O camiño primitivo gana adeptos

O albergue, o polideportivo e as pousadas da Fonsagrada rexistraron cheos ao longo desta semana e prepáranse para un ano Xacobeo con centos de peregrinos

Unha ruta abrupta, con grandes pendentes, cunha néboa que fai acto de presenza nos momentos menos esperados e con múltiples desniveis que complican a travesía. Así se presenta o camiño primitivo a Santiago de Compostela. Un dos máis bonitos e, á vez, dos que require maior preparación física. A súa dificultade fai que estea entre os menos frecuentados polos peregrinos. Este ano, en cambio, o Xacobeo empeza a notarse na súa primeira parada en Galicia. Durante o xoves e o venres, Fonsagrada, encheuse de peregrinos e houbo que habilitar, ata, o pavillón municipal.
A escarpada ruta pola que discorre o camiño primitivo convértea nunha das máis difíciles. Os montes limítrofes que unen Galicia con Asturias contan con grandes desniveis. O porto do Acevo e o de Montefurado, en Asturias, son, segundo indican os peregrinos que estes días van cara a Santiago, os máis complicados. Neles, as subidas complícanse pola súa lonxitude. A néboa, pola súa banda, cando fai acto de presenza impide ver.

Perdidos no inverno

Así, é moi común que se dean situacións como as que agora recorda Beatriz Lastra, encargada da oficina de atención ao peregrino. Segundo di, é común, sobre todo na tempada de inverno ou comezos da primavera, que algúns peregrinos se perdan subindo O Acebo. «Van avanzando e, como apenas se ve nada, de súpeto empezan a oír o ruído que fan os aeroxeradores que hai na zona, achéganse cara a eles e, cando se dan contan están fóra da ruta», afirma.
A este tipo de problemas hai que engadir as xa comúns bochas e agujetas. A uns, como é o caso de Ignacio Egea, un madrileño que camiña só, as feridas nos pés uníronselle e afirma con ironía non sentilas xa. A outros se lles ve camiñar cos talóns. A parte do pé menos danada. As irregularidades do terreo, pola súa banda, multiplican as lesións. Escordaduras de nocello, lixeiras mazaduras e situacións provocadas por algún que outro resbalón que é mellor esquecer. Aínda con humor, recorda Lastra a unha peregrina que chegou fai uns meses á oficina cun cheiro un tanto sospeitoso.
«Escorregara en feces de vaca, caeu encima delas e viño cun aroma un tanto molesto», indica con humor. A visitante, adaptada a todo tipo de situacións, achegouse ata a gasolineira da localidade e, coa roupa que levaba posta, colleu a mangueira da auga, e limpou o seu corpo coma se dun coche tratásese.
Os riscos desta etapa cara a Santiago, non evitan que a ruta conte cada día con máis peregrinos. No albergue da localidade, con 24 prazas, rexistraron varios cheos no último mes. Dous das pousadas da Fonsagrada, Cantábrico e Café Manolo, tamén estaban cheas o xoves pasado. Estas circunstancias obrigaron a Protección Civil, encargada de velar polos peregrinos ao seu paso pola Fonsagrada a habilitar, o polideportivo municipal. Nel adoitan meter a grandes grupos que, polo seu tamaño, non caben no albergue. O xoves, por exemplo, durmiron nestas instalacións preto de 100 persoas.

Gran servizo aos peregrinos

Esta chegada masiva de peregrinos tamén inflúe nas necesidades de todos aqueles puntos de información dedicados á atención ao peregrino. Na oficina na que traballa Beatriz Lastre as diferentes iniciativas do párroco da localidade ofrecen un gran servizo aos peregrinos. ?Este local, situado nun lateral da igrexa da Fonsagrada, ademais de proporcionar ao camiñante as tradicionais guías de albergues que fornece a Xunta, tamén concede ao peregrino un botello de auga de forma gratuíta.
O resultado da afluencia destes días é que, nunha semana, xa regalaron uns 190 botellos. As existencias, en ocasións non son suficientes para o número de visitantes que pasan polo lugar.

En abril comezaron un libro de firmas e o párroco enviaralles unha felicitación en Nadal

A iniciativa do párroco da Fonsagrada, en cambio, non acaba con este pequeno obsequio. En abril empezaron un libro de firmas no que o peregrino pode contar as súas experiencias e deixar a súa dirección. O motivo de que os seus acenos queden rexistradas é que, en Nadal, é o propio párroco o que, como agradecemento e recordo por facer o camiño de Santiago, envíalles unha postal para felicitarlles as festas.

«Non toques os cables»

Na Fonsagrada é a oficina do peregrino o lugar onde os camiñantes poden selar a súa acreditación. Ata alí chegan cada día centos de anécdotas que resultan, en ocasións, graciosas, e outras veces quedan na memoria das xentes da Fonsagrada polo mérito e o esforzo que supón facer este camiño. Como exemplo, os tradicionais piques entre as parellas aumentan no camiño por ver quen pode máis. O xoves, Rosa e Francis, dous madrileños, contaban as súas experiencias na última etapa como unha pequena competición. Rosa recoñecía que o día fora difícil e que aguantar o ritmo do seu marido habíalle costado. Francis, pola súa banda, quitábase méritos afirmando que lle sorprendía sentirse tan forte logo de cruzar os escarpados montes da Fonsagrada.
Pero unha das anécdotas máis curiosas para a xente do lugar é a que se repite ano tras ano. Segundo indica Beatriz Lastra, parece ser que algúns peregrinos se lanzan á aventura e cruzan os campos con arame de espino. Estes valos, a miúdo, están electrificadas para evitar que os animais se escapen. Os camiñantes, sen saber deste particular, atrévense a pasar por encima ou por baixo destes arames recibindo a obrigada descarga eléctrica.

mais informacion sobre o camiño primitivo:

http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/primitivo/