A Antonio Penas, un gandeiro de Silleda socio dunha cooperativa cunhas 300 reses leiteiras, pasoulle o mesmo que a José Antonio Villamor. Fai un par de semanas tivo que vender un becerro por 1,6 euros porque non estaba na lonxa o día da feira e non puido rexeitar a oferta que un tratante fixo polo animal.
O pasado martes, Antonio levou a Silleda outros tres tenreiros pintos, e quedou á poxa. Por dous deles pagáronlle 34 euros, pero o terceiro obtivo a cotización máis baixa do día: 16 euros, case dez veces máis que aquel martes negro de outubro, pero aínda, ao seu xuízo, «unha ruína». «Rexeitei a oferta porque unha tía miña quere cebar un xato para matalo na casa, así que vai para ela».
Antonio herdou a súa explotación dos seus pais, e hai seis anos, decidiu asociarse con outros gandeiros da comarca para crear a cooperativa, porque era o único xeito de saír adiante e garantir certa rendibilidade á súa actividade. Tamén, para ter algún día libre, algo de vacacións... «Pero non creas que lle vexo futuro a isto. Cada vez menos», di.
Dous mil euros ao mes
A cooperativa de Antonio é dez veces máis grande que a granxa de José Antonio no Pino, e o problema dos becerros é para el ata máis grave. Agora, entre machos e femias, ten uns corenta, que se beberían entre 200 e 240 litros diarios de leite fresco -a produción de oito vacas- se mamaran das súas nais. Danlles leite en po, pero o gasto é elevado: 1,8 euros ao día por animal, 72 euros por todos eles, é dicir máis de 2.000 euros ao mes.
Algúns gandeiros non están dispostos a perder ese diñeiro, e os que acaban pagándoo son os tenreiros, a moitos dos cales nin sequera alimentan en condicións. «Hai xente que só lles dá a auga de limpar vos tanques de frío», explica un produtor, que elude identificarse e que xustifica así o mal estado no que algúns animais chegan ao mercado. Tamén afirma que moitos gandeiros prefiren ata que se morran de fame, porque o seguro cobre ese risco. «Moitos non ou din, pero queren que se faga como en Francia: unha lei de Herodes, para que se permita matar ou xatos en canto nacen».
O pasado martes, Antonio levou a Silleda outros tres tenreiros pintos, e quedou á poxa. Por dous deles pagáronlle 34 euros, pero o terceiro obtivo a cotización máis baixa do día: 16 euros, case dez veces máis que aquel martes negro de outubro, pero aínda, ao seu xuízo, «unha ruína». «Rexeitei a oferta porque unha tía miña quere cebar un xato para matalo na casa, así que vai para ela».
Antonio herdou a súa explotación dos seus pais, e hai seis anos, decidiu asociarse con outros gandeiros da comarca para crear a cooperativa, porque era o único xeito de saír adiante e garantir certa rendibilidade á súa actividade. Tamén, para ter algún día libre, algo de vacacións... «Pero non creas que lle vexo futuro a isto. Cada vez menos», di.
Dous mil euros ao mes
A cooperativa de Antonio é dez veces máis grande que a granxa de José Antonio no Pino, e o problema dos becerros é para el ata máis grave. Agora, entre machos e femias, ten uns corenta, que se beberían entre 200 e 240 litros diarios de leite fresco -a produción de oito vacas- se mamaran das súas nais. Danlles leite en po, pero o gasto é elevado: 1,8 euros ao día por animal, 72 euros por todos eles, é dicir máis de 2.000 euros ao mes.
Algúns gandeiros non están dispostos a perder ese diñeiro, e os que acaban pagándoo son os tenreiros, a moitos dos cales nin sequera alimentan en condicións. «Hai xente que só lles dá a auga de limpar vos tanques de frío», explica un produtor, que elude identificarse e que xustifica así o mal estado no que algúns animais chegan ao mercado. Tamén afirma que moitos gandeiros prefiren ata que se morran de fame, porque o seguro cobre ese risco. «Moitos non ou din, pero queren que se faga como en Francia: unha lei de Herodes, para que se permita matar ou xatos en canto nacen».
No hay comentarios:
Publicar un comentario