Déixao porque non pode máis. A única matrona que atende partos en casa en Galicia de forma oficial retírase pola imposibilidade física de abarcar toda a Comunidade, logo de habela percorrido de norte a sur en noites de cans para asistir a embarazadas que deciden dar a luz na tranquilidade do fogar. Bota o freo a pesar de que Internet está repleto de peticións de axuda para parir no domicilio propio. Irene Garzón Núñez, abulense fincada en Ourense, cursou estudos de enfermería en Ávila e de matrona en Inglaterra. Antes de deixalo pon o dedo na chaga dunha cuestión controvertida. «Cada vez hai máis galegas que queren parir en casa, pero non atopan quen as axude», di. Certo aire de clandestinidade e o temor das matronas explican a situación. «Aínda así hai algunhas que confían tanto no seu corpo que o están facendo soas», sostén.
-Botar unha ollada a Internet é suficiente para comprobar a demanda que existe para parir en casa. ¿Por que o deixa?
-Estou eu soa e é un traballo escravo. Un parto considérase normal entre as semanas 37 e 42 de xestación, e iso supón cinco pendente dunha persoa que che pode chamar en calquera momento desde calquera punto de Galicia, máis as visitas prenatales. Case todos os nacementos son de madrugada e non podo coller o coche en Ourense, facer 200 quilómetros con neve e pasarme logo de 12 a 15 horas traballando, porque xa chego cansada ao meu destino. Necesitaría polo menos outra persoa que se turnase comigo. E ademais de todo isto, vou casarme.
-¿Como é posible que non haxa outras parteras dispoñibles?
-Poida que haxa outras, pero de forma oficial son a única. O parto en casa séguese vendo como algo clandestino, cando é o máis natural do mundo. As matronas que traballan en hospitais teñen medo á presión da contorna se asisten a domicilio. Eu teño a vantaxe de non estar vinculada a unha clínica.
-¿Que presión exactamente?
-O parto en casa é tabú e as matronas temen un rexeitamento social e dos hospitais se algo sae mal. Ademais, hai unha gran ignorancia sobre o seu traballo, que é encargarse do alumeamento, aínda que moitos cren erroneamente que é a enfermeira do paritorio, que só cumpre ordes. Se todo vai ben, o médico non ten nada que dicir nun parto, pero isto non funciona así, obviamente, nos hospitais españois. En Inglaterra hai moitos paritorios sen batas, e só avísaselles cando xorden problemas.
-Botar unha ollada a Internet é suficiente para comprobar a demanda que existe para parir en casa. ¿Por que o deixa?
-Estou eu soa e é un traballo escravo. Un parto considérase normal entre as semanas 37 e 42 de xestación, e iso supón cinco pendente dunha persoa que che pode chamar en calquera momento desde calquera punto de Galicia, máis as visitas prenatales. Case todos os nacementos son de madrugada e non podo coller o coche en Ourense, facer 200 quilómetros con neve e pasarme logo de 12 a 15 horas traballando, porque xa chego cansada ao meu destino. Necesitaría polo menos outra persoa que se turnase comigo. E ademais de todo isto, vou casarme.
-¿Como é posible que non haxa outras parteras dispoñibles?
-Poida que haxa outras, pero de forma oficial son a única. O parto en casa séguese vendo como algo clandestino, cando é o máis natural do mundo. As matronas que traballan en hospitais teñen medo á presión da contorna se asisten a domicilio. Eu teño a vantaxe de non estar vinculada a unha clínica.
-¿Que presión exactamente?
-O parto en casa é tabú e as matronas temen un rexeitamento social e dos hospitais se algo sae mal. Ademais, hai unha gran ignorancia sobre o seu traballo, que é encargarse do alumeamento, aínda que moitos cren erroneamente que é a enfermeira do paritorio, que só cumpre ordes. Se todo vai ben, o médico non ten nada que dicir nun parto, pero isto non funciona así, obviamente, nos hospitais españois. En Inglaterra hai moitos paritorios sen batas, e só avísaselles cando xorden problemas.
-¿Pode saír mal?
-é máis fácil que che caia unha teza na cabeza pola rúa. Os partos en casa que fixen en Galicia saíron todos perfectos. En Canarias houbo dous que non avanzaban e fomos ao hospital por precaución. Só pódese dar a luz en casa se hai un hospital a menos de media hora por se pasa algo grave, pero xamais tiven esa necesidade. Os problemas vanse vendo, non son repentinos.
-¿Cal é o perfil da muller que demanda este servizo?
-Culta, xeralmente con estudos universitarios, inconformista, de 28 a 30 anos de media e que adoita estar moi conectada a cuestións ambientais. Antes adoitaban ser mozas cunha mala experiencia no primeiro parto, pero agora o 60% son primerizas.
-¿E que buscan co parto no seu domicilio?
Intimidade. é un acto sexual e todos os mamíferos fan o niño e íllanse para parir. Nós ímonos
-é máis fácil que che caia unha teza na cabeza pola rúa. Os partos en casa que fixen en Galicia saíron todos perfectos. En Canarias houbo dous que non avanzaban e fomos ao hospital por precaución. Só pódese dar a luz en casa se hai un hospital a menos de media hora por se pasa algo grave, pero xamais tiven esa necesidade. Os problemas vanse vendo, non son repentinos.
-¿Cal é o perfil da muller que demanda este servizo?
-Culta, xeralmente con estudos universitarios, inconformista, de 28 a 30 anos de media e que adoita estar moi conectada a cuestións ambientais. Antes adoitaban ser mozas cunha mala experiencia no primeiro parto, pero agora o 60% son primerizas.
-¿E que buscan co parto no seu domicilio?
Intimidade. é un acto sexual e todos os mamíferos fan o niño e íllanse para parir. Nós ímonos
No hay comentarios:
Publicar un comentario