Logo duns días de inestabilidade, a temperatura festiva empezou a subir este fin de semana en Galicia coas primeiras grandes citas da tempada estival que habitualmente congregan a miles de persoas.
Unha das máis vistosas e impoñentes protagonízaa o curro que onte ardeu en Sabucedo. Era a segunda rapa dás bestas. O sol caía en picado e os cabalos viñan briosos. As choivas do pasado inverno garantiron o sustento no monte e os animais conducidos ao curro estaban brillantes e saudables.
Máis de 1.500 persoas abarrotaron o recinto equipadas con gorras, chapeus e capirotes de papel para evitar a insolación. Os botes de protector solar rularon polas bancadas. Mentres, na area unha trintena de aloitadores suaban a barullo e tragaban po e crines. Dominar ás bestas non é fácil. Os aloitadores son xente brava. Rubén abriu o espectáculo lanzándose desde o muro do curro para inmobilizar ao primeiro cabalo da mañá. Pepe Paz, o presidente da asociación Rapa dás bestas e o pioneiro no lanzamento aéreo, saltou despois varias veces máis. Non todas con éxito. Tras morder a terra, os aplausos do público coreando o seu nome obrigárono a repetir lanzamento. Espectáculo en estado puro.
Rápaa é un exercicio de bravura e inconsciencia a partes iguais. Julián, un profesor de Telecomunicacións da Universidade de Vigo, transfórmase nunha especie de kárate kid con cinta ao xeito e paixón desbordante. E en ocasións de certo risco. Como lle ocorreu a un aloitador que resultou con feridas de diversa consideración, aínda que o seu estado xeral non reviste gravidade. O mozo quedou esmagado baixo os cabalos e, como consecuencia diso, fracturouse varias costelas. Foi este o incidente máis reseñable dunha intensa xornada.
Mentres o curro ferve, os chiringuitos fan o seu agosto a principios de xullo. Miles de persoas apuran as súas racións de polbo e algúns veciños converten as herbeiras en aparcadoiros de cinco euros. Hoxe celebrarase en Sabucedo a última de rápalas. «Nela hai menos show, pero é máis sentida», explica o aloitador Michel Touriño recentemente saído do curro, case sen alento.
Asalto ao castelo de Vimianzo
En Vimianzo, os fachos que iluminaron a representación do Asalto ao Castelo máis concorrida da súa recente historia tiveron moito que ver co ascenso do mercurio. Recentemente iniciada a xornada do domingo, a música deixou de soar e todas as miradas orientáronse cara á chaira do lavadoiro da torre: estaba a piques de empezar a recreación da revolta irmandiña. De lonxe, nun carro de madeira tirado polos vasallos, se atisba a figura do frade- escenificado por un concelleiro do BNG-, que se enfronta a María Olaia, a líder dos irmandiños, e ordena o seu encarceramento no castelo. Ese foi o detonante dunha serie de acontecementos que este ano adquiriron máis teatralidad que nunca e que, sen dúbida, sorprenderon.
O público compartiu as dúbidas do trobador entre seguir á súa irmá e sumarse aos irmandiños ou continuar á beira do seu amante, o vizconde; animou os intentos de ambos por conseguir a liberación da rebelde, e foi testemuña da alianza entre a esposa do vizconde e o seu amante, o frade, para evitalo.
Unha lexión armada con tambores, fachos e un ariete dirixiuse cara ao castelo. Aos pés da fortaleza dos Altamira produciuse a xa tradicional batalla de globos de auga, que constitúe un dos momentos máis participativos, e a escenificación dos últimos intentos de liberar a María Olaia. Ante a negativa dos seus captadores, o trobador mátaos e toma o castelo mentres no ceo represéntase outro espectáculo moi atractivo-este ano minguado pola falta de orzamento-, o pirotécnico.
Unha das máis vistosas e impoñentes protagonízaa o curro que onte ardeu en Sabucedo. Era a segunda rapa dás bestas. O sol caía en picado e os cabalos viñan briosos. As choivas do pasado inverno garantiron o sustento no monte e os animais conducidos ao curro estaban brillantes e saudables.
Máis de 1.500 persoas abarrotaron o recinto equipadas con gorras, chapeus e capirotes de papel para evitar a insolación. Os botes de protector solar rularon polas bancadas. Mentres, na area unha trintena de aloitadores suaban a barullo e tragaban po e crines. Dominar ás bestas non é fácil. Os aloitadores son xente brava. Rubén abriu o espectáculo lanzándose desde o muro do curro para inmobilizar ao primeiro cabalo da mañá. Pepe Paz, o presidente da asociación Rapa dás bestas e o pioneiro no lanzamento aéreo, saltou despois varias veces máis. Non todas con éxito. Tras morder a terra, os aplausos do público coreando o seu nome obrigárono a repetir lanzamento. Espectáculo en estado puro.
Rápaa é un exercicio de bravura e inconsciencia a partes iguais. Julián, un profesor de Telecomunicacións da Universidade de Vigo, transfórmase nunha especie de kárate kid con cinta ao xeito e paixón desbordante. E en ocasións de certo risco. Como lle ocorreu a un aloitador que resultou con feridas de diversa consideración, aínda que o seu estado xeral non reviste gravidade. O mozo quedou esmagado baixo os cabalos e, como consecuencia diso, fracturouse varias costelas. Foi este o incidente máis reseñable dunha intensa xornada.
Mentres o curro ferve, os chiringuitos fan o seu agosto a principios de xullo. Miles de persoas apuran as súas racións de polbo e algúns veciños converten as herbeiras en aparcadoiros de cinco euros. Hoxe celebrarase en Sabucedo a última de rápalas. «Nela hai menos show, pero é máis sentida», explica o aloitador Michel Touriño recentemente saído do curro, case sen alento.
Asalto ao castelo de Vimianzo
En Vimianzo, os fachos que iluminaron a representación do Asalto ao Castelo máis concorrida da súa recente historia tiveron moito que ver co ascenso do mercurio. Recentemente iniciada a xornada do domingo, a música deixou de soar e todas as miradas orientáronse cara á chaira do lavadoiro da torre: estaba a piques de empezar a recreación da revolta irmandiña. De lonxe, nun carro de madeira tirado polos vasallos, se atisba a figura do frade- escenificado por un concelleiro do BNG-, que se enfronta a María Olaia, a líder dos irmandiños, e ordena o seu encarceramento no castelo. Ese foi o detonante dunha serie de acontecementos que este ano adquiriron máis teatralidad que nunca e que, sen dúbida, sorprenderon.
O público compartiu as dúbidas do trobador entre seguir á súa irmá e sumarse aos irmandiños ou continuar á beira do seu amante, o vizconde; animou os intentos de ambos por conseguir a liberación da rebelde, e foi testemuña da alianza entre a esposa do vizconde e o seu amante, o frade, para evitalo.
Unha lexión armada con tambores, fachos e un ariete dirixiuse cara ao castelo. Aos pés da fortaleza dos Altamira produciuse a xa tradicional batalla de globos de auga, que constitúe un dos momentos máis participativos, e a escenificación dos últimos intentos de liberar a María Olaia. Ante a negativa dos seus captadores, o trobador mátaos e toma o castelo mentres no ceo represéntase outro espectáculo moi atractivo-este ano minguado pola falta de orzamento-, o pirotécnico.
No hay comentarios:
Publicar un comentario