martes, 18 de mayo de 2010

O galego mantén o pulso na rúa contra a Xunta





Exame aprobado con nota. Malia a dificultade que supoñía igualar ou superar o músculo amosado en anteriores convocatorias, os defensores da lingua propia volveron facer historia. Máis de 50.000 persoas –100.000 segundo os convocantes mentres que a policía local non ofreceu datos– acudiron onte en Compostela á chamada da plataforma Queremos Galego para protestar pola política lingüística da Xunta que preside Alberto Núñéz Feijóo. Unha nova marea humana ateigou a praza do Obradoiro co gallo do Día das Letras Galegas, adicado nesta ocasión a Uxío Novoneyra, cuxo espírito e palabras tamén estiveron presentes nunha cita que volve deixar no tellado do Goberno autonómico a pelota do “retorno ao consenso arredor da protección do galego”.

A de onte foi a cuarta manifestación multitudinaria que tivo que aturar a Xunta do PP en menos dun ano. E nin sequera cunha ponte festiva polo medio reduciuse o poder de convocatoria, o que deixa claro a existencia dun conflito de fondo calado entre amplos sectores da sociedade. O volume e insistencia deste movemento está a alcanzar niveis históricos. A lingua é material sensible e tamén transversal. Por iso a marcha volveu ser plural no perfil dos seus participantes e tamén das organizacións que a apoiaron.

Á ampla presenza nacionalista uniuse de novo unha importante mobilización dos socialistas, onte máis visibles que nunca neste tipo de actos, preto da primeira liña e co seu líder, Manuel Pachi Vázquez, á fronte, acompañado por moitos deputados autonómicos, alcaldes como o de Ferrol ou os presidentes das Deputacións da Coruña e Lugo e da Fegamp. Un poucos metros por diante ía a representación do Bloque, encabezada polo seu portavoz Guillerme Vázquez e da que tamén formaban parte a práctica totalidade do Grupo Parlamentario, co seu voceiro Carlos Aymerich, ademais doutros coñecidos membros do Consello Nacional da organización como Anxo Quintana, Francisco Rodríguez ou Martiño Noriega. Xunto a eles, unha potente nómina de sindicatos -entre eles CIG, SLG, CC OO ou STEG- organizacións de esquerda, moitos representantes do sector cultural e tamén Rafael Cuiña, militante galeguista do PP e xa un habitual neste tipo de mobilizacións.

Certo é que a manifestación seguiu o guión xa establecido en anteriores citas. Diversidade, nutrida presenza xuvenil e ambiente combativo mais tamén festeiro. Catro citas case idénticas a unha cada catro meses podían dar pé a certo desánimo, porén, semella que aínda falta moito para iso, se é que chega. Este feito converte á loita contra o decreto da lingua nunha carreira de fondo na que Queremos Galego e achegados están a amosar unha forma excelente, seguramente moi superior á que calculaba o seu adversario. Contan para elo cun importante adestramento sentimental. “O galego, o noso existir”, foi o lema elixido para a masiva convocatoria, que tivo un ollo posto no Courel e en Novoneyra, protagonista deste 17 de maio. A familia do poeta, que a esas horas acudía ao acto oficial da Real Academia, enviou un texto co que se sumaba á reivindicación do Obradoiro. “Nós e el (en referencia ao desaparecido escritor) estamos aí, convosco”, dicía a carta, que tamén incluía o discurso pronunciado por Novoneyra en Compostela en 1987, que foi lido polo portavoz da plataforma convocante, Carlos Callón, que o presentou como “de plena actualidade”: “Se non somos capaces de defender a nosa identidade, que problema común poderemos afrontar que non seña o de aceptar a imposición que nos veña de fóra? A imposición que non pensa en nós como pobo, senón como territorio”. Ese foi un dos momentos máis emocionantes do evento, que tivo lugar xusto cando xa milleiros de cidadáns enchían a praza mentres o final da manifestación aínda saía da Alameda compostelá.



MANIFESTO

Antes da intervención de Callón, actores, escritores e humoristas como Isabel Risco, Carlos Blanco, Antonio Durán, Uxía Senlle, Quico Cadaval, Xabier P. Docampo ou Pepe Carreiro amenizaron a espera. Eles tamén foron os encargados de dar lectura ao manifesto, no que lembráronlle ao goberno autonómico a súa “obriga estatutaria de defender a lingua”. “Na vez diso, andan ás patadas co galego. O mellor exemplo desta política tan lesiva é o decretazo que varre a nosa lingua da educación infantil”. Entón, dirixíronse directamente a Feijóo: “Gañar as eleccións non concede o dereito a exercer o poder de forma absoluta”. De feito, incidiron nos feitos que xustifican que o líder dos populares galegos ocupe agora o posto que ocupa. “Se Galiza ten hoxe un certo grao de autogoberno, cunhas institucións propias, é, nunha parte fundamental, debido a termos unha lingua e unha cultura propias. Sentimos o galego como algo noso, independentemente da lingua que empreguemos no día a día. É a nosa creación máis valiosa e perténcenos”.

Nun ton tamén salpicado de sensibilidade pero indubidablemente máis político, Carlos Callón fixo referencia ás últimas enquisas sobre o uso do galego, nas que advertiu “un vinte por cento de analfabetos funcionais”, polo que esixiu medidas “para reverter esta situación e potenciar á lingua historicamente desfavorecida”. Ademais puxo o foco no ditame do Consello Consultivo sobre o decreto que propón o PP, “ilegal e anticonstitucional”, ante o que pediu o regreso “ao consenso das leis aprobadas por todos”. A partir dese momento, o presidente da Mesa solicitou que Feijóo “deixe de pensar nos seus intereses persoais e se centre nos galegos” e pediu a dimisión –acompañado por berros de toda a praza– dos responsables da Política Lingüística da Xunta.

Volveron ler o manifesto e a multitude se dispersou tras cantar o himno galego. Soaron con forza as frases máis subversivas da letra de Pondal. Pero esta loita tamén quere ser sensible. Era a data de Novoneyra. Por iso escoitouse continuamente o seu verso totémico: “A forza de tanto amor non pode ser inútil”.

No hay comentarios:

Publicar un comentario