Nos bos tempos Luis Valledor despachaba nun sábado unha camioneta de refrescos e cervexasLuis Valledor leva 35 dos seus 49 anos na hostalería e unha etapa importante pasouna aturando o mundo da noite, ao que non lle apetece regresar. Hoxe está refuxiado no tranquilo Bar Cantábrico, un clásico da vila fonsagradina, pero durante 13 anos tivo a única discoteca que había en pártea norte da montaña lucense e na comarca limítrofe asturiana. Valledor e o seu socio, Pedro Viadé, recolleron os froitos das últimas grandes colleitas que deron as salas de festas na súa época dourada.
Eran tempos nos que a xente nova da Fonsagrada e a súa comarca, Grandas e Oscos trasegaba nunha soa noite unha carga completa da camioneta que fornecía a beberaxe, e nun ano puía 40 millóns de pesetas (240.000 euros). Nos menos de 500 metros cadrados da Discoteca Salga de Festas Airiños podíanse apiñar nun fin de ano 1.300 almas cos seus respectivos corpos. Entre xaneiro e decembro pasaban preto de medio centenar de orquestras, é dicir, todas as máis coñecidas de Galicia. Cando os pub empezaron a proliferar por todos os recunchos e a xente nova comezou a escasear, Luis e o seu socio realizaron un forte investimento para modernizar o negocio e tratar de atrasar o seu declive, pero ao cabo de ano e medio vendérono. Agora o local no que varias xeracións fixeron manitas e arrumacos é un almacén, e o seu antigo dono regresou ás orixes, ao bar de viños e bocadillos no que empezase a traballar en 1975.
«Comecei traballando con 14 anos aquí non que teño agora, ou Cantábrico; logo marchei e tiven un pub e ao regresar dá mili tiven a discoteca desde ou 1990 ata ou 2003, cando a deixei e viñen para este bar». Luis aclara que á hora de tomar os viños a xente queda «non Cantábrico pequeno», aínda que as confusións non son frecuentes porque ao outro, o Restaurante Cantábrico, todos lle chaman Bolaño.
A pesar de que hoxe non sente con ánimos para regresar aos horarios nocturnos e de madrugada, naquela época non lle supuxo unha novidade rexentar unha sala de festas porque a través do pub xa estaba metido no ambiente e era un profesional coñecido. «A experiencia foi moi boa porque coñecía a noite e era moi colega do socio que tiven despois e animámonos a coller a sala de festas. Ademais, traballabamos con xente xa un pouco maiorciña, de 25 anos para arriba, e non había a rapazada que hai agora nos pub».
Os folloneros, baixo control
O método xeneralizado de selección da clientela era a entrada que había que pagar. De todos os xeitos, Luis Valledor coñecía perfectamente a todos os folloneros, que tampouco eran moitos. Di que en xeral a xente era nobre e cando había algún conato de problema debíase a alguén que se pasou co alcol ou a dous ou tres liantes, que acababan facendo caso ou que terminaban de patitas na rúa. Nunca tivo que vetar a entrada de ninguén de forma sistemática, pero aos que tiña fichados facíalles unha advertencia cando entraban. Algún aínda llo recorda agora e os que por entón non entraban por non ter a idade suficiente, bótanllo en cara. «Como me coñecían, respetábanme bastante e facíanme caso aínda que non teño ou aspecto do típico porteiro de discoteca porque mido 1,60 e non son Tarzán».
O día forte de Airiños era o sábado, pero tamén habería os festivos e durante un tempo, os xoves e os domingos. Todos os sábados tocaba unha orquestra, que alternaba a súa actuación coa discoteca. «Aos rapaces máis novos gostábanlles menos e criticábanas, pero de madrugada tamén acababan bailando coas orquestras».
Máis ou menos, un sábado normal a sala de festas despachaba 500 ou 600 entradas en despacho de billetes. Os homes pagaban sobre 600 pesetas con dereito a unha consumición, e as mulleres, 400. Os beneficios netos eran de 17 ou 18 millóns de pesetas (108.000 euros). O 40 por cento da clientela procedía de Asturias, dos municipios de Oscos, San Antolín de Ibias e de Grandas de Salime. «Toda aquela xente, que hoxe anda polos 40 anos, casouse ou marchou, e a que veu detrás xa viña coa historia dúas pafetos ».
O mito do garrafón
Este hostaleiro di que no seu establecemento nunca se usou garrafón. É máis, asegura que nunca lle ofreceron venderllo e se o despachou nalgunha ocasión foi porque llo coaron. De todos os xeitos, practicamente descarta esa posibilidade porque facía case todas as compras de alcol nunha coñecida firma con almacén en Lugo, provedora exclusivamente de hostaleiros e compradores almacenistas.
Nin llo ofreceron nunca nin lle interesou encher botellas, a pesar de que o volume de venda era moi alto. Á parte dos licores, nunha sesión despachaba 30 caixas de botellas de bebidas de cola e outras 20 de refrescos, ademais de tónicas, cervexas e outras. «Viña ou camionciño do repartición a repoñer e ás veces deixaba toda a carga», recorda Luis Valledor. Para dar de beber ao persoal, o persoal dos sábados era de 11 persoas.
Eran tempos nos que a xente nova da Fonsagrada e a súa comarca, Grandas e Oscos trasegaba nunha soa noite unha carga completa da camioneta que fornecía a beberaxe, e nun ano puía 40 millóns de pesetas (240.000 euros). Nos menos de 500 metros cadrados da Discoteca Salga de Festas Airiños podíanse apiñar nun fin de ano 1.300 almas cos seus respectivos corpos. Entre xaneiro e decembro pasaban preto de medio centenar de orquestras, é dicir, todas as máis coñecidas de Galicia. Cando os pub empezaron a proliferar por todos os recunchos e a xente nova comezou a escasear, Luis e o seu socio realizaron un forte investimento para modernizar o negocio e tratar de atrasar o seu declive, pero ao cabo de ano e medio vendérono. Agora o local no que varias xeracións fixeron manitas e arrumacos é un almacén, e o seu antigo dono regresou ás orixes, ao bar de viños e bocadillos no que empezase a traballar en 1975.
«Comecei traballando con 14 anos aquí non que teño agora, ou Cantábrico; logo marchei e tiven un pub e ao regresar dá mili tiven a discoteca desde ou 1990 ata ou 2003, cando a deixei e viñen para este bar». Luis aclara que á hora de tomar os viños a xente queda «non Cantábrico pequeno», aínda que as confusións non son frecuentes porque ao outro, o Restaurante Cantábrico, todos lle chaman Bolaño.
A pesar de que hoxe non sente con ánimos para regresar aos horarios nocturnos e de madrugada, naquela época non lle supuxo unha novidade rexentar unha sala de festas porque a través do pub xa estaba metido no ambiente e era un profesional coñecido. «A experiencia foi moi boa porque coñecía a noite e era moi colega do socio que tiven despois e animámonos a coller a sala de festas. Ademais, traballabamos con xente xa un pouco maiorciña, de 25 anos para arriba, e non había a rapazada que hai agora nos pub».
Os folloneros, baixo control
O método xeneralizado de selección da clientela era a entrada que había que pagar. De todos os xeitos, Luis Valledor coñecía perfectamente a todos os folloneros, que tampouco eran moitos. Di que en xeral a xente era nobre e cando había algún conato de problema debíase a alguén que se pasou co alcol ou a dous ou tres liantes, que acababan facendo caso ou que terminaban de patitas na rúa. Nunca tivo que vetar a entrada de ninguén de forma sistemática, pero aos que tiña fichados facíalles unha advertencia cando entraban. Algún aínda llo recorda agora e os que por entón non entraban por non ter a idade suficiente, bótanllo en cara. «Como me coñecían, respetábanme bastante e facíanme caso aínda que non teño ou aspecto do típico porteiro de discoteca porque mido 1,60 e non son Tarzán».
O día forte de Airiños era o sábado, pero tamén habería os festivos e durante un tempo, os xoves e os domingos. Todos os sábados tocaba unha orquestra, que alternaba a súa actuación coa discoteca. «Aos rapaces máis novos gostábanlles menos e criticábanas, pero de madrugada tamén acababan bailando coas orquestras».
Máis ou menos, un sábado normal a sala de festas despachaba 500 ou 600 entradas en despacho de billetes. Os homes pagaban sobre 600 pesetas con dereito a unha consumición, e as mulleres, 400. Os beneficios netos eran de 17 ou 18 millóns de pesetas (108.000 euros). O 40 por cento da clientela procedía de Asturias, dos municipios de Oscos, San Antolín de Ibias e de Grandas de Salime. «Toda aquela xente, que hoxe anda polos 40 anos, casouse ou marchou, e a que veu detrás xa viña coa historia dúas pafetos ».
O mito do garrafón
Este hostaleiro di que no seu establecemento nunca se usou garrafón. É máis, asegura que nunca lle ofreceron venderllo e se o despachou nalgunha ocasión foi porque llo coaron. De todos os xeitos, practicamente descarta esa posibilidade porque facía case todas as compras de alcol nunha coñecida firma con almacén en Lugo, provedora exclusivamente de hostaleiros e compradores almacenistas.
Nin llo ofreceron nunca nin lle interesou encher botellas, a pesar de que o volume de venda era moi alto. Á parte dos licores, nunha sesión despachaba 30 caixas de botellas de bebidas de cola e outras 20 de refrescos, ademais de tónicas, cervexas e outras. «Viña ou camionciño do repartición a repoñer e ás veces deixaba toda a carga», recorda Luis Valledor. Para dar de beber ao persoal, o persoal dos sábados era de 11 persoas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario