Un don para atar chourizos

16/11/2011 - Sheila López / El Progreso (Lugo)

A barallense Carmen Fernández é capaz de atar 30 embutidos en só un minuto. Familias de toda a provincia solicitan a súa axuda nesta época de matanzas.

arrinca a tempada forte de matanzas na provincia e o teléfono de Carmen Fernández non deixa de soar. Non é para menos. Esta barallesa, de 47 anos, é capaz de atar 30 chourizos en só un minuto e cada vez son máis os que piden a súa colaboración nesta ardua tarefa. Onte foi a quenda da familia López Vázquez, da parroquia de Lexo, en Baralla.

«Chamámola o ano pasado e quedamos tan contentos que este ano decidimos contar con ela de novo», aseguraba José López, un dos anfitrións.

Carmen afánase no seu traballo. Os embutidos se apilan sobre a mesa que ten diante e os nós van aparecendo sen que apenas resulte perceptible. «Supoño que todo depende da axilidade da persoa, non creo que sexa nada extraordinario o que eu fago», di Carmen, con modestia. Pero a súa destreza sáese do común. Ata unha media de 30 chourizos ao minuto, 1.800 á hora.

«É impresionante. Antes tiñamos que estar tres ou catro persoas atando chourizos e agora, no mesmo tempo, átaos todos ela soa», asegura Caridad Vázquez.

Sempre coas súas luvas de látex, «por hixiene», Carmen nin sequera toca o fío co que fai un dobre nó en cada extremo dos chourizos. «É certo. Agarro ou coto e nin sequera toco ou fío, pero sáeme así», explica. A súa velocidade é tal que os anfitrións deben afanarse para preparar os embutidos que ela atará.

«E iso que empezamos a embutir un par de horas antes de que ela chegase, senón é totalmente imposible seguirlle o ritmo», recoñecían sen deixar de colocar unha nova tripa na máquina.

Visto desde fóra o traballo ata parece sinxelo. Dúas mulleres preparan os embutidos, Carmen átaos e José cólgaos nun estudado sistema que deseñou especialmente para este uso. Nun par de horas, todos os chourizos e salchichones de catro porcos están xa listos.

Afección

A habilidade de Carmen para atar chourizos é cada vez máis coñecida en toda a provincia. Os seus servizos xa non só requírense en Baralla, senón tamén en numerosas casas doutros municipios, como Becerreá, Baleira, Lugo, As Nogais ou Castroverde.

«Hai un par de anos empecei a ir ás casas atar chourizos, case por compromiso», recorda a barallense, «pero os veciños empezaron a falar entre eles e o traballo foi a máis». Tal é así que para os próximos meses ten xa confirmada a súa colaboración con medio centenar de familias da provincia. «E seguro que aínda xorde algún traballo máis», di.

Carmen goza co que fai, e nótase. Non pide nada pola súa axuda, aínda que os veciños adóitanlle recompensar. Ás veces con diñeiro, outras coa comida e incluso houbo quen a agasallou cun traxe novo de traballo. «A min gústame facer isto. É ao que me dediquei boa parte da miña vida», explica.

Con 26 anos empezou a traballar nunha fábrica de embutidos de Carballedo, en Baralla. «Empecei de cero. Non tiña nada de maña», di. Pero enseguida colleulle o gusto ao labor que lle encomendaron e comezou a destacar pola súa axilidade nun movemento que repetiu día tras día durante máis de dúas décadas. Primeiro na factoría barallense e logo noutra situada en Lugo.

Hai catro anos deixou o seu traballo na industria cárnica, «aínda sabendo que deixaba algo que me gustaba de verdade». Agora intenta matar esa espiral axudando a aqueles que llo piden, unha ocupación que intenta compatibilizar co curso de auxiliar de xeriatría que está a realizar.

A pesar dos seus actuais proxectos -entre os que destaca o seu papel de avoa-, Carmen ten un don para atar chourizos e non pensa relegalo ao esquecemento, «polo menos mentres o corpo aguante», asegura.

RETO Aspira a lograr a marca Guinness

A maña de Carmen Fernández atando chourizos ben podería ocupar un espazo no Libro Guinness das Marcas, que recolle habilidades de xente de todo o mundo. A barallense nunca pensou en aspirar a tal recoñecemento, pero algúns coñecidos animárona a presentar a solicitude en febreiro. «Aínda non tiven resposta», recoñece sen darlle importancia. «O único que quero é que os veciños queden contentos co meu traballo». Eficiencia demostrada «A primeira vez que a vin facer os nós tan rápido pareceume imposible que fosen ben», recoñece Caridade, «pero logo comprobei que o traballo é impecable». Unha idea que se repite e quita a razón á primeira xefa de Carmen, quen lle prognosticou que nunca un chourizo conseguiría atar ben.