Nun meandro do río Lamas, afluente do Navia onde queren construír outro encoro, hai tres décadas habilitaron un areal que goza do seu microclima
«Se isto é ou inferno, que vaiamos logo para aló», sentenciou hai anos unha visitante, marabillada pola praia fluvial da Fonsagrada. Porque na montaña tamén hai areal, illado ao cabo da estreita e tortuosa estrada LU-170, pero lugar máxico e cun microclima envexable. «Estamos a 290 metros sobre ou nivel do mar e só \ dous meses de inverno duro, decembro e xaneiro, ou resto e moi suave», asegura Xosé Fernández, propietario do merendero que hai xunto ao río, e impulsor xunto a Aniceto Cadeas, da creación da área recreativa.
Habilitouse hai tres décadas nun meandro do río Lamas-Vilabol, afluente do Navia. é unha paraxe impresionante, cortado de roca sobre o río que aínda hoxe deixa á vista os restos dunha morrena glacial.
Todo quedaría baixo as augas, de construírse outro aberrante encoro máis no Navia, pero hoxe atrae a moitos bañistas e persoas que sestean entre merenda e merenda, polas beiras. «Isto é a mostra do espírito de supervivencia dúas galegos, e aquí seguimos mantendo isto pese ao escaso apoio dás administracións», dicía Xosé, que recorda cando a zona era unha das máis industrializadas da provincia, pois na próxima ferrería de Vilar de Cuiña fundíanse con mineral de ferro e carbón vexetal da comarca, os cravos e remaches para os navíos de guerra construídos en Ferrol ata o século XIX. «Hoxe somos 4.500 persoas non municipio pero ata 1920, tinga 23.000 habitantes», resalta sobre o ocaso dos mazos de laminación férrea e as minas de chumbo, xa case na raia con Asturias.
Na Pena do Inferno houbo días de contar 500 persoas por caixa no bar, pero o crecente despoboamento fixo madeixa neste recreo que naceu da pura necesidade de aseo e esparexemento nas extensas familias de outrora. «Eran vos tempos de familias de 20 ou 30 membros, que se xuntaban en casas sen baño, así que había que baixar ó río campo a través, e nosoutros viñamos despois para comer, nunha hora de lecer ao mediodía, dende Vilagocende, mentres vos maiores tamén descansaban», recordaba Xosé cando lle visitamos o ano pasado. Daquelas excursións dos rapaces e das polavilas dos pobos, naceu a inquietude por mellorar a paraxe natural. Montouse un chiringuito, aumentou a comodidade para as merendas, fíxose unha pequena represa e o Icona, a Confederación Hidrográfica e o Concello apuntáronse a posteriori a colaborar cos veciños, visto que A Pena do Inferno converteuse nun formigueiro de xente, turistas incluídos, pois o 75% da poboación emigrou. Cando os veciños xa tiñan comprado unha ponte para instalalo augas abaixo da praia, a Administración construíu un colgante e aquel aproveitouse para comunicar Lamas de Moreira.
Seguen atendendo Xosé e a súa esposa Manola, que montaron o cámping da Fonsagrada. A Pena do Inferno aféaa unha antena parabólica colocada sobre o peñasco fluvial e antes xa había outra chapuza, unha torre eléctrica.
Habilitouse hai tres décadas nun meandro do río Lamas-Vilabol, afluente do Navia. é unha paraxe impresionante, cortado de roca sobre o río que aínda hoxe deixa á vista os restos dunha morrena glacial.
Todo quedaría baixo as augas, de construírse outro aberrante encoro máis no Navia, pero hoxe atrae a moitos bañistas e persoas que sestean entre merenda e merenda, polas beiras. «Isto é a mostra do espírito de supervivencia dúas galegos, e aquí seguimos mantendo isto pese ao escaso apoio dás administracións», dicía Xosé, que recorda cando a zona era unha das máis industrializadas da provincia, pois na próxima ferrería de Vilar de Cuiña fundíanse con mineral de ferro e carbón vexetal da comarca, os cravos e remaches para os navíos de guerra construídos en Ferrol ata o século XIX. «Hoxe somos 4.500 persoas non municipio pero ata 1920, tinga 23.000 habitantes», resalta sobre o ocaso dos mazos de laminación férrea e as minas de chumbo, xa case na raia con Asturias.
Na Pena do Inferno houbo días de contar 500 persoas por caixa no bar, pero o crecente despoboamento fixo madeixa neste recreo que naceu da pura necesidade de aseo e esparexemento nas extensas familias de outrora. «Eran vos tempos de familias de 20 ou 30 membros, que se xuntaban en casas sen baño, así que había que baixar ó río campo a través, e nosoutros viñamos despois para comer, nunha hora de lecer ao mediodía, dende Vilagocende, mentres vos maiores tamén descansaban», recordaba Xosé cando lle visitamos o ano pasado. Daquelas excursións dos rapaces e das polavilas dos pobos, naceu a inquietude por mellorar a paraxe natural. Montouse un chiringuito, aumentou a comodidade para as merendas, fíxose unha pequena represa e o Icona, a Confederación Hidrográfica e o Concello apuntáronse a posteriori a colaborar cos veciños, visto que A Pena do Inferno converteuse nun formigueiro de xente, turistas incluídos, pois o 75% da poboación emigrou. Cando os veciños xa tiñan comprado unha ponte para instalalo augas abaixo da praia, a Administración construíu un colgante e aquel aproveitouse para comunicar Lamas de Moreira.
Seguen atendendo Xosé e a súa esposa Manola, que montaron o cámping da Fonsagrada. A Pena do Inferno aféaa unha antena parabólica colocada sobre o peñasco fluvial e antes xa había outra chapuza, unha torre eléctrica.
Unha paraxe da Ruta do Encoro, onde os senderistas visitan as fervenzas e aldeas abandonadas
Son varios os veraneantes emigragos que gozan cos seus fillos no remanso do río. A pesar das altas temperaturas, sopórtanse ben debido á abundante sombra da ribeira, e A Pena do Inferno parece inmersa nun microclima que afasta as choivas estivais. Pero a auga do río de montaña baixa fría. Mozos que viven en Xixón e Oviedo, Adrián e Daniel, tamén pasan o verán de mergullo en mergullo pois a casa dos avós está no veciño pobo de Erixín (cinco persoas no inverno e máis de 50 no verán, a maioría emigrados en Asturias e Barcelona). Baños e bicicleta son unha constante entre os nenos que retornan no verán. Paseos polas empinadas corredoiras, moito río e tarefas agrícolas. En agosto será o bum das merendas e visitas.
Hai xente que busca a Ruta do Encoro ata a aldea abandonada da Fornaza, tamén moi típica, e que pasa pola Seimeira de Vilagocende, unha das fervenzas máis impresionantes de Galicia. Na zona asturiana hai unha casa rural en Río de Porcos á que se accede por unha ponte colgante e no límite con Asturias pásase por un lugar chamado Ponche Boadil, de obvia resonancia árabe.
Hai xente que busca a Ruta do Encoro ata a aldea abandonada da Fornaza, tamén moi típica, e que pasa pola Seimeira de Vilagocende, unha das fervenzas máis impresionantes de Galicia. Na zona asturiana hai unha casa rural en Río de Porcos á que se accede por unha ponte colgante e no límite con Asturias pásase por un lugar chamado Ponche Boadil, de obvia resonancia árabe.
Expoñen unha troita de 95 centímetros
No bar desta praia fluvial non hai que perderse a impresionante troita alí pescada hai anos e que foi disecada para expola.
Medía 95 centímetros. Na mesma praia fluvial veuse celebrando todos os anos unha festa popular. Por aquilo do nome da Pena do Inferno, Xosé di que «non \ santo consignado, pero encomendámonos a calquera, que sexa eficiente»
Medía 95 centímetros. Na mesma praia fluvial veuse celebrando todos os anos unha festa popular. Por aquilo do nome da Pena do Inferno, Xosé di que «non \ santo consignado, pero encomendámonos a calquera, que sexa eficiente»
No hay comentarios:
Publicar un comentario