Neve, faga sol, cada xornada, Manuel Arias, carteiro rural na Fonsagrada, percorre 129 quilómetros para repartir ou correo postal
Cos seus 438 quilómetros cadrados e unha cota máxima de 1.201 metros, A Fonsagrada é ou concello máis grande de Galicia, e un dous máis fríos, pero ou carteiro Manuel Arias non ou traballa todo: «Só tres parroquias, unha zona case chá, por iso é tan gandeira». Foi a que lle tocou na distribución entre vos dez carteiros: a capital para ou urbano, e tres ou catro parroquias para cada rural, segundo ou tamaño.
A dous rurais é tarefa solitaria, «ou labor colectivo acaba co camión de Lugo, na descarga e na clasificación dous envíos, certificados, xiros, paquetes, correo ordinario». Logo, ás nove dá mañá, a facer ou camiño. Ventorrillo, Vilardíaz, Veiga de Logares, Carballido, San Andrés de Logares e Ventorrillo, con vinte minutos para ou bocadillo. Cada día Manuel debuxa este círculo percorrendo 129 quilómetros de estradas e corredoiras polo seu territorio -«45 aldeas, 200 casas e 600 habitantes», resume sen pestanexar-. Se non non máis alto, unha dás súas parroquias situar non máis oriental do concello, tanto que Veiga de Logares -que linda con Ribeira de Piquín- pertenceu ao bispado de Oviedo ata ou ano 1954.
Sen ser a cima do concello, «non hai quen sálvese de catro nevadas ao ano, algunhas de tres ou catro días que, con xeadas e néboas, ao mellor vanse a unha semana antes de que a neve se derreta». Pero, faga ou tempo que faga, Manuel non baixa vos brazos. «Ou carteiro é ou único que chega todos vos días á porta de todas as casas; ningún anda ou país coma nós, salvo ou panadeiro, claro», madrugador compañeiro de ruta que merece todos vos seus respectos. «Son as únicas visitas seguras», insiste non sen orgullo: é que ou servizo universal comporta «repartición diaria porta a porta», repite como un lema de compañía, con fe inquebrantable.
O Grand Vitara
Ou inverno complica ou labor -«tes que ir máis a modo», concede-, pero ou traballo faise igual, para iso está ou todoterreo, que deixa descansar ou seu Peugeot 205 uns dous meses ao ano. Como moito, névase, hai que traballar as aldeas a pé, deixar ou coche fóra, porque «as rúas son estreitas e as máquinas quitaneves non entran por culpa dous muros dás casas, que se meten na estrada». Agora ben, hai días, como ou pasado 15 de decembro -«con máis de 40 centímetros de neve, ou que pasa catro días ao ano»-, que nin ou Grand Vitara anda vos camiños, e ou repartición suspender. Entón, a xornada reducir á oficina técnica na capital do municipio.
«As miñas raíces están aquí»
Manuel coñece ben ou terreo. Vos últimos cinco anos dous doce que leva de carteiro traballou na Fonsagrada. Non é dous que pensan en irse a unha vila de máis empaquetado. «As miñas raíces están aquí. Nacín en Barbeitos hai 40 anos. Teño aquí a miña vida, a miña muller, a miña filla». De feito, a súa vocación postal non é cousa dun lustro. «Ou meu avó era carteiro, meu pai era carteiro; e xa de novo lle facía as vacacións ao meu pai, así fun acumulando puntos, e logo aprobei as oposicións, á primeira», presume.
Contra ou que parece, non medio de tanta soidade, o non abúrrese. «Sempre me gustou. Sobre todo, polo trato directo coa xente, mentres ou labor do urbano é todo portal-caixa de correos-caixa de correos-caixa de correos». Vos paisanos invítano a pasar, a tomar un café, pero, «sen chegar ao tensión, parar un cuarto de hora despois andas moi xusto». Aínda que non sente, o parar, bota un conto -«anda, que carteiro máis eslamiado», anímano- e ata se remanga se urxe -«venme axudar, que teño unha vaca de parto», xa non é a primeira vez que lle din-.
Non se dá ou caso, como outros compañeiros, de que teña que lerlle as cartas a algún veciño. «Ademais, agora case non quedan cartas familiares, veñen dous bancos, de negocios, de matadoiros, dás administracións, a maioría son facturas». Se hai dous velliños anciáns que «saben perfectamente cando chegan as cartas do teléfono e dá luz», e xa ou están a esperar para convidalo a entrar e tomar algo. Ese día tamén cae unha parola.
Sorrí cando se lle pregunta se é un deses carteiros-filósofos que abondan non medio rural, e ou sorriso xa deixa ben clariña a resposta.
É verdade que xa non son 30 carteiros na Fonsagrada, «como hai 30 anos, nin se fai ou traballo a cabalo, como fixo meu pai», pero coñece polo seu nome a todos vos que esperan tras a porta, por iso non lle quita ou sono que veñan mal as direccións.
Recollida en man
Ademais do repartición, fai a recollida postal tamén en man. Na súa zona só queda unha caixa de correos en Liñares de Vilafurada, un núcleo de dez casas. «Ou mantemento é moi caro. E Correos preferiu retiralos antes de que estiveran en malas condicións».
Manuel Arias está satisfeito, apenas asoma un indicio crítico cando fala do que perciben por quilómetro por poñer a disposición dá empresa un vehículo -«unhas 32 pesetas, unha axudiña»- que, aínda que case non quedan pistas de terra, «a 129 quilómetros diarios, quéimase aos catro ou cinco anos».
A dous rurais é tarefa solitaria, «ou labor colectivo acaba co camión de Lugo, na descarga e na clasificación dous envíos, certificados, xiros, paquetes, correo ordinario». Logo, ás nove dá mañá, a facer ou camiño. Ventorrillo, Vilardíaz, Veiga de Logares, Carballido, San Andrés de Logares e Ventorrillo, con vinte minutos para ou bocadillo. Cada día Manuel debuxa este círculo percorrendo 129 quilómetros de estradas e corredoiras polo seu territorio -«45 aldeas, 200 casas e 600 habitantes», resume sen pestanexar-. Se non non máis alto, unha dás súas parroquias situar non máis oriental do concello, tanto que Veiga de Logares -que linda con Ribeira de Piquín- pertenceu ao bispado de Oviedo ata ou ano 1954.
Sen ser a cima do concello, «non hai quen sálvese de catro nevadas ao ano, algunhas de tres ou catro días que, con xeadas e néboas, ao mellor vanse a unha semana antes de que a neve se derreta». Pero, faga ou tempo que faga, Manuel non baixa vos brazos. «Ou carteiro é ou único que chega todos vos días á porta de todas as casas; ningún anda ou país coma nós, salvo ou panadeiro, claro», madrugador compañeiro de ruta que merece todos vos seus respectos. «Son as únicas visitas seguras», insiste non sen orgullo: é que ou servizo universal comporta «repartición diaria porta a porta», repite como un lema de compañía, con fe inquebrantable.
O Grand Vitara
Ou inverno complica ou labor -«tes que ir máis a modo», concede-, pero ou traballo faise igual, para iso está ou todoterreo, que deixa descansar ou seu Peugeot 205 uns dous meses ao ano. Como moito, névase, hai que traballar as aldeas a pé, deixar ou coche fóra, porque «as rúas son estreitas e as máquinas quitaneves non entran por culpa dous muros dás casas, que se meten na estrada». Agora ben, hai días, como ou pasado 15 de decembro -«con máis de 40 centímetros de neve, ou que pasa catro días ao ano»-, que nin ou Grand Vitara anda vos camiños, e ou repartición suspender. Entón, a xornada reducir á oficina técnica na capital do municipio.
«As miñas raíces están aquí»
Manuel coñece ben ou terreo. Vos últimos cinco anos dous doce que leva de carteiro traballou na Fonsagrada. Non é dous que pensan en irse a unha vila de máis empaquetado. «As miñas raíces están aquí. Nacín en Barbeitos hai 40 anos. Teño aquí a miña vida, a miña muller, a miña filla». De feito, a súa vocación postal non é cousa dun lustro. «Ou meu avó era carteiro, meu pai era carteiro; e xa de novo lle facía as vacacións ao meu pai, así fun acumulando puntos, e logo aprobei as oposicións, á primeira», presume.
Contra ou que parece, non medio de tanta soidade, o non abúrrese. «Sempre me gustou. Sobre todo, polo trato directo coa xente, mentres ou labor do urbano é todo portal-caixa de correos-caixa de correos-caixa de correos». Vos paisanos invítano a pasar, a tomar un café, pero, «sen chegar ao tensión, parar un cuarto de hora despois andas moi xusto». Aínda que non sente, o parar, bota un conto -«anda, que carteiro máis eslamiado», anímano- e ata se remanga se urxe -«venme axudar, que teño unha vaca de parto», xa non é a primeira vez que lle din-.
Non se dá ou caso, como outros compañeiros, de que teña que lerlle as cartas a algún veciño. «Ademais, agora case non quedan cartas familiares, veñen dous bancos, de negocios, de matadoiros, dás administracións, a maioría son facturas». Se hai dous velliños anciáns que «saben perfectamente cando chegan as cartas do teléfono e dá luz», e xa ou están a esperar para convidalo a entrar e tomar algo. Ese día tamén cae unha parola.
Sorrí cando se lle pregunta se é un deses carteiros-filósofos que abondan non medio rural, e ou sorriso xa deixa ben clariña a resposta.
É verdade que xa non son 30 carteiros na Fonsagrada, «como hai 30 anos, nin se fai ou traballo a cabalo, como fixo meu pai», pero coñece polo seu nome a todos vos que esperan tras a porta, por iso non lle quita ou sono que veñan mal as direccións.
Recollida en man
Ademais do repartición, fai a recollida postal tamén en man. Na súa zona só queda unha caixa de correos en Liñares de Vilafurada, un núcleo de dez casas. «Ou mantemento é moi caro. E Correos preferiu retiralos antes de que estiveran en malas condicións».
Manuel Arias está satisfeito, apenas asoma un indicio crítico cando fala do que perciben por quilómetro por poñer a disposición dá empresa un vehículo -«unhas 32 pesetas, unha axudiña»- que, aínda que case non quedan pistas de terra, «a 129 quilómetros diarios, quéimase aos catro ou cinco anos».
No hay comentarios:
Publicar un comentario