A hostalería entrou na vida de Víctor Fernández
Picos sen tradición familiar nin por propia elección; foi por necesidade
e casualidade. Pero este negocio non é como un título nobiliario nin
como un gran reserva, que gañan co tempo, de maneira que ao propietario
da Adega do San Vicente foille ben. Agora o seu fillo Manuel ten o
camiño aberto se no futuro decide dedicarse ao mesmo a tempo completo,
porque de momento a súa misión é estudar informática e botar unha man os
fins de semana e festas de celebrar.
Víctor naceu na parroquia fonsagradina da Trapa,
no límite con Asturias, pero a familia foise de alí cando tiña dous
anos. O campo nunca deu grandes ganancias e menos se había que
compartilas cos propietarios da terra. Menos aínda coa obrigación de dar
para comer a seis fillos. «Viñemos vindo cara Lugo, e ou último sitio
onde estivemos foi en Tirimol, antes de mercar unha casa en Albeiros»,
recorda.
Cando tiña 13 anos comezou a traballar no bar
Vázquez, na confluencia da Ronda dá Muralla con Camiño Real. Os
seguintes oficios foron nunha empresa de maquinaria agrícola e noutra de
escaiola. Sendo aínda un adolescente, aos 16 anos foise a Bilbao, onde
traballou varios anos en casas de comida.
Cando lle chegou o momento de cumprir coa
milicia, o sorteo de quintos quixo que se fose a Mallorca, illa na que
quedou preto de dous anos desde que rematou o servizo militar. Durante o
tempo de permanencia obrigatoria buscou traballo para as horas que non
tiña que estar no cuartel. Tamén era na hostalería, oficio no que os
galegos estaban ben considerados, segundo a súa experiencia.
«En Mallorca tamén traballei para Pucho Boedo,
que era un tipo simpático e agradable, aínda que daquela tiña moitas
actuacións e vos negocios levábanllos encargar que tiña», sinala Víctor.
Coñeceu ao cantante a través doutro colega de Lugo e compaxinou o
traballo nos dous locais que tiña, un restaurante e a discoteca Morriña.
«Non teño discos asinados por el nin outros recordos porque daquela non
gustábame a música e tampouco tiña moito tempo para esas cousas».
En 1977 regresou a Lugo e comezou a etapa na que o
coñeceron moitos dos que hoxe son os seus clientes. Traballou no
Manila, onde xa estivera unha tempada noutra ocasión, e cando se abriu o
Castelo, foise alí. O seu período como traballador por conta allea
acabouse na zona de Campo Castelo porque o seguinte destino foi a Rúa
Nova, rúa na que se fixo cargo do Koka, con José Ángel Ríos como socio.
A última etapa
En 1983 traspasou en solitario a actual Adega San
Vicente. Dous anos antes a vella taberna fora transformada nun local
moderno pero co estilo tradicional que aínda conserva, porque nestas
preto de tres décadas apenas fíxolle reformas. Tampouco variou moito o
persoal en número, xa que case desde o comezo tivo sempre un empregado.
Sen mostrar un gran entusiasmo, afirma que lle
gustaría que o día que se xubile sigan coa adega os fillos, «se non
teñen algo mellor, que sexa menos sacrificado». A María, a maior, non
lle atrae a idea e actualmente está a estudar en León. Manuel está na
fase de familiarizarse coa hostalería, «e despois, xa verase».
Víctor di que coa crise lle baixou a actividade,
como a case todos, pero non se queixa. Afirma que ten unha clientela moi
fiel e de tipo medio, que mantén o nivel.
Víctor Fernández Picos
A acha
Manuel Fernández López
Víctor está a piques de cumprir os 56 anos e o
seu fillo ten 19.
Profesión
O pai é hostaleiro e Manuel tamén, parcialmente
«En Mallorca traballei para Pucho Boedo, que era
un tipo simpático
e agradable»
No hay comentarios:
Publicar un comentario