cincodias.com/5diasmedia/cincodias/media/200904/01/economia/20090401cdscdseco_1_Pes_PDF.pdf

miércoles, 1 de abril de 2009

Case a metade dos presidentes de Parlamentos autonómicos son mulleres

En Galicia, Pilar Rojo substitúe a Dolores Villarino, e en Euskadi, Quiroga substituirá outra muller, Izaskun Bilbao, do Partido Nacionalista Vasco.Ademais de Galicia e o País Vasco (en ambos os dous casos con representantes do Partido Popular), as Comunidades cuxos Parlamentos contan cunha muller á fronte son as de Andalucía, Asturias, Baleares, Madrid, Navarra e Comunidade Valenciana.

Das oito presidentas dos Parlamentos autonómicos, catro pertencen ao PP, tres ao PSOE e unha a Unión Mallorquina (UM).

En Andalucía, é a socialista Fuensanta Coves quen foi elixida para presidir a asemblea autonómica en abril do ano pasado, e en Navarra é Elena Torres Miranda, tamén do PSOE, a que dirixe dende 2007 os debates da Cámara foral.

Tamén dende ese ano Elvira Rodríguez, do Partido Popular, preside a Asemblea da Comunidade de Madrid, e Milagrosa Martínez, deste mesmo partido, dirixe as Cortes valencianas.

María Jesús Álvarez, do PSOE, foi reelixida tras as últimas eleccións autonómicas á fronte do Parlamento de Asturias, mentres que o de Baleares ten como presidenta a María Antonia Munar, de Unión Mallorquina.

Dende a aprobación dos Estatutos de Autonomía, é a Comunidade madrileña a que máis mulleres tivo como presidentas da súa Asemblea (3) e na que Rosa Posada (CDS) se converteu, en 1987, na primeira de toda España.En Andalucía, Asturias, Navarra e Galicia, presidiron o parlamento dúas mulleres; en Baleares, Castela-A Mancha e Extremadura e País Vasco, unha, e no resto, ningunha.

MUIÑOS DO RIO DA VEIGA DE LOGARES (1). ACEÑA DO FERREIRO DA VEIGA



ACEÑA DO FERREIRO

Responde ós tres requisitos que esiximos para catalogala como aceña, e así é coñecida por aquí. Cobraba maquía, bortelaba e tivo dúas pedras. Agora conserva unha soa pedra: a da fariña da xente.

Na estolda ten dous rodeces: o de máis diámetro –que move a pedra- é de ferro co aro e pelas radiciais tamén dese metal, o pequeño –de bortelar- é de “palas” ou pas de metal pero non planas senón un chisco cóncavas e sen aro. O árbol ou barrón é cilíndrico, de pau (20 ctms de diámetro)

E evidente que, tendo dous rodeces, debía ter dúas caídas de auga. Así o bortel funcionaba independientemente.

Na estolda da outra pedra habilitouse unha planta de luz polo que ese lado da construcción (ó Norte) desaparece o piso de táboa. Conta con certa iluminación gracias a dous ventaos ó Oeste e unha ventá ó Norte que pechan por dentro cuns travesaños feitos por un ferreiro.

Adosado ó Sur hai un cabanón, construido despois cá aceña cuberto tamén a dúas augas e duns sete metros de lonxitude por catro de anchura. Nel abeirábanse as caballerizas.

No cabanón, a esquerda, onda a porta, notánse restos dun poio de Madeira de dous metros de largo.

No banzado hai unha bifurcación para reparti-la auga e dúas estoldas

Traballo feito polos nenos e nenas do Colexio de Vilardíaz: Sonia Fernández Señor, Raúl García Martínez, Manuel López García, Lucita Martínez Lombarcía, Ana María Méndez Enríquez
Dirixidos pola profesora Inés Pérez Rellán no ano 1990